O κατά συρροή εγκλήματιας Μr. Stardust συνεχίζει να διαπράττει τις κακουργηματικές του πράξεις και να στοχεύει στο ψαχνό!!!!!!!!Στη σημερινή Άthensvoice - τι να πω ρε μεγάλε ειλικρινά- η ζωδιακή ανάλυση του Ταύρου έχει τόσο ενδιαφέρον που μου ήρθε να καραφλιάσω!!!!!!!!!!!!!!
Ναι, μπορεί να κάνω σαν κατινάκι αλλά πως είναι δυνατόν - έστω και ας αποτελεί εξαίρεση - να πέφτει τόσο μέσα;;;;;;;; Μίλααααααααααα λοιπόννννννννννν!!!!!!! χαχαχαχαχα
ΤΑΥΡΟΣ: Να τολμήσω να ρωτήσω ποιος/α είναι αυτός/ή που ασκεί τέτοια εξουσία πάνω σου και σου φαίνεται τόσο σέξι που μερικές φορές δεν έχεις μυαλό για τίποτα άλλο; Ναι, ναι, ναι… Μιλάμε για τον Άντρα ή τη Γυναίκα που τους βλέπεις με εσώρουχα με το που μπαίνουν στο δωμάτιο ή στο χώρο που βρίσκεσαι. Είναι δύσκολο να πει κάποιος αν τέτοιου είδους περισπασμοί επηρεάζουν τη δουλειά σου ή αν αυτοί οι άνθρωποι σε γλιτώνουν από άλλα προβλήματα που θέλεις να ξεχάσεις. Ό,τι κι αν συμβαίνει στο μέτωπο των σχέσεων και των κρυφών επιθυμιών, ο μίνι μαραθώνιος με την καριέρα σου δεν έχει τελειώσει. Πάνω στο άλογο είσαι με το ιππικό που επελαύνει για να σώσει το επαγγελματικό σου κύρος.
Ξέρω πως δε ζητάω συγγνώμες και αδιαφορώ για τις υπόλοιπες γνώμες, ακούω μόνο την καρδιά μου και ενεργώ σε κάθε της θέλημα και έτσι συχνά δεν ψάχνω τα ωφέλημα, μα αναζητώ επίμονα εκείνα που έχουνε έρωτα, και αγγελάκια φτερωτά να πετάνε τριγύρω.
Κράτησα μια φράση απ' ό,τι μου χες πει εκείνο το βράδυένα μικρό παιδί πέρασε από μπροστά σου καθώς σου πρόσφερα ένα χάδι και ένα λιβάδι γεμάτο κίτρινες τουλίπες, κι εσύ μου πες "συγγνώμη μοιάζει αστείο, αλλά μου δίνεις τα πάντα ενώ εγώ δε χρειάζομαι τίποτα και έτσι χωρίζουμε τώρα ανύποπτα, για να μη πληγωθούμε αργότερα"
Θεέ μου, μη χειρότερα.
Πάθος ήμουν κι όχι λάθος, τώρα φεύγω ήρθε η ώρα...μη μου λες να γυρίσω
μόνη θα συνεχίσω....
Μα θα υπάρχουν και εκείνα τα βράδια που μετανιώνεις και στο τηλέφωνο απάνω θα περιμένεις μια λέξη μου και το ξέρω πως τώρα θα' σαι μόνη σου και δε μου φαίνεται παράλογο, μα θα μ'ήθελες πίσω...Μη ζητάς άλλη εξήγηση, δεν υπάρχει άλλος δρόμος και το ξέρειςμες στα όρια του κόσμου σου, δεν κατάφερα να είμαι αυτή που θέλεις...
Έκανα τα πάντα, ο κανόνας έλεγε αγάπη και αφοσίωση και εξοικείωση με κάθε σου τρέλα, χορούς στη βροχή, κολύμπι το Νοέμβριο, γυμνοί στην ταράτσα με ξαπλώστρες και ομπρέλα. Και τώρα που έφυγες ο κόσμος άλλαξε. Θα ξεκουμπώσω τα φτερά μου από τα χέρια. Δε θα μιλάω σουαχίλι στο σκύλο σου, και δε θα κελαηδούν electro-dance τα περιστέρια. Φώτα λάμπουν όπως πρώτα, μόνη είμαι κι είσαι πιόνι, μη μου λες να γυρίσω, μόνη θα συνεχίσω......
...Το ποτάμι πλημμύρισε το δρόμο, πήρε μαζί του έναν αστείο ταχυδρόμο που'χε στα χέρια του ένα κίτρινο δέμα με δύο τουλίπες, μια καρδιά και ένα ψέμα, και έβρεχε μικρές πυγολαμπίδες για να διαβάζει μέρα νύχτα τις σελίδες που΄χεις κρυμμένες βαθιά μέσα στην τσάντα
δικός σου για πάντα
Μη ζητάς άλλη εξήγηση, δεν υπάρχει άλλος δρόμος και το ξέρεις, μες στα όρια του κόσμου σου, δεν κατάφερα να είμαι αυτή που θέλεις.....
...δύναμη και αποφασιστικότητα, ελπίζω και στην πράξη...ο χρόνος μας είναι πολύτιμος...με ή χωρίς...,αυτό που πονάει δεν θα αλλάξει...επιλέγεις...
