Frida sufrida...

Συχνά θέλω να πεθάνω, αλλά έχω τόση οργή
μέσα μου που θέλω να ζήσω.

Και να ζωγραφίσω. Και να κάνω έρωτα.
Να ζωγραφίζεις και να κάνεις έρωτα είναι το ίδιο πράγμα.
Είναι ο καλύτερος τρόπος για να ξεγελάσεις τον θάνατο...
Τίποτα δεν είναι ισάξιο του γέλιου. Να γελάς, να αφήνεσαι,
εκεί βρίσκεται η πραγματική δύναμη. Να είσαι ανάλαφρος.
Το τραγικό, είναι ότι πιο γελοίο υπάρχει στον άνθρωπο...

Δεν χρειάζεται να πεις πολλά, μοναχά νιώσε...την νεκρική σιγή ...συμφιλιώσου με τον θάνατο, μύρισε τον καπνό από το θυμιατό σου...un monton de rosas alrededor de tu feretro...Frida sufrida que hay adentro de ti...
...οι ωδίνες γεννούν το έργο σου, την απαρχή της δημιουργίας απεικονίζει το εκρηκτικό σου είδωλο με το οποίο καταπιάνεσαι αδιάκοπα, ο λευκός σου κορσές συνδιαλάσσεται με την τέχνη σου, στην ζωή σου δεν τεκνοποιείς γιατί περιβάλλεσαι από ένα κομματιασμένο κορμί, στην σάρκα σου ασέλγησε μια σιδερένια ράβδος το πρωινό εκείνο...

Δύο γυναίκες στο ίδιο κουβάρι από οστά συνδιαλέγονται, ζητούμενο της παράστασης είναι ο εσωτερικός διάλογος της Frida με τον εαυτό της, απολαμβάνουμε τις διαρκείς εναλλαγές ύφους, προσγειωνόμαστε ανάλαφρα σε ποικιλόμορφες σφαίρες δράσης που προσφέρουν στο έργο διαστάσεις και εικόνες διαφορόχρωμων διαθέσεων σε σχέση πάντα με την πολυτάραχη ζώη της ηρωίδας του πόνου. Οι οπερετικές χορδές του κ.Φίλια αντηχούσαν όλο το βράδυ σαν καμπάνες τρικυμιώδεις, η φωνή του γέμιζε ευωδία τις καρδίες μας. Η Κ.Ταλάκου χαρισματική, πληθωρική με εξαίσια προφορά castellano, ενέπνεε μια αυθεντικότητα, φορούσε την μάσκα του θανάτου και περιφερόταν επιδεικτικά σαν μια γνήσια βαμπ, μια ηθοποιός γεννημένη για το σανίδι, απολάμβανε κάθε έκρηξη, δονούταν. Η Φ.Παπαδόδημα χαριτόβρυτη και προσεγμένη. Μια προσέγγιση της ζωγράφου, αδιαμφισβήτητου κύρους, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από την σκηνοθέτη Εστέρ Αντρέ Γκονζάλεζ...μην τη χάσετε...

505

Ορμώμενη από σκέψεις που με κατατρέχουν διακαώς τις τελευταίες ημέρες, και χωρίς καμία αναστολή, καταλήγω ενστικτωδώς στο συμπέρασμα ότι το soundtrack της ζωής μου θα ήταν κάπως έτσι...το δικό σου?????

In my imagination you´re waiting lying on your side,
With your hands between your thighs...

Not shy of a spark,
A knife twists at the thought that I should fall short of the mark,
Frightened by the bite though its no harsher than the bark,
Middle of adventure, such a perfect place to start...

SPEECHLESS!!!!!!!!!!!!!!
GODDAMN VOICE...AND RHYTHM..

Obituary

Βρέθηκε νεκρός στο διαμέρισμα του στο Μανχάταν...

