ΧριΣτουγεννιάτικο ΠαραΜύθι...

Ψάχνοντας για κάτι όμορφο να βάλω στο blog...μέρες που είναι ...βρήκα ένα παραμυθάκι πολύ cute στην ιστοσελίδα www.christmasinathens.gr που μ'άρεσε πολύ ομολογώ γι'αυτό και σας το παρουσιάζω...xoxoxo

Η Διομελένια...
Η Νύχτα και το Σκοτάδι ήταν δύο αγαπημένα αδερφάκια.Μόνο που διέφεραν πολύ. Η Νύχτα ήταν χαρούμενη και ξέγνοιαστη ενώ το Σκοτάδι ήταν μελαγχολικό κι απομονωμένο στην έρημη και απόμερη μεριά της πόλης.Γι αυτό, το Σκοτάδι ένιωθε πλήξη, μονοτονία και μοναξιά. Μάταια το καλούσε η αδερφή του η Νύχτα να βγεί από την βαθειά κρυψώνα του, να έρθει στη γιορτινή πλατεία με τα χριστουγεννιάτικα στολίδια και τους Αγιο Βασίληδες και να παίξουνε με τα παιδιά που έτρεχαν τριγύρω χαρούμενα.΄Όταν η θεία τους η Μέρα κουραζόταν από τις πολλές και δύσκολες δουλειές των ανθρώπων, ζαλισμένη από τις πολλές κουβέντες και τις φωνές τους, τα πέρα-δώθε στους δρόμους και στα γραφεία, άνοιγε ένα στόμα τεράστιο και χασμουριόταν. Τότε από μέσα ξεπετάγονταν νυχτοπούλια, νυχτερίδες, κουκουβάγιες και ξωτικά της νύχτας. Ο Μπάρμπα ΄Ηλιος, αποκαμωμένος κι αυτός, μάζευε τις κόρες του τις ηλιαχτίδες κι αφού έριχνε ένα τελευταίο βλέμμα τριγύρω, αν όλα ήταν τακτοποιημένα, έλεγε καληνύχτα στη θέα Μέρα κι έγερνε στο πίσω κρεβάτι των λόφων. Σιγά-σιγά, οι δρόμοι, τα κτίρια και τα μαγαζιά ερήμωναν. Το χιόνι έπεφτε δίχως διακοπή. Ψυχή δεν υπήρχε πουθενά και μόνο δύο παράξενες σκιές άρχιζαν να σαλεύουν. Η Νύχτα και το Σκοτάδι, τα δύο αγαπημένα αδερφάκια. "΄Ελα, πού είσαι; Βγές να παίξουμε" , ψιθύριζε η Νύχτα στο Σκοτάδι καθώς έκανε τσουλήθρα στους παγωμένους δρόμους. Μα τα σκοτάδια δεν φαίνονται, αφού πάντα είναι κρυμμένα σε απόμερα μέρη. Η Νύχτα επέμενε και καλούσε το Σκοτάδι να βγεί χορεύοντας και σιγοτραγουδώντας χαρούμενη, μέσα στους γιορτινούς δρόμους, παρέα με τις νυφάδες χορεύτριες του χιονιού που έπεφταν απαλά επάνω στα κράσπεδα των πεζοδρομίων και στα περβάζια των μπαλκονιών. Τα λαμπιόνια από τα χριστουγεννιάτικα δέντρα αναβόσβηναν μπροστά στα παράθυρα των σπιτιών που ήταν στολισμένα με αγγελάκια και Αγιοβασίληδες. "Βγες να δεις τι ωραία που είναι όλα", ξαναείπε η Νύχτα και καθώς παραπάτησε επάνω σε κάτι, πήρε μια τούμπα και ξαπλώθηκε φαρδιά-πλατειά επάνω στο χιόνι. Τότε έγινε διακοπή ρεύματος. ΄Όλα τα φώτα της πόλης έσβησαν, μα κι από τον ουρανό σα να έσβησαν ξαφνικά όλα τα αστέρια.Η Νύχτα βρήκε το Σκοτάδι και τα δύο αδερφάκια συμφώνησαν τελικά να παίξουν ένα παιχνίδι που έπαιζαν συχνά : τις αστρόμπαλες. Καθώς έψαχνε η Νύχτα στον ουρανό να κατεβάσει μια χούφτα αστέρια, το Σκοτάδι της έδειξε κάτι που λαμπύριζε λίγο πιο πέρα στη μέση του δρόμου.Η Νύχτα έσκυψε και είδε ότι ήταν ένα μικρό αστέρι που στραφτάλιζε το φώς του, σαν ψάρι που ανέπνεε στην ξηρά. "Πώς βρέθηκες εσύ εδώ"; Είπε η Νύχτα και το πήρε προσεκτικά στην αγκαλιά της. Το μικρό αστέρι πρώτα κοκκίνησε, ύστερα έγινε ροζουλί και στο τέλος πήρε ένα χρώμα μελί! ΄Ηταν τόσο όμορφο και φωτεινό που το Σκοτάδι βγήκε από την κρυψώνα του και χαμογέλασε. Τότε μισοφωτίστηκε η έρημη κι απόμερη γωνιά της πόλης. - Πώς σε λένε αστέρι-αστεράκι;- Διομελένια με λένε, είπε αυτό κι αφού γαλαζοπρασίνισε ξανάγινε μελί!- Και πού μένεις Διομελένια;- Ουρανού και Σελήνης 4, ζαλίστηκα κι έπεσα εδώ, είπε και χρυσαφοκιτρίνισε, πριν γίνει πάλι μελί! Το Σκοτάδι είχε πλησιάσει τόσο πολύ το αστέρι που φωτίστηκε κι άλλαζε κι αυτό χρώματα. - Θέλω να μείνεις για πάντα εδώ. Να σ'αγαπώ και να με φωτίζεις, είπε το Σκοτάδι.- ΄Όχι, θα με ψάχνει η γιαγιά μου η Πούλια, πρέπει να φύγω, είπε κι έσταξε ένα μικρό διαμαντάκι, σαν δάκρυ, στα πόδια της Νύχτας. Το Σκοτάδι έσκυψε να σηκώσει το διαμαντάκι του αστεριού. - Μπορώ τουλάχιστον να κρατήσω το διαμαντάκι σου; ρώτησε, μα το αστέρι είχε εξαφανιστεί. Στο κατώφλι της γης, η γιαγιά η Πούλια είχε φέξει με το αστροφάναρό της κι αφού είδε τη Διομελένια, την πήρε από την αγκαλιά της Νύχτας και την καρφίτσωσε στο πέτο του ουρανού! Αμέσως άναψαν όλα τα φώτα της πόλης!Η γιαγιά η Πούλια κι η Διομελένια γύρισαν πίσω στο σπίτι τους κι όλα στον ουρανό και στη γη ξανάγιναν γιορτινά και χαρούμενα! Με τα λαμπιόνια από τα χριστουγεννιάτικα δέντρα να αναβοσβήνουν μπροστά στα παράθυρα των σπιτιών! Με τον ΄Αη Βασίλη που κάθε τόσο πάρκαρε το έλκηθρο του στις σκεπές των σπιτιών για να ρίξει από τις καμινάδες τα δώρα των παιδιών και με τις νυφάδες χορεύτριες που είχαν στήσει τρελλό χορό ολόγυρα στους γιορτινούς δρόμους! Το Σκοτάδι κρυμμένο στην έρημη κι απόμερη μεριά της πόλης σταμάτησε να είναι μελαγχολικό και δεν ένοιωθε πια πλήξη, μοναξιά και μονοτονία, αφού έκρυβε μέσα του το διαμαντάκι του αστεριού! Κάθε τόσο έπαιζε με την αδερφή του τη Νύχτα και διασκέδαζαν αλλάζοντας χρώματα, όπως το αστέρι. ΄Ισως σε κάθε σκοτάδι να υπάρχει κρυμμένο ένα τέτοιο μικρό διαμαντάκι!
Συγγραφέας :Δημήτρης Κασσάρης

Merry Xmas with...Chasing Cars

We'll do it all

Everything

On our own

We don't need Anything

Or anyone

If I lay here...If I just lay here

Would you lie with me and just forget the world?

I don't quite know

How to say

How I feel

Those three words Are said too much

They're not enough

If I lay here If I just lay here

Would you lie with me and just forget the world?

Forget what we're told

Before we get too old

Show me a garden that's burstin’ into life

Let's waste time

Chasing cars

Around our heads

I need your grace

To remind me

To find my own...

All that I am

All that I ever was

It’s here in your perfect eyes

They're all I can see...

I don't know where

Confused about how...as well

Just know that these things

Will never change for us at all

...................................................

Καλή ακρόαση...

