ΧριΣτουγεννιάτικο ΠαραΜύθι...

Ψάχνοντας για κάτι όμορφο να βάλω στο blog...μέρες που είναι ...βρήκα ένα παραμυθάκι πολύ cute στην ιστοσελίδα www.christmasinathens.gr που μ'άρεσε πολύ ομολογώ γι'αυτό και σας το παρουσιάζω...xoxoxo

Η Διομελένια...
Η Νύχτα και το Σκοτάδι ήταν δύο αγαπημένα αδερφάκια.Μόνο που διέφεραν πολύ. Η Νύχτα ήταν χαρούμενη και ξέγνοιαστη ενώ το Σκοτάδι ήταν μελαγχολικό κι απομονωμένο στην έρημη και απόμερη μεριά της πόλης.Γι αυτό, το Σκοτάδι ένιωθε πλήξη, μονοτονία και μοναξιά. Μάταια το καλούσε η αδερφή του η Νύχτα να βγεί από την βαθειά κρυψώνα του, να έρθει στη γιορτινή πλατεία με τα χριστουγεννιάτικα στολίδια και τους Αγιο Βασίληδες και να παίξουνε με τα παιδιά που έτρεχαν τριγύρω χαρούμενα.΄Όταν η θεία τους η Μέρα κουραζόταν από τις πολλές και δύσκολες δουλειές των ανθρώπων, ζαλισμένη από τις πολλές κουβέντες και τις φωνές τους, τα πέρα-δώθε στους δρόμους και στα γραφεία, άνοιγε ένα στόμα τεράστιο και χασμουριόταν. Τότε από μέσα ξεπετάγονταν νυχτοπούλια, νυχτερίδες, κουκουβάγιες και ξωτικά της νύχτας. Ο Μπάρμπα ΄Ηλιος, αποκαμωμένος κι αυτός, μάζευε τις κόρες του τις ηλιαχτίδες κι αφού έριχνε ένα τελευταίο βλέμμα τριγύρω, αν όλα ήταν τακτοποιημένα, έλεγε καληνύχτα στη θέα Μέρα κι έγερνε στο πίσω κρεβάτι των λόφων. Σιγά-σιγά, οι δρόμοι, τα κτίρια και τα μαγαζιά ερήμωναν. Το χιόνι έπεφτε δίχως διακοπή. Ψυχή δεν υπήρχε πουθενά και μόνο δύο παράξενες σκιές άρχιζαν να σαλεύουν. Η Νύχτα και το Σκοτάδι, τα δύο αγαπημένα αδερφάκια. "΄Ελα, πού είσαι; Βγές να παίξουμε" , ψιθύριζε η Νύχτα στο Σκοτάδι καθώς έκανε τσουλήθρα στους παγωμένους δρόμους. Μα τα σκοτάδια δεν φαίνονται, αφού πάντα είναι κρυμμένα σε απόμερα μέρη. Η Νύχτα επέμενε και καλούσε το Σκοτάδι να βγεί χορεύοντας και σιγοτραγουδώντας χαρούμενη, μέσα στους γιορτινούς δρόμους, παρέα με τις νυφάδες χορεύτριες του χιονιού που έπεφταν απαλά επάνω στα κράσπεδα των πεζοδρομίων και στα περβάζια των μπαλκονιών. Τα λαμπιόνια από τα χριστουγεννιάτικα δέντρα αναβόσβηναν μπροστά στα παράθυρα των σπιτιών που ήταν στολισμένα με αγγελάκια και Αγιοβασίληδες. "Βγες να δεις τι ωραία που είναι όλα", ξαναείπε η Νύχτα και καθώς παραπάτησε επάνω σε κάτι, πήρε μια τούμπα και ξαπλώθηκε φαρδιά-πλατειά επάνω στο χιόνι. Τότε έγινε διακοπή ρεύματος. ΄Όλα τα φώτα της πόλης έσβησαν, μα κι από τον ουρανό σα να έσβησαν ξαφνικά όλα τα αστέρια.Η Νύχτα βρήκε το Σκοτάδι και τα δύο αδερφάκια συμφώνησαν τελικά να παίξουν ένα παιχνίδι που έπαιζαν συχνά : τις αστρόμπαλες. Καθώς έψαχνε η Νύχτα στον ουρανό να κατεβάσει μια χούφτα αστέρια, το Σκοτάδι της έδειξε κάτι που λαμπύριζε λίγο πιο πέρα στη μέση του δρόμου.Η Νύχτα έσκυψε και είδε ότι ήταν ένα μικρό αστέρι που στραφτάλιζε το φώς του, σαν ψάρι που ανέπνεε στην ξηρά. "Πώς βρέθηκες εσύ εδώ"; Είπε η Νύχτα και το πήρε προσεκτικά στην αγκαλιά της. Το μικρό αστέρι πρώτα κοκκίνησε, ύστερα έγινε ροζουλί και στο τέλος πήρε ένα χρώμα μελί! ΄Ηταν τόσο όμορφο και φωτεινό που το Σκοτάδι βγήκε από την κρυψώνα του και χαμογέλασε. Τότε μισοφωτίστηκε η έρημη κι απόμερη γωνιά της πόλης. - Πώς σε λένε αστέρι-αστεράκι;- Διομελένια με λένε, είπε αυτό κι αφού γαλαζοπρασίνισε ξανάγινε μελί!- Και πού μένεις Διομελένια;- Ουρανού και Σελήνης 4, ζαλίστηκα κι έπεσα εδώ, είπε και χρυσαφοκιτρίνισε, πριν γίνει πάλι μελί! Το Σκοτάδι είχε πλησιάσει τόσο πολύ το αστέρι που φωτίστηκε κι άλλαζε κι αυτό χρώματα. - Θέλω να μείνεις για πάντα εδώ. Να σ'αγαπώ και να με φωτίζεις, είπε το Σκοτάδι.- ΄Όχι, θα με ψάχνει η γιαγιά μου η Πούλια, πρέπει να φύγω, είπε κι έσταξε ένα μικρό διαμαντάκι, σαν δάκρυ, στα πόδια της Νύχτας. Το Σκοτάδι έσκυψε να σηκώσει το διαμαντάκι του αστεριού. - Μπορώ τουλάχιστον να κρατήσω το διαμαντάκι σου; ρώτησε, μα το αστέρι είχε εξαφανιστεί. Στο κατώφλι της γης, η γιαγιά η Πούλια είχε φέξει με το αστροφάναρό της κι αφού είδε τη Διομελένια, την πήρε από την αγκαλιά της Νύχτας και την καρφίτσωσε στο πέτο του ουρανού! Αμέσως άναψαν όλα τα φώτα της πόλης!Η γιαγιά η Πούλια κι η Διομελένια γύρισαν πίσω στο σπίτι τους κι όλα στον ουρανό και στη γη ξανάγιναν γιορτινά και χαρούμενα! Με τα λαμπιόνια από τα χριστουγεννιάτικα δέντρα να αναβοσβήνουν μπροστά στα παράθυρα των σπιτιών! Με τον ΄Αη Βασίλη που κάθε τόσο πάρκαρε το έλκηθρο του στις σκεπές των σπιτιών για να ρίξει από τις καμινάδες τα δώρα των παιδιών και με τις νυφάδες χορεύτριες που είχαν στήσει τρελλό χορό ολόγυρα στους γιορτινούς δρόμους! Το Σκοτάδι κρυμμένο στην έρημη κι απόμερη μεριά της πόλης σταμάτησε να είναι μελαγχολικό και δεν ένοιωθε πια πλήξη, μοναξιά και μονοτονία, αφού έκρυβε μέσα του το διαμαντάκι του αστεριού! Κάθε τόσο έπαιζε με την αδερφή του τη Νύχτα και διασκέδαζαν αλλάζοντας χρώματα, όπως το αστέρι. ΄Ισως σε κάθε σκοτάδι να υπάρχει κρυμμένο ένα τέτοιο μικρό διαμαντάκι!
Συγγραφέας :Δημήτρης Κασσάρης

