Wednesday, June 04, 2008

your Majesty...

Πάνε σχεδόν οκτώ χρόνια από τότε, το άρωμα τους μένει ανεξίτηλο, δεν έχει φθείρει τα ρούχα μου αν και η κιτρινίλα στο γιακά του σακακιού μου φαντάζει σαν φωτογραφία από σέπια, παλιά, λιγάκι ρετρό αλλά μοναδικής αξίας. Δεν ήταν ένας έρωτας που ξεθύμανε, ήταν μια παγωμένη ανάμνηση απαράμιλλης ομορφιάς που ήρθε και ζωντάνεψε ξανά μέσα στη δίνη του δειλινού από το χαμό του Buras και στη θέρμη από τα φώτα που έλουζαν την σκηνή και προσέδιδαν μια αλλιώτικη νότα στο άλλοτε ανέμελο και άλλοτε ψυχρό ύφος της Νορβηγικής μπάντας. Τους έζησα επί σκηνής, ξανά και ξανά…από το 2000 ακολουθώ τα βήματα τους, ενηλικιώθηκα στα 21 μου με την ποίηση των πρώτων τους άλμπουμ και το ηχόχρωμα της φωνής του Sivert… ωρίμασα στα 25 μου όμως με την μεγαλειότητα του προτελευταίου τους δίσκου. Τα τελευταία χρόνια είχαμε μια σχέση μίσους-αγάπης μέχρι ότου η κυκλοφορία του άλμπουμ που φέρει το όνομα τους να μεταμορφώσει και πάλι τις γαλάζιες θάλασσες σε ορμητικά νερά. Δεν δύναται να στέκεσαι αγέρωχος στο άκουσμα του. Θαρρείς πως όλες οι συνθέσεις ήταν αφιερωμένες σε εκείνον που στοίχειωσε την σκηνή της Λιοσίων με οδυνηρές στιχουργίες και με σκιές τα βλέμματα τους.

Η φωνή του Sivert αέρινη, αργή, λυρική σαν κλασική σονάτα του Σούμπερτ, η συγχορδία των οργάνων μεθυστική (Whatever Happened To You? / The Hour Of The Wolf / Look Away Lucifer / Belladonna / Strange Colour Blue / Highway Of Light / Majesty / Honey Bee /). Το σκοτεινό Μάμπο καραδοκεί, τα αργόσυρτα πλήκτρα του πιάνου στο New woman, new man, σε κουρελιάζουν, και η στιγμή φτάνει την κορύφωση της με το Black Mambo, το αιφνίδιο κρεσέντο στη φωνή και στην κίνηση, δεν σταματά όμως εκεί, συνεχίζεται η αλλοφροσύνη με το Blood shot adult commitment να με ρίχνει στη "χοάνη", ενώ ο χρόνος έχει αρχίσει να μετρά αντίστροφα με το Seven Seconds. Άραγε έχει έρθει το τέλος αυτής της μυσταγωγίας? Επουλώνουν προσωρινά τις πληγές με λίγες νότες από Vocal, λιμάρουμε το ξυράφι υπό τον ήχο του The Kids Are On High Street, δεν συγκρατιόμαστε, το Caravan μας επαναφέρει και το Only When You're Gone μας παίρνει μια ανάσα δανεική, ο χρόνος κάνει παύση, η μπάντα στέκεται ακίνητη και επανέρχεται με το γρατζούνισμα στην κιθάρα του Sivert.

Χωρίς καμία λέξη, χωρίς λόγια, χωρίς δακρύβρεχτες αναφορές αποχωρούν…
Δεν θέλω να πω αντίο…ποτέ δεν μ' άρεσαν οι αποχωρισμοί...

2 comments:

Anonymous said...

Για άλλη μια φορά...εξαιρετικό κείμενο! Μπράβο σου!

Zarathustra said...

Καλά εεεεε έχω εξαιρετικό fan club ευχαριστώ πολύ ομορφιά μου!!!!!
κοκκίνισα!!!