Αυτά είναι τα νέα μου αποκτήματα για τα οποία νιώθω πολύ υπερήφανη...The Essential Alice in Chains είναι το διπλό cd που περιέχει τα the best of των Alice in Chains (11.90 ευρώ) γι'αυτό όσοι πιστοί προσέλθετε...το συγκεκριμένο άλμπουμ είχε προγραμματιστεί να κυκλοφορήσει τον Μάρτιο του 2004 αλλά καθυστέρησε όπως με ενημερώνουν οι πηγές μου...μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2006 που έγινε το επίσημο release...νομίζω ότι θα είναι μια καλή προσέγγιση με τον ήχο της μπάντας για εμάς τους όχι πολύ γνώστες του Seattle grunge κινήματος...αν εξαιρέσεις τους Nirvana και τους άπιαστους Pearl Jam!Βέβαια οι Alice διαθέτουν μια heavy metal νότα αλλά ταυτίζονται με το κίνημα λόγω της εικόνας τους, των ριζών τους, και των νοσηρών τους στίχων...όπως διαβάζω σε ένα site!Επίσης το Ramones Mania (15,90 ευρώ)είναι η πρώτη χρυσή συλλογή του πανκ ροκ συγκροτήματος που περιλαμβάνει 30 κομμάτια και συνάμα κάποια single versions, b-sides και unissued songs. Το άλμπουμ περιέχει επίσης ένα πενηντασέλιδο booklet με την ιστορία των Ramones. Νομίζω οτι με αυτό το διπλό cd θα εξοικειωθώ πλήρως με το είδος ...μιας και η υπάρχουσα mp3list μου στερείται της μουσικής των αντιπροσώπων της punk rock σκηνής...είναι κάτι που πρέπει να υπάρχει σε μια άξια αναφοράς βιβλιοθήκη μουσικής!Καλή ακρόαση λοιπόν!

Το 1 που θέλει να γίνει 2...

Επιτέλους…Νομίζω ότι τώρα μπορώ να ξεκλέψω λίγη ώρα για να γράψω το ακόλουθο ποστάκι που μου στροβιλίζει το μυαλό τις τελευταίες μέρες …όπως εξομολογείται και ο σοφός Φρήντριχ Νίτσε στον ψυχαναλυτή του, τον γοητευτικό Δρ. Μπρόϊερ … «το κεφάλι μου εγκυμονεί βιβλία και οι ημικρανίες που νιώθω είναι οι ωδίνες του τοκετού…»…κάπως έτσι και εγώ παίρνω μια ανάσα από την δουλειά και ένα παυσίπονο για τον πονοκέφαλο και αρχίζω να γράφω για το 2 που θέλει να γίνει 1…για το 1 που θέλει να γίνει 2.

Ημέρα Παρασκευή, 15 Δεκεμβρίου και εγώ οδεύω μόνη στο ανανεωμένο Cine Pallas για να παρακολουθήσω από κοντά το διφορούμενο σε σχόλια «2» του Δημήτρη Παπαϊωάννου το οποίο προτού προλάβει να παρουσιασθεί στο κοινό έγινε μόδα, αντικείμενο συζήτησης και διαφωνίας. Η πρώτη φουρνιά παραστάσεων ξεπούλησε προτού καν ανοίξει η αυλαία του Παλλάς. Στην κυριολεξία, δεν έπεφτε καρφίτσα…η αίθουσα ήταν κατάμεστη…πληρότητα full!!!H θέση μου στον εξώστη Ι υπερυψωμένη και τελείως απομακρυσμένη από την σκηνή…μετά βίας μπορούσες να δεις …οι μπροστινοί μου επίσης συνέβαλαν στο να επιδεινωθεί η κατάσταση…αφού αναρωτιόμουν από μέσα μου…αν μπορούσαν θα μας κρέμαγαν και από το ταβάνι!

Μολαταύτα προσπάθησα να παρακολουθήσω την παράσταση απαλλαγμένη από κάθε είδους ιδεολογική προϊδέαση και αυθυποβολή που μπορεί να προέρχεται από τις εκάστοτε κριτικές της παραπάνω. Κατ’ αρχάς μπορώ να απαντήσω μονολεκτικά στην αναμενόμενη ερώτηση: Σου άρεσε; Ναι, λοιπόν, μου άρεσε και πολύ μάλιστα! Πως μπορώ να ισχυριστώ το αντίθετο; Απορώ….

Συστατικά της παράστασης που θα θαύμαζε ο καθένας: μια ομάδα χορευτών απόλυτα συντονισμένη, οι οποίοι διέθεταν απίστευτη σωματική πειθαρχία αλλά και ποιητική κίνηση, στιγμές που νόμιζες ότι παρακολουθείς video-art, λες και ο Παπαϊωάνου είχε κάνει κινηματογραφικό μοντάζ στη ζωντανή δράση και την παράλληλη κίνηση των χορευτών. Άνδρες που κινούνταν slow motion αλλά σε πραγματικό χρόνο. Στο σημείο εκείνο μαγεύτηκα από την αρτιότητα των κινήσεων τους (καμία θηλυπρέπεια για τους προκατειλημμένους) και αναρωτιόμουν… recollecting αν θα μπορούσε να συγκριθεί με χορευτικές παραστάσεις που επί το πλείστον αποτελούνται από γυναίκες…χωρίς περιστροφές οι άνδρες της ομάδας τους έβαλαν τα γυαλιά…και ναι ήταν και πολύ άντρες για όσους έχουν απορίες!

Στο θέμα μας λοιπόν…Βαλίτσες και αποσκευές, κινούμενοι τοίχοι, αναζήτηση και προσπάθεια επαφής. Ο άνδρας και ο άλλος άνδρας, το 1 που θέλει να γίνει 2. Ένα μεταλλασσόμενο σκηνικό, ένας κυλιόμενος διάδρομος, άλλοτε αεροδρόμιο, άλλοτε γραφείο, άλλοτε γήπεδο και άλλοτε δημόσια ουρητήρια. Άνδρες στη σειρά, ουρούν και αυνανίζονται, παίζουν. Το κοινό παραμένει σιωπηλό. Οι θεατές δεν αντιδρούν, ούτε όταν κατεβαίνουν τα παντελόνια ούτε όταν οι κινήσεις γίνονται ρυθμικές ούτε όταν το πέος και τα οπίσθια γίνονται αντικείμενα εξέτασης - σαν να είσαι στον στρατό (ή μήπως ήταν στον στρατό;) - ούτε όταν η σεξουαλική πράξη γίνεται πραγματικότητα, με τη γυναίκα να υποτίθεται ότι είναι πάνω στο στρώμα.

Η μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα απογειώνει την παράσταση μαζί με το μελαγχολικό track της Shirley Bassey “Where do I begin?” που συνόδεψε όλη τη δράση της παράστασης…πιστεύω ότι ήταν κομψοτέχνημα! Ο Άρης Σερβετάλης (που τυγχάνει να είναι και χορευτής) αναπόσπαστο μέρος του χοροθεάτρου…αριστούργημα! Μπράβο σου Άρη…σε θαυμάσαμε!

Στιγμές που απόλαυσα…εκτός από εκείνη του slow motion που με βρήκε με ανοιχτό το στόμα….ήταν και εκείνη με τους δύο χορευτές, που τρέχουν ο ένας προς τον άλλο, πάνω στον κυλιόμενο διάδρομο (που η φορά του τους απομακρύνει). Αγωνιούν, προσμένουν και όταν συναντιούνται, η φλόγα τους ανάβει. «Σκηνή ”σεμιναρίου” όσον αφορά την απόδοση της ανθρώπινης συνεύρεσης. Νομίζω ότι αυτή και μόνο η στιγμή αξίζει τον κόπο να δει κανείς την παράσταση, να σκεφτεί και να συζητήσει, ακόμη και να γράψει αυτές τις λέξεις». Θα συμφωνήσω απόλυτα με την προλαλήσασα Πέννυ Κούτρα.

«Στην επικλινή σκηνή…εκεί, στο πάνω άκρο του «καταπέλτη» είναι που συντελείται και η πολυπόθητη ένωση, εκεί το 1 γίνεται 2. Όχι απλά, όχι εύκολα, όχι χωρίς αγώνα. Και όταν ακόμα και την τελευταία στιγμή νοιώθεις την απογοήτευση έτοιμη να σου χιμήξει και να σε κυριεύσει (δεν ανοίγει η «ρημάδα η πόρτα» που οδηγεί στον συνάνθρωπο – σύντροφο - φίλο - εραστή), εκεί έρχεται και η λύση του προβλήματος, μαζί με την κάθαρση, από το στόμα του «άλλου μισού» που λέει στον ήρωα: «Δεν θέλει δύναμη. Σπρώξε μαλακά». Με δυο λόγια, χαλάρωσε, άσε την πίεση, βγάλτη από τη ζωή σου, από τη σχέση σου, από τη δουλειά σου. Μην επιτίθεσαι πια. Πάρτο αλλιώς. Και όλα αλλάζουν, η πόρτα θα ανοίξει και θα συναντηθείς με τον συνάνθρωπο – σύντροφο - φίλο – εραστή. Το 1 θα γίνει 2. Και ο μεγάλος καημός θα περάσει»…αυτά γράφει μια συνάδελφος blogger...νομίζω ότι δεν μπορώ να τα αποδώσω καλύτερα…περισσότερα εδώ: http://shine-on-you-crazy-diamond.blogspot.com/

Κάτι τελευταίο που με ξένισε ήταν η ανομοιομορφία του κοινού…είπαμε η τέχνη έχει την δύναμη να επιβληθεί αλλά χωρίς διαθέσεις και προθέσεις διαχωρισμού θεωρώ ότι το «2» ανταποκρίνονταν σε ένα ευρύτερο νεανικό κοινό, κατά βάση…πώς να το κάνουμε οι μεγάλες κυρίες, η κοκκέταρια με τα γουναρικά και τα πανάκριβα κοσμήματα που μετά το τέλος της παράστασης χαζεύανε στα Τoss δεν γέμισε το μάτι…δεν μου άρεσε σαν εικόνα…αισθητικά…τελοσπάντων εύλογο point…Με μια κουβέντα, όπως γράφει η αγαπητή φίλη και συνάδελφος blogger lo-li…το σλόγκαν που πρέπει να δανειστούμε από κάποιο άλλο θέμα είναι το παρακάτω: ΔΕΣ ΤΟ Η' ΖΗΣΕ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΟΤΙ ΤΟ ΕΧΑΣΕΣ!