Το σώμα κείτεται μπρούμυτα στο κρεβάτι, με το κεφάλι στο κάτω μέρος του...πλάι του είχε ένα μπουκαλάκι συνταγογραφημένα χάπια για τον ύπνο...

Απορρίπτουν το ενδεχόμενο αυτοκτονίας...

Hταν ένας προσγειωμένος νέος μόλις 28 ετών...

Υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' ανδρικού ρόλου στην βραβευμένη ταινία του Ανγκ Λι, Το Μυστικό του Brokeback Mountain...

Ένας από τους πολλούς ηθοποιούς που ερμήνευσαν τα διαφορετικά πρόσωπα του Μπομπ Ντίλαν στην ταινία I'm not there...

Πατέρας ενός δίχρονου κοριτσιού, που είχε αποκτήσει με την επίσης ηθοποιό Μισέλ Ουίλιαμς...

Ένας ταλαντούχος ηθοποιός , ένας ανερχόμενος σταρ...

Κρίμα...πολύ κρίμα...

Καλό σου Ταξίδι...Ηeath!!!

Υ.Γ. Φιλμογραφία και λίγα πράγματα για εκείνον

Η Νύχτα των Μυστικών

«Καλώς ορίσατε στο βασίλειο της ουτοπίας και των κρυφών πόθων»

Με αυτές τις λέξεις ξεκινάει το ταξίδι μας στο θέατρο του παραλόγου. Η ουτοπία ντύνεται με σάρκα και οστά και εκμαιεύει τις πιο μύχιες σκέψεις των αλλόκοτων πλασμάτων που περιπλανώνται αφενός ξεχασμένοι και αφετέρου εγκλωβισμένοι στο δαιδαλώδες τσίρκο. Ακροβατούσαν στο ψέμα...χωρίς εξηγήσεις η διαδρομή αυτή αποβαίνει καθαρτικό ψυχής για όλους τους εμπλεκόμενους, τους λυτρώνει ανεπανόρθωτα. Τα παρασκήνια απόκοσμα θαρρείς πως βρισκόσουν σε ένα μαυσωλείο από αναμνήσεις περίτεχνα διακοσμημένο. Οι live μουσικές παραστάσεις με τα τύμπανα και τις ηλεκτρικές κιθάρες να γρυλίζουν κολασμένα riffs ενώ οι μελωδίες που ξετυλίγονται σαν χείμαρρος και έρχονται να αγκαλιάσουν τα νούμερα των «τσαρλατάνων», προβάλλουν την μοναδικότητα της σκηνοθέτη.

Κάτι το γοτθικό οσφραίνομαι στην ατμόσφαιρα, κάτι μεταξύ σαπίλας και ατέρμονης σκοτεινιάς...η αλλοπρόσαλλη κινησιολογία της Μάρθας (Αθήνα Μαξίμου) έρχεται να επισφραγίσει αυτή μου την αίσθηση. Ελκυστικά vibes διαχέονται ολούθε με τα ουρλιαχτά της ενώ ελίσσεται στο μπαρόβιο hype. Η μπάσα φωνή, η γερασμένη αρρενωπότητα του Μάγου (Θοδωρής Κατσαφάδος), ερωτεύσιμος και θελκτικός, σε υπνωτίζει με την επιβλητικότητα του στη σκηνή, το μυστήριο βλέμμα του Νίκολας (Λαέρτης Βασιλείου) που αντανακλάται σαν σκιά στο ακροτήριο με τις λευκές μπογιές βαμμένες στο πρόσωπο του αλα Μέριλιν, η Miss Colorado ( Blaine Reininger) με την εξαίσια εμφάνιση ερμαφρόδιτου/ Drag Queen, συνθέτουν ένα σουρεαλιστικό μωσαϊκό. Θα ήθελα να ξαναζήσω την τελευταία σκηνή του παραμυθιού, εκείνη ονειρεύτηκε για μια στιγμή να γίνει ακροβάτης...και έτσι η Μιράντα (Πέγκυ Τρικαλιώτη) αιωρείται κρεμασμένη από το σκοινί και προσπαθεί να σε αγγίξει ενώ ο εκκωφαντικός απόηχος ακρωτηριάζει κάθε σου είναι και την βουβή εκδήλωση του πόνου δεν μπορείς να πνίξεις.

