Tuesday, December 30, 2008

U R the ONE ORGASM-atron




ααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα
ααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα
θέλω να ουρλιάξω δυνατάααααααααααααα....
πεθαίνωωωωωω αργοσβήνωωωωωω...και στο βίντεο o Eddie κάνει stage diving, είναι μόλις 28 ετών και είναι από τις πρώτες, πολύ μεγάλες συναυλίες που δίνει το συγκρότημα...
εγώ γιατί να είμαι μόνο 12 ετών το '92 γιατί, γιατί, γιατί......
έχουνε βγάλει τον πρώτο τους δίσκο, την πελώρια δισκάρααααααααααααα Ten, και αποθεώνονται στο Pink Pop της Ολλανδίας, και μετά από αυτό το χάος... να βράσω όλες τις άλλες μουσικές του κόσμου....!!!!!!! Δεν θα ανεχτώ διαφωνίες, ναι μεν αλλά και άλλα τέτοια περιττά...γιατί αυτή είναι η απόψη μου και δεν χωράνε δεύτερες σκέψεις...Συγχωρήστε με αλλά οι τύποι δεν ΥΠΑΡΧΟΥΝ!!!!!!Ο θεός VEDDER !!!!!

Ειλικρινά τώρα, η πώρωση που νιώθω μέσα στο πετσί μου, στις φλέβες μου είναι ανεκδιήγητη.... αϋπνη στη 1 τα ξημερώματα να κάθομαι υπνωτισμένη να χαζεύω τον Έντι να ψυχεδελιάζεται, μάλλον δεν είμαι καλά....είναι στην σφαίρα της φαντασίας μου ...σκέφτομαι συνεχώς την εικόνα να παρασύρομαι από το πλήθος και μέσα σε αυτό...με Ρorch, Οnce, Rearviewmirror, Why go, Alive ... ζαλίζομαι.....
αρκεί να δείτε - όσοι δεν με καταλαβαίνετε - όλο το live Pinkpop@92 στο youtube...από τότε έχουνε περάσει χρόνια αλλά κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ακόμη και πιο πρόσφατα, στο live της Αθήνας το 2006, δώσανε την καλύτερη συναυλία που πραγματοποιήθηκε ποτέ στα χρονικά....
....δεν υπάρχουν λέξεις, δεν τις βρίσκω .. μόνο οργασμός για να μην πω κ!@#@#$ και παρεξηγηθώ... χαχαχχαχα

υ.γ. πως θα μπορούσα άλλωστε να κλείσω τη χρονιά χωρίς να βάλω ένα βιντεάκι από τους Σιμπάλμπα της grudge σκηνής

Καλή Χρονιά Παίδες!!!!

Sunday, December 28, 2008

Μetal X-Mas και Καλή Χρονιά σε όλους...



χαχαχαχαχαχαχχαχαχαχαχαχαχχαχαχααχαχαχαχαχα

Sunday, December 21, 2008

Dark poetry


Στις 13/12 πήγαμε στη συναυλία των Monster Magnet, εμπειρία ζωής... τελεία και παύλα...και ας πάχυνες ρε Dave, και ας μην φόραγες δερμάτινο αμάνικο γιλέκο, και ας μην είχες strippers στην σκηνή...είσαι ο SpaceLoooorddd mother fuckeeerrrr …Χθες είδαμε τελευταίοι και καταϊδρωμένοι την «ελεγεία» του Ευρυπίδη, Μήδεια 2, από τον έξοχο χορογράφο Δημήτρη Παπαϊωάννου, απίθανο αλλά δεν ήταν 2!!!!

Από ταινίες είδαμε τo Changeling του Clint Eastwood, πολλά κοινά με την επικαιρότητα που τρέχει, δεν περίμενα όμως να δω μια ΕΛ.ΑΣ κλώνο της L.A.P.D …αληθινή ιστορία, ανέκαθεν οι «προστάτες» μας είναι και οι κακοποιοί αυτού του πλανήτη...L.A.P.D είπα; Αχ γεια σου Γιώργο.... Την Παρασκευή βρεθήκαμε ξανά στα Εξάρχεια, στο Αν Club, μετά από τα θλιβερά γεγονότα, για να ακούσουμε τους Vodka Juniors που μας χαρίσανε ασύλληπτες στιγμές γέλιου και μουσικής απόλαυσης, ένα γκρουπ - κίνημα διαφορετικών επιρροών από skate hardcore punk, σε reggae, metal punk rock στοιχεία, με φανατικό crew που συνοδεύει λογικά την μπάντα, η οποία επιδίδεται σε ανεκδιήγητες, ατελείωτες crowd surfing τεχνικές.

Φανταστείτε πέντε άτομα ταυτόχρονα στην σκηνή να παίρνουν το μικρόφωνο και να τραγουδάνε μη χάνοντας στίχο, να πετάγονται από την σκηνή στο κοινό που κάνει κύμα...τι να πρωτοθυμηθώ...δείτε live εμφανίσεις τους στο youtube, μόνο έτσι θα με καταλάβετε!!!Εγώ σας δίνω μια γεύση από την βραδιά στο Αν... Επίσης, 5ευρώ η είσοδος και μπύρες να ρέουν plus 5ευρώ το cd-ακι που τα σπάει μαζί με την αφίσα τους (που τσαλαπατήθηκε και την πέταξα)…ανέβηκε και η Sugah Spank και έριξε κάτι πενιές με τα παιδιά, το κομμάτι λέγεται Colour of Hate και είναι γαμηστερό...what else should I say…αααα ναι, ανακαλύψαμε ένα μπαράκι χτες, το Capu, κάπου ανάμεσα στην Κολοκοτρώνη και Καραγεώργη Σερβίας, σε ένα στενάκι...όμορφη ατμόσφαιρα....

Μην ξεχάσω επίσης να κράξω λιγάκι τους απαράδεκτους τύπους/ τύπισσες που συνάντησα στο Lunch Party; του Κ44 την ημέρα που πήγαμε με την loli να αφήσουμε το dvd της explosive φωτο-ιστορίας της. Δήθεν ποιότητα, ότι μαλακία υπάρχει που ξεχωρίζει επειδή ακριβώς είναι μαλακία, είναι τέχνη και είμαι κουλτουρέ ατομάκι και έχω επίπεδο...στο background μια γκόμενα παχουλή ντυμένη παγώνι ούρλιαζε κάτι παράξενους ρυθμούς κινεζο-ινδικής προέλευσης...και ναι αυτό είναι τέχνη...μόνο το δίμετρο γκομενάκι, ο ιδιοκτήτης, άξιζε εκεί μέσα...ο άλλος ο μαλάκας που μου έκανε κοντινό με την κάμερα, και έβγαλε την μούρη μου, λέτε να του ζητήσω copyright;

Σας αφιερώνω την κομματάρα των Vodka Juniors - Remember this Day (είναι για πολλές Absolut) από το Dark Poetry…αλληγορική όπως και η πραγματικότητα!!!!ΈΧΕ ΓΕΙΑ



υ.γ. έχω βγάλει φωτογραφίες από το iphone του συνάδελφου μπλόγκερ, μιας και δεν αξιωθήκαμε να έχουμε μηχανή μαζί μας...όταν μου της στείλει θα προσθέσω καμιά στο ποστ για να μην είναι έτσι άχαρο...

Bullet in the head...

Μια σμπαραλιασμένη πόλη και κάτι σαράβαλες καρδιές, εξαθλιωμένες από την σαπίλα του συστήματος και την ανέχεια... Πορείες, κοινωνικές διαμαρτυρίες, συναυλίες αλληλεγγύης, συλλαλητήρια...αποτέλεσμα...κούτες από χαρτόνι σε ρόλο βιτρίνας, βροχή από στάχτες και σπασμένα γυαλιά.

Ο κόσμος έχει μπουχτίσει, δεν ακούγονται οι φωνές μας, βρισκόμαστε στο περιθώριο και αντιδρούμε δικαιωματικά ενάντια στο αδιέξοδο...Βαλτοπέδι, οικονομική κρίση, σκάνδαλα και γεμάτα πορτοφόλια για την κυβερνητική ολιγαρχία, ούτε 3% για την παιδεία, ανύπαρκτες κοινωνικές και υγειονομικές δομές και παροχές, μια υδροκέφαλη δημόσια διοίκηση με στελεχωμένους γραφειοκράτες που «τα ματώνουν» στις αντίστοιχες υπηρεσίες, το υπέρογκο δημόσιο χρέος των ΔΕΚΟ και ένας απαράδεκτος προϋπολογισμός που επιβαρύνει τον φορολογούμενο προκειμένου να κλείσουν τις μαύρες τρύπες και να ευνοηθούν οι αλόγιστες κρατικές σπατάλες...καμία επένδυση δεν καρποφορεί και πενιχρές είναι ενισχύσεις των μικρομεσαίων και των μικροεισοδηματιών... Είμαστε επισήμως πλέον οι δακτυλοδεικτούμενοι της Ένωσης.

Τα νέα παιδιά νιώθουν αποκλεισμένα, δηλώνουν απέχθεια και αποστροφή...ρίχνουν πέτρες γιατί έτσι νομίζουν ότι θα ακουστούν, κοιτάξτε είμαστε και εμείς εδώ...λένε...ποιος φταίει που αντιδρούν έτσι...όλοι εμείς, οι παιδαγωγοί, οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί που δεν προσφέρουν τα εχέγγυα, τα σωστά εφόδια για να προχωρήσουν, για να διαχειριστούν ώριμα την κατάσταση, για να μην λεηλατούν περιουσίες και ανθρώπινες υποστάσεις είτε είναι ο μπάτσος της γειτονιάς είτε το άξεστο γουρούνι ΜΑΤατζής που απροκάλυπτα σηκώνει το όπλο και ρίχνει στον μικρό Γρηγορόπουλο και στον Καλτεζά... Τι έκανε και τότε η κυβέρνηση, αθώωσε τον Μελίστα, κάτι παρόμοιο θα συμβεί και τώρα...