The Omen!

Ακολουθεί απόσπασμα από την ιστοσελίδα http://www.e-paideia.gr/ που προβλέπει δυσοίωνο το μέλλον των blogs…ευσεβείς πόθοι…αν νομίζετε ότι έτσι εύκολα θα μας ξεφορτωθείτε είστε πολύ γελασμένοι…εντάξει είπαμε έχουμε υποχρεώσεις που τρέχουν αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι παραιτούμαστε της προσπάθειας να εκφράζουμε αυτό που πιστεύουμε , σε αντίθεση με τον υποφαινόμενο κύριο Πάλμερ … ο οποίος ισχυρίζεται ότι«ο καθένας πιστεύει ότι έχει να πει κάτι, μέχρι τη στιγμή που του δίνεται η δυνατότητα να το κάνει» …και μετά τι κύριε αναλυτά? Χορταίνουμε τόσο πολύ που έπειτα δεν έχουμε τίποτα πλέον να πούμε?…αυτό δεν θέλω να πιστεύω ότι ισχύει κατά γενική ομολογία …οι φαν του είδους και τα άτομα με ευρύτερες αναζητήσεις παραμένουν πιστοί …και ξέρω ότι είναι καμπόσοι all over the world…όταν μπαίνεις στο χορό αναπόφευκτα θα χορέψεις…είναι σαν μια αύρα που σε παρασύρει θες δεν θες…otherwise you give up from the right beginning…ίσως να έχω και άδικο για μικρές εξαιρέσεις..but who gives a shit..(μετά συγχωρέσεως)
and by the way ΔΕΝ ΚΟΥΡΑΖΟΜΑΣΤΕ ΠΟΤΕ...


Σημείο-καμπή για τα διαδικτυακά ημερολόγια (blogs) θα αποτελέσει το 2007, αναφέρει Το Βήμα (15.12.2006). Και τούτο, διότι, κατά τη διάρκεια του ερχόμενου έτους, τα blogs αναμένεται να μειωθούν στα 100 εκατομμύρια.
Αυτή είναι η εκτίμηση της εταιρίας Gartner, σύμφωνα με την οποία το μέλλον των blogs προαναγγέλεται δυσοίωνο. Οι αναλυτές της εταιρίας αναφέρουν ότι περίπου 200 εκατομμύρια χρήστες του ΄Ιντερνετ έχουν ήδη σταματήσει να γράφουν στο προσωπικό τους blog κι αυτό διότι οι περισσότεροι βαριούνται να το ανανεώνουν.
Πρόκειται για μία εφήμερη ενασχόληση, η οποία πολλούς γοητεύει αλλά και κουράζει ταυτόχρονα.

Seeking...

Σάστισα σου λέω...διάβασα το πρώτο μου comment, στο ποστάκι μου με τίτλο Τέλος Εποχής...απο άτομο που φέρει το nick name Milamber, αγνώστων λοιπών στοιχείων και συνειδητοποίησα οτι η ιστοσελίδα μου είναι πλέον ευρέως κοινοποιημένη και προσβάσιμη...απο όλους... Η αλήθεια είναι ότι ο συγκεκριμένος χρήστης μου προκάλεσε το ενδιαφέρον με τον ταραχώδη Αντι-δεκάλογο «Απάντηση στην Παρηγοριά» ..ως συνέχεια ή απάντηση θα έλεγα καλύτερα στον ζοφερό μου post που κλείνει με τον Δεκάλογο Παρηγοριά στον Άρρωστο...για τον λόγο αυτό θεωρώ οτι το σχόλιο του συγκεκριμένου user θα πρέπει να δημοσιευτεί επίσημα στην βασική ιστοσελίδα, να αποκτήσει την θέση που του αξίζει...μιας και δίνει πνοή σε καυτά ερωτηματικά και ανησυχίες που οργιάζουν στο μυαλό μου...και όχι μόνο ...

Καλημέρα

Είδα την ιστοσελίδα σου. Την ξαναείδα. Τη χάζεψα. Μετά άρχισα να διαβάζω. Μετά προβληματίστηκα. Τέλος είπα να γράψω και εγώ κάτι, έτσι για να τιμήσω τον προβληματισμό.

Ο Αντί-κλισέ Δεκάλογος – Απάντηση στην Παρηγοριά

1)Σε παίρνει δε σε παίρνει από κάτω, υπάρχουν στιγμές που όλοι χάνονται. Αυτή είναι η σκληρή ομορφιά της ζωής.

2)Τα εμπόδια δεν είναι πάντα για καλό. Πολλές φορές είναι ανούσια, μας αποδιοργανώνουνε και μας σπάνε τα νεύρα.

3)Άμα δεν αγχώνεσαι, πώς περιμένεις να φτιάξουν όλα ;;;;

4)Ήθελα να ήξερα ποιος έκανε την τρομερή αυτή σκέψη, ότι όλα στην αρχή είναι δύσκολα, αλλά μετά ως δια μαγείας γίνονται τόσο απλά, τόσο όμορφα.!!

5)Αυτός ο δρόμος που εναγωνίως ψάχνουν όλοι να βρουν πως ξέρουν όταν το βρουν που οδηγεί ;. Έχουν κάνει συμβόλαιο ή μήπως έχουν PDA – GPS ;

6)Χωρίς την υγεία μας δε γίνεται τίποτα. Συμφωνώ. Αυτό τώρα σημαίνει ότι αν είμαστε υγιείς μπορούμε να κάνουμε τα πάντα ;

7)Εάν όταν είσαι ξύπνιος σκέφτεσαι, σε μια μόνο ημέρα, όσο σκέφτονται άλλοι σε δύο χρόνια, τότε δε δικαιούσαι να κοιμηθείς και εσύ δυο χρόνια μήπως σκεφτεί και κανένας άλλος για μια μέρα ;

8)Γιατί είναι τόσο δύσκολο ο άνθρωπος να καταλάβει ότι η κατάθλιψη είναι μέρος της ζωής ; Ρε μπας και είναι όλοι ευτυχισμένοι και δεν το έχω πάρει χαμπάρι; Μπα. Απλά φοβούνται στην ιδέα ότι δε θα είναι πάντα καλά. Έχουν δει όμως το καρδιογράφημα ενός ζωντανού ανθρώπου ; Μια πάνω, μια κάτω, μια πάνω, μια κάτω……………. Αν σταματήσει το πάνω κάτω --------Sorry. End of line.

9)Πάρα πολλά άτομα τα πάνε καλά σε όλους τους τομείς και άλλα τόσα τα έχουν κάνει όλα χάλια. Μετά οι πρώτοι με τους δεύτερους αλλάζουν θέση και μετά πάλι τα ίδια και φτου και απ’την αρχή.

10)Αυτό που δε μπορώ με τίποτα να κατανοήσω είναι, τι είδους παρηγοριά βρίσκει ένας άνθρωπος ο οποίος περνάει άσχημα, στο γεγονός ότι και οι άλλοι άσχημα περνάνε ;

Υ.Γ. Milamber (ο μάγος απο τα Χρονικά του Κρόντον;;;;;) σε αναζήτησα...προσπάθησα να βρώ αν έχεις και εσύ blog κάπου χωμένο, να διαβάσω κάτι δικό σου γιατί είμαι σίγουρη οτι έχεις πολλά να πείς ... αλλά μάταια...δεν μπόρεσα να ανακαλύψω τίποτα άλλο παρά μόνο αυτούς εδώ τους στίχους απο ένα ποίημα που προβάλλει σαν μότο ένος χρήστη που έχει το ίδιο όνομα με το δικό σου...ποιήμα που είναι συνδεδεμένο με κάποιο τρόπο με την σειρά επιστημονικής φαντασίας Wheel of Time του Robert Jordan:

Thus is our agreement written, thus is treaty made. Thought is the arrow of time; Memory never fades. What was asked is given; The price is paid. ...

Σου θυμίζει κάτι;

ΟνΕιρόΚοΣμΟς.........

Υπάρχει κάποιος μοναδικός τρόπος να χωρέσουμε σε ένα κουτί γεμάτο απο όμορφες αναμνήσεις...και μια συλλογή απο αγαπημένες σκηνές βγαλμένες απο ταινίες του σινεμά....??? Να αιχμαλωτίσεις μέσα εκεί στιγμές απείρου παραλογισμού που εκτυλίσσονται μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας...επιθυμίες που ακροβατούν στην ανάγκη να μεταμορφώσεις την καθημερινότητά σου σε ένα κόσμο ονειρικό και φανταστικό, σαν ένα «ενήλικο» παιδότοπο....Αισθάνθηκα λοιπόν την ανάγκη να σκαρφιστώ λύσεις για το πρόβλημα μου, το αιώνιο αυτό πρόβλημα να ταυτίζομαι ελαφρά μανιωδώς με το περιεχόμενο ταινιών που μιλάνε στην ψυχή μου....Αποτέλεσμα της προσπάθειας (μιας και δεν βρίσκω τρόπο να κόψω και να ράψω στο τοίχο του δωματίου μου σκηνές απο την ταινία): να τις φυλάξω σε ένα μέρος ασφαλές όπου δεν κινδυνεύουν να φθαρούν....αφού κατά βάθος είμαι εγώ...όλα αυτά τα ψήγματα που συμβαίνουν μέσα στο μυαλό μου, συναισθήματα, φοβίες που με κατακλύζουν, αντανακλούνται ξαφνικά μέσα απο απο τον κόσμο του Στεφάν και της Στεφανί. Αθεράπευτα και συνάμα εξωφρενικά δημιουργική, ονειροπόλα ταινία με άκρως συμπαγείς και περιεκτικούς διαλόγους που έμπηξαν πιο βαθιά το μαχαίρι στο κόκκαλο: «Γιατί επέλεξες εμένα?» ρωτάει απεγνωσμένα η Στεφανί.... «Γιατί όλοι οι άλλοι είναι τόσο βαρετοί, εσύ είσαι τόσο διαφορετική!!!» της ανταπαντά ο Στεφάν με μια παιδική αφέλεια πνιγμένος σε ένα παράπονο.