Merry Xmas with...Chasing Cars

We'll do it all

Everything

On our own

We don't need Anything

Or anyone

If I lay here...If I just lay here

Would you lie with me and just forget the world?

I don't quite know

How to say

How I feel

Those three words Are said too much

They're not enough

If I lay here If I just lay here

Would you lie with me and just forget the world?

Forget what we're told

Before we get too old

Show me a garden that's burstin’ into life

Let's waste time

Chasing cars

Around our heads

I need your grace

To remind me

To find my own...

All that I am

All that I ever was

It’s here in your perfect eyes

They're all I can see...

I don't know where

Confused about how...as well

Just know that these things

Will never change for us at all

...................................................

Καλή ακρόαση...

Αυτά είναι τα νέα μου αποκτήματα για τα οποία νιώθω πολύ υπερήφανη...The Essential Alice in Chains είναι το διπλό cd που περιέχει τα the best of των Alice in Chains (11.90 ευρώ) γι'αυτό όσοι πιστοί προσέλθετε...το συγκεκριμένο άλμπουμ είχε προγραμματιστεί να κυκλοφορήσει τον Μάρτιο του 2004 αλλά καθυστέρησε όπως με ενημερώνουν οι πηγές μου...μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2006 που έγινε το επίσημο release...νομίζω ότι θα είναι μια καλή προσέγγιση με τον ήχο της μπάντας για εμάς τους όχι πολύ γνώστες του Seattle grunge κινήματος...αν εξαιρέσεις τους Nirvana και τους άπιαστους Pearl Jam!Βέβαια οι Alice διαθέτουν μια heavy metal νότα αλλά ταυτίζονται με το κίνημα λόγω της εικόνας τους, των ριζών τους, και των νοσηρών τους στίχων...όπως διαβάζω σε ένα site!Επίσης το Ramones Mania (15,90 ευρώ)είναι η πρώτη χρυσή συλλογή του πανκ ροκ συγκροτήματος που περιλαμβάνει 30 κομμάτια και συνάμα κάποια single versions, b-sides και unissued songs. Το άλμπουμ περιέχει επίσης ένα πενηντασέλιδο booklet με την ιστορία των Ramones. Νομίζω οτι με αυτό το διπλό cd θα εξοικειωθώ πλήρως με το είδος ...μιας και η υπάρχουσα mp3list μου στερείται της μουσικής των αντιπροσώπων της punk rock σκηνής...είναι κάτι που πρέπει να υπάρχει σε μια άξια αναφοράς βιβλιοθήκη μουσικής!Καλή ακρόαση λοιπόν!

Το 1 που θέλει να γίνει 2...

Επιτέλους…Νομίζω ότι τώρα μπορώ να ξεκλέψω λίγη ώρα για να γράψω το ακόλουθο ποστάκι που μου στροβιλίζει το μυαλό τις τελευταίες μέρες …όπως εξομολογείται και ο σοφός Φρήντριχ Νίτσε στον ψυχαναλυτή του, τον γοητευτικό Δρ. Μπρόϊερ … «το κεφάλι μου εγκυμονεί βιβλία και οι ημικρανίες που νιώθω είναι οι ωδίνες του τοκετού…»…κάπως έτσι και εγώ παίρνω μια ανάσα από την δουλειά και ένα παυσίπονο για τον πονοκέφαλο και αρχίζω να γράφω για το 2 που θέλει να γίνει 1…για το 1 που θέλει να γίνει 2.