Η αστυνομική κατάλυση της δημοκρατίας -και όχι όπως ισχυρίζονται τα καλοζωϊσμένα ακροδεξιά φασιστικά παράσιτα «κατάλυση της δημοκρατίας έγινε από ακραία στοιχεία που εισέβαλλαν στο στούντιο της κρατικής τηλεόρασης της ΝΕΤ»- οι προβοκάτσιες, οι παρακρατικοί παράγοντες φοράνε κουκούλες που ξεχύνονται μανιασμένα μέσα από τα μπλόκα των ΜΑΤ στις διαδηλώσεις, οι προσαγωγές υπόπτων δεν ρίχνουν φως στην ιστορία, δεν αποκαλύπτονται αλλά καλύπτονται τα ονόματα και η ταυτότητα τους, οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις, ο ψυχολογικός βιασμός και το ξύλο σε ανυποψίαστους περαστικούς, οι «ταξιδιάρικες» σφαίρες που ποτέ δεν εξοστρακίστηκαν στα σώματα και στα άκρα των ανήλικων μαθητών αλλά επιδέξια στόχευσαν τα θύματα, τα κατευθυνόμενα μηνύματα από τα προπαγανδιστικά ΜΜΕ, σε νέες περιπέτειες, συνεχίζουν να κατέχουν μόνιμα τον ρόλο του χειραγωγού, ρεπορτάζ λογοκριμένα και ακουστικές μαρτυρίες από δημοσιογράφους που ποτέ δεν δημοσιεύτηκαν, η τρομολαγνεία και τα φοβικά σύνδρομα που καλλιεργούν στους πολίτες για να απέχουν, να μην συμμετέχουν στις διαδηλώσεις, τα πλιάτσικα που αλλοιώνουν την ουσία της εξέγερσης, τα χριστουγεννιάτικα δακρυγόνα, οι μολότωφ, τα ληγμένα χημικά που έχουν ποτίσει τους δρόμους και τα πνευμόνια μας, οι διμοιρίες που φυλάνε έντρομες το δέντρο στο Σύνταγμα και όχι τις περιουσίες των πολιτών και μικροπωλητών όταν η χώρα παραλίγο να κηρυχθεί «σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης», ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης από τις εκάστοτε κυβερνήσεις που δεν σερβίρουν την αλήθεια στους εκλέκτορες τους, ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός, οι κουκουλοφόροι ή το βαθύ κράτος, τα αληθινά πορίσματα των βαλλιστικών διαγνώσεων φουντώνουν τα πλήθη και την αγανάκτηση, οι συγκεντρώσεις στα Εξάρχεια εις μνήμην του Αλέξανδρου (τα Εξάρχεια είναι γειτονιά και το «άβατο» είναι μια επίπλαστη έννοια για λόγους αυτονόητους)...όλα αυτά αποδομούν την κοινωνία, θέτουν σε σύγκρουση τις κοινωνικές ομάδες μεταξύ τους, υπηρετούν ένα σκοπό...

Ο πόνος που προκλήθηκε μέσα μου όταν συμμετείχα στις διαδηλώσεις, όταν μπροστά στα μάτια μου γινόντουσαν οι καταστροφές, η εφιαλτική συνειδητοποίηση, η άγαρμπη προσγείωση, το τσαλάκωμα των ρομαντικών ιδεών, η ανυπαρξία κινημάτων με συγκροτημένα αιτήματα, ο φόβος ότι αυτά θα ξαναγίνουν στη χώρα γιατί δεν υπάρχει ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα που θα επιφέρει την επιτακτική αλλαγή, την αφύπνιση...παρόλα αυτά...τα γεγονότα που συνέβησαν με αφορμή τον θάνατο του Αλέξη δεν πρέπει να μείνουν και πάλι στο χρονοντούλαπο της ιστορίας χωρίς να επιφέρουν καμία μεταβολή στις υπάρχουσες δομές, πρέπει να συντελέσουμε όλοι με τον τρόπο μας, με την καθημερινή μας κοινωνική αντίσταση, στο να μην γίνουν απλά ρακένδυτες μνήμες μιας εποχής αναβρασμού και κοινωνικής αδικίας ...γιατί όπως πολύ εύλογα αναφέρει και ο Κάιν, είμαστε όλοι θύματα τη ς ίδιας σφαίρας που σκότωσε τον Αλέξη.

Thursday, December 18, 2008

Δέκα 24ωρα και σήμερα...


Δώστε βάση στο αγόρι της φωτογραφίας...δεν με κεντρίζει τόσο το λευκό τριαντάφυλλο, όσο η κιθάρα που κρατάει ...μόλις θυμήθηκα κάτι που άκουσα το πρωί σε μια εκπομπή, το οποίο με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη...γιατί η μουσική πάντα έντυνε τις επαναστάσεις...

"το rock n´ roll σαν δύναμη ανατροπής, είναι πιο επικίνδυνο για μια κυβέρνηση, από τους ίδιους τους πολιτικούς της αντιπάλους..."

υ.γ. αυτό είναι μόνο η αρχή...
υ.γ. Κώστα ευχαριστώ για το link

Saturday, December 06, 2008

RoseBleed@After Dark


Συμβολή Διδότου και Ιπποκράτους, στο κέντρο της Αθήνας. Οι νεανικές μας ψυχές, και τα εμφανώς κουρασμένα μας σώματα περιπλανιόνταν εκεί το βράδυ της Τρίτης. Από το After Dark έχουν παρελάσει ένα σωρό ονόματα και ειλικρινά αναρωτιέμαι…ένας χώρος τόσο μικροσκοπικός, πως μπορεί να χωρέσει τόσες ανθρώπινες αναμνήσεις; Ήταν αποπνικτικά στην αρχή, όμως δεν γκρινιάξαμε, απλά ανταλλάξαμε βλέμματα και ράψαμε το στόμα μας. Στην σκηνή βγήκαν αρχικά οι Place Within. Το intro μου φάνηκε ενδιαφέρον. Ο ενθουσιασμός από τα πρώτα riffs που διαχύθηκαν στο χώρο, δυστυχώς, δεν διήρκεσε. Στίχοι, φωνή καλή αλλά ντεκαβλέ. «Καλύτερα να είσαι κακός παρά αδιάφορος» βροντοφωνάζεις στο αυτί μου. Πως μπορώ να διαφωνήσω; Η αλήθεια είναι ότι, η μαθητική χαβαλεδιάρικη διάθεση, τα χαμόγελα, ο θαυμασμός από γονείς και καθηγητές έσπερναν έτσι και αλλιώς ένα αλλιώτικο hype στο κατάμεστο – μέχρι εκείνη την ώρα- After Dark όμως εγώ περίμενα καρτερικά να τελειώσουν μουρμουρίζοντας ήδη μελωδίες στο μυαλό μου από το Stories…Πραγματικά, είχα τέτοια περιέργεια να διαπιστώσω εάν η φωνή του τραγουδιστή των Rosebleed είχε τόσο όμορφη χροιά! Δεν ξέρετε τους Rosebleed; Είχα ξαναμιλήσει γι’ αυτούς σε προηγούμενο post. Είναι κάτι μαμουνάκια με θλιμμένες instrumental μουσικές. Αυθεντικά παιδιά της Sony BMG. Ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια τα βράδια, μετά τις 23.00, σε διάφορες αθηναϊκές σκηνές της πόλης. Είναι άραγε απόφοιτοι λυκείου; Το τσιγάρο στο τέλος της performance ίσως σηματοδοτεί και το τέλος της αθωότητας… μου θύμισε τις κοπάνες τα αλήτικα πρωινά του χειμώνα με καφέ και κιθάρες στα καπνιστήρια του Πολυκλαδικού. Νοσταλγός του rocknroll…


Ο μικρός πρίγκιπας Βασίλης Αυγουστάκης (σήμερα έμαθ
α και το όνομα του) ξεπροβάλλει, λοιπόν, στην σκηνή με τους επιμελημένους βόστρυχους και τα γυαλιά σκηνοθέτη για να μοιραστεί μαζί με τον λιγοστό κόσμο που απομένει, σπαρακτικές blue νότες και κυματοειδή power chords ( καλά δεν τα λέω δάσκαλε;)…το γκρουπ έδωσε τον καλύτερο του εαυτό, είναι σε πρώιμη φάση αλλά οι πειραματικοί τους ήχοι και οι καταβολές τους αποδίδουν έστω και άγουρους μεν καρπούς δε…και αυτή είναι η ουσία, το ψάχνουν, το προσπαθούν και στην τελική κάνουν αυτό που γουστάρουν…ένω άλλοι στην ηλικία τους αποβλακώνονται και συμβιβάζονται με σκουπίδια....και να σας πω κάτι, δεν μου φάνηκαν καθόλου ψωνάκια από το ύφος και το στήσιμο τους στη σκηνή, αν όμως στις προσωπικές τους συναναστροφές φέρονται, πράγματι, σαν πόζεροι μόνο κακό μπορούν να κάνουν στο προφίλ τους!

Μουσικά τώρα, ένα σύμπλεγμα Muse, Radiohead και Him επιρροών έχει στιγματίσει εμφανώς τις κυκλοθυμικές τους ενορχηστρώσεις. Τρομερή η διασκευή του Blue Velvet με λίγες ενδοφλέβιες riffαρισμένες δόσεις από This is not a Love Song…το A Story και το Claud κυριαρχούν στο προσωπικό μου soundtrack, αλλά και το Until next time, που μέχρι πρότινος δεν με έπειθε, τελικά live έκανε δουλειά!!! Την μεγάλη ώρα, όταν έπαιζε Claud, ήμουν σε νιρβάνα κατάσταση και δεν κρύβω ότι όλα φάνταζαν ιδανικά μετά από το τρίτο σφηνάκι tequila. Το ντελίριο των Rosebleed έκλεισε με το Good Morning των Dandy Warhols, ξημέρωνε Τετάρτη βλέπετε…

Wednesday, December 03, 2008

Trying your luck!!!




You said you couldn't stay
You've seen it all before
I know

They sold you on their way
Oh, honey, that's OK

No harm, he's armed
Setting off all your alarms
When I find out
I hope it's you who set this trap

And storefronts rarely changed
At least I'm on my own again
Instead of anywhere with you

But, to me, it's all the same

And I lost my page. Again
I know this is so rare
But, I'll try my luck with you
This life is on my side
Well, I am your one?
"Believe me, this is a chance," oh oh

Let's see what's for sale
He's trying hard to give his job a chance
Oh, it's never gonna be
It's sad, but I agree
The signals don't seem right
They last for just one night, and then
I'm sorry that I said:
"That we were just good friends"

p.s. οι Strokes γ#$$#%^%&&*!!!!!



Sunday, November 30, 2008

Hahahaha



and knocked me out and then you shook me all night long
you had me shakin'
yeah you shook me, well you took me...



I know ...u can't quit me babe...

Saturday, November 29, 2008

Same old things...