...It got so far Things aren't the way they were before You wouldn't even recognize me anymore Not that you knew me back then But it all comes back to me in the end
You kept everything inside And even though I tried, it all fell apart What it meant to me will eventually be A memory of a time when
I tried so hard and got so far But in the end it doesn't even matter I had to fall to lose it all But in the end it doesn't even matter...
"Ύστερα ήρθαν δειλινά, θολά και βουρκωμένα.. άλλος ξεπούλησε φτηνά, άλλος αγόρασε ακριβά κι όσοι ακόμα αντέχουνε, μες στο σκοτάδι φέγγουν σαν σήματα φωσφορικά, σα νυχτωμένα φορτηγά Τα αιώνια κακός μπελάς, στα εφήμερα χρονοτριβώ και συ στο αίμα μου κυλάς σαν δηλητήριο αργό..."
Ο πιο φωτεινός, ο πιο μοναχικός καβαλάρης του ηλιακού μας συστήματος, ο Αποσπερίτης...έλαμψε και χθες βράδυ...ξύπνησε Αποσπερίτης και αποκοιμήθηκε τελευταίος σαν Αυγερινός...έτσι μείναμε και εμείς, Αυγερινοί και θαμπωμένοι!!! Ένας έναστρος Ζυγός με στολίδια-ηχοχρώματα από τον Σωκράτη Μάλαμα, τα χρυσοποίκιλτα ξωτικά που τον συντρόφευαν ορχηστρικά και τις νεράιδες που προσέδιδαν στις μουσικές τους μαγευτικά φωνητικά σαν ηλιοβασιλέματα...μας πλάνεψαν, μας διέλυσαν, μας ξαναγέννησαν μαζί, την ίδια στιγμή. Βραδιά του Ασώτου η Κυριακή, και οι άσωτοι της πόλης μαζευτήκαμε στην Πλάκα για να στραγγαλίσουμε τον πόνο και να στίψουμε την χαρά μας... με μελωδίες από όλη τη δισκογραφία του Μάλαμα, δηλαδή από το 89 και έπειτα, με μουσικές από Θανάση Παπακωνσταντίνου και τον Διάφανο, με Οδυσσέα Ιωάννου να δίνει χαριστικές βολές στα κουπλέ, και η αιφνιδιαστική εμφάνιση της Μελίνας Κανά στη σκηνή να ρίχνει σταγόνες φωτιά στα έρημα κορμιά μας...Πανέμορφη βραδιά, μισό μπουκάλι βότκα και μισό πακέτο τσιγάρα, μισό δάκρυ και μισό ρίγος...και ο συνοδός μου σε βαθύ παραλήρημα...είναι αναπόφευκτο συναίσθημα το να βυθίζεσαι σε σκέψεις κατά την διάρκεια τέτοιας έκρηξης. Ένα κοινό που δεν έχανε στίχο, τελεία, κόμμα ή παρένθεση...ζωντανοί, αλαργινοί, έγερναν ο ένας στον ώμο του άλλου, αγκαλιάζονταν, πετάγονταν απότομα από τις θέσεις τους και ούρλιαζαν δυνατά, μαζί με αυτούς και εμείς..."Κι εγώ που θέλησα πολλά έμεινα με τα λίγα,μα γρήγορα συνήθισα τα νιάτα μου τ' ατίθασα,έπλασα κόσμο μυστικό και μπήκα σε λημέρι,ξέχασα τις αγάπες μου που μου 'στησαν καρτέρι"...και ...
"Βλέπω τους φίλους τους παλιούς να λένε δεν πειράζει, ψυχή που δεν αμάρτησε, ποτέ της δεν αγιάζει...Είναι σκοτάδι μάτια μου,πάντα σ' αυτή την πλάση, μια χαραμάδα αφήνουμε, το φως για να περάσει..."
υ.γ. είναι η πρώτη φορά που "συναντιόμαστε" ζωντανά, άκουγα πολλά για σένα, διφορούμενα σχόλια...μα πόσο άδικο είχαν... "..από τις καλύτερες εμφάνισεις ever, ομολόγησε η τρελαμένη με Μάλαμα της διπλανής παρέας"
...και ήμουν σίγουρη πως χθες ήταν η τυχερή μου ημέρα ...γι'αυτό και εγώ την άλλη Κυριακή θα είμαι πάλι εκεί...για να ακούσω την Αράχνη που δεν μας τίμησε...
υ.γ. Είναι σκοτάδι, Του χρόνου τα σκυλιά, Σήματα φωσφορικά, Αποσπερίτης...ανατριχίλα....Πριγκηπέσσα και όλα τα συναφή δεν έχω λόγια, απλά...
Άκουγα σήμερα στο τρένο το live από Αθήνα. Στο betterman δάκρυσα. Τώρα ακούω yellow ledbetter. Θυμάμαι τα φώτα αναμμένα, το group να χαμογελάει, τους δίπλα μου να χαμογελάνε, κάποιοι να κλαίνε....ποιος δεν τα καταλαβαίνει αυτά ρε; Δεν είναι άνθρωπος...τέλος!
Μακάρι να έρθουν ξανά. Πολύ μεγάλη μπάντα!
Καλημέρα :-)"
υ.γ. νόμιζω ότι έχω να πω σχετικά με τον Eddie και τους Pearl Jam, το έχω δηλώσει και το έχω διατυμπανίσει ειδικά μέσω αυτού του μπλογκ...οπότε περισσεύει...απλά νιώθεις...ελπίζεις και μετά....χάνεις τις αισθήσεις...:-)