Ημέρα Παρασκευή, 15 Δεκεμβρίου και εγώ οδεύω μόνη στο ανανεωμένο Cine Pallas για να παρακολουθήσω από κοντά το διφορούμενο σε σχόλια «2» του Δημήτρη Παπαϊωάννου το οποίο προτού προλάβει να παρουσιασθεί στο κοινό έγινε μόδα, αντικείμενο συζήτησης και διαφωνίας. Η πρώτη φουρνιά παραστάσεων ξεπούλησε προτού καν ανοίξει η αυλαία του Παλλάς. Στην κυριολεξία, δεν έπεφτε καρφίτσα…η αίθουσα ήταν κατάμεστη…πληρότητα full!!!H θέση μου στον εξώστη Ι υπερυψωμένη και τελείως απομακρυσμένη από την σκηνή…μετά βίας μπορούσες να δεις …οι μπροστινοί μου επίσης συνέβαλαν στο να επιδεινωθεί η κατάσταση…αφού αναρωτιόμουν από μέσα μου…αν μπορούσαν θα μας κρέμαγαν και από το ταβάνι!

Μολαταύτα προσπάθησα να παρακολουθήσω την παράσταση απαλλαγμένη από κάθε είδους ιδεολογική προϊδέαση και αυθυποβολή που μπορεί να προέρχεται από τις εκάστοτε κριτικές της παραπάνω. Κατ’ αρχάς μπορώ να απαντήσω μονολεκτικά στην αναμενόμενη ερώτηση: Σου άρεσε; Ναι, λοιπόν, μου άρεσε και πολύ μάλιστα! Πως μπορώ να ισχυριστώ το αντίθετο; Απορώ….

Συστατικά της παράστασης που θα θαύμαζε ο καθένας: μια ομάδα χορευτών απόλυτα συντονισμένη, οι οποίοι διέθεταν απίστευτη σωματική πειθαρχία αλλά και ποιητική κίνηση, στιγμές που νόμιζες ότι παρακολουθείς video-art, λες και ο Παπαϊωάνου είχε κάνει κινηματογραφικό μοντάζ στη ζωντανή δράση και την παράλληλη κίνηση των χορευτών. Άνδρες που κινούνταν slow motion αλλά σε πραγματικό χρόνο. Στο σημείο εκείνο μαγεύτηκα από την αρτιότητα των κινήσεων τους (καμία θηλυπρέπεια για τους προκατειλημμένους) και αναρωτιόμουν… recollecting αν θα μπορούσε να συγκριθεί με χορευτικές παραστάσεις που επί το πλείστον αποτελούνται από γυναίκες…χωρίς περιστροφές οι άνδρες της ομάδας τους έβαλαν τα γυαλιά…και ναι ήταν και πολύ άντρες για όσους έχουν απορίες!

Στο θέμα μας λοιπόν…Βαλίτσες και αποσκευές, κινούμενοι τοίχοι, αναζήτηση και προσπάθεια επαφής. Ο άνδρας και ο άλλος άνδρας, το 1 που θέλει να γίνει 2. Ένα μεταλλασσόμενο σκηνικό, ένας κυλιόμενος διάδρομος, άλλοτε αεροδρόμιο, άλλοτε γραφείο, άλλοτε γήπεδο και άλλοτε δημόσια ουρητήρια. Άνδρες στη σειρά, ουρούν και αυνανίζονται, παίζουν. Το κοινό παραμένει σιωπηλό. Οι θεατές δεν αντιδρούν, ούτε όταν κατεβαίνουν τα παντελόνια ούτε όταν οι κινήσεις γίνονται ρυθμικές ούτε όταν το πέος και τα οπίσθια γίνονται αντικείμενα εξέτασης - σαν να είσαι στον στρατό (ή μήπως ήταν στον στρατό;) - ούτε όταν η σεξουαλική πράξη γίνεται πραγματικότητα, με τη γυναίκα να υποτίθεται ότι είναι πάνω στο στρώμα.

Η μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα απογειώνει την παράσταση μαζί με το μελαγχολικό track της Shirley Bassey “Where do I begin?” που συνόδεψε όλη τη δράση της παράστασης…πιστεύω ότι ήταν κομψοτέχνημα! Ο Άρης Σερβετάλης (που τυγχάνει να είναι και χορευτής) αναπόσπαστο μέρος του χοροθεάτρου…αριστούργημα! Μπράβο σου Άρη…σε θαυμάσαμε!

Στιγμές που απόλαυσα…εκτός από εκείνη του slow motion που με βρήκε με ανοιχτό το στόμα….ήταν και εκείνη με τους δύο χορευτές, που τρέχουν ο ένας προς τον άλλο, πάνω στον κυλιόμενο διάδρομο (που η φορά του τους απομακρύνει). Αγωνιούν, προσμένουν και όταν συναντιούνται, η φλόγα τους ανάβει. «Σκηνή ”σεμιναρίου” όσον αφορά την απόδοση της ανθρώπινης συνεύρεσης. Νομίζω ότι αυτή και μόνο η στιγμή αξίζει τον κόπο να δει κανείς την παράσταση, να σκεφτεί και να συζητήσει, ακόμη και να γράψει αυτές τις λέξεις». Θα συμφωνήσω απόλυτα με την προλαλήσασα Πέννυ Κούτρα.