Στην χθεσινή επικαιρότητα εντόπισα ανακοίνωση του ιταλικού τύπου που αφορά τα μέτρα στήριξης των οικονομικά ασθενέστερων τάξεων εν όψει των εορτών. Μετά από πιέσεις του Πρωθυπουργού Silvio Berlusconi και τη χθεσινοβραδινή σύσκεψη του Cavaliere στο Palazzo Chigi με το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, ο Υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών καθηγητής Giulio Tremonti λέγεται ότι «θα ανεβάσει τον πήχη» για τη χρηματοδότηση του πλέον δημοφιλούς των μέτρων προς αντιμετώπιση της κρίσης και τόνωση της εγχώριας ζήτησης. Το bonus (που θα καταβληθεί εφ’ άπαξ στους δικαιούχους πριν από τις γιορτές υπό μορφή επιταγής) θα κυμαίνεται από 200 έως 1.000 ευρώ και θα αφορά εισοδήματα μέχρι 22.000 ευρώ. Συγκεκριμένα, ενώ στην αρχική εκδοχή το υψηλότερο bonus των 800 ευρώ δικαιούντο οι οικογένειες με 4 ή περισσότερα παιδιά και με εισοδήματα μέχρι 20.000 ευρώ τον χρόνο, τώρα η κυβέρνηση υπόσχεται 1.000 ευρώ για τις τρίτεκνες οικογένειες και με εισόδημα όχι μεγαλύτερο των 22.000 ευρώ. ΄Ενα ζευγάρι με εισόδημα μέχρι 17.000 ευρώ ετησίως θα λάβει bonus 300 ευρώ προσαυξημένο κατά 150 ευρώ για κάθε παιδί. Ο συνταξιούχος που ζει μόνος του και με εισόδημα μέχρι 15.000 ευρώ θα λάβει bonus 200 ευρώ. Η κοστολόγηση του bonus εκτιμάται στα 2,3 - 2,5 δις ευρώ. Αντικειμενικά, δεν πρόκειται για κανένα τρομερό ποσό/ οικογένεια, εάν σκεφθεί κανείς τους δείκτες τιμών και πληθωρισμού της αγοράς, μπορούν να καλυφθούν όμως, έστω προσωρινά, κάποια πάγια έξοδα, π.χ. θέρμανσης
Στην αντίπερα όχθη, ο Εργατικός πρωθυπουργός της Βρετανίας κ. Γκόρντον Μπράουν ετοιμάζεται να μειώσει το συντελεστή ΦΠΑ κατά 2,5 μονάδες, για να τονώσει την κατανάλωση και να στηρίξει τον οικογενειακό προϋπολογισμό των Βρετανών. Ωστόσο, ο Βρετανός πρωθυπουργός δεν δίστασε να εθνικοποιήσει και τις τράπεζες που βρέθηκαν σε οικονομικό αδιέξοδο. Το βρετανικό Δημόσιο αγόρασε το 60% των μετοχών της Royal Bank of Scotland, απομάκρυνε τα ανώτατα διευθυντικά στελέχη της και προχωράει ήδη στη δραστική εξυγίανσή της. Ανάλογες κινήσεις έκανε και σε άλλες σημαντικές τράπεζες.
Ήδη έχει προταθεί στην ελληνική κυβέρνηση να δεσμεύσει ένα ποσό της τάξης των 2 δισ. ευρώ για την κρατικοποίηση της Εθνικής, αντί να δαπανήσει 5 δισ. ευρώ μετέχοντας στο μετοχικό κεφάλαιο των τραπεζών. Του κουτουρού!
Στην εγχώρια ελληνική σκηνή, λοιπόν, τα πράγματα είναι ακόμη πιο συναρπαστικά. Δεν έχουμε βρει ακόμη ποιο μοντέλο θα αντιγράψουμε, το αγγλικό, το ιταλικό ή μήπως το ιθπανικό, και συνεχίζουμε να πρωτοστατούμε υιοθετώντας τακτικές άκρατης περισυλλογής ρευστού, με ποικίλους τρόπους, προκειμένου να καλυφθούν οι «μαύρες τρύπες» των κυβερνήσεων, ενώ αυξάνεται το φορολογικό φορτίο και καταργείται το αφορολόγητο όριο για το εισόδημα των ελεύθερων επαγγελματιών. Θα μου πεις, πως μπορεί η κυβέρνηση να προχωρήσει άμεσα σε ανάλογες μεταρρυθμίσεις όταν το δημόσιο χρέος της χώρας μας αγγίζει το 95% του ΑΕΠ-τριπλάσιο της Μεγάλης Βρετανίας- γεγονός που δεν επιτρέπει τον πρόσθετο δανεισμό του Δημοσίου για να χρηματοδοτηθεί η έξοδος από την ύφεση και όταν στην Ελλάδα η γραφειοκρατική και ιδιοτελής δημόσια διοίκηση επιτρέπει, για προφανείς λόγους, την ανάπτυξη της φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής σε επίπεδα ρεκόρ.
Όπως μπορεί, λοιπόν, κανείς να αντιληφθεί εύλογα, τα 3 δισ. εκατ. ευρώ που αντιστοιχούν στην χώρα μας ως μέλος της Ε.Ε. (1,5% ΑΕΠ), μετά από ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για έγκριση του προγράμματος 200 δισ. ευρώ, με το οποίο θα επιδιωχθεί να προστατευθούν οι θέσεις εργασίας στην Ε.Ε. των «27» και να αντιμετωπιστεί η επερχόμενη ύφεση με το μικρότερο δυνατό κοινωνικό κόστος, είναι φαινομενικά ένα εντυπωσιακό ποσό, αλλά δεν μπορεί να εξυγιάνει τα χαοτικά δημόσια οικονομικά της χώρας. Αν αναλογιστούμε ότι, οι οφειλές του ΕΣΥ προς τους προμηθευτές του είναι 4-5 δισ. ευρώ και ότι το συσσωρευμένο χρέος του ΟΣΕ αγγίζει τα 7 δισ. ευρώ, φαντάζει αδιανόητο έως σουρεαλιστικό το σενάριο έστω μικρής τόνωσης της αδιαφανούς ελληνικής μας οικονομίας!
Υ.Γ. Και επιτέλους, ας πάψουν να τρομοκρατούν τον κοσμάκι ο οποίος, και να μην νιώθει τις επιπτώσεις της περιβόητης κρίσης στην τσέπη του, ψυχολογικά και μόνο σίγουρα νιώθει φτωχότερος…

Thursday, November 20, 2008

...Go, Go, Go

Remember, remember

................

................

the 20th of November



Reclaim Public Space




η "τρομοκρατία" ενάντια στους ποδηλάτες, δεν θα περάσει...



Όλοι την Κυριακή στις 15.30 στην πλ. Δεξαμενής...Alley Cat Race

ο αγώνας συνεχίζεται...go, go, go, go

υ.γ. στη φώτο, διάσημος πλέον αν και incognito φίλος blogger και ενίοτε μανιακός ποδηλάτης...ονόματα δεν λέμε...ψάξτον, ψάξτον δεν θα τον βρεις...





Wednesday, November 19, 2008

Τρία Κλικ Αριστερά

Ήταν τρεις οι άγγελοι της πλατείας των Εξαρχείων, αυτό μας εξιστορούν οι Πρωταγωνιστές...
στο τέλος έμεινα με μια σταγόνα πικρή να καίει το λαρύγγι μου...επαναστάτες, θρίαμβοι της μεταπολίτευσης, ταλαντούχοι νέοι, γνήσιοι αντιεξουσιαστές, "διώκονταν" από το σύστημα αλλά ζουν ακόμη ως μια αέναη υπάρξη όπως λέει και η Λεονάρδου...ανεξέλεγκτοι, ροκ, κατατρεγμένοι και στυλοβάτες των κατατρεγμένων...είμαστε εξαντλημένοι μην νομίζετε ότι ζούμε όπως ζείτε και συμπαθάτε μας αν δεν μπορούμε να μιλήσουμε σε όλους, να σας σφίξουμε το χέρι, ομολογεί ο Άσιμος...ο ασυμβίβαστος τροβαδούρος μάθαινε δύο ακόρντα και με αυτά έπλαθε μουσική, ξάφνου ένα πρωί μου έφερε το '69, θυμάται ο μπασίστας του γκρουπ που "ηγείτο" ο Σιδηρόπουλος...η Κατερίνα ήταν μια ποιήτρια του δρόμου, ανήσυχη, γκρέμιζε το κάστρο για να το ξαναχτίσει...κοινό στοιχείο που τους έδενε, η φούντα, η τάση φυγής, το τραγικό τέλος...
μια εικόνα, λίγοι στίχοι από τα Τρία Κλικ Αριστερά ...
ένα μεγάλο μπράβο στους Πρωταγωνιστές, σε όλους τους συντελεστές...γερή γροθιά στο στομάχι...σας ευχαριστώ

Friday, November 14, 2008

I'm just...a sucker with no self esteem





When he's saying, that I'm like a disease
Then I wonder how much more I can spend
Well I guess, I should stick up for myself
But I really think it's better this way
The more you suffer
The more it shows you really care
Right?????

Friday, November 07, 2008

Μy Precious Black Beauty!!!!




Είμαι ερωτευμένη...τελεία και παύλα!!!!!!!
Μιλάμε για ασύλληπτη ομορφιά, για έργο τέχνης, για κομψοτέχνημα....μεταλλικές χορδές που σε μαγεύουν με τον ήχο τους σαν τις Σειρήνες της μυθολογίας που παγίδευαν τους ανυποψίαστους ταξιδιώτες...έτσι και εγώ αφήνομαι και ξεχνάω τον προορισμό μου μπροστά στην θεϊκή της όψη, στην σπιρτόζικη γυαλάδα της, στο αλαβάστρινο της "πρόσωπο"...υποτάσσομαι στην μεγαλειότητα του κάλλους της ....και ας με κατασπαράξει...σ'ευχαριστώωωωωωωωω



Wednesday, November 05, 2008

RoseBleed

Ακούτε Claud από RoseBleed....
πρόκειται για ένα γκρουπάκι που φαίνεται να ξεπροβάλλει στην αθηναϊκή σκηνή με αγγλικό στίχο και alternative experimental ήχους, έχοντας σαφείς επιρροές από The Cure, Muse, Nick Cave, και Placebo...έγιναν γνωστοί κυρίως από τα μαθητικά schoolwave, εγώ δε, τους ανακάλυψα εντελώς τυχαία μια βαρετή μέρα του Οκτώβρη...
είναι πολύ μικροί σε ηλικία και χαρίζουν decent εμφάνισεις στα live τους...
αξιοσημείωτη η φωνή του τραγουδιστή και respectful το παίξιμο των λοιπών μελών της μπάντας...
από ότι αντιλαμβάνομαι, έχει κυκλοφορήσει και ο πρώτος τους δίσκος με τίτλο "Stories"...
δεν μένει παρά να τους ευχηθούμε καλή επιτυχία...και σύντομα να τους δούμε σε κάποιο live, γιατί οι ηχογραφήσεις τους, τους αδικούν πραγματικά! Go get them guys...

Blurred


Θέλω να γράψω και πάλι, αλλά τι να πω...το μυαλό μου έχει πάψει προ πολλού να σκέφτεται με λέξεις, μόνο στιγμές, εικόνες και νότες χοροπηδάνε εδώ και εκεί....ατίθασες, ανήμερες
σταματημό δεν έχουν, με ζαλίζουν απρόσκοπτα...τόσο που κρατιέμαι για να μην πέσω...στίχο, στίχο με τραγουδώ τα βράδια σε κάποιο βαγόνι...μια καταιγίδα θέλω να'ρθει να ουρλιάξει, όσα δεν είπαμε από φόβο ή ντροπή, στα σωθικά μας και στα μάτια μας να ψάξει, κάθε μας λέξη μυστική να την πετάξει, μέχρι τον ήλιο ν'ανέβει και να τον κάψει...αυτό σφυρίζω, σιγοψιθυρίζω...ότι δεν γίναμε ποτέ να μην το δείξει, στην ανημποριά της χαμένης μας ζωής...
Όσο με άφηνες τόσο σε άφηνα, κλείνω τα μάτια και βλέπω το αύριο, κι είναι ένα αύριο δίχως εικόνες...τελικά τι απομένει; οι λέξεις στέρεψαν κι αυτές, μόνο αγέννητη σιωπή και μουσική...μια μουσική που ακόμη δεν ξέρεις να διαβάζεις στο πεντάγραμμο...

Sunday, November 02, 2008



Maybe I’d be back around
If this keeps me away much longer
I don’t know what I will do
You've got to understand it’s a hard life,
that I’m going through

And when the night falls in around me
I don’t think I’ll make it through
Ill use your light to guide my way
Cuz all I think about is you

καληνύχτα...

Friday, October 31, 2008

Mixed feelings...