Οι κύριοι πρωταγωνιστές ερμήνευσαν επιτυχώς κάποια διαλογικά μέρη σκορπώντας το ρίγος - ο Κωνσταντίνος (Θανάσης Ευθυμιάδης) κατρακύλησε σε ένα σπαρακτικό μονόλογο διαρκείας που χαίρει της εκτίμησης μας-μολαταύτα δεν μπόρεσαν να μας πλησιάσουν πολύ καθ’ολη τη διάρκεια της παράστασης. Πολύ κρίμα μιας και ήταν πολλά ακόμα τα χιλιόμετρα που έπρεπε να διανύσουν. Έφυγα με δύο εκφράσεις χαραγμένες στο μυαλό, τις προσυπογράφω...η μια είναι στάση ζωής, η άλλη είναι ψέμα και πρέπει να καταρριφθεί (...και ο νοών νοείτο).

«Δεν είμαι αλλοπαρμένη. Μόνο να ονειρεύομαι θέλω.»

«Τα ζευγάρια που γελούν μαζί δεν χωρίζουν ποτέ...»

Καλή εβδομάδα!

Caution!

Καλή σου μέρα και ιδιαίτερα σε εσένα ποδηλάτη. Είμαι λιγάκι τρομοκρατημένη μετά από το τελευταίο συμβάν που είδα να εκτυλίσσεται μπροστά στα νυσταγμένα μου μάτια.

Λεωφορείο κόβει ταχύτητα για να στρίψει δεξιά, ποδηλάτης επίσης διασχίζει το δεξί ρεύμα ενώ προχωράει παράλληλα με το όχημα. Στον δρόμο από την υγρασία και την βροχή καθρεφτίζεται ισχνά το είδωλο σου, είναι ένα ψυχρό πρωινό. Ο ποδηλάτης, με δίκυκλο αγνώστου ταυτότητας, γλιστράει και πέφτει κατάχαμα, χτυπάει η ρόδα του στην ρόδα του λεωφορείου ενώ τα χέρια του εκτείνονται για να κρατηθεί και να μην παρασυρθεί κάτω από το όχημα...εκατοστά χώριζαν το σώμα του, είδικα τα άκρα του, από τις δολοφονικές ρόδες του λεωφορείου. Σταμάτησε ο οδηγός, του απηύθηνε τον λόγο, ο ποδηλάτης ασάλευτος σαν να είδε την ζωή του να περνάει μπροστά από τα μάτια του σαν ταινία μικρού μήκους, κουνάει ρυθμικά το κεφάλι όλο απορία, σκουπίζει τα λασπωμένα χέρια του και παίρνει τον δρόμο του γυρισμού.

Εκλιπαρώ λοιπόν, επειδή τυγχάνει να έχω πολλούς φίλους αγαπημένους που χρησιμοποιούν το ποδήλατο σε καθημερινή βάση, ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΟΥΝ γιατί εκείνο το λεπτό έχασα την αναπνοή μου και για λίγο την ζωή μου!Κατανοώ τις βαθύτερες ανάγκες τους, το ποδήλατο είναι ένας εναλλακτικός τρόπος να κινηθείς μέσα στην πόλη αλλά μην ξεχνάμε ότι είμαστε εκτεθειμένοι. Θεωρούσα ότι η ποδηλασία ήταν ένας σχετικά ασφαλής τρόπος μετακίνησης...ενδόμυχα παραπέμπει στην παιδική μου ηλικία, ακτινοβολεί μια αθωότητα αλλά σήμερα διαλύθηκε για λίγο αυτός ο μύθος.