«Στην επικλινή σκηνή…εκεί, στο πάνω άκρο του «καταπέλτη» είναι που συντελείται και η πολυπόθητη ένωση, εκεί το 1 γίνεται 2. Όχι απλά, όχι εύκολα, όχι χωρίς αγώνα. Και όταν ακόμα και την τελευταία στιγμή νοιώθεις την απογοήτευση έτοιμη να σου χιμήξει και να σε κυριεύσει (δεν ανοίγει η «ρημάδα η πόρτα» που οδηγεί στον συνάνθρωπο – σύντροφο - φίλο - εραστή), εκεί έρχεται και η λύση του προβλήματος, μαζί με την κάθαρση, από το στόμα του «άλλου μισού» που λέει στον ήρωα: «Δεν θέλει δύναμη. Σπρώξε μαλακά». Με δυο λόγια, χαλάρωσε, άσε την πίεση, βγάλτη από τη ζωή σου, από τη σχέση σου, από τη δουλειά σου. Μην επιτίθεσαι πια. Πάρτο αλλιώς. Και όλα αλλάζουν, η πόρτα θα ανοίξει και θα συναντηθείς με τον συνάνθρωπο – σύντροφο - φίλο – εραστή. Το 1 θα γίνει 2. Και ο μεγάλος καημός θα περάσει»…αυτά γράφει μια συνάδελφος blogger...νομίζω ότι δεν μπορώ να τα αποδώσω καλύτερα…περισσότερα εδώ: http://shine-on-you-crazy-diamond.blogspot.com/

Κάτι τελευταίο που με ξένισε ήταν η ανομοιομορφία του κοινού…είπαμε η τέχνη έχει την δύναμη να επιβληθεί αλλά χωρίς διαθέσεις και προθέσεις διαχωρισμού θεωρώ ότι το «2» ανταποκρίνονταν σε ένα ευρύτερο νεανικό κοινό, κατά βάση…πώς να το κάνουμε οι μεγάλες κυρίες, η κοκκέταρια με τα γουναρικά και τα πανάκριβα κοσμήματα που μετά το τέλος της παράστασης χαζεύανε στα Τoss δεν γέμισε το μάτι…δεν μου άρεσε σαν εικόνα…αισθητικά…τελοσπάντων εύλογο point…Με μια κουβέντα, όπως γράφει η αγαπητή φίλη και συνάδελφος blogger lo-li…το σλόγκαν που πρέπει να δανειστούμε από κάποιο άλλο θέμα είναι το παρακάτω: ΔΕΣ ΤΟ Η' ΖΗΣΕ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΟΤΙ ΤΟ ΕΧΑΣΕΣ!

The Omen!

Ακολουθεί απόσπασμα από την ιστοσελίδα http://www.e-paideia.gr/ που προβλέπει δυσοίωνο το μέλλον των blogs…ευσεβείς πόθοι…αν νομίζετε ότι έτσι εύκολα θα μας ξεφορτωθείτε είστε πολύ γελασμένοι…εντάξει είπαμε έχουμε υποχρεώσεις που τρέχουν αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι παραιτούμαστε της προσπάθειας να εκφράζουμε αυτό που πιστεύουμε , σε αντίθεση με τον υποφαινόμενο κύριο Πάλμερ … ο οποίος ισχυρίζεται ότι«ο καθένας πιστεύει ότι έχει να πει κάτι, μέχρι τη στιγμή που του δίνεται η δυνατότητα να το κάνει» …και μετά τι κύριε αναλυτά? Χορταίνουμε τόσο πολύ που έπειτα δεν έχουμε τίποτα πλέον να πούμε?…αυτό δεν θέλω να πιστεύω ότι ισχύει κατά γενική ομολογία …οι φαν του είδους και τα άτομα με ευρύτερες αναζητήσεις παραμένουν πιστοί …και ξέρω ότι είναι καμπόσοι all over the world…όταν μπαίνεις στο χορό αναπόφευκτα θα χορέψεις…είναι σαν μια αύρα που σε παρασύρει θες δεν θες…otherwise you give up from the right beginning…ίσως να έχω και άδικο για μικρές εξαιρέσεις..but who gives a shit..(μετά συγχωρέσεως)
and by the way ΔΕΝ ΚΟΥΡΑΖΟΜΑΣΤΕ ΠΟΤΕ...


Σημείο-καμπή για τα διαδικτυακά ημερολόγια (blogs) θα αποτελέσει το 2007, αναφέρει Το Βήμα (15.12.2006). Και τούτο, διότι, κατά τη διάρκεια του ερχόμενου έτους, τα blogs αναμένεται να μειωθούν στα 100 εκατομμύρια.
Αυτή είναι η εκτίμηση της εταιρίας Gartner, σύμφωνα με την οποία το μέλλον των blogs προαναγγέλεται δυσοίωνο. Οι αναλυτές της εταιρίας αναφέρουν ότι περίπου 200 εκατομμύρια χρήστες του ΄Ιντερνετ έχουν ήδη σταματήσει να γράφουν στο προσωπικό τους blog κι αυτό διότι οι περισσότεροι βαριούνται να το ανανεώνουν.
Πρόκειται για μία εφήμερη ενασχόληση, η οποία πολλούς γοητεύει αλλά και κουράζει ταυτόχρονα.

Seeking...

Σάστισα σου λέω...διάβασα το πρώτο μου comment, στο ποστάκι μου με τίτλο Τέλος Εποχής...απο άτομο που φέρει το nick name Milamber, αγνώστων λοιπών στοιχείων και συνειδητοποίησα οτι η ιστοσελίδα μου είναι πλέον ευρέως κοινοποιημένη και προσβάσιμη...απο όλους... Η αλήθεια είναι ότι ο συγκεκριμένος χρήστης μου προκάλεσε το ενδιαφέρον με τον ταραχώδη Αντι-δεκάλογο «Απάντηση στην Παρηγοριά» ..ως συνέχεια ή απάντηση θα έλεγα καλύτερα στον ζοφερό μου post που κλείνει με τον Δεκάλογο Παρηγοριά στον Άρρωστο...για τον λόγο αυτό θεωρώ οτι το σχόλιο του συγκεκριμένου user θα πρέπει να δημοσιευτεί επίσημα στην βασική ιστοσελίδα, να αποκτήσει την θέση που του αξίζει...μιας και δίνει πνοή σε καυτά ερωτηματικά και ανησυχίες που οργιάζουν στο μυαλό μου...και όχι μόνο ...