Δεν πειράζει, δεν πειράζει ...αν δε θες να μου μιλάς, αν κρυφά μόνο κοιτάζεις
.... Μη σε νοιάζει, μη σε νοιάζει, δε θα σπάσει το σχοινί, σαν παιχνίδι να μας μοιάζει δίχως τέλος και αρχή
Γιατί τα μάτια σου εγώ έχω φιλήσει, στην αγκαλιά σου η καρδιά μου έχει σβήσει
κι οι δυο μας πήγαμε σε όνειρα με τάξη, μαζί σου αγάπη μου εγώ έχω πετάξει
Δεν πειράζει, δεν πειράζει, όταν φτάνω κι ειν' αργά, ούτε θέλω να τρομάζεις, όταν ζούμε χωριστά ...Μη σε νοιάζει, μη σε νοιάζει άμα λείπει το φιλί...σαν παιχνίδι να μας μοιάζει...πάμε πάλι απ την αρχή
...Δεν αντέχω άλλο έλα, έλα πάρε με αγκαλιά να πεθάνουμε στα γέλια
να 'ναι πάλι όπως παλιά ....



Πού να 'σαι τώρα πού γυρνάς, ποιο κύμα σε παίρνει...Ποιο όνειρο τσαλαπατάς και ποιος σ' ανασταίνει...Ποιος δρόμος σε κρατάει μακριά από το ταξίδι...Ποιος έρωτας σε λαχταράει, ντυμένος σα φίδι...
Ποια λόγια ανάβουνε, ξανά τις σκόρπιες σου στάχτες...Ποια ψεύτικα μοιραία θα, και ποιες αυταπάτες...Ποια ευτυχία ξεδιψάει μες στα δάκρυα σου...Ποια παγωνιά τώρα ξυπνάει, μες απ' την φωτιά σου...Ποια παγωνιά τώρα ξυπνάει...

Πού να 'σαι τώρα πού γυρνάς, γύρισε πίσω
Δε θέλω στα όνειρά μου μοναχά, πια να σε βρίσκω ...

Περνάνε όλα βιαστικά και με παρασέρνουν...Βασανισμένη μου καρδιά, μακριά μου σε παίρνει...Συνήθιζα να προσπερνάω, μα τώρα θυμάμαι...Τα πιο μικρά σου μυστικά, και να που φοβάμαι...Να μάθω τώρα να γελάω, να μάθω να χάνω,να μάθω να σ' αναζητάω, και να μη σε φτάνω......

Monday, October 27, 2008

When things explode


Πήγαμε στα εγκαίνια της 6ης Διαδημοτικής Έκθεσης Τεχνών Δυτικής Αθήνας, στο εκθεσιακό κέντρο Περιστερίου, για να θαυμάσουμε την πρώτη ατομική έκθεση φωτογραφίας της γνωστής και μη εξαιρετέας λωλομπλόγκερ φίλης μας Κικής (βλ. Μητσάκι). Δεν χρειάζονται και πολλές συστάσεις…!

Κτήριο Α, γύρω τριγύρω πίνακες παντού, και ξάφνου, εκεί στην μέση του πουθενά, ορθώνει το ανάστημά της, μια μαύρη κάταχνη σκηνή που σε υποδέχεται όλο θέρμη στις φτερούγες της για να σε ταξιδέψει, με τους αέρινους πρωταγωνιστές της φωτο-ιστορίας της, σε garage (βλ. γκαράζ-συνεργείο αυτοκινήτων) βραδιές ντυμένες στα λευκά. Μια ατέρμονη κίνηση. Τα μάτια είναι βαμμένα με πόνο, τα χείλη με λέξεις που σάπισαν στο στόμα, το σώμα δεν είναι πλέον εκείνη η ανοχύρωτη πόλη. Οι αδυναμίες της σάρκας και της καρδιάς που «ψυχορραγεί» υποτάσσονται στο «ζοφερό» πάθος που άλλοτε τους έδενε.

Το τέλος. Ζωγραφίζουν με μελανά χρώματα μια εικόνα στο χαρτί, οι ανίκανοι πλέον εραστές, δέσμιοι της λογικής και θιασώτες της ασφάλειας, θωρακίζουν τους εαυτούς τους, και προχωράνε γυμνοί στα μονοπάτια της καλοσχεδιασμένης τους ζωής.

Και αν η ζωή μου φεύγει χωρίς εμένα;

I saw my tears in your eyes, You saw your fears in mine, We watched it burn together

Μια μουσική φωτο-ιστορία που ενώ εκπέμπει στην οθόνη της τηλεόρασης, φωταγωγεί χιλιάδες ξεχασμένα κύτταρα που υπολειτουργούσαν καιρό τώρα...

Imagine no more tears, Dissolving all your fears, With tooth and claw we fight

Into this endless night...


Dedicated wholeheartidly to the whole team!!!!!

Monday, October 20, 2008

Snuff



Νέο Album - με Α κεφαλαίο- από τους πελώριους-στο είδος τους- Slipknot!!!
Βασικά, το συγκεκριμένο κομμάτι....εεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε έχω....
έχω καταπιεί την γλώσσα μου...
τελεία!!!!!!!!!!!!!

Sunday, October 19, 2008

Just Because

Κάτι τέτοιες στιγμές, δηλ. όταν ακούω κομμάτια σαν αυτό, μου έρχεται τρέλααααααααααα, μιλάμε δεν μπορώ να συγκρατηθώ με τίποτα.....χτυπιέμαι ακατάπαυστα...χτες το βράδυ στα γνωστά στέκια που συχνάζουμε έπαιξε μουσικάρα(βλ. Rearrrrr viewwww mirrorrrrrr σάλεψααααα)...
Χαίρομαι που για ένα διάστημα είχε χάσει το προφίλ του το συγκεκριμένο μαγαζί, την ταυτότητά του, επαναπροσδιορίστηκε όμως, βρήκε την προσωπικότητα που εμπίπτει στην μακροχρόνια πορεία του. Εξάλλου, όλοι κάποτε χάνουμε τον εαυτό μας και τον ξαναβρίσκουμε κάπου ανάμεσα σε στάχτες και αποκαϊδια, δεν πειράζει όλα μέσα στο παιχνίδι είναι. Αυτό το μαγαζί γύρισε ανανεωμένο για να μας δίνει χαρά, απίθανες μουσικές που μόνο εκεί παίζουν, και ένα πιάτο φαι- για την ακρίβεια νόστιμα τοστάκια με σαλάτα κηπουρού- στις 3.30 τα ξημερώματα όταν γουργουρίζει η κοιλίτσα μας από τα ποτά, τα τσιγάρα και τις μπύρες...
Vive Alley Cat...
and now some action pleaseeeeee!!!!!!

Wednesday, October 15, 2008

Some stuff

Ουφ πήρα μια σύγχυση και συνήλθα…μόλις έκλεισα το τηλέφωνο με το Instituto Cervantes το οποίο μου έδωσε διορία μέχρι αύριο το πρωί για να καταθέσω τα χρήματα της εγγραφής στην τράπεζα.

Υπάλληλος: "Έχουν τελειώσει οι εγγραφές δεσποινίς, εδώ και λίγες μέρες, λογικό δεν είναι; Οι καθηγητές πρέπει να γνωρίζουν τη σύνθεση των τμημάτων τους"

Εγώ: "Σας παρακαλώ, δεν το γνώριζα, και δεν έχω κινήσει ακόμη την απαραίτητη διαδικασία, αύριο το πρωί εργάζομαι δεν ξέρω αν θα προλάβω να καταθέσω τα χρήματα, δώστε μου μια διορία μέχρι το απόγευμα της Πέμπτης, πρέπει οπωσδήποτε να συμμετάσχω στο τμήμα, να πάρω το πολυπόθητο δίπλωμα" ( το ρημάδι)»

Αυτό ήταν, έπεσε η μαντάμ…αύριο όμως πάλι τρεχάτε ποδαράκια μου, πως τα καταφέρνω μια ζωή τελευταία στιγμή; Αποδεδειγμένα αναβλητικός τύπος με τη βούλα, δεν παίζομαι μιλάμε!!!
Κάτι άλλο... Το διάστημα αυτό που διανύω, έτσι, αισθάνομαι να αναβράζετε από τα άδυτα της γυναικείας μου ύπαρξης, μια αρκετά θηλυπρεπής στάση, άγνωστη έως τώρα, σε σχέση με τις μουσικές μου προτιμήσεις. Ίσως τα δείγματα που επιστήσανε άξια την προσοχή μου, να μην είναι και τόσο ευκαταφρόνητα εν τέλει και ας ακούνε στο όνομα της Duffy και της Maria Mena (άντε πες και Το Σ’ αγαπώ του Κοργιαλά - τρεις στίχοι στριφογυρνάνε στο κεφάλι μου, και όχι τυχαία, το παραδέχομαι). Ξέρω ποιος βήχει τώρα, και φαντάζομαι ότι θα προκαλέσω αντιδράσεις, αλλά αδιαφορώ ;-) χαχαχα u know what I mean...

Διάβαζα, επίσης, στον σημερινό Τύπο ότι σύμφωνα με στοιχεία του Παρατηρητηρίου για την Κοινωνία της Πληροφορίας (ΚτΠ), που προκύπτουν από έρευνα που εκπονήθηκε στην περιοχή της Αττικής, διαπιστώνεται υψηλή διείσδυση και εντατική χρήση των ηλεκτρονικών υπολογιστών καθώς και επίπεδο χρήσης του Διαδικτύου κατά πολύ υψηλότερο ποσοστό στα παιδιά σε σχέση με τους ενήλικες. Η συντριπτική πλειοψηφία και ειδικότερα ποσοστό 93% των παιδιών 10-15 ετών χρησιμοποιεί ηλεκτρονικό υπολογιστή, τη στιγμή που το αντίστοιχο ποσοστό στο γενικό πληθυσμό ηλικίας 16-74 ετών ανέρχεται σε 39%. Ντροπή!!!Εν συνεχεία, θα ήθελα να κρούσω τον κώδωνα του κινδύνου σε όλους εμάς τους εξαρτημένους από τις προσωπικές μας μικροσυσκευές που κουβαλάμε ανελλιπώς στα μέσα μεταφοράς προκειμένου να κάνουμε πιο ευχάριστο ταξίδι μας από και προς τη δουλειά...
Σύμφωνα με γνώμη της επιστημονικής επιτροπής της ΕΕ, η οποία δημοσιεύθηκε πριν λίγες ημέρες, λέγεται ότι το 5-10% των ατόμων που ακούν μουσική με προσωπικές συσκευές διατρέχουν τον κίνδυνο μόνιμης απώλειας της ακοής, αν χρησιμοποιούν την εν λόγω συσκευή για περισσότερο από μία ώρα ημερησίως κάθε εβδομάδα σε υψηλή ένταση για τουλάχιστον 5 χρόνια. Μήπως ανήκετε και εσείς σ'αυτήν την κατηγορία;
Εμείς πάντως, σίγουρα ναι...
P.S: δενμπορώ να πω, και οι Slipknot καλοί είναι, το παλεύουν τα παλικάρια, τι να κάνεις παλιοζωή!!!Εξ ου και το μίνι αφιέρωμα...χιχιχιχι

Friday, October 10, 2008

This World is Only Mine...