"Τάξη στο Χάος"

..να ρέει το χρήμα άφθονο...ρίξτε μια ματιά σε αυτό το "σκανδαλώδες" άρθρο της Καθημερινής της Κυριακής που μας ξυπνάει από την λήθη και ελπίζουμε -τι άλλο μπορούμε να κάνουμε άλλωστε-να εξεγείρει την στρατευμένη μήνη των εκπροσώπων ενάντια στο status quo...

Καλή εβδομάδα

"Ay canto que mal mesales"

Περιμένοντας τον Γκοντό…γυρίζω σελίδα στο ’07 και προσγειώνομαι εν έτη 2008 σε ένα παλιό ξενοδοχείο στην πόλη του Σαν Αντόνιο. Κοντά στο Σαντιάγκο της Χιλής όπου δέσποζε το πάλαι ποτέ πολυτελές θέρετρο πλουσίων Χιλιανών της δεκαετίας του '70, το Tejas Verdes, κραυγές καταδυναστευμένων ανθρώπων διαχέονται στο χώρο και το ξενοδοχείο μετατρέπεται σε ένα από τα πιο φρικτά κέντρα βασανιστηρίων στην σύγχρονη Ιστορία.
Το Προεδρικό Μέγαρο “La Moneda” βομβαρδίζεται μετά την άρνηση του Προέδρου Αλιέντε να παραδώσει την εξουσία στους στρατηγούς του πραξικοπήματος. O Αλιέντε «χρίζεται» αυτόχειρας. Στα 17 χρόνια της δικτατορίας Πινοσέτ, απροσμέτρητες ακόμα οι χιλιάδες των δολοφονημένων, αγνοουμένων, νεκρών και σακατεμένων από αποτρόπαια βασανιστήρια Χιλιανών. Αμέτρητα και τα άντρα της κολάσεως που έστησε το τερατώδες, μακρόχρονα αμερικανόθρεφτο καθεστώς του τυράννου όλου του χιλιανού λαού.

Πέντε γυναίκες, εφτά μονόλογοι δυναμιτίζουν το γυμνό, τσιμεντένιο συνεργείο, την παγωμένη του ατμόσφαιρα, περιγράφοντας εμφατικά στο κοινό που ενσωματώνεται στην σκηνή, την διαστρέβλωση της αλήθειας, την προδοσία της Καρδερίνας από την συγκρατούμενη της, την υπεράσπιση της συνηγόρου του Πινοσέτ, την κατάθεση της γυναίκας-νεκροθάφτη, ενώ σπαρταριστά και με τρόπο που τρομοκρατεί το βλέμμα μας, ξεκλειδώνονται μνήμες και ξεχύνονται οι μαρτυρίες από τα τραύματα που υπέστησαν...Ηλεκτρικά σοκ στα γεννητικά όργανα, στα αυτιά, στα μάτια, στον πρωκτό...σεξουαλική βία, κτηνοβασίες, ξυλοδαρμοί... Εφιάλτης...Δάκρυσα γιατί δεν άντεχα να ακούω, είναι αλήθεια, μα ναι είναι πράγματι αλήθεια..."το κείμενο στο μεγαλύτερο μέρος του είναι ένα κολάζ από υλικό που πάρθηκε από το διαδίκτυο ανεξαρτήτως αν χτίστηκε γύρω από μια ιστορία μυθοπλασίας" ομολογεί ο Φέρμιν Καμπάλ...

Ανατριχιαστικές οι ερμηνείες των νεαρών ηθοποιών, υποδειγματικές θα έλεγα, πρότυπες για την γενιά μας...Ας παραδειγματιστούν κάποιοι ατάλαντοι που κυκλοφορούν στις φυλλάδες των θεατρικών δρώμενων , όλοι οι wannabes ή και εκείνοι που εφησυχάζονται με μια επιτυχία. Εκπληκτικές οι εναλλαγές στο φωτισμό, μεταμόρφωνε ένα λιτό σκηνικό σε ένα στυγνό ανακριτικό νεκροταφείο. Μείον θεωρώ την μουσική ενδυμασία του έργου, θα μπορούσε να είναι πιο καταιγιστική ώστε να ταιριάζει με το ύφος της παράστασης.