Καλημέρα

Είδα την ιστοσελίδα σου. Την ξαναείδα. Τη χάζεψα. Μετά άρχισα να διαβάζω. Μετά προβληματίστηκα. Τέλος είπα να γράψω και εγώ κάτι, έτσι για να τιμήσω τον προβληματισμό.

Ο Αντί-κλισέ Δεκάλογος – Απάντηση στην Παρηγοριά

1)Σε παίρνει δε σε παίρνει από κάτω, υπάρχουν στιγμές που όλοι χάνονται. Αυτή είναι η σκληρή ομορφιά της ζωής.

2)Τα εμπόδια δεν είναι πάντα για καλό. Πολλές φορές είναι ανούσια, μας αποδιοργανώνουνε και μας σπάνε τα νεύρα.

3)Άμα δεν αγχώνεσαι, πώς περιμένεις να φτιάξουν όλα ;;;;

4)Ήθελα να ήξερα ποιος έκανε την τρομερή αυτή σκέψη, ότι όλα στην αρχή είναι δύσκολα, αλλά μετά ως δια μαγείας γίνονται τόσο απλά, τόσο όμορφα.!!

5)Αυτός ο δρόμος που εναγωνίως ψάχνουν όλοι να βρουν πως ξέρουν όταν το βρουν που οδηγεί ;. Έχουν κάνει συμβόλαιο ή μήπως έχουν PDA – GPS ;

6)Χωρίς την υγεία μας δε γίνεται τίποτα. Συμφωνώ. Αυτό τώρα σημαίνει ότι αν είμαστε υγιείς μπορούμε να κάνουμε τα πάντα ;

7)Εάν όταν είσαι ξύπνιος σκέφτεσαι, σε μια μόνο ημέρα, όσο σκέφτονται άλλοι σε δύο χρόνια, τότε δε δικαιούσαι να κοιμηθείς και εσύ δυο χρόνια μήπως σκεφτεί και κανένας άλλος για μια μέρα ;

8)Γιατί είναι τόσο δύσκολο ο άνθρωπος να καταλάβει ότι η κατάθλιψη είναι μέρος της ζωής ; Ρε μπας και είναι όλοι ευτυχισμένοι και δεν το έχω πάρει χαμπάρι; Μπα. Απλά φοβούνται στην ιδέα ότι δε θα είναι πάντα καλά. Έχουν δει όμως το καρδιογράφημα ενός ζωντανού ανθρώπου ; Μια πάνω, μια κάτω, μια πάνω, μια κάτω……………. Αν σταματήσει το πάνω κάτω --------Sorry. End of line.

9)Πάρα πολλά άτομα τα πάνε καλά σε όλους τους τομείς και άλλα τόσα τα έχουν κάνει όλα χάλια. Μετά οι πρώτοι με τους δεύτερους αλλάζουν θέση και μετά πάλι τα ίδια και φτου και απ’την αρχή.

10)Αυτό που δε μπορώ με τίποτα να κατανοήσω είναι, τι είδους παρηγοριά βρίσκει ένας άνθρωπος ο οποίος περνάει άσχημα, στο γεγονός ότι και οι άλλοι άσχημα περνάνε ;

Υ.Γ. Milamber (ο μάγος απο τα Χρονικά του Κρόντον;;;;;) σε αναζήτησα...προσπάθησα να βρώ αν έχεις και εσύ blog κάπου χωμένο, να διαβάσω κάτι δικό σου γιατί είμαι σίγουρη οτι έχεις πολλά να πείς ... αλλά μάταια...δεν μπόρεσα να ανακαλύψω τίποτα άλλο παρά μόνο αυτούς εδώ τους στίχους απο ένα ποίημα που προβάλλει σαν μότο ένος χρήστη που έχει το ίδιο όνομα με το δικό σου...ποιήμα που είναι συνδεδεμένο με κάποιο τρόπο με την σειρά επιστημονικής φαντασίας Wheel of Time του Robert Jordan:

Thus is our agreement written, thus is treaty made. Thought is the arrow of time; Memory never fades. What was asked is given; The price is paid. ...

Σου θυμίζει κάτι;

ΟνΕιρόΚοΣμΟς.........

Υπάρχει κάποιος μοναδικός τρόπος να χωρέσουμε σε ένα κουτί γεμάτο απο όμορφες αναμνήσεις...και μια συλλογή απο αγαπημένες σκηνές βγαλμένες απο ταινίες του σινεμά....??? Να αιχμαλωτίσεις μέσα εκεί στιγμές απείρου παραλογισμού που εκτυλίσσονται μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας...επιθυμίες που ακροβατούν στην ανάγκη να μεταμορφώσεις την καθημερινότητά σου σε ένα κόσμο ονειρικό και φανταστικό, σαν ένα «ενήλικο» παιδότοπο....Αισθάνθηκα λοιπόν την ανάγκη να σκαρφιστώ λύσεις για το πρόβλημα μου, το αιώνιο αυτό πρόβλημα να ταυτίζομαι ελαφρά μανιωδώς με το περιεχόμενο ταινιών που μιλάνε στην ψυχή μου....Αποτέλεσμα της προσπάθειας (μιας και δεν βρίσκω τρόπο να κόψω και να ράψω στο τοίχο του δωματίου μου σκηνές απο την ταινία): να τις φυλάξω σε ένα μέρος ασφαλές όπου δεν κινδυνεύουν να φθαρούν....αφού κατά βάθος είμαι εγώ...όλα αυτά τα ψήγματα που συμβαίνουν μέσα στο μυαλό μου, συναισθήματα, φοβίες που με κατακλύζουν, αντανακλούνται ξαφνικά μέσα απο απο τον κόσμο του Στεφάν και της Στεφανί. Αθεράπευτα και συνάμα εξωφρενικά δημιουργική, ονειροπόλα ταινία με άκρως συμπαγείς και περιεκτικούς διαλόγους που έμπηξαν πιο βαθιά το μαχαίρι στο κόκκαλο: «Γιατί επέλεξες εμένα?» ρωτάει απεγνωσμένα η Στεφανί.... «Γιατί όλοι οι άλλοι είναι τόσο βαρετοί, εσύ είσαι τόσο διαφορετική!!!» της ανταπαντά ο Στεφάν με μια παιδική αφέλεια πνιγμένος σε ένα παράπονο.