Σκεφτόμουν αυτό το μικροσκοπικό καφέ στην οδό Λυκαβηττού (;) που προσφέρει μαζί με το πρωινό εσπρεσάκι Portioli- εσύ φταις με την εμμονή στα ονόματα- λαχταριστά μίνι κρουασάν βουτύρου τυλιγμένα σε ανακυκλωμένο χαρτί. Είναι η νέα μου ανακάλυψη! Βέβαια δεν ήταν τυχαίος ο συνειρμός…διασχίζοντας τον πλατύ δρόμο με τα μεγάλα πεζοδρόμια, τους επιβλητικούς φοίνικες, τους καταπράσινους κρεμαστούς κήπους, τους ποδηλατοδρόμους, τις πράσινες ταράτσες, τα παρκαρισμένα υβριδικά αμαξάκια που δεν ρυπαίνουν το περιβάλλον με τις περίφημες εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα…?και αναρωτιόμουν γιατί η χώρα μας βρέθηκε, για δεύτερη συνεχόμενη φορά, εκτός Πρωτοκόλλου Κιότου, γιατί τέτοια επιμονή οι ΟΗΕδες να γνωστοποιούν αναληθή στοιχεία, εξάλλου...είναι περιττή η συμμόρφωση μας στην νομοθεσία εφαρμογής του συστήματος καταγραφής ρύπων…αφού όλα λειτουργούν ρολόι σε αυτή την χώρα…
...δεν πλουτίζουμε λίγο ακόμη το σενάριο επιστημονικής φαντασίας που περιγράφουμε παραπάνω προσθέτοντας άλλη μια χαρωπή νότα στο ειδυλλιακό σκηνικό μέρος; Once upon a time…κάπου στο Μπέβερλυ Χιλ της Αθήνας, ένας ημίγυμνος, πανέμορφος άντρας γύρω στα 32, με κατάλληλο outfit, ακουστικά στα αυτιά, με μελαψούς καλλίγραμμους κοιλιακούς να ζωγραφίζουν συννεφάκια πάνω από το μπουχτισμένο κεφαλάκι μου, έχει το «θράσος» να κάνει joking συμβολή Ακαδημίας και Λυκαβηττού...σάστισα…είναι αυτό το γεγονός ευκαταφρόνητο και δίχως σημασία;
Τι Πρωτόκολλα μου τσαμπουνάτε; Εγώ είμαι Ελληνάρας, λαϊκό παιδί, δεν καταλαβαίνω τι μου λέτε, θα ανεβάζω το volume στο κωλοφτιαγμένο μου αμάξι, και όταν θα γιορτάζω την, όπως επιβάλλει η μάζα, μια φορά τον χρόνο, Ευρωπαϊκή ημέρα δίχως αυτοκίνητο, θα μπαίνω στο βαγόνι του τραίνου με ορμή γιατί βράζει το αίμα μου, και πριν βγεις θα σε χτυπάω και δεν θα σε αφήνω να βγαίνεις, αν δεν μπω εγώ πρώτα, και δεν θα σου ζητήσω συγνώμη… γιατί εγώ ο γκρέκο γαμάει…και θα παρκάρω όπου γουστάρω για να μην μένει χώρος ούτε για πτυσσόμενο ποδήλατο μικρού παιδιού, και θα τα σπάω, και θα μολύνω το περιβάλλον μέχρι να εκραγεί η τρύπα του Μάγου Όζον, και θα σπαταλάω τους «ανεξάντλητους» φυσικούς μας πόρους γιατί μου ανήκουν…αυτή η χώρα μου ανήκει..γκα γκα;

Tuesday, October 07, 2008

Rapid Eye Movement

R.E.M


14 Φεβρουαρίου 2005, Γερμανία: λίγες ώρες πριν επιβιβαστώ στο λεωφορείο με προορισμό την Πράγα - επιστροφή στο σπίτι μετά από γενέθλια παύση κάπου μεταξύ Ανατολικού και Δυτικού Βερολίνου- βρίσκω τον εαυτό μου περικυκλωμένο από flyers και επιβλητικά poster που «κοσμούσαν» το βιομηχανικό τοπίο της μητρόπολης και τα άλλοτε σταχτιά τείχη που περίζωναν τον υπόγειο σταθμό.

Μου κοινοποιούσαν ευθαρσώς λοιπόν ότι, την επομένη της αποχώρησης μου, ο Michael Stipe και η παρέα του, θα εμφανίζονταν ζωντανά στον συναυλιακό χώρο του Velodrom. Για ένα χρόνο επαναλαμβανόταν το ίδιο σκηνικό…εγώ και το συγκρότημα από την Georgia παίζαμε «κλέφτες και αστυνόμους». Ειδοποιός διαφορά, η χωροταξική…δηλ. φανταστείτε, πρώτη μου μέρα στην Πράγα για σπουδές, παντού αφίσες των REM…την προηγούμενη παίξανε στο Sazka Arena (O2 Arena). Επιστροφή στην Αθήνα μέσα Ιουλίου, από το Μεγάλο Νησί… guess what, οι REM παίζανε την επομένη στο Hyde Park…λέω δεν είναι δυνατόν, έπαθα νευρικό κλονισμό !!!



5 Οκτωβρίου 2008, Ελλάδα: Αφού τρίτωσε η κατάρα της «μαρμότας», ήρθε η θρυλική στιγμή της δικαίωσης! Οι REM μετά από 9 χρόνια επιστρέφουν στο αθηναϊκό κοινό με μια liveperformance στο Kalimarmaro Stadium για τa εγκαίνια του ελληνικού ΜΤV! Forfree….ουαουυυυυ!!!!!It can’t be true…και όμως, προχτές το βράδυ ήμουν και εγώ εκεί…η γιορτή διήρκεσε γύρω στις 7 ώρες, είχε μια μικρή απήχηση της τάξης των 75.000 ατόμων, πενιχρή οργάνωση και κακό ήχο…χαχαχαχα! Όχι στα αλήθεια τώρα…αν όλα φάνταζαν εξωπραγματικά από τους δείκτες της τηλεόρασης σας……έτσι ήταν και σε real time, φαντασμαγορικά!!! Μια λαοθάλασσα που άλλοτε ψέλλιζε τους στίχους των Drive και Let me in και άλλοτε κραύγαζε με ορμή “I’ve got my spine, I’ve got my orange crush!!!!” …Τα τρομερά εφέ, ο φωτισμός και τα κρυστάλλινα ηχοχρώματα του Michael Stipe με παρέσυραν μέσα στο πλήθος, συντροφιά με μια αγαπημένη blogger και loli-φίλη…και αν δεν απατώμαι, θα ήταν κάπου ανάμεσα σε Electrolite καταστάσεις και σε Great Beyond προσδοκίες, όταν αρχίσαμε να ανεμίζουμε τις τσάντες μας, τα πανωφόρια, τα φουλάρια και τις ατίθασες κώμες μας!!!!



Όταν τελείωσε το official setlist και ξεκίνησε η αρένα να ουρλιάζει επίμονα για το encore που θα ακολουθήσει…επικράτησε παράνοια στο Καλλιμάρμαρο! Μέσω video wall φαίνεται κάποιος, σαν αιλουροειδή σκιά, να σχεδιάζει με μαρκαδόρο, πάνω στο ίδιο το playlist, την λέξη encore και ένα ερωτηματικό! Εκστασιασμένο το κοινό γνέφει καταφατικά με κραυγές και χειροκρότημα! Ο ενθουσιασμός και το παραλήρημα συμπληρώνεται με την εμφάνιση της λέξης Supernatural superseriousστην γιγαντοοθόνη…και τα λόγια είναι περιττά…λάβατε θέσεις και η μάχη ξεκινά right fromthe scratch… όχι δεν έκανα crowd surfing αλλά έκανα focus on head banging πρακτικές προκειμένου να τελειοποιήσω αυτή την τέχνη πρώτα…τα ξεμαλλιασμένα όντα χορέψανε Ιt’sthe end of the world as we know it…and I feel…pretty fine!!!!!!! :-) σε ska ska ρυθμούς με rock n’ roll άλματα που ενορχηστρώνονταν από το λίκνισμα των ποδιών μου – η γνωστή μέθοδος Elvis Presley …στο Man on the Moon σε παίρνω τηλέφωνο, όντας σίγουρη πια ότι δεν θα παίξει το κομμάτι που μου είχες αφιερώσει...παρόλα αυτά σε διαβεβαιώνω...δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερος επίλογος για μια βραδιά που κυνηγούσα να ζήσω εδώ και 3 χρόνια…



Υ.Γ. αααα παίξανε και οι Kaiser chiefs, καλοί but who gives a shit!!!

Saturday, October 04, 2008

Όταν είδα το 100% τέλειο αγόρι για εμένα...

45' λεπτά...Πόσες λέξεις θαρρείς πως μπορούνε να χωρέσουν στα χείλη; Ο πόνος; Αρκούν λίγα λεπτά για μια ωδή στον απόκωφο πόνο; Σ' ένα τασάκι βρίσκονται σβησμένα τα όνειρα σου...λένε κάποιοι ξεχασμένοι (;) στίχοι...ή μήπως αγάπησες περισσότερο τον εαυτό σου, την τακτοποιημένη σου ζωή, ερωτοτρόπησες με τους ογκόλιθους της λογικής σου, φλέρταρες με τον φόβο, και παραιτήθηκες... Μια έντονη διαμάχη για το αν υπάρχει έρωτας, τι συμβαίνει τελικά...σε κατακλύζει μονομιάς, χάνεται και γίνεσαι στάχτη μαζί του ή σε διαφεντεύει για πάντα...;
Ξαφνικά ακούγεται μια μελωδία, ντο ρε μι... χαμηλός φωτισμός, ημίγυμνοι, σκιές στο ημιφώς, άλλοτε ονειρεύονταν, πετούσαν... αγαπήθηκαν με την καρδιά στα χέρια για λίγα λεπτά και ύστερα χώρισαν...ένα νόμισμα θα ήταν το πεπρωμένο τους...αυτό θα τους ένωνε ή θα τους σκόρπιζε αιώνια...
Περάσαν τα καλοκαίρια, τα ονόματά τους ποτέ δεν μας τα είπαν...για εκείνον ήταν το 100% τέλειο κορίτσι, για εκείνη ήταν το 100% τέλειο αγόρι.
...εκείνη κουλουριασμένη γύρω από τα ατίθασα μπράτσα της... γράφει σε εκείνον...αμυδρά την ακούω να παραλυρεί, ένας αχνιστός ψίθυρος ξεφεύγει μέσα στο σκοτάδι, του λέει "με ξεγέλασες"...ένας καθρέφτης από εκείνους που δεσπόζουν στα μπαρ των φιλμ νουάρ, ο καπνός από το τσιγάρο κεντάει τα πνευμόνια του, το πρόσωπο του εκπέμπει μια λάμψη θλιμμένη, θαμπή...δεν είναι ο ίδιος..."χειμώνιασε", εκείνος είναι 32, εκείνη 30...
επιμένει όμως, γυρνάει το χρόνο πίσω...περιγράφει μια συνηθισμένη κοπέλα, μια "οπτασία"... ήταν όμως το 100% τέλειο κορίτσι για εκείνον ...μας ρωτούσε ασταμάτητα, με ένα ρυθμό...πως καταλαβαίνεις ότι έχεις βρει το 100% τέλειο ταίρι, υπάρχει στα αλήθεια, είναι μια ουτοπία, το διαισθάνεσαι, είναι η μυρώδια του, τα μάτια του, τα μακριά του δάχτυλα...το χρονόμετρο σταματά να χτυπά ηδονικά, και τα δευτερόλεπτα εξανεμίζονται...ανταμώθηκαν ξανά, κοντοστάθηκαν, ήξεραν...ήταν εκείνο το αγόρι 18 ετών, ήταν εκείνο το κορίτσι 16 ετών...οι ευωδίες τους ξαναέσμιξαν, η λογική τους τις απαρνήθηκε...θα σε έβαζα σε μια μπομπίνα ταινίας για να μην σε χάσω πάλι...κανείς δεν το έκανε...κανείς.....πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι...
κρότοι, χειμαρρώδης η μουσική βουίζει στα αυτιά μου, σφηνώνει στα μάτια μου ...αφιερωμένο αυτό το κομμάτι σε όλους εκείνους που παραιτήθηκαν, σε όλους εκείνους που δεν βρήκαν το 100% τέλειο κορίτσι ή αγόρι, σε εκείνους που σε άγγιξαν αλλά μετά προσπέρασαν, σε εκείνους που πληγώθηκαν...κλείνω τα αυτιά μου για να μην ακούσω άλλο και παρασυρθώ σε ένα κύμα από αναφιλητά...
επίλογος: "πάρε αυτό είναι για σένα...να το διαβάσεις μόνη σου"