Μια γόνιμη παράσταση λοιπόν, που καταγγέλλει την κτηνωδία των βασανιστηρίων και την κατάλυση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ανθρώπου, είναι το Tejas Verdes. Μια εναλλακτική πρόταση για όλους τους φίλους του θεάτρου που σέβονται τον εαυτό τους και επιθυμούν κάτι παραπάνω από ψυχαγωγία, είναι το έργο-ντοκουμέντο του δραματουργού Fermin Cabal, σε σκηνοθεσία Γιολάντας Μαρκοπούλου που ανεβαίνει σε ένα πραγματικό συνεργείο αυτοκινήτων στον Κεραμεικό. Η παράσταση τελεί υπό την Αιγίδα των Πρεσβειών της Χιλής και της Αργεντινής, καθώς και της Διεθνούς Αμνηστίας και του Ιατρικού Κέντρου Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανιστηρίων. Παράλληλα στο υπόγειο λειτουργεί έκθεση με θέμα τα βασανιστήρια. Φωτογραφίες αγνοουμένων, προσωπικά αντικείμενα, βίντεο και ηχητικές μαρτυρίες λειτουργούν ως αποδείξεις ότι τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην Χιλή στα χρόνια του Πινοσέτ είναι απτά και είναι λυπηρή η διαπίστωση μας ότι εξακολουθούν, ακόμη και στις μέρες, να συμβαίνουν αντίστοιχα σε διάφορα σημεία του κόσμου.


Η μικρή μας στάση στο Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας ήταν μια ατυχής στιγμή για την οποία δεν είμαι και πολύ υπερήφανη. Το εξυμνούν δίνοντάς του χαρακτηρισμούς όπως π.χ. «το κορυφαίο εμβληματικό έργο» ή το «ποιητικό αριστούργημα που θεωρείται η αρχή του σύγχρονου θεάτρου» ενώ συνάμα «καθρεφτίζει με γλαφυρό τρόπο την απέραντη ερημιά και απόγνωση του ανθρώπου μπροστά στο κενό της ύπαρξης». Μιλάμε για το θεατρικό έργο «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμιουελ Μπέκετ, σε απόδοση Ν. Καμτσή που ανεβαίνει στη σκηνή του Τόπος Αλλού. «Τίποτε δεν συμβαίνει, κανείς δεν έρχεται, κανείς δεν φεύγει» και μια εναγώνια αναμονή για τον συμβολικό Godot ο οποίος έστηνε διαρκώς τους πρωταγωνιστές του έργου. Δεν εμφανίστηκε ποτέ. Μα ποιος είστε τελοσπάντων? Ο καθένας μπορεί να ερμηνεύσει με το δικό του μοναδικό τρόπο τον αινιγματικό Γκοντό. Μπλεχτήκαμε σε διαφορετικές εκδοχές αλλά όπου και αν καταλήξαμε ένα ήταν το γενικό συμπέρασμα. Η τέχνη τους ήταν ελλιπής, δεν κατάφεραν να περάσουν τα μηνύματα που επιδίωκαν.