Η ταινία είναι ένα αριστούργημα. Τοπία και πόλεις ολόκληρες από χαρτί, σκηνικά από ύφασμα, νερό από σελοφάν και σύννεφα από βαμβάκι, ντύνουν μερικές από τις σκηνές στο ιδιαίτερο σημείο εκείνο που η πραγματικότητα συμβάλλει με το όνειρο. Δεν θυμάμαι τις στιγμές εκείνες, ιδιαίτερα στο τέλος....όταν σάλπαραν μέσα σε ένα καραβάκι...σφιχταγκαλιασμένοι πάνω στο ρούχινο χρυσό πόνυ-αλογάκι κυματίζοντας στην θάλασσα απο γαλάζιο και λευκό σελοφάν, να βρισκόμουν στον χώρο, σαν να ονειροβατούσα και εγώ...πανδαισία χρωμάτων και αρωμάτων που μοσχοβολούσαν στο τηλεοπτικό στούντιο καθώς ο στεφάν ανακάτευε σε μια τεράστια κατσαρόλα τα υλικά της συνταγής για τα όνειρα του...αναμνήσεις του παρελθόντος, λίγο απο φιλίες, σχέσεις και έρωτα....ίσως μου διαφεύγουν τα λοιπά συστατικά...

Πολύ καλή η μουσική επένδυση και σε συνδυασμό με το animation και τα απλά εφφέ προκύπτει ένα super αποτέλεσμα αξιοποιώντας εξαιρετικά και τις 3 διαστάσεις. Ο Μπερναλ αξεπέραστος όπως πάντα, είναι ένας αξιολάτρευτος γκαφατζής ο οποίος πείθει χωρίς ενδοιασμούς για τον ρόλο του μιας και φαντάζει το παιδί της διπλανής πόρτας-που λέει ο λόγος, που τέτοια τύχη... Είναι το σούπερσουρεαλιστικό έργο χωρίς να διαφαίνεται κάτι υπερβολικό...κατ’εμέ πάντα...ίσως επειδή ταυτίστηκα πολύ!

Εν κατακλείδι, θα ήθελα να προσθέσω οτι είναι μια ταινία ακατάλληλη για κάποιους –ίσως την βρουν υπερβολικά παρανοϊκή, ή και βαρετή όπως το βλακώδες κοινό που παρευρίσκονταν στην αίθουσα την ημέρα προβολής του, που σηκώθηκε ευθαρσώς να φύγει απο τον χώρο εν αγνοία του κατά πόσο πολύ προσβάλλει αυτή τους η κίνηση την αισθητική μου...του πόσο αηδίασα βλέποντας τους να φεύγουν κρατώντας με νύχια και με δόντια το στόμα μου κλειστό για να μην ουρλιάξω: «ρε ΒΡΩΜΟΜΠΑΖΑ προσέξτε μην καείτε, μην βάλετε και πολύ το μυαλό σας να δουλέψει και κουραστείτε, γελοίοι τύποι, καραγκιόζηδες πηγαίντε να δείτε καμία τσοντούλα, Ράμπο, κανένα Σε Βλέπω ή το Scary Movie να φάτε κανένα ποπ κόρν και μετά να πάτε να γ..... σαν μην συνέβη ποτέ τίποτα....» και όχι να έρχεστε να μας την σπάτε και να μας αποσυντονίζετε επειδή δεν μπήκατε καν στον κόπο να διαβάσετε περι τίνος πρόκειται η ταινία και τι αφορά! Δεν είμαι αυστηρή απλά δεν είναι και η πρώτη φορά που συμβαίνει....αι στα διάλα...βρωμόμπαζα, μικροαστοί!
Ζητώ συγνώμη που εκτροχιάστηκα και αναγκάζομαι να κλείσω έτσι αυτό το post αλλά πραγματικά είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω σε τέτοιου είδους καταστάσεις .... Γκοντρυυυυυυυυυυύ σ’αγαπώωωωωωωωωω

ΕΙΜΑΙ ΜΑΖΙ ΣΟΥ, ΜΗΝ Μ’ΑΦΗΝΕΙΣ ΜΟΝΗ.....

Υ.Γ. Ευτυχώς υπήρξαν και μικρές οάσεις στην έρημο...όπως είπες και εσύ Bruno τουλάχιστον ήξερα οτι βρισκόταν κάποιος στο πλήθος που του άρεσε αυτό που έβλεπε..το αγάπησε όσο εγώ...

Μια εικόνα χίλιες λέξεις...

Όχι δεν είναι card postal...είναι τα χρόνια που έζησα εκτός Ελλάδας...είναι δρόμοι, γεφύρια, μονοπάτια που περπάτησα μόνη ή με συντροφιά, για κάμποσο καιρό... εικόνες που φωτογραφίζουν το κοντινό μου μεν... παρελθόν δε...είναι στιγμές που παγιδεύτηκαν στον φακό της κάμερας μου...στιγμές που απαθανατίζουν απέραντη ομορφιά......άραγε πότε θα ξαναβιώσω απλόχερα τέτοια συναισθήματα...αμφίβολο!!!Νοσταλγώωωωωωω.................................................................και αναρωτιέμαι...που ήμουν και που βρίσκομαι????

Καλλιτεχνικά Δρώμενα

Λίγες ώρες πριν απο την επεισοδιακή μου εξόρμηση στους κινηματογράφους Village, για να απολαύσω επιτέλους το νεόφερτο στις ελληνικές αίθουσες “The Science of Sleep”, αποφάσισα να κάνω ένα απολογισμό του μήνα Νοεμβρίου, τι είδαμε και που παρεβρεθήκαμε, αναφορά σε θεατρικές παραστάσεις και ταινίες σινεφιλικές...ή και μη σινεφιλικές, όπως το πάρει κανείς. Ας αρχίσουμε λοιπόν με το πιο πρόσφατο κατά σειρά έργο που είδαμε στο θέατρο την περασμένη εβδομάδα που φέρει το όνομα «Festen - Οικογενειακή Γιορτή». Πρόκειται για μια εκρηκτική θεατρική διασκευή του Ντέιβιντ Έλντριτζ, βασισμένη στην πολυβραβευμένη ταινία που υπογράφει η μορφή του Δανέζικου σινεμά, σκηνοθέτης και δημιουργός του Δόγματος 95, Τομάς Βίντενμπεγκ. Όσοι πιστοί προσέλθετε στο Θέατρο Θησείον στου Ψυρρή όπου ανεβαίνει η παράσταση. Αγαπημένη κινηματογραφική ταινία γραμμένη ανεξίτηλα στην μνήμη ως the best of, στην κυριολεξία ήμουν απο εκείνους που ανέμεναν καρτερικά να δούν την θεατρική της μεταφορά. Πολλοί θα μπορούσαν να το χαρακτηρίσουν ως «ένα ψυχολογικό θρίλερ που ταράζει τα λιμνάζοντα νερά της οικογενειακής γαλήνης για πάντα...και ως ένα σκοτεινό κωμικό ταξίδι στην απαγορευμένη οικογενειακή αλήθεια». Θεωρώ οτι πιθανόν να ήταν ένα καθηλωτικό, ανατριχιαστικό, ηλεκτρισμένο για τους ανυποψίαστους θεατές θεατρικό έργο, εμένα όμως δεν με έπεισε και δεν με συνεπήρε ολοκληρωτικά. Καταπληκτικές οι ερμηνείες του Γιάννη Στάνκογλου στο ρόλο του Μίκαελ και του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη στον ρόλο του Kρίστιαν, ρόλο-καταλύτη...παρόλο που αισθάνθηκα κάποιες στιγμές οτι δεν τόνιζε τις αντιθέσεις των συναισθημάτων που απαιτεί το έργο. Κάποιοι σχολίασαν οτι το κόλπο με την κάμερα ήταν ευρηματικό αλλά μέτρια εκτελεσμένο...οφείλω να συμφωνήσω μιας και σημαντικές σκηνές εκτυλίσσοταν εκτός του κυρίου χώρου έχοντας και ως αποτέλεσμα να κουράζει αυτή συνεχόμενη εναλλαγή. Επίσης υπήρξαν πράγματι αταίριαστες βωμολοχίες στην αρχή οι οποίες αμφιβάλλω και εγώ εάν έχουν μεταφραστεί σωστά από το πρώτοτυπο κείμενο. Συμπέρασμα είναι, όπως πολύ σωστά διάβασα, οτι δεν φταίει η σκηνοθέτις ή οι ηθοποιοί τόσο, όσο το ότι το κείμενο είναι μάλλον αδύναμο κι απλά ευτύχησε ιδιαίτερα στην κινηματογραφική μεταφορά.