Να αλλάζεις το κόλπο.
Να κάνεις πίσω αντί για μπροστά.
Να κρατάς την πρώτη σκέψη αντί για τη δεύτερη.
Να τη λες.
Να μην προσπαθείς να γίνεις η πιο δυνατή αλλά αντίθετα
να δείχνεις αδυναμία.
Στην αδυναμία συναντιόμαστε.
Δεν είσαι μόνη σου...

Να σκέφτεσαι:
από εδώ και πέρα
Μόνο
Χάπι ΕΝΤ

....και όμως...πονάει ακόμη

Thursday, October 02, 2008

diMiNiSheD

Μέσα από την ανθολογία των REM, ξέθαψα ένα εξαιρετικά επίκαιρο κομμάτι από το άλμπουμ Up...είναι επίκαιρο για δύο λόγους...πρώτον, λόγω της εμφάνισης του γκρουπ την Κυριακή 5 Οκτώβρη στο Καλλιμάρμαρο, όπου θα γίνει του ινδικού ποδοπατητού...δεύτερον, λόγω ενδότερων υπαρξιακών, βιωματικών αναφορών...είμαι σαφής, νομίζω ...:-)
Disfrutelo!

Thursday, September 25, 2008

Choke


Τα πρωινά… ιστορικός ερμηνευτής στην αποικιακή Αμερική του 15ου αιώνα, μια Αμερική σε προσομοίωση, που κατακλύζεται από εξαρτημένους νυμφομανείς και αυνανιστές σε «έξαρση». Τα βράδια…συχνάζει σε πολυτελή εστιατόρια, εκεί όπου έντεχνα αφήνεται σε ένα νοσηρό και συνάμα κωμικό παιχνιδάκι «πνιγμού» με μια μπουκιά φαγητού. Ο «καλλιτέχνης» φιλοδοξεί, με αυτόν τον τρόπο, να προσεγγίσει «τους σωτήρες του» με γνώμονα το χρήμα που ξεχειλίζει από τα μπατζάκια. Κάπου μεταξύ ουτοπίας, πλασματικής αλήθειας και πραγματικότητας, σεξουαλικής απληστίας και χιουμοριστικής απεξάρτησης, ο ήρωας μας, ονόματι Βίκτορ (Sam Rockwell), αναγκάζεται να παρατήσει τις σπουδές του, ως φοιτητής της Ιατρικής σχολής, για να βρει «δουλειά» ώστε να συντηρήσει την μητέρα του, Άϊντα (Anjelica Huston), που βρίσκεται σε γηροκομείο με γεροντική άνοια. Ο αχόρταγος σεξομανής φίλος μας, έχοντας στο τσεπάκι ατακαδόρικες σκηνές με πικάντικη γεύση, βιώνει το θέατρο του παραλόγου σε ένα νοσοκομείο με ασυγκράτητα παλαβιάρες γριές που τον περικυκλώνουν συνεχώς, ενώ παρασέρνεται σε σουρεαλιστικές καταστάσεις, στην προσπάθεια του να εξερευνήσει την ταυτότητα του. Είναι άραγε κλώνος του Ύψιστου ή νόθο από κούνια. Η γυναίκα του Llewelyn Moss στο No Country for Old Men, Carla, γίνεται Πέϊτζ στο Choke, και καταφθάνει για να δυναμιτίσει τα λεπτά αισθήματα του Βίκτορ που ακροβατούν μεταξύ φόβου και ανασφάλειας. Αυτό είναι και το δίδυμο που τον οδηγεί στο εύκολο σεξ με άγνωστες. Από την άλλη πλευρά, οι σεξουαλικές του περιπτύξεις με την ηρωίδα μας αποτελούν μια θλιβερή παρένθεση στην έως τότε έντονα «επιμορφωτική» μας πορεία στον κόσμο του σεξ με τον Βίκτορ, ένα μάθημα προς αποφυγή για κάθε αναγνώστη που σέβεται τον εαυτό του. Η ύπαρξη της γυναίκας θρυμματίζει, άθελα της, την καλόβολη φιλοσοφία του και αγγίζει απαγορευμένες ζώνες. Το «έγκλημα» συντελείται ταυτόχρονα. Ο Ντάνι, πρώην θύμα των γενετήσιων του ορμών, κολλητός φίλος του Βίκτορ, επιχειρεί αναπάντεχα να καταρρίψει τον μύθο του Βίκτορ. Τελικά, μυείται ή όχι ο πρωταγωνιστής; Δεν έχει καμία σημασία. Γιατί η διαδρομή είναι απολαυστική, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Εξάλλου, δύσκολα μπορεί να ναυαγήσει η μεταφορά ενός έργου δια χειρός Palahniuk στην μεγάλη οθόνη (βλ. Fight Club). Θεωρώ ότι, είναι η καλύτερη ταινία που είδα μέχρι τώρα στο 14ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου (Νύχτες Πρεμιέρας). Η μόνη ταινία που με ενέπνευσε να αποτυπώσω τις σκέψεις μου…και έχω δει ουκ ολίγες μέχρι τώρα. Δυστυχώς δεν είναι θέμα λάθος επιλογής ταινιών από πλευράς μου, είναι το γενικό κλίμα…και θεωρώ σαφώς ότι είναι ατυχείς οι φετινές επιλογές της ομάδας του Σινεμά. Να επιφυλάσσομαι…;

Tuesday, September 16, 2008

A Elite da Tropa


Tropa σημαίνει στρατός. Elite σημαίνει καθετί εκλεκτό, συνήθως συνυφασμένο με εξουσιαστικά σύνδρομα. Ένα το κρατούμενο. Μιξάρουμε τα δύο αυτά συστατικά στο μπλέντερ, με μια σκελίδα ατέρμονης βίας που μασουλάει λαίμαργα τα κόκαλα σου, όπως ο γλοιώδης αρουραίος το σάπιο τυρί, και λίγο μπόλικη αφύπνιση που γρονθοκοπεί το στομάχι σου ρίχνοντας σε knock out. Και η συνταγή πέτυχε. Όλα τα όργανα σου κοχλάζουν με εκείνον τον άρρυθμο χτύπο που υποδηλώνει τρόμο. Η ανατομία σου αναπνέει με ένα βρυχηθμό. Είναι σχεδόν απάνθρωπη η πορεία σου προς την συνειδητοποίηση του τι σημαίνει να ζεις στις βραζιλιάνικες φαβέλες. Και είναι τουλάχιστον εμετικό να αντικρίζεις τους Επίλεκτους των ειδικών δυνάμεων καταστολής να ανακρίνουν βαποράκια με την μέθοδο της πλαστικής σακούλας. Αναφερόμαστε στην νέα ταινία-μαμούθ του σκηνοθέτη José Padilha, La Tropa de Elite, που περιγράφει άκομψα, σκληροπυρηνικά, με ένα ντοκουμενταρίστικο στυλ τη στυγνή πραγματικότητα που σκεπάζει σαν πέπλο την πόλη του Ρίο ντε Τζανέιρο. Η κάμερα στο χέρι και ο εφιάλτης ξυπνά.
Το 1997, πριν την επίσκεψη του Πάπα στην πόλη, η αστυνομία του Rio de Janeiro σε συνεργασία με την ΒΟΡΕ (ειδικές δυνάμεις) αναλαμβάνει να «καθαρίσει» μια φαβέλα κοντά στη βίλα του αρχιεπισκόπου που θα τον φιλοξενήσει. Ο «καθαρμός» εξελίσσεται σε ένα είδος εθνοκάθαρσης των παρασίτων που παραμονεύουν και μυούν τους κατοίκους στα ναρκωτικά και στον αιφνίδιο θάνατο. Ανεπιστρεπτί.
Αρκούσε μια πνιγερή, υγρή βραδιά στο θερινό σινεμά του Ψυρρή για να βρεθώ συνένοχη της διμοιρίας που φέρει σαν έμβλημα της, την πειρατική κεφαλή/ή κρανίο...


Υ.Γ. η ταινία κέρδισε την Χρυσή Αρκτο στο Βερολίνο!!!

Tuesday, September 09, 2008

La odalisca


το θεσπέσιο έργο του Mariano Fortuny συνθλίβει την καρδιά με ένα νυγμό...προκαλεί ωδίνες ενώ φέρει στο θολωμένο σου μυαλό ανάγλυφες αναμνήσεις από το άμεσο παρελθόν που θες να διαλύσεις...αναπαριστά εικόνες από την ζωή σου...γέλα ψύχη μου!!!
μην κομπιάζεις μπροστά του...προχώρα παρακάτω, ακολούθα με και θα βρεις στον δρόμο σου άλλα έργα να ερωτευτείς...άντεξε...

Friday, September 05, 2008

Un Viaje en el Sueño...un viaje a Barcelona



Το φάντασμα της με ταλανίζει επί δύο συναπτά έτη...τα κατάφερα όμως! Αυτό το καλοκαίρι το ξόρκισα...είχα δώσει διορία στον εαυτό μου. Μετά από αβυσσαλέους συλλογισμούς είπα: «Δεσποινίς the time has come». Μετά από «λιμούς και καταποντισμούς» το Ελ. Βενιζέλος μας υποδέχεται όλο θέρμη στις «παγωμένες» του αγκάλες ξημερώματα Σαββάτου...τελικός προορισμός: Βαρκελώνη. Μια σφιγμένη χαρά με κατέτρεχε το διάστημα προετοιμασίας. Τα πρώτα λεπτά του check in δυστυχώς δεν απέβησαν σωτήρια. 9 κιλά υπέρβαρο – αυτά τα κακά έχουν οι low budget εταιρείες όπως η Vueling- επί 8 €/κιλό ισοδυναμεί με 72 €....μουρμουρίζω φωναχτά ....παύση και με επαναφέρω σε κατάσταση ζεν ...είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι κανείς και τίποτα δεν θα μου χάλαγε την ψυχολογία που διστακτικά είχε αρχίσει να κάνει κωλοτούμπες...η πτήση διατάραξε τις διαλογιστικές μου απόπειρες με τα κενά αέρος και την αδρεναλίνη που προκαλεί ο φόβος ότι το αεροσκάφος ίσως διασκορπιστεί σε χιλιάδες κομματάκια πάνω από την θάλασσα... το ξεπερνάω!!!