Η ταινία είναι ένα αριστούργημα. Τοπία και πόλεις ολόκληρες από χαρτί, σκηνικά από ύφασμα, νερό από σελοφάν και σύννεφα από βαμβάκι, ντύνουν μερικές από τις σκηνές στο ιδιαίτερο σημείο εκείνο που η πραγματικότητα συμβάλλει με το όνειρο. Δεν θυμάμαι τις στιγμές εκείνες, ιδιαίτερα στο τέλος....όταν σάλπαραν μέσα σε ένα καραβάκι...σφιχταγκαλιασμένοι πάνω στο ρούχινο χρυσό πόνυ-αλογάκι κυματίζοντας στην θάλασσα απο γαλάζιο και λευκό σελοφάν, να βρισκόμουν στον χώρο, σαν να ονειροβατούσα και εγώ...πανδαισία χρωμάτων και αρωμάτων που μοσχοβολούσαν στο τηλεοπτικό στούντιο καθώς ο στεφάν ανακάτευε σε μια τεράστια κατσαρόλα τα υλικά της συνταγής για τα όνειρα του...αναμνήσεις του παρελθόντος, λίγο απο φιλίες, σχέσεις και έρωτα....ίσως μου διαφεύγουν τα λοιπά συστατικά...

Πολύ καλή η μουσική επένδυση και σε συνδυασμό με το animation και τα απλά εφφέ προκύπτει ένα super αποτέλεσμα αξιοποιώντας εξαιρετικά και τις 3 διαστάσεις. Ο Μπερναλ αξεπέραστος όπως πάντα, είναι ένας αξιολάτρευτος γκαφατζής ο οποίος πείθει χωρίς ενδοιασμούς για τον ρόλο του μιας και φαντάζει το παιδί της διπλανής πόρτας-που λέει ο λόγος, που τέτοια τύχη... Είναι το σούπερσουρεαλιστικό έργο χωρίς να διαφαίνεται κάτι υπερβολικό...κατ’εμέ πάντα...ίσως επειδή ταυτίστηκα πολύ!

Εν κατακλείδι, θα ήθελα να προσθέσω οτι είναι μια ταινία ακατάλληλη για κάποιους –ίσως την βρουν υπερβολικά παρανοϊκή, ή και βαρετή όπως το βλακώδες κοινό που παρευρίσκονταν στην αίθουσα την ημέρα προβολής του, που σηκώθηκε ευθαρσώς να φύγει απο τον χώρο εν αγνοία του κατά πόσο πολύ προσβάλλει αυτή τους η κίνηση την αισθητική μου...του πόσο αηδίασα βλέποντας τους να φεύγουν κρατώντας με νύχια και με δόντια το στόμα μου κλειστό για να μην ουρλιάξω: «ρε ΒΡΩΜΟΜΠΑΖΑ προσέξτε μην καείτε, μην βάλετε και πολύ το μυαλό σας να δουλέψει και κουραστείτε, γελοίοι τύποι, καραγκιόζηδες πηγαίντε να δείτε καμία τσοντούλα, Ράμπο, κανένα Σε Βλέπω ή το Scary Movie να φάτε κανένα ποπ κόρν και μετά να πάτε να γ..... σαν μην συνέβη ποτέ τίποτα....» και όχι να έρχεστε να μας την σπάτε και να μας αποσυντονίζετε επειδή δεν μπήκατε καν στον κόπο να διαβάσετε περι τίνος πρόκειται η ταινία και τι αφορά! Δεν είμαι αυστηρή απλά δεν είναι και η πρώτη φορά που συμβαίνει....αι στα διάλα...βρωμόμπαζα, μικροαστοί!
Ζητώ συγνώμη που εκτροχιάστηκα και αναγκάζομαι να κλείσω έτσι αυτό το post αλλά πραγματικά είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω σε τέτοιου είδους καταστάσεις .... Γκοντρυυυυυυυυυυύ σ’αγαπώωωωωωωωωω

ΕΙΜΑΙ ΜΑΖΙ ΣΟΥ, ΜΗΝ Μ’ΑΦΗΝΕΙΣ ΜΟΝΗ.....

Υ.Γ. Ευτυχώς υπήρξαν και μικρές οάσεις στην έρημο...όπως είπες και εσύ Bruno τουλάχιστον ήξερα οτι βρισκόταν κάποιος στο πλήθος που του άρεσε αυτό που έβλεπε..το αγάπησε όσο εγώ...

Μια εικόνα χίλιες λέξεις...