Επόμενη στάση. Odeon Cosmopolis Λεωφόρος Συγγρού, μεταμεσονύκτια προβολή της ταινίας Babel. Αγνώμον του όλου concept κατρακύλισα στα άνετα καθίσματα δίχως να νιώθω συναισθήματα αγοραφοβικά, εξάλλου η αίθουσα ήταν μισοάδεια. Η ατμόσφαιρα διόλου αποπνικτική σε σχέση με την σχιζοφρενική κατάσταση που επικρατεί στα Village Cinemas-ειδικά στο Park Ρέντη. Τελειώνει η ταινία και όπως κάθε φορά...σιωπή! Αυτό σημαίνει οτι το έργο άξιζε την φημολογία που τόσο καιρό έδινε και έπαιρνε! Ο Μεξικάνος σκηνοθέτης το ξέρει καλά το ποίημά του, και εδώ το τελειοποιεί. Δεν είναι μόνος. Μαζί του συνεργούν τέσσερις μάστορες, που συνιστούν μια ανεπανάληπτη dream team. Ο σεναριογράφος του Γκιγιέρμο Αριάγκα (φημολογείται ότι εδώ τελειώνει η συνεργασία τους), ο οπερατέρ Ροντρίγκο Πριέτο και οι βραβευμένοι με Όσκαρ μοντέρ Πίτερ Μιριόνε, καθώς και ο συνθέτης Γκουστάβο Σανταολάγια συντελούν σε μια τεχνική αντίστοιχη του πουαντιγισμού που πρωτοείδαμε στα 21 γραμμάρια. Διαβάζοντας την LIFO μου μένει το παρακάτω απόσπασμα: «Στη Βαβέλ το εγχείρημα είναι τολμηρό, γιατί, με τη σπονδυλωτή διάρθρωση των διαφορετικών ιστοριών, κινδυνεύει η ενότητα χώρου και ύφους. Τελικά, κάθε συμβάν κρατάει τα δικά του, ειδικά χαρακτηριστικά, και ενώνεται με τα υπόλοιπα χωρίς απαραιτήτως να χρειάζεται το σεναριακό πάντρεμα του Αριάγκα, με το οποίο συσχετίζει τα γεγονότα... Ο Ινιάριτου χρειάστηκε να επιστρατεύσει όλες τις κινηματογραφικές του δυνάμεις για να αποτυπώσει τη διάσπαρτη γλώσσα της ασυννενοησίας και να την παραβιάσει με το οικουμενικό κλειδί της συναισθηματικής προσευχής. Το χάος που προσπαθεί να βρει τις κατάλληλες λέξεις, αυτό είναι η Βαβέλ. Είναι βέβαιο πως θα προκαλέσει σκέψεις και τον σκεπτικισμό κάποιων...». Τον δικό μας σκεπτικισμό πάντως κατάφερε να τον διεγείρει...και αξίζει να το δείτε μοναχά για την κωφάλαλη νεαρή Γιαπωνέζα που δίνει μαζί με τον Μπράντ Πιτ ρεσιτάλ ερμηνείας!

Και το καλύτερο το κρατήσαμε για το τέλος! Αλμοδοβαρική μέχρι τελικής πτώσεως και λάτρης του ισπανόφωνου σινεμά...δεν θα μπορούσα να μην έχω τρέξει να δώ, έστω και την δεύτερη ημέρα της πρεμιέρας του στο Νιρβάνα, το Volver!!!!!!!!!!!

Ο κόσμος του Volver είναι γυναικείος και η κοινωνία καθαρά μητριαρχική. Όλη η ταινία στηρίχθηκε στις υπέροχες ερμηνείες των τριών γυναικών. Αυτό που εξέπληξε πολύ κόσμο ήταν η ερμηνεία της Πενέλοπε Κρουζ. Εγώ πάντα διατηρούσα εκ διαμέτρου αντίθετη άποψη για το θέμα...διότι ενστικτωδώς είχα ξεχωρίσει το ταλέντο της Πενέλοπε όπου πνίγεται στην φαστ φουντ κουλτούρα του Χόλυγουντ που κανονικά θα έπρεπε να ονομάζεται Μπόλυγουντ -Ο κόσμος της διασκευής ευρωπαϊκών ταινιών ! Που λέτε...η ερμηνεία της μεστή, ευαίσθητη, το ζεστό της βλέμμα, τα υγρά της μάτια και όλη η υπόσταση του χαρακτήρα της Ραϊμούντα έτσι όπως τον εξέφρασε, έκλεψαν την παράσταση και ανέδειξαν το μοναδικό της ταλέντο.

Παραθέτω ένα κομμάτι που διαβάσα online: «Όλες οι ηθοποιοί της ταινίας βραβεύτηκαν ομαδικά στις Κάννες, ένας συμβιβασμός που τιμά έμμεσα τον Αλμοδόβαρ και εκθέτει άμεσα μία ακόμη επιτροπή που δεν έχει το θάρρος να του δώσει –επιτέλους!– έναν Χρυσό Φοίνικα. Δεν έχει καμία σημασία, αλλά το αναφέρω με δεδομένο ότι ο ίδιος ο Αλμοδόβαρ επιλέγει να στέλνει τις ταινίες του στο διαγωνιστικό...ενώ εκείνοι τον έχουν ανάγκη.»...τι να πώ μετά απο τόσο κόπο και πολυετή προσπάθεια να προσφέρει στο κοινό του ουσιαστικό σινεμά...αυτή είναι η αναγνωρισιμότητα που του ανταποδίδουν???????? Με ένα βραβείο παρηγοριάς (καλύτερης σκηνοθεσίας) που όπως ανάφερε αργότερα, περίμενε, μετά απ' όσα γράφτηκαν για την ταινία του…κλείνει η χρονιά. Τελοσπάντων, μην πλατιάσω άλλο. Ήταν μαγευτική η ταινία του Αλμοδόβαρ. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος: « ...μας «παίζει» μεταξύ ενός καθημερινού ρεαλισμού και του κόσμου των πνευμάτων υπονομεύοντας το μελό με χειρουργικές ανατροπές, το χιούμορ αραιώνει και περνάει στην τελική φάση, στα βάθη της ψυχής και των απωθημένων.» Φυσικά και Μην περιμένετε να βγεί σε Dvd για να το δείτε όπως συστήνει κάποιος άξεστος σε μια ιστοσελίδα!!! Η σκηνή που η Ραϊμούντα τραγουδάει το κλασικό Volver δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου...ανατριχιαστικό!!!

Tengo miedo el encuentro con el pasado
que vuelve a enfrentarse con mi vida
tengo miedo de las noches que pobladas
de recuerdos encadenan mi sufrir
pero el viajero que huye,
tarde o temprano detiene su andar
mas el olvido que todo destruye
haya matado mi vieja ilusion
Cual escondida la esperanza humilde
es toda la fortuna de mi corazon.
Volver con la frente marchita...

Υ.Γ.Coming soon με ξεχωριστό post της ταινίας The Science of Sleep...της το χρωστάω ολόψυχα για το δώρο που μου έκανε χτές βράδυ...να ονειρευτούμε μαζί πετώντας πάνω απο μια πόλη φτιαγμένη απο κουκλόσπιτα, να σαλπάρουμε αγκαλιά σε μια θάλασσα φτιαγμένη απο άσπρο και γαλάζιο σελοφάν!

Εις μνήμην του Αλεξάντρ Λιτβινιένκο.....

Κοιτάζοντας αποσβολωμένη την μικρή οθόνη βλέπω το ίδιο έργο να παίζεται ξανά και ξανά με τον ίδιο ρόλο πρωταγωνιστή κάθε φορά και ένα σωρό απο κομπάρσους να υποδύονται τα θύματα. Μόνο που στο έργο που λέγεται ζωή, όταν οι κομπάρσοι δεν διαθέτουν τις ανάλογες υποκριτικές ικανότητες και δεν μπορούν να συμμορφωθούν με το σύστημα, είναι περιττώματα που πρέπει να αφανισθούν. Έτσι συνέβη στην περίπτωση της αλησμόνητης ρωσίδας δημοσιογράφου και πολεμικής ανταποκρίτριας Άννα Πολιτκόφσκαγια που βρέθηκε δολοφονημένη στη Μόσχα, όπου σε συνδυασμό με την τραγωδία του αργού θανάτου του Ρώσου πρώην πράκτορα της KGB Αλεξάντρ Λιτβινιένκο ο οποίος πέθανε αργά το βράδυ της Πέμπτης, σε νοσοκομείο του Λονδίνου όπου νοσηλευόταν, η συνομωσία ήρθε και έδεσε. Βρετανοί ειδικοί που μελετούν τα αίτια θανάτου του ανακοίνωσαν ότι βρέθηκαν στο σώμα του 43χρονου πρώην συνταγματάρχη της FSB (πρώην KGB), μεγάλη ποσότητα του ραδιενεργού ισότομου πολώνιου 210. Λίγο πριν πεθάνει ο Λιτβινιένκο είχε παραδώσει σε φίλο του μία επιστολή, στην οποία κατηγορούσε τον πρόεδρο της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν ότι τον δολοφόνησε. Συγκλονιστικό μα αυτή είναι κατεξοχήν η αλήθεια. «Μπορεί να καταφέρατε να μου κλείσετε το στόμα, αλλά αυτή η σιωπή θα έχει κόστος. Αποδείξατε ότι είστε τόσο βάρβαρος και άκαρδος, όσο ισχυρίζονται ότι είσθε οι πιο εχθρικοί επικριτές σας», αναφέρεται στο κείμενο που διαβάσθηκε από τον φίλο του Αλεξάντρ Λιτιβιένκο. Ο Ρώσος πρόεδρος απέρριψε τις κατηγορίες, εκφράζοντας τη λύπη του γιατί, όπως είπε, ο θάνατος ενός ανθρώπου χρησιμοποιείται για πολιτικούς σκοπούς. Ασύλληπτη η δήλωση του κύριου Πούτιν οφείλω να ομολογήσω και πραγματικά αναρωτιέμαι για πόσο καιρό ακόμη πιστεύουν, τα εκάστοτε μοναρχικά γουρούνια που κυβερνούν και εκλέγονται όχι με νόμιμο τρόπο στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, οτι θα στερούν απο τους πολίτες τους τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, ΤΟ ΑΝΑΠΟΣΠΑΣΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΗΣ ΓΝΩΜΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ, που σημαίνει το δικαίωμα να μην υφίσταται δυσμενείς συνέπειες για τις γνώμες του και το δικαίωμα να αναζητά, να παίρνει και να διαδίδει πληροφορίες και ιδέες, με οποιοδήποτε μέσο έκφρασης και από όλο τον κόσμο και ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΣΥΝΕΡΧΕΤΑΙ και να συνεταιρίζεται ελεύθερα και για ειρηνικούς σκοπούς (αρθρο 19 & 20 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου);