Η άφιξη μας στο αεροδρόμιο και η αποκάλυψη ξεκινά. Η διάθεση μου να ανακαλύψω τη χαρά της γλώσσας καστεγιάνο και να εξασκήσω την πολυπόθητη “idioma” σε ένα οικείο κατ’ εμε έδαφος υπερτερούσε σε όλα τα επίπεδα. ¡Socorro! Το εισιτήριο από το αεροδρόμιο προς όλες τις κατευθύνσεις δεν είναι δωρεάν, σύμφωνα με τα όσα ισχυρίζονταν un amigo mío. Η βαρύτονη συνομιλία μου με τον υπεύθυνο του σταθμού στο αεροδρόμιο με έκανε να μπω από νωρίς στο κλίμα του τι επρόκειτο να επακολουθήσει.

No tengo que hacer caso omiso (μην ξεχάσω να αναφέρω) τον Άγιο άνθρωπο που με κατηύθυνε δίνοντας μου οδηγίες πως θα βγούμε από την ξεχασμένη πύλη C στην άλλη άκρη του πολιτισμού. Το πράσινο μίλι είχε ξεκινήσει βάναυσα για εμάς στο aeropuerto del Prat, εννοώντας τις χιλιομετρικές αποστάσεις που έπρεπε να διανύσουμε καθ’ όλη τη διάρκεια παραμονής μας στην πόλη της Βαρκελώνης, αλλά κυρίως στο μετρό.

Μικρή αλλά όχι ασήμαντη παρένθεση: είναι περιττό να επισημάνω την άγνοια που δηλώνουν ευθαρσώς οι πολίτες αυτής της χώρας...προς την ύπαρξη της αγγλικής γλώσσας...για αυτούς είναι μια ουτοπία...και όλα αυτά συμβαίνουν εν έτει 2008 στη δεύτερη μεγαλύτερη περιφέρεια/ κοινότητα που συνιστά την Ισπανία και φέρει το όνομα Καταλονία.

Πρώτη στάση λοιπόν, ξενοδοχείο Sants. Ένα εμφανώς ανακαινισμένο κτήριο της δεκαετίας του 80’ χτισμένο, για καλή μας τύχη, κυριολεκτικά πάνω από τους σταθμούς των τρένων Renfe! Πεντακάθαρο και με όλα τα facilities που πρέπει να διαθέτει ένα σύγχρονο ξενοδοχείο στο κέντρο της μητρόπολης. Το πρωινό δεν ήταν incluido αλλά η προσφορά Αυγούστου σε δελέαζε... 9€ στο ταμείο και είχες την ευκαιρία να εξορμήσεις σε ένα πολυτελές μπουφέ με κάθε λογής «λουκούμια» να παρελαύνουν σε βιτρίνες. Τα πρώτα δύσκολα λεπτά καταναλώθηκαν τρώγοντας ότι υπήρχε ...εμφανώς καταβεβλημένοι και αποκαρδιωμένοι που η ώρα ήταν μόλις 7 και που έπρεπε να περιμένουμε ακόμη 5 ώρες για να μπούμε στα δωμάτια ...αναστηλώνουμε τα κορμιά μας, μην έχοντας άλλες επιλογές, και αποφασίζουμε να κάνουμε την πρώτη μας γνωριμία με το κέντρο της πόλης.


Δεύτερη στάση:
Las Ramblas. Ξεπηδήσαμε στην κυριολεξία, από το ασφυκτικό, δίχως οξυγόνο, δίκτυο του μετρό στο οποίο επικρατούσε-σε καθημερινή βάση- ένα βραστό τροπικό κλίμα μέσης θερμοκρασίας 45ο βαθμούς Κέλσιου, με το χαραγμένο γέλιο του Τζόκερ στο πρόσωπο μας
να ορίζει τη συνέχεια της περιήγησης μας στο φαρδύ πεζόδρομο που κοσμούσαν χιλιάδες πολύχρωμα καταστήματα Desigual, Paramita, Sfera, H&M και όχι μόνο...έτριβα όλο ευχαρίστηση τα χέρια μου με ένα βλέμμα ανικανοποίητης-ακόμη- καταναλωτικής επιθυμίας- με μία σκέψη να μου στροβιλίζει το μυαλό...θέλω να χαλάσω πολλά ευρώ στην αγορά της Βαρκελώνης. Στην άλλη άκρη, στην Placa Catalunya δέσποζαν τα επιβλητικά αγάλματα στα οποία με ένα γνέψιμο υποσχέθηκα να επιστρέψω και να τα απαθανατίσω. Η διπλή λεωφόρος κατέληγε στο λιμάνι και στο 76 μέτρων άγαλμα του Κολόμβου που θαύμασα την επόμενη ημέρα στην πρώτη επίσημη βόλτα μας με το bus turistic, ανασηκώνοντας το κεφάλι τόσο ψηλά που φοβήθηκα το αυχενικό! Εξαιρετικό!

Επιστροφή στο ξενοδοχείο ερείπια και επανασύνδεση το απόγευμα της ίδια μέρας με αλαβάστρινα προσωπάκια μουδιασμένα από τον ύπνο!

Τρίτη στάση: La Sagrada Familia. O μεγαλεπήβολος, πλην αρχικά ημιτελής ναός, που λέγεται ότι θα ολοκληρωθεί το 2028, μας παραδίδεται δια χειρός του ψυχοπαθή Gaudi! Γιατί μόνο ένας διαταραγμένος ψυχικά μπορεί να σχεδιάσει και να απεικονίσει παραστάσεις και εικόνες κατ’ αυτόν τον τρόπο. Απόλυτη έκσταση!

Βολτάραμε στους διαγώνιους και παράλληλους δρόμους της συνοικίας που αγκαλιάζουνε την Άγια Οικογένεια και καταλήξαμε, αν θυμάμαι καλά, στην Passeig de Gracia, να ψάχνουμε ένα εστιατόριο εν ονόματι Madrid Barcelona. Στο τέλος σταθήκαμε άτυχοι, δεν είχε ανοίξει ακόμα, αλλά τουλάχιστον στην διαδρομή λύσαμε το μυστήριο που μας έζωνε εδώ και ώρες. Από προέρχεται όλη αυτή η ουρία που ζέχνει σε κάθε γωνιά της πόλης? Μπροστά στα έκθαμβα μάτια μας, μια ηλικιωμένη κατεβάζει τα εσώρουχα της, ο θεός να τα κάνει, και μας απαντάει χωρίς άλλες περιστροφές...ρυάκια υγραίνουν τον δρόμο! Έλεος! Δεν είχα εύκαιρη την ψηφιακή για να μοιραστώ τη μεγάλη στιγμή. Τελικά καταλήξαμε στο Citrus, gourmet εστιατόριο με λιλιπούτειες μερίδες αλλά απολαυστικές γεύσεις. ¡Que rico es esto! Εκεί για μια ακόμη φορά εκτέλεσα χρέη διερμηνέα μιας και κανείς δεν είχε μεριμνήσει να προσλάβει προσωπικό που να γνωρίζει βασικές γνώσεις αγγλικών. Τελικά ένας σχιστομάτης έσωσε την κατάσταση, γιατί η παρέα είχε αρχίσει να εκνευρίζεται που δεν μπορούσαν να βγάλουν συλλαβή όλη μέρα...μετά το δείπνο περάσαμε από την εξωτερικά παραμυθένια Casa Battlo του αλλοπαρμένου Gaudi και αποσβολωμένα, τα θηλυκά της παρέας, άρχισαν να επιδίδονται σε άλματα εις ύψος! Το βράδυ μας βρήκε χαλκομανία στα κρεβάτια μας από την κούραση.

Τέταρτη στάση: μια βόλτα με το bus turistic στα hot spots της μπλε γραμμής, μνημεία, έργα διάσπαρτα στην πόλη, συνοικίες, Barcelonetta και Μοntjuic…διάλειμμα για εσπρεσάκι και παγωτό και συνεχίζουμε για Casa Battlo. Και εδώ έβαλε το χέρι του ο Gaudi...σαφώς έχει επιρροές από την φύση...σχεδίασε ένα σπίτι σε κυματοειδή μορφή χωρίς καμία γωνία να διαφαίνεται στο εσωτερικό του. Περίτεχνα παραθύρια και στρογγυλά δρομάκια που κατέληγαν σε ορόφους που δεν είχαμε πρόσβαση. Ο φωταγωγός εξαιρετικός, το σπίτι έλουζε άπλετο φως. Ένας κενός διάκοσμος όμως που έχανε...δεν ενθουσιάστηκα και ευχόμουν να μην ισχύει το ίδιο και στα υπόλοιπα. Η είσοδος ήταν 16,50€!!!! και δεν συμπεριλαμβάνεται στο Articket των 20€, το οποίο με την σειρά του περιλαμβάνει 7 εξαιρετικά μουσεία που πρέπει να επισκεφθείς. Εμείς δυστυχώς δεν μπορέσαμε να μπούμε σε ένα από τα 7 γιατί ανακαινιζόταν...αναφέρομαι στο μουσείο του σύγχρονου ζωγράφου Antoni Tapies που ξεχωρίζεις στην έκθεση σύγχρονης τέχνης που φιλοξενεί το Εθνικό Μουσείο της Καταλονίας (ΜΝΑC). Επόμενος σταθμός La Pedrera. Προσκυνάω και υποβάλλω τα σέβη μου εις

διπλούν. Καλό είναι, όλες σας οι περιηγήσεις στα μουσεία να συνοδεύονται από auto-guía, ελληνιστί ακουστικά. Η ταράτσα στην Casa Mila ή αλλιώς La Pedrera μας επιφύλασσε μια υπέροχη έκπληξη...μια σειρά από ομορφιές αλλόκοτα πλασμένες από μαγικά υλικά...οι τσιμινιέρες ωσάν μικροί πυργίσκοι σε παραμύθια της Χαλιμάς είχαν ως συνοδευτικό πιάτο όλη την πόλη από ψηλά...