Όχι δεν είναι card postal...είναι τα χρόνια που έζησα εκτός Ελλάδας...είναι δρόμοι, γεφύρια, μονοπάτια που περπάτησα μόνη ή με συντροφιά, για κάμποσο καιρό... εικόνες που φωτογραφίζουν το κοντινό μου μεν... παρελθόν δε...είναι στιγμές που παγιδεύτηκαν στον φακό της κάμερας μου...στιγμές που απαθανατίζουν απέραντη ομορφιά......άραγε πότε θα ξαναβιώσω απλόχερα τέτοια συναισθήματα...αμφίβολο!!!Νοσταλγώωωωωωω.................................................................και αναρωτιέμαι...που ήμουν και που βρίσκομαι????

Καλλιτεχνικά Δρώμενα

Λίγες ώρες πριν απο την επεισοδιακή μου εξόρμηση στους κινηματογράφους Village, για να απολαύσω επιτέλους το νεόφερτο στις ελληνικές αίθουσες “The Science of Sleep”, αποφάσισα να κάνω ένα απολογισμό του μήνα Νοεμβρίου, τι είδαμε και που παρεβρεθήκαμε, αναφορά σε θεατρικές παραστάσεις και ταινίες σινεφιλικές...ή και μη σινεφιλικές, όπως το πάρει κανείς. Ας αρχίσουμε λοιπόν με το πιο πρόσφατο κατά σειρά έργο που είδαμε στο θέατρο την περασμένη εβδομάδα που φέρει το όνομα «Festen - Οικογενειακή Γιορτή». Πρόκειται για μια εκρηκτική θεατρική διασκευή του Ντέιβιντ Έλντριτζ, βασισμένη στην πολυβραβευμένη ταινία που υπογράφει η μορφή του Δανέζικου σινεμά, σκηνοθέτης και δημιουργός του Δόγματος 95, Τομάς Βίντενμπεγκ. Όσοι πιστοί προσέλθετε στο Θέατρο Θησείον στου Ψυρρή όπου ανεβαίνει η παράσταση. Αγαπημένη κινηματογραφική ταινία γραμμένη ανεξίτηλα στην μνήμη ως the best of, στην κυριολεξία ήμουν απο εκείνους που ανέμεναν καρτερικά να δούν την θεατρική της μεταφορά. Πολλοί θα μπορούσαν να το χαρακτηρίσουν ως «ένα ψυχολογικό θρίλερ που ταράζει τα λιμνάζοντα νερά της οικογενειακής γαλήνης για πάντα...και ως ένα σκοτεινό κωμικό ταξίδι στην απαγορευμένη οικογενειακή αλήθεια». Θεωρώ οτι πιθανόν να ήταν ένα καθηλωτικό, ανατριχιαστικό, ηλεκτρισμένο για τους ανυποψίαστους θεατές θεατρικό έργο, εμένα όμως δεν με έπεισε και δεν με συνεπήρε ολοκληρωτικά. Καταπληκτικές οι ερμηνείες του Γιάννη Στάνκογλου στο ρόλο του Μίκαελ και του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη στον ρόλο του Kρίστιαν, ρόλο-καταλύτη...παρόλο που αισθάνθηκα κάποιες στιγμές οτι δεν τόνιζε τις αντιθέσεις των συναισθημάτων που απαιτεί το έργο. Κάποιοι σχολίασαν οτι το κόλπο με την κάμερα ήταν ευρηματικό αλλά μέτρια εκτελεσμένο...οφείλω να συμφωνήσω μιας και σημαντικές σκηνές εκτυλίσσοταν εκτός του κυρίου χώρου έχοντας και ως αποτέλεσμα να κουράζει αυτή συνεχόμενη εναλλαγή. Επίσης υπήρξαν πράγματι αταίριαστες βωμολοχίες στην αρχή οι οποίες αμφιβάλλω και εγώ εάν έχουν μεταφραστεί σωστά από το πρώτοτυπο κείμενο. Συμπέρασμα είναι, όπως πολύ σωστά διάβασα, οτι δεν φταίει η σκηνοθέτις ή οι ηθοποιοί τόσο, όσο το ότι το κείμενο είναι μάλλον αδύναμο κι απλά ευτύχησε ιδιαίτερα στην κινηματογραφική μεταφορά.

Επόμενη στάση. Odeon Cosmopolis Λεωφόρος Συγγρού, μεταμεσονύκτια προβολή της ταινίας Babel. Αγνώμον του όλου concept κατρακύλισα στα άνετα καθίσματα δίχως να νιώθω συναισθήματα αγοραφοβικά, εξάλλου η αίθουσα ήταν μισοάδεια. Η ατμόσφαιρα διόλου αποπνικτική σε σχέση με την σχιζοφρενική κατάσταση που επικρατεί στα Village Cinemas-ειδικά στο Park Ρέντη. Τελειώνει η ταινία και όπως κάθε φορά...σιωπή! Αυτό σημαίνει οτι το έργο άξιζε την φημολογία που τόσο καιρό έδινε και έπαιρνε! Ο Μεξικάνος σκηνοθέτης το ξέρει καλά το ποίημά του, και εδώ το τελειοποιεί. Δεν είναι μόνος. Μαζί του συνεργούν τέσσερις μάστορες, που συνιστούν μια ανεπανάληπτη dream team. Ο σεναριογράφος του Γκιγιέρμο Αριάγκα (φημολογείται ότι εδώ τελειώνει η συνεργασία τους), ο οπερατέρ Ροντρίγκο Πριέτο και οι βραβευμένοι με Όσκαρ μοντέρ Πίτερ Μιριόνε, καθώς και ο συνθέτης Γκουστάβο Σανταολάγια συντελούν σε μια τεχνική αντίστοιχη του πουαντιγισμού που πρωτοείδαμε στα 21 γραμμάρια. Διαβάζοντας την LIFO μου μένει το παρακάτω απόσπασμα: «Στη Βαβέλ το εγχείρημα είναι τολμηρό, γιατί, με τη σπονδυλωτή διάρθρωση των διαφορετικών ιστοριών, κινδυνεύει η ενότητα χώρου και ύφους. Τελικά, κάθε συμβάν κρατάει τα δικά του, ειδικά χαρακτηριστικά, και ενώνεται με τα υπόλοιπα χωρίς απαραιτήτως να χρειάζεται το σεναριακό πάντρεμα του Αριάγκα, με το οποίο συσχετίζει τα γεγονότα... Ο Ινιάριτου χρειάστηκε να επιστρατεύσει όλες τις κινηματογραφικές του δυνάμεις για να αποτυπώσει τη διάσπαρτη γλώσσα της ασυννενοησίας και να την παραβιάσει με το οικουμενικό κλειδί της συναισθηματικής προσευχής. Το χάος που προσπαθεί να βρει τις κατάλληλες λέξεις, αυτό είναι η Βαβέλ. Είναι βέβαιο πως θα προκαλέσει σκέψεις και τον σκεπτικισμό κάποιων...». Τον δικό μας σκεπτικισμό πάντως κατάφερε να τον διεγείρει...και αξίζει να το δείτε μοναχά για την κωφάλαλη νεαρή Γιαπωνέζα που δίνει μαζί με τον Μπράντ Πιτ ρεσιτάλ ερμηνείας!