Οι φίλοι του Λιτβινιένκο κατηγόρησαν τις «σατανικές δυνάμεις» στη Ρωσία για το θάνατό του, επισημαίνοντας πως τον δηλητηρίασαν πριν από τρεις εβδομάδες για να τον εκδικηθούν!!! "Πολεμούσε τις σατανικές δυνάμεις στη Ρωσία, εναντίον της KGB, εναντίον των αρχών που καταστέλλουν τη δημοκρατία και τις ελευθερίες", δήλωσε ο Όλεγκ Γκορντιέφσκι μιλώντας στο τηλεοπτικό δίκτυο Sky. «Έπεσε θύμα εκδίκησης και κακίας των δυνάμεων αυτών», πρόσθεσε ο ίδιος, ο οποίος επίσης ήταν κατάσκοπος και αποσκίρτησε τη δεκαετία του ’80 στη Βρετανία. Για τον Γκορντιέφσκι, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η KGB (σημερινή FSB) βρίσκεται πίσω από όλα αυτά. Ο Ρώσος σκηνοθέτης Αντρέι Νεκράσοφ, στενός φίλος του Λιτβινιένκο, σε συνέντευξή του στους TIMES αποκάλυψε πως ο 43χρονος πρώην πράκτορας του είπε 2 μέρες πρίν πεθάνει πως «τον έφαγαν οι μπάσταρδοι, αλλά δεν μπορούν να τα καταφέρουν με όλον τον κόσμο».

Οι γιατροί στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Λονδίνου έκαναν ό,τι μπορούσαν για να σώσουν τη ζωή του Λιτβινιένκο. Όμως δεν μπόρεσαν να εντοπίσουν το δηλητήριο που προκάλεσε τις τόσο σοβαρές ζημιές στον οργανισμό του. Ο Αλεξάντρ μεταμορφώθηκε μέτα την δηλητηρίασή του όπως δείχνει η φωτογραφία. Με εξοργίζει και μόνο η ιδέα του να αντικρίζω αυτού του είδους την κατάντια. Στην Λευκορωσία- Ουκρανία- Γεωργία- τα ίδια Παντελή μου τα ίδια Παντελάκη μου, απαγωγές, δολοφονίες, εξαφανίσεις δημοσιογράφων και σφαγές πολιτών που αντιπροσωπεύουν την αντιπολιτευτική μερίδα του λαού, που αντιστέκεται στα αίσχη και στα σκάνδαλα , άνθρωποι που απλά λένε την γνώμη τους, που συμμετέχουν σε σωματεία και μη κυβερνητικές οργανώσεις, λογοκρισία και λουκέτο σε κάθε είδους ίδρυμα που «υπονομεύει τις αρχές δημοκρατίας της χώρας», όπως ισχυρίζονται τα καθίκια!!! Έχω αφινιάσει!!!

Η Πολιτόφσκαγια απο την άλλη, εργαζόταν για τη μικρής κυκλοφορίας αντιπολιτευόμενη ημερησία εφημερίδα Νόβαγια Γκαζέτα της Μόσχας και είχε γίνει γνωστή για τα άρθρα της με τα οποία αποκάλυπτε τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τα ρωσικά στρατεύματα στην Τετσενία. Συνέχισε τη δριμύτατη κριτική της για τα θέματα αυτά, παρά τις έντονες κυβερνητικές πιέσεις που δεχόταν. Είχε μεσολαβήσει ως διαπραγματεύτρια προς τους τσετσένους αντάρτες όταν αυτοί είχαν καταλάβει ένα θέατρο της Μόσχας το 2002. Το 2004, όταν επιχείρησε να μεταβεί από τη Μόσχα στο βόρειο Καύκασο για να καλύψει τη δραματική κατάληψη του σχολείου στο Μπεσλάν, υπέστη σοβαρή δηλητηρίαση όταν ήπιε στο αεροπλάνο ένα φλιτζάνι τσάι και μεταφέρθηκε σε σοβαρή κατάσταση στο νοσοκομείο. Η ίδια είχε αποδώσει τότε τη δηλητηρίαση αυτή στις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες. «Η Διεθνής Αμνηστία πιστεύει ότι η Αννα Πολιτκόφσκαγια βρέθηκε στο στόχαστρο λόγω της δημοσιογραφική της εργασίας, με την οποία περιέγραψε παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τσετσενία και σε άλλες περιοχές της Ρωσίας», τονίζει σε ανακοίνωσή της η διεθνής οργάνωση.

Εν κατακλείδι, ποιος «έφαγε» τον Aλεξάντερ Λιτβινιένκο; «Ήταν ξεκαθάρισμα λογαριασμών από την ουκρανική μαφία, μέλη της οποίας είχε καταγγείλει ο Λιτβινένκο στην ιταλική αστυνομία για παράνομο εμπόριο όπλων; Σύμφωνα με το περιβάλλον του πρώην κατάσκοπου, η έκδοση του βιβλίου του H FSB ανατινάσσει τη Pωσία: O τρόμος εκ των έσω το 2002, στο οποίο υποστηρίζει ότι οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες σκηνοθέτησαν μια σειρά βομβιστικών επιθέσεων στη χώρα για να ενοχοποιήσουν τους Tσετσένους αντάρτες, ήταν η αρχή του τέλους για τον Λιτβινιένκο. H σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι όμως για τις σατανικές δυνάμεις της Pωσίας όπως τις αποκαλεί ο επιστήθιος φίλος του Γκορντιέφσκι, ήταν οι έρευνές του γύρω από την πρόσφατη δολοφονία της δημοσιογράφου Άννα Πολιτόφσκαγια.»

Ένας φαύλος κύκλος που ΠΟΤΕ δεν έχει τελειωμό και όποιος επιχειρήσει να μπεί σ’αυτον για να διελευκάνει καταστάσεις πνίγεται καταβροχθίζεται απο τα σαγόνια των απολυταρχισμού που διέπει τα καθεστώτα της πρώην ΕΣΣΔ.

Ενός κακού...Μύρια κακά έπονται...το θέμα είναι ποιός έχει την τόλμη να τα ξεσκεπάσει...σ’ αυτούς τους ανθρώπους που δολοφονήθηκαν όπως και σε πολλούς άλλους στο Μίνσκ, στην Τυφλίδα, στο Κίεβο, ασκήθηκε μεγάλη πίεση να μην σκαλίζουν τα κακώς κείμενα της εξουσίας. Δεν ενέδωσαν ούτε στιγμή, και συνέχισαν ως το τέλος, αποκαλύπτοντας, πάντοτε με στοιχεία, ο,τι σκίαζε την ομαλή πορεία της χώρας προς τη Δημοκρατία. Τους αξίξει ένα ΜΕΓΑΛΟ ΜΠΡΑΒΟ...οτι και αν πώ παραπάνω θα είναι περιττό!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ΗoooRNY ΒaΒΥΥΥΥΥ......

Πρίν μέρες ξεφυλλίζοντας ένα κοριτσίστικο περιοδικό, του οποίου το όνομα μου διαφεύγει αυτήν την στιγμή, το βλέμμα μου καθηλώθηκε σε ένα άρθρο που ανέλυε την τέχνη του Pole &Lap Dancing, τις μεθόδους εξοικείωσης με το σπόρ, τους τρόπους απόκτησης και εγκατάστασης του «στύλου» στην κάμαρη σας, ή όπου αλλού σας κάνει κέφι τελοσπάντων, διάφορες διευθύνσεις προκειμένου να λάβετε σχετικές πληροφορίες που αφορούν την παραγγελία του είδους και φυσικά τα αγαπημένα μου e-shops απο όπου μπορείς να αγοράσεις online...poles σε διάφορα μεγέθη και χρώματα…όπως επισης lingerie underwear και DVD’s που περιέχουν τις τεχνικές για να μάθεις πως να χορεύεις «γύρω γύρω όλοι στην μέση η κολώνα».