Παγερά αδιάφορη. Αυτός θα έπρεπε να ήταν ο τίτλος της παράστασης. Εκνευριστικοί, μονότονοι διάλογοι, κανένας χρωματισμός στον τόνο της φωνής, καμία ανατροπή στην ερμηνεία, ασυνάρτητοι ρόλοι, αποστειρωμένοι από συναισθηματικές διακυμάνσεις, μηδενιστές άνευ ουσίας, αδύναμοι να αντεπεξέλθουν προφανώς στο μεγαλείο ενός τέτοιου ρόλου, ίσως με μικρές εξαιρέσεις. Ειλικρινά προσπάθησα αρκετά, έδωσα πολλές ευκαιρίες, σκαρφιζόμουν δικαιολογίες αλλά μάταια. Δεν με έπεισε ούτε ένα χιλιοστό! Ασφυκτιούσα και παρακάλαγα τον χρόνο να περάσει, όπως το ίδιο παρακαλούσε και ο διπλανός μου. Θυμήθηκα την πρόζα του Χέντελ Κλάους, σε σκηνοθεσία Ε. Λυγίζου, πέρυσι στον εξώστη του Αμόρε. Και εκεί εμφάνισα τα ίδια συμπτώματα. Ευτυχώς όμως το έσωσαν το έργο εν μέρει οι ερμηνείες των Α. Ξάφη και Ε. Σαουλίδου.

Αύριο περιμένω όλο αγωνία για να δω την παράσταση του Δ. Κατρανίδη, η Γυναίκα με τα Μαύρα κάπου στη πλατεία Βικτωρίας. Επανέρχομαι δριμύτερη!

Surrender!!!!

Γύρω μου σκόρπια περιοδικά (Soul, Sonic), CD’s (Janis Joplin, Bob Dylan, Lynyrd Skynyrd), εφημερίδες και free press magazines…συνεχίζω να τα κοιτώ αλλά η δύναμη της άρνησης, της έλλειψης χρόνου, η επιμονή μου να υπάρχει άκρα του τάφου σιωπή σε αυτό το σπίτι ώστε απερίσπαστη να επιδίδομαι στο σπορ (πράγμα σπάνιο), ενίοτε της τεμπελίτιδας μου που μεταφράζεται με διάφορες μορφές, π.χ. χαζεύω στο ιντερνέτι ή κάνω οτιδήποτε άλλο προκειμένου να την σκαπουλάρω...με έχει φέρει σε αυτό το σημείο, να καταναλώνω διαρκώς για μικροπράγματα και στο τέλος να τα στοιβάζω σε ένα μεγάλο πύργο όπου και παραμένουν ανέγγιχτα ίσως για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η θέληση υπάρχει, η αγάπη και ενθουσιασμός εμμένουν, άρα τι είναι αυτό που με κρατάει μακριά...προτεραιότητες? Προτιμάς να κάνεις dolce vita με τους φίλους σε κάποιο από τα νεοσυσταθείσα kinky bar της Πλατείας Καρύτση ή την βρίσκεις περισσότερο με την διαδραστικότητα που υποβόσκει κατά μια έννοια σε μια θεατρική παράσταση ή σε μια ταινία? Δεν έχω απάντηση όμως επείγομαι για μια άμεση λύση που κατά βάθος ξέρω ότι θα έρθει μόνο από εμένα...

Επίγειοι προβληματισμοί άνευ ουσίας θα μου πεις...ναι ίσως έχεις δίκιο αλλά για να το θίγω μάλλον κάτι άλλο θα κρύβεται από πίσω...ένα μόνιμο άγχος ότι οι 24 ώρες/ μέρα δεν είναι ποτέ αρκετές, ότι μεγαλώνοντας επιλέγεις έναν δρόμο, και αντί να τον βαδίζεις εσύ, έρχεται και σε ασφαλτοστρώνει χωρίς να το πάρεις χαμπάρι, υποχωρείς, αναβάλεις για αύριο αυτό που πρέπει να κάνεις σήμερα και πάει λέγοντας...

Καλή χρονιά είπαμε??? Δεν είπαμε...εύχομαι λοιπόν … Sweet lips, flowers + cream
deep in love ...Surrender ...pink steam...

και μην μείνετε στις λέξεις, εμβαθύνετε...

άντε και του χρόνου πιο hardcore…

:-)