Πιάνουμε το λεωφορείο της κόκκινης γραμμής – σωτήριο το bus turistic - (26€ για 2 μέρες-συμφέρει) και καταλήγουμε στο Camp Nou για να παραλάβουμε τα εισιτήρια του θρυλικού αγώνα του Σαββάτου...κάπως έτσι ξεκίνησαν και τα πρώτα ψώνια των οπαδών της Barcelona στο σπίτι της που φυλάσσονται και όλα τα τρόπαια της. Λυπάμαι που θα σας το χαλάσω αλλά εγώ ορκίστηκα οπαδός της αντίπαλης ομάδας, της Boca Juniors. Πάντα είχα την φήμη του αντιδραστικού στοιχείου. Αν και το καπελάκι για τον πατέρα μου το τσάκωσα, δεν λέω!!! Λέγαμε να συνεχίσουμε το δρόμο μας για το μουσείο Σύγχρονης Τέχνης αλλά τελικά καταλήξαμε αγανακτισμένοι να ψάχνουμε τους 4 gatos, un restaurante muy famoso pero no algo especial…περιφερόμασταν κατά μήκος της παραλιακής ακτής, εκεί για πρώτη φορά συναντιέμαι με το υγρό στοιχείο και αισθάνομαι μια ακατανίκητη ευφορία η οποία όμως κατέληξε σε εφιάλτης 1.30 ώρα αργότερα όταν το στομάχι και το σώμα είχε παραδώσει τα όπλα....περπατήσαμε στο Port Olympic, στην περιβόητη Barcelonnetta και τριγύρω από το Ναυτικό Μουσείο και την Plaza Real ο Nacional που βρίσκεται στο λιμάνι–εάν ενθυμούμαι καλά. Εκεί βρίσκονταν και το εστιατόριο των βρωμογάτων που δεν ήταν και κάτι τρομερό στην τελική, να φανταστείς είχε ουρά επίτηδες για να διαφημιστεί το μαγαζί ενώ τα τραπέζια μέσα ήταν κενά. Ούτε τρελάθηκα με το φαγητό, ούτε με την διακόσμηση. Μόνο ο τύπος επί των δημοσίων σχέσεων ή ο αρχι-σερβιτόρος, δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς την ιδιότητα του- ήταν όλο το θέμα! Πολύ πλάκα!


Το βράδυ περπατήσαμε για πρώτη ή δεύτερη φορά το πράσινη μίλι, περίπου 1χλμ ίσως και παραπάνω, αν λάβεις υπόψη και τις σκάλες, τα τούνελ πάνω κάτω, για να φτάσουμε στην αποβάθρα στο τσακ, λίγο πριν κλείσει ο σταθμός. Περιττό να πω ότι το βράδυ το δωμάτιο μύριζε και πάλι πτωματίλα! Χαχα


Πέμπτη στάση: μπλε γραμμή και η πλούσια πολιτιστική ζωή της πρωτεύουσας συνεχίζει να εκτυλίσσεται σαν ταινία. Ο «λόφος των Εβραίων», το Montjuic, είναι ένας καταπράσινος ανοιχτός χώρος που αποτελείται από πολλά ξακουστά μουσεία (ΜΝΑC, Joan Miro) και από κάποια ολυμπιακά ακίνητα. Η διαδρομή είναι απλά μοναδική. Επισκέφθηκα όλες τις εκθέσεις- εκτός της ρομανικής εποχής- στο Εθνικό Μουσείο- φυσικά την έκθεση φωτογραφίας- και έπειτα κατηφορίσαμε προς το σύγχρονο μουσείο του Miro. Απλά ερωτεύτηκα, απλά γέμισα τις φλέβες μου με λίγο ακόμη αναρχία και πανκ διάθεση...ο καλλιτέχνης είναι μια φαντασία, είναι μια θεϊκή παρουσία στον χώρο της σύγχρονης τέχνης...είναι ότι πιο αξιοζήλευτο υπάρχει, πρότυπο ταλέντου και γνώσης...αν και οι φωτογραφίες δεν επιτρέπονταν, κατάφερα να απαθανατίσω κάποια έργα του...φοβερό!!!

Φουλαρισμένοι από χρώματα και διάθεση στο ζενίθ αποφασίζουμε να κατεβούμε στο λιμάνι με το τελεφερίκ διασχίζοντας εναέρια τους νοητούς δρόμους. Τελικά όμως λόγω καιρικών συνθηκών ήταν κλειστό και έτσι η επιθυμία μας για λίγο δράση δεν εκπληρώθηκε ποτέ! ¡Joder, que pena! Και έτσι αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε την πράσινη γραμμή του τουριστικού λεωφορείου για μια χαλαρή βόλτα σε ένα από τα ομορφότερα λιμάνια της Μεσογείου.

Δεν το λέω με σιγουριά, ίσως να έχω μπερδέψει λιγάκι τις ημέρες αλλά μάλλον την ίδια ημέρα συνέχεια είχε το σπίτι του Γκαουντί και το πάρκο Guell με τον ψηφιδωτό δράκο, το γνωστό σήμα κατατεθέν ενώ το βραδάκι εκείνο φάγαμε σε ένα εστιατόριο στην Passeig de Garcia, ή σε εκείνο με τη φοβερή paella ή στο άλλο με την τρομερή σαλάτα κοτόπουλο και την απαίσια πίτσα...επιφυλάσσομαι...

Έκτη στάση: ημέρα μύησης στην ατμοσφαιρική πλευρά της πόλης, στην πλευρά που θα ήθελα να ζω και να αναπνέω... Γοτθική συνοικία, μουσείο Πικάσο, MACBA, CCCB, καθεδρικός ναός, Μπόρν, μουσείο της Όπερας...δεν έχω λόγια πραγματικά. Την βιώσα 3 ημέρες, μύρισα το χρώμα της, τις νότες της (Όπερα), την μπλε εποχή του Πικάσο και το έργο του Velásquez ¨Las Medinas¨ σε επανέκδοση , έργα φωτογράφων εμπνευσμένα από διακεκριμένους κινηματογραφιστές (CCCB), τον φεμινισμό της Nancy Espero και τον πειραματιστή Francisco Torres στο MACBA, την απαξίωση του χριστιανισμού στον καθεδρικό της Bari Gotik, την αγορά με τα καταπληκτικά μαγαζιά συνυφασμένα πάντα με την έννοια του spectacular interior design. Η ονειρεμένη βραδιά θα κλείσει σε ένα σούπερ Tapas bar με overdose σανγκρίας και γευστικών τάπας με ψάρι και αλλαντικά. Μην ξεχάσω να αναφέρω ότι μίσησα την Καταλονία-όπως και άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες- που δεν μου επιτρέπουν να καπνίσω σχεδόν σε κανένα δημόσιο χώρο...με αποτέλεσμα το τσιγαράκι στο όρθιο και έξω από το μαγαζί σαν το πελεκάνο τιμωρία...μην σιχτιρίσω!

Η επόμενη μέρα, ήταν η μεγάλη μέρα! Η ημέρα των αγορών!!! Το χρήμα να ρέει άφθονο και ο καθένας ακολουθεί μοναχικά τον δρόμο του...χωριστήκαμε σε τρεις κατευθύνσεις....κάποια στιγμή άπειρες σακούλες ξεχειλίζανε από τα πρησμένα μου δάχτυλα. Επιστροφή στο ξενοδοχείο για να αφήσουμε τα πράγματα και επιτόπια εξόρμηση για φαγητό και συνέχιση των αγορών. Ακάθεκτοι!

Πάντως κάτι μου διαφεύγει γιατί δεν θυμάμαι πότε ακριβώς πήγαμε για μεσημεριανό lunch break σε Τapas bar στην La Rambla και έπειτα στην La Boqueria όπου ξεζουμίσανε σωρούς από φρούτα και τους χωρέσανε σε ένα ποτήρι με λιωμένο πάγο που μοσχοβολούσε ευωδιές. Μάλλον ήταν η ημέρα που επισκεφθήκαμε το μουσείο Πικάσο. Ίσως το ίδιο βράδυ είδαμε τα τρελαμένα συντριβάνια να χορεύουν υπό τους ήχους κλασικής μουσικής...το ίδιο βράδυ βγήκαμε για το πρώτο μας ποτάκι στην Barcelonetta, σε lounge restaurant bar με εκπληκτική διακόσμηση και πολύ ωραίο κόσμο, επιτέλους! Για πρώτη φορά στη ζωή μου είχα την τύχη να δω παρέα με 17 άντρες, αλήθεια λέω...χωρίς να φάνε πόρτα, πολύ καλοστημένους νεαρούς...δεν μας χάλασε!

Έτσι έσβησε και αυτή η νύχτα με το ολόγιομο φεγγάρι...χαχαχα

Οι προτελευταίες στάσεις μας, ήταν συμπληρωματικής φύσεως...ότι αφήσαμε πίσω, Ισπανικό χωριό και μια πολύωρη βόλτα στο μόλο, κατά μήκος της ακτογραμμής, και παύση για καφέ και χαλάρωση σε μπαρ της παραλίας. Γεύτηκα την πόλη στην ουσία της, αφουγκράστηκα τους ρυθμούς της, τους ανθρώπους της, έβρασα στο ζουμί της... ήταν κάτι που αποζητούσα τόσες μέρες μέσα στα μουσεία και στους εκθεσιακούς χώρους...η εβδομαδιαία μου παραμονή στην Βαρκελώνη κλείνει το βράδυ του Σαββάτου με ένα must see θέαμα στο οποίο παρευρέθηκα και για το οποίο θα με ζήλευε και ο τελευταίος αρσενικός γάτος της γειτονιάς μου. Το σόου για την παρουσίαση της νέας ομάδας της Barcelona με βεγγαλικά, πυροτεχνήματα, εφε και μουσική και ο αγώνας Barcelonaoca Juniors που ακολούθησε... φέρνοντας το ατυχές αποτέλεσμα του 2-1...πολύ αδικία, αν φανταστείς ότι μέχρι το 90’ κέρδιζε δυναμικά η Βoca, άξιοι μαχητές και στις καθυστερήσεις ο Puyol χώνει το πρώτο και ο Eto το δεύτερο...μας πιάσανε στον ύπνο τα κατσίκια...οοουυυσστττ...


Και κάπως έτσι καταιγιστικά τελειώνει το ταξίδι μας στο υπερπέραν...η φωτογράφηση με κασκόλ της Μπάρτσα έγινε για λόγους μαρκετινγκ...χαχα

Η επόμενη ημέρα, ημέρα επιστροφής ήταν μια δύσκολη αλλά συνάμα όμορφη ημέρα...σουλατσάραμε και πάλι στη Μπορν, αποδείχτηκε έρωτας μεγάλος η συνοικία αυτή...και έπειτα ξενοδοχείο και αεροδρόμιο, στο οποίο βεβαίως βγήκαμε 15 κιλά υπέρβαροι αλλά δεν πληρώσαμε μία...παρόλη την βαρεμάρα τους και την δυσκοιλιότητα τους να εξυπηρετήσουν σβέλτα τον κόσμο καθώς και την αδυναμία τους να σπικάρουν μια αγγλική λέξη, εν τέλει τους συγχωρώ!!!! χαχα

Ηταν ωραία η πτήση μας αν και θορυβώδης, χωρίς πολλές αναταραχές...είχα αγωνία για το αύριο που ξημέρωνε...κακώς...απρόβλεπτες εξελίξεις με έκαναν να προσμένω το ταξίδι με καράβι, με τελικό προορισμό τη Χίο...

Μια σκέψη:

αποχαιρέτησα την πόλη της Βαρκελώνης με την υπόσχεση να επιστρέψω ...!!!




Υ.Γ. ακρίβειας: είπαμε το νερό νεράκι...μέχρι 2.30€ πλήρωσα το μπουκαλάκι των 500 ml

Y.Γ. 1.30€ το μονό εισιτήριο του μετρό...7,20€ για 10 διαδρομές, συμφέρει η δεύτερη λύση