Όντας περιέργη επισκέφθηκα τον διαδικτυακούς τόπους και τις διάφορες υπερσυνδέσεις –ή αλλιώς links… για να εφαρμόσουμε και αυτά που μάθαμε στο ECDL Core- που συνέστηνε ανεπιφύλακτα η συντάκτρια προκειμένου να ανακούφισω την δίψα μου για «μάθηση»!!! Και τι να αντικρύσω εγώ η αγνή και άπειρη χωριατοπούλα? Έχει στηθεί μιλάμε οργανωμένο κύκλωμα γύρω απο το Pole Dancing, ειδικά εις τας Αγγλίας!!! Όλοκληρο ιστορικό οδοιπορικό για το πως γεννήθηκε η ιδέα αγοράς ενός pole, στις 17 Ιανουαρίου του 2002 για την ακρίβεια ημερομηνία γέννησης , όπως επίσης και για τις άλλες χρήσεις που μπορεί να προσφέρει, χαρακτηριστικά αναφέροντας:

“Its good exercise and you' will do it, try walking past a pole without climbing it or swinging around it. Making your male visitors look like wimps when they try to climb it. They generally turn purple and slide down slowly. It makes the ladies curious and you'll get many more lady visitors. There's a good chance that you'll get to see the tits of all your mates girlfriends, and it’s cheaper than a hot tub. Kids love a pole, to mess around with…” ΜΜΜΜ ΤΩΡΑ ΠΕΙΣΤΗΚΑ!

Παρακάτω διαπίστωσα οτι υπάρχουν και ένα σωρό σχολές που παραδίδουν μαθήματα σε διάφορες πόλεις all over USA, Great Britain and Paris, για άντρες και γυναίκες αρχάριους/ες και μη, διάρκειας 6 εβδομάδων και με κόστος 135 λίρες!!! Κορίτσια τρέξτε τρέξτε να αγοράσετε εξοπλισμό γιατί απο Δευτέρα ξεκινάμε προπόνηση, τι γυμναστήρια και μαλακίες!Λεπτομέρειες για τα ανήσυχα πνεύματα εδώ: http://www.mypole.co.uk/index.htm. Περαιτέρω πηγές αναφέρονταν σε ρουχισμό pole dancing, ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχαν τα εσώρουχα leather& PVC και τα Fantasy costumes: http://www.pleasurewear.co.uk/main/index.php?cPath=22. Γενικώς και ειδικώς δεν θέλω να σχολιάσω τα 30ποντα υποδήματα!!! Επιπλέον αναφορές σε events and competitions παρουσιάζοντας την Miss Pole Dancer 2006, προσκυνάτε αγόρια!!!Για οφθαλμόλουτρο εδώ http://www.mypole.co.uk/misspoledanceuk2006.asp. Και τέλος επειδή είναι κοινωνικά ευαισθητοποιημένοι οι άνθρωποι με το φαινόμενο της ανεργίας που πλήττει τις μεγαλουπόλεις προσφέρουν και κενές θέσεις εργασίας! Respect!!!

Για τους/ τις λάτρεις του Lap Dancing τώρα, η συγκεκριμένη ιστοσελίδα μας προτρέπει να ελευθερώσουμε την σέξυ, lap dancing ντίβα που όλες μας κρύβουμε μέσα μας αγοράζοντας τον αντίστοιχο εξοπλισμό. Και αναρωτιέμαι εγώ η άξεστη, αν έχεις τον άντρα και έναν καναπέ/ καρέκλα/ σκαμπό ή whatever τι άλλο μπορεί δηλαδή να χρειάζεται? Και μου απαντάει: «Που πάς κυρά μου ξεβράκωτη στα αμπέλι;». Χωρίς το detailed manual με όλες τις κινήσεις στις οποίες θα πρέπει να λικνιστεί το κορμί σου ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠΟΤΥΧΙΑ!!! Ο εξοπλισμός περιέχει επίσης μια dance καλτσοδέτα ...και το καλύτερο έρχεται...κρατηθείτε... One hundred Dance Dollars...yeah babyyyyyyy…για να της/του πετάς στα μούτρα ή για να της/του περνάς μέσα απο το εσώρουχο την ώρα που σε διεγείρει με τις χορευτικές του/της ικανότητες...ξέρεις εσύ!!!Δείτε εδώ http://www.peekaboo.co.uk/product_info.php?products_id=132 και εδώ http://www.peekaboo.co.uk/product_info.php?cPath=44&products_id=134

Λοιπόν επειδή φτιάχτηκα τώρα λέμε..σας αφήνω γιατί έχω πολύ δουλειά για το σπίτι...τς τς τς

Me and My Melody

Με μελωδίες στο playlist απο Nancy Sinatra σε Neil Young και απο Nina Simone σε Joni Mitchell επιφυλάσσομαι για το κείμενο που ακολουθεί. Χτές ήθελα να γράψω σχετικά με το πολυπόθητο ταξίδι μου στην Χίο, τις όμορφες στιγμές που έζησα, την χαρά που μου προσέφερε να σμίξω ξανά με μια φίλη λατρεμένη που δυστυχώς δεν έχω την τύχη να συναντώ πολύ συχνά λόγω των συγκυριών, για τις στιγμές γαληνής που βίωσα καθισμένη μπροστά στο τζάκι διαβάζοντας το the best book EVER, την μακροβιότερη γιαγιά που τυγχάνει να είναι η δική μου να μου αφηγείται παραμύθια από άλλες εποχές με θύμησες μικρασιάτικης αίγλης ψήνωντας ένα σωρό απο κάστανα, την βόλτα στην προκυμαία, το μεσημεριανό φαγητό στο σπίτι με θέα στη Μεσόγειο συντροφιά με την ακριβή μου Σοφία, η επίσκεψη στο στρατόπεδο για να συναντήσουμε και να δώσουμε κουράγιο σε ένα αγαπημένο μας φιλαράκι που «εκτίει την ποινή» του στου Γκιάλα (ή Κυάλια whatever) -κουράγιο Λιόδα κοντεύουν οι μέρες- ο διπλός εσπρέσσο στο μπαλκόνι του Remezzo με τους τέλειους δερμάτινους καναπέδες να κοιτούν το λιμάνι ή πιθανότατα κανέναν Τούρκο να εισβάλλει, οι υπαρξιακές αναζητήσεις το μεσημέρι της Κυριακής στο Μetropolis και η ώρα του αποχωρισμού που βράχηκε με δάκρυα τόσα δα αφού μπήκα στο καράβι γιατί αλλιώς δεν θα με άφηνε, ούτε εγώ βέβαια, από την αγκαλιά της. Το πρωινό της αφιξής μου στην Αθήνα τελείωσε με μια νότα ξεκαρδιστική μιας και η επιγραφή «Λεσβιακές Αναμνήσεις» στον τοίχο απέναντι απο την reception με δίπλωσε στα δυό απο τα γέλια!!! Κάτω απο την επιγραφή μια σειρά απο αναμνηστικές φώτο που αναφέρονταν στο νησί «Λέσβος» ή αλλιώς Μυτιλήνη εξ ου και το όνομα πως προέκυψε! Μα είναι δυνατόν!ΧαΧα σε καλό μας!!! Θα μου πείς πως αλλιώς να το πούνε τι φταίνε οι άνθρωποι που έμενα το μυαλό μου είναι πονηρό γεμάτο «βρωμιές»???
Είχα δεν είχα τα είπα όλα, more or less…

Και τώρα πάλι πίσω την λαίλαπα...στις αλλότριές μου σκέψεις...που μετακόμισαν για λίγες μέρες αλλά επανήλθαν...σκέψεις που δεν ειπώνονται...τι μου απομένει τώρα λοιπόν να περιμένω...ένα ΔΥΟ του Παπαϊωάννου στις 14 Δεκέμβρη και ένα FESTEN του Βίντενμπεργκ στο Θέατρο Θησείον που σύντομα πρέπει να επισκεφθώ, για να ξεφυγώ και πάλι απο αυτές...και η βροχή δυναμώνει....

Who you are and what you say
What does it mean now anyway?
Throw off your crown tread me down
Baby, stop all feelings now
We’re worlds apart
Helpless as we are
You and I walk on by
Our little love will die.

Τέλος Εποχής!

Άλλη μια δημιουργική εβδομαδά φθάνει στο τέλος της. Αναρωτιέμαι για πόσο καιρό ακόμη θα ζώ έτσι...μέσα σ’αυτήν την στασιμότητα. Σήμερα δεν ξύπνησα και πολύ άσχημα ψυχολογικά, αυτό βέβαια δεν συνεπάγεται μια αλλαγή...το κενό παραμονεύει πάντα εκεί...Παρόλο που κοιμήθηκα ελάχιστα, ξύπνησα μιας και οι εκκρεμότητες τρέχουν, αποφάσισα να επισκεφθώ τον παλιό μου εργασιακό χώρο μήπως προκύψει τελικά κάποια συμφωνία για δουλειά. Δυστυχώς η κακή μου τύχη συνομώτησε στο να μου τα χαλάσει ONE MORE TIME. Δεν παραπονιέμαι!!! Στο τηλεφώνημα που έκανα για να επιβεβαιώσω το ραντεβού ακούω να μου λένε: «Δεχτήκαμε κλήση να εκκενώσουμε τον χώρο, θα εκπυρσοκροτήσει εκρηκτικός μηχανισμός!!!Μικέλα μην έρθεις είμαστε όλοι εκτός κτιριού, απο Δευτέρα σε περιμένω». Τι ενθαρρυντικά λόγια! Τι ωραία μέρα ξεκίνησα να πάω και εγώ σε δουλειά. Σήμερα που όλοι οι ψυχανώμαλοι υπερασπιστές του δημοκρατικού γίγνεσθαι έχουν ξεχυθεί στους δρόμους για να γορτάσουν την 17 Νοέμβρη με δοξασμένο και πάνω απο όλα εγκωμιαστικό τρόπο προς τιμήν των «πεσόντων» και προς τιμήν όλων αυτών που έκαναν επανάσταση κάπου...κάπως...κάποτε! Εντάξει μωρέ τουλάχιστον βρήκα την δικαιολογία που αναζητούσα...δεν θα σιχτιρίζω το κάρμα μου, το τάντρα μου και το φένγκ σούι όλο το πρωί...γιατί γουστάρω που έπεσα θύμα των συγκυριών... των εορταστικών πανηγυρισμών και όχι της κακής μου τύχης, προς Θεού δεν φταίει η μοίρα κανενός εμείς την φτιάχνουμε, την δημιουργούμε και την δρομολογούμε όπως εμείς επιθυμούμε...η κατά συρροή «τυχαίων» γεγονότων που απώτερο σκοπό έχουν να διαλύσουν το νευρικό σου σύστημα, να γειώσουν κάθε εγκεφαλικό σου κύτταρο είναι καθαρά συμπτωματικό. Κανένας δεν σ’έχει βάλει στόχαστρο, κανένας δεν έχει βαλθεί να παίξει μαζί σου...δεν είσαι η μαριονέτα κανενός, εσύ η ίδια εκπέμπεις αρνητική ενέργεια βρε χαζούλα και γι’αυτό, μην στεναχωριέσαι, όλες οι βρωμοκαταστάσεις που περνάς, που έχουν εγκλωβίζει κάθε σου σκέψη, είναι άμεσα συνυφασμένες με τον αρνητισμό σου, κατάλαβες, λειτουργείς σαν μαγνήτης της μαλακίας και της κακοτυχίας σου!!!! Να πώ και άλλα για να πειστώ οτι είναι έτσι???