Και το καλύτερο το κρατήσαμε για το τέλος! Αλμοδοβαρική μέχρι τελικής πτώσεως και λάτρης του ισπανόφωνου σινεμά...δεν θα μπορούσα να μην έχω τρέξει να δώ, έστω και την δεύτερη ημέρα της πρεμιέρας του στο Νιρβάνα, το Volver!!!!!!!!!!!

Ο κόσμος του Volver είναι γυναικείος και η κοινωνία καθαρά μητριαρχική. Όλη η ταινία στηρίχθηκε στις υπέροχες ερμηνείες των τριών γυναικών. Αυτό που εξέπληξε πολύ κόσμο ήταν η ερμηνεία της Πενέλοπε Κρουζ. Εγώ πάντα διατηρούσα εκ διαμέτρου αντίθετη άποψη για το θέμα...διότι ενστικτωδώς είχα ξεχωρίσει το ταλέντο της Πενέλοπε όπου πνίγεται στην φαστ φουντ κουλτούρα του Χόλυγουντ που κανονικά θα έπρεπε να ονομάζεται Μπόλυγουντ -Ο κόσμος της διασκευής ευρωπαϊκών ταινιών ! Που λέτε...η ερμηνεία της μεστή, ευαίσθητη, το ζεστό της βλέμμα, τα υγρά της μάτια και όλη η υπόσταση του χαρακτήρα της Ραϊμούντα έτσι όπως τον εξέφρασε, έκλεψαν την παράσταση και ανέδειξαν το μοναδικό της ταλέντο.

Παραθέτω ένα κομμάτι που διαβάσα online: «Όλες οι ηθοποιοί της ταινίας βραβεύτηκαν ομαδικά στις Κάννες, ένας συμβιβασμός που τιμά έμμεσα τον Αλμοδόβαρ και εκθέτει άμεσα μία ακόμη επιτροπή που δεν έχει το θάρρος να του δώσει –επιτέλους!– έναν Χρυσό Φοίνικα. Δεν έχει καμία σημασία, αλλά το αναφέρω με δεδομένο ότι ο ίδιος ο Αλμοδόβαρ επιλέγει να στέλνει τις ταινίες του στο διαγωνιστικό...ενώ εκείνοι τον έχουν ανάγκη.»...τι να πώ μετά απο τόσο κόπο και πολυετή προσπάθεια να προσφέρει στο κοινό του ουσιαστικό σινεμά...αυτή είναι η αναγνωρισιμότητα που του ανταποδίδουν???????? Με ένα βραβείο παρηγοριάς (καλύτερης σκηνοθεσίας) που όπως ανάφερε αργότερα, περίμενε, μετά απ' όσα γράφτηκαν για την ταινία του…κλείνει η χρονιά. Τελοσπάντων, μην πλατιάσω άλλο. Ήταν μαγευτική η ταινία του Αλμοδόβαρ. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος: « ...μας «παίζει» μεταξύ ενός καθημερινού ρεαλισμού και του κόσμου των πνευμάτων υπονομεύοντας το μελό με χειρουργικές ανατροπές, το χιούμορ αραιώνει και περνάει στην τελική φάση, στα βάθη της ψυχής και των απωθημένων.» Φυσικά και Μην περιμένετε να βγεί σε Dvd για να το δείτε όπως συστήνει κάποιος άξεστος σε μια ιστοσελίδα!!! Η σκηνή που η Ραϊμούντα τραγουδάει το κλασικό Volver δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου...ανατριχιαστικό!!!

Tengo miedo el encuentro con el pasado
que vuelve a enfrentarse con mi vida
tengo miedo de las noches que pobladas
de recuerdos encadenan mi sufrir
pero el viajero que huye,
tarde o temprano detiene su andar
mas el olvido que todo destruye
haya matado mi vieja ilusion
Cual escondida la esperanza humilde
es toda la fortuna de mi corazon.
Volver con la frente marchita...

Υ.Γ.Coming soon με ξεχωριστό post της ταινίας The Science of Sleep...της το χρωστάω ολόψυχα για το δώρο που μου έκανε χτές βράδυ...να ονειρευτούμε μαζί πετώντας πάνω απο μια πόλη φτιαγμένη απο κουκλόσπιτα, να σαλπάρουμε αγκαλιά σε μια θάλασσα φτιαγμένη απο άσπρο και γαλάζιο σελοφάν!