Δεκάλογος με τίτλο «παρηγοριά στον άρρωστο»:

• Μην σε παίρνει απο κάτω, κανένας δεν χάνεται...
• Κάθε εμπόδιο για καλό!
• Μην αγχώνεσαι όλα θα φτιάξουν.
• Στην αρχή είναι δύσκολα πρέπει να υπομένεις και να επιμένεις.
• Θα τον βρείς τον δρόμο σου δεν υπάρχει περίπτωση.
• Την υγειά σου να έχεις πάνω από όλα και τα άλλα θα έρθουν.
• Είναι φυσιολογικό να κοιμάσαι τόσες ώρες για να μην σκέφτεσαι, κοιμάται και ο μύς του εγκεφαλού τώρα που είσαι ανενεργή, είναι παροδικό.
• Μην ακούω μαλακίες οτι έχεις συμπτώματα κατάθλιψης, μια χαρά είσαι, υπάρχουν και χειρότερα.
• Ποτέ κανείς δεν πάει καλά σε όλους τους τομείς, εσύ έχεις την σχέση σου αλλά δεν έχεις δουλειά ενώ εγώ δουλεύω ώρες και είμαι μόνη/μόνος.
• Σε καταλαβαίνω. Όλοι περνάνε άσχημα τον τελευταίο καιρό. Φάση είναι.

Is there anyone out there that he could tell me, for once, something different? I am tired baby, I am so tired!!! Δεν θέλω να ακούσω άλλα κλισέ, ειλικρινά εκτιμώ βαθιά την προσπάθεια τρίτων, αλλά δεν βοηθούν πια! Τίποτα δεν είναι στην ζωή όπως πρίν, στην δική μου ζωή. Δεν φοβάμαι να το αποδεχτώ. Έχω αναθεωρήσει γιατί έχω αρχίσει να απομυθοποιώ τα πάντα και αυτό δεν οφείλεται στο οτι είμαι άνεργη. Πόσο απαξιωτικό συναίσθημα για μια ρομαντική φύση σαν και την δική μου. Συμπέρασμα: Είμαι πολύ καλά γιατί μεγαλώνω και είναι πέρα απο τις δυνάμεις μου να το ελέγξω.
Μια ανασκόπηση προς τα μέσα και τα έξω.

I took a drive today
Time to emancipate
I guess it was the beatings... made me wise
But I'm not about to give thanks, or apologize
I couldn't breathe, holdin' me down
Hand on my face, pushed to the ground
Enmity gauged, united by fear
Forced to endure what I could not forgive...

Ασήμωσε...Ασήμωσε...

...Οχι φυσικά για να σου πώ την μοίρα σου, να σου πώ το ριζικό σου...αλλά γιατί εγκαινιάζω την νέα μου στηλη, την νέα μου επίσημη ιστοσελίδα που μετά χαράς έχω την τιμή να σας παρουσιάσω.

Ε, ναί λοιπόν... ένας μύθος γεννιέται και είναι κοντά σας...είναι πραγματικότητα!!!!Μετά απο επίπονες και χρονοβόρες διαδικασίες, αποφάσισα λοιπόν, και τα κατάφερα να φέρω εις πέρας ένα έργο που διαφαίνοταν, στα μάτια μου at least, μάλλον μακρυνό...Μετά απο επικλήσεις –ποιά είμαι τελοσπάντων- και πολύωρες συζητήσεις πείστηκα ότι έπρεπε κάπως, με κάποιον τρόπο και εγώ η ταπεινή, να σηματοδοτήσω τον κόσμο, την αιωνιότητα που μας τυλίγει βάναυσα... πράγματι ίσως έχω κάτι να πω διαφορετικό, να συμπληρώσω ή και να προσθέσω στα όσα εναποτίθεται στα blogs σας φίλοι μου geeks, wannabees or not geeks... εξάλλου σε εσάς το χρωστάω, στους geeks φίλους μου που προέτρεπαν τόσο καιρό να αφεθώ και δεν το έκανα.

Kαι ας μην ακουστώ, ας μην διαβαστώ ποτέ ...δεν ειναι εξάλλου αυτός ο σκοπός...οι προθέσεις μου κυμαίνονται σε άλλο επίπεδο. Αντιλαμβάνομαι οτι κάποιες στιγμές αλλοφροσύνης και ακατάπαυστης οργής αισθάνομαι την ανάγκη προσωπικής έκφρασης όσο και αν το απαρνήθηκα στο παρελθόν. Είναι ένα συναίσθημα ανθρώπινο και είναι πολύ όμορφο να μοιράζεσαι πράγματα! Φοβάμαι βέβαια οτι ίσως γίνω φλύαρη, πιθανόν να ταλαιπωρήσω πολύ κόσμο (πολύ????μην είσαι και τόσο σίγουρη) με τις αμπελοφιλοσοφίες μου που καταλήγουν καμιά φορά να μην βγάζουν νόημα, ανούσιες μαλακίες, αντιφατικές νευρώσεις, ίσως χαθείτε στον άναρχο κόσμο των σκέψεων μου και των άτακτων ιδεών μου αλλά αξίζει το ταξίδι, για μένα και μόνο. Η ανακούφιση που επέρχεται της καταγραφής γεγονότων και καταστάσεων που ενοχλούν και διεγείρουν το νευρικό μου σύστημα σίγουρα είναι απολαυστική. Βρήκα το κατάλυμα που θα ξεκουράζω όλες μου τις ψυχολογικές πιέσεις. Δεν πιστεύω να σας γίνω βάρος, απλά θα κουρνιάσω και εγώ σε μια γωνιά, αν δεν σας πειράζει.

Θα μου πείς τώρα, ποιά είσαι σύ κυρά μου, που μου εμφανίζεσαι απο το πουθενά και απαιτείς την αμέριστη προσοχή μας (που λέει ο λόγος δηλαδή)????? Εγώ είμαι η Μικέλα ρε παιδιά, μην βαράτε... το προσωπικό μου προφίλ ειναι καταχωρημένο, κατά μια έννοια, στην ιστοσελίδα, και επειδή δεν μου αρέσει να επαναλαμβάνω ήδη ειπωμένα πράγματα, ρίχτε του μια ματιά για να μην χρονοτριβούμε. Επίσης σημειώνω οτι δεν είμαι και από τους πιο τακτικούς ανθρώπους που ειμαι online 24 ώρες το 24ωρο και κάνω update στο blog μου, ίσως κηρύξω αποχή ημέρες και μήνες –δεν άρχισα και με τα πιο ενθαρρυντικά σχόλια για το blog – but φιλαράκο u never know, για να είμαστε ξηγημένοι...μια τεμπελίτιδα με διακατέχει τον τελευταίο καιρό μιας και άνεργη...γι’αυτό δεν ξεκινάω και πολλά υποσχόμενη.

Τα θέματα λοιπόν που θα φιλοξενηθούν στην ευλογημένη αυτή στήλη, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα αφορούν ποικιλοτρόπως μια γκάμα απο κοινωνικά, καλλιτεχνικά-εικαστικά, πολιτικά, αδιάφορα, επικριτικά, εκνευριστικά, ποταπά, πιθανόν και ονειροπόλα, αυτοσαρκαστικά, πεσσιμιστικά, και καυστικά δρώμενα. Ελπίζω να σας κατατόπισα εν μέρει, αν ενδιαφέρει και κανέναν δηλαδή...αν όχι απευθυνθείτε αλλού, εγώ δεν μπορώ να σας εξυπηρετήσω άλλο.........πως με βλέπεται έχω μέλλον????

Αυτά...εν ολίγοις...ήδη κουράστηκα...ανοίξτε λοιπόν τις αγκάλες σας...για να με καλοδεχτείτε, γιατί ο παλιός είναι αλλιώς και το ψάρι ψάρακας -θα ξεψαρώσει όμως και τότε ποιος με πιάνει...μέχρι τότε όμως να είστε επιεικής μαζί μου και δεν θα σας ξεχάσω ...θα ανταμειφθείτε δεόντως!!!!!χοχο
Σας ευχαριστώ...η συνέχεια επι της οθόνης!
Zarathustra’s blog is dedicated to Kostas and Paris...with a lot of respect!!!