Μνήμες ξυπνά το Das Leben der Anderen...

Ίσως φοβάμαι να εκφέρω άποψη για την ταινία…καταιγισμός από φιλοφρονήσεις και επίθετα που κοσμούν την σκηνοθεσία και το σενάριο του φον Ντόνερσμαρκ…ακόμη και για την μουσική του βραβευμένου με όσκαρ Γκάμπριελ Γιάρεντ (Άγγλος Ασθενής) είχαν κάτι να παραθέσουν…εξαίσια μουσική επένδυση που έδενε με το κλειστοφοβικό κλίμα της εποχής και άλλα συναφή! Και αναρωτιέμαι σ’ αυτό το σημείο …έχω αρχίσει να παραπαίω, έχω ξεχάσει κάπου κλειδωμένο τον εγγενή ενθουσιασμό μου…???...γιατί καθώς έπεφταν οι τίτλοι τέλους ένιωθα σαν ένα «γαλαξιακό» σώμα που εκτοξεύθηκε από κάποιο δορυφόρο, Ιανό ή Επιμηθέα το ίδιο μου κάνει…δηλαδή τελείως ανέγγιχτη παρέμεινα από τα σχόλια των γύρω…ομοβροντία απόψεων για το πόσο « τέλεια ήταν η ταινία». Δεν ξέρω λυπήθηκα κυρίως γιατί περίμενα κάτι πολύ παραπάνω από αυτό που μου περιέγραφαν πολύ πριν φτάσω στην αίθουσα του σινεμά Άστυ. Και η πικρή αλήθεια είναι πόσο εύκολα μπορείς να μαγευτείς από μια γερμανική ταινία (που δεν καταλαβαίνεις και χριστό γιατί δεν είναι και αγγλικά να πεις) όταν κάθεσαι στην τρίτη σειρά έτοιμος να πάθεις οξεία αποκόλληση κρανίου και νιώθοντας ασφυκτικά πελώριος καρφωμένος στην καρέκλα (ενώ στην πραγματικότητα χωράς στα ρούχα της Τουίγκι)?

Εντάξει για να μην λέω και υπερβολές, ίσως να μην ήταν και η μέρα μου…αλλά και αύριο να την έβλεπα πάλι τα ίδια θα έλεγα γιατί μετά από πολύωρη ανάγνωση άρθρων και απόψεων σινεφίλ σχετικά με το έργο μένω με το ίδιο ερωτηματικό στο βλέμμα…τι ήταν αυτό που θα έπρεπε να με συνεπάρει τελικά τόσο έντονα εφόσον ο δημιουργός του ακολουθεί μια κλασική αφήγηση με παραδοσιακές φόρμες και με προφανείς σκηνοθετικές ελλείψεις που ομολογουμένως δεν μπορούν να αξιώνουν ως αριστούργημα την συγκεκριμένη ταινία…μηδέν ένταση, πάθος και σπίθα που θα μπορούσε να κάνει την διαφορά σε μια ταινία αυτού του βεληνεκούς και τέτοιας θεματολογίας (πολιτικής- ιστορικής).

Δεν αντιλέγω, η μεταστροφή του στυγνού και άτεγκτου πράκτορα της Στάζι σε άνθρωπο με συναισθήματα ήταν θεαματική αν και κατ’ εμε αναμενόμενη, συγκινησιακή επίσης ήταν η σκηνή όταν ακούστηκε η μελωδία στο πιάνο…εκείνη τη στιγμή τα μέχρι τότε ανέκφραστα γαλάζια μάτια του Βίσλερ δακρύζουν και ζωντανεύουν μέσα μου την επιθυμία να θέλω να δω το τέλος…και καλά έκανα γιατί κλείνει με την κατάρρευση του Τείχους και του Κομμουνισμού (πράγμα που ήξερα) αλλά και με την αφιέρωση του συγγραφέα στον πράκτορα με τον κωδικό HGW XXX (πράγμα που δεν ήξερα), σκηνή υψηλής συναισθηματικής φόρτισης. Ο εξαιρετικός Ουλριχ Μούχε, καμία αντίρρηση, παίζει μόνο με τις -μη- εκφράσεις του...για την ερμηνεία του και μόνο καταλήγω στο οτι αξίζει να το δείτε.

Η ταινία έχει προκαλέσει θόρυβο αναζωπυρώνοντας μνήμες από μια περίοδο που είναι γνώριμη σε πολλούς της προηγούμενης γενιάς. Τώρα ευτυχές ή δυστυχές το γεγονός είναι ότι προκάλεσε πλήθος από αντιδράσεις σχόλια και θύμησες σκρολάρωντας τις σελίδες του διαδικτύου...άλλοι τάσσονται υπέρ (φανταστείτε πόσοι υπάρχουν εκεί έξω που με λαγνεία φλερτάρουν με την εξουσία) και άλλοι κατά ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος που ουδεμία σχέση δεν έχει με τον σοσιαλισμό που κάποιοι ονειρεύτηκαν αλλά που ποτέ δεν προέκυψε στην ουσία. Διάβασα μαρτυρία κάποιου που ανακαλούσε σκηνές τρόμου με αφορμή την ταινία...από την περίοδο του κομμουνισμού στην Ελλάδα. Όπως επίσης και τις σκέψεις κάποιου πωρωμένου φασίστα που χλευάζει την ταινία λόγω πολιτικών πεποιθήσεων εξωραΐζοντας την Στάζι τασσόμενος εμμέσως πλην σαφώς υπέρ της...σιγά που στην θίξαμε κιόλας...και παραποιούνται λέει τα ιστορικά τεκταινόμενα. Έλεος έχω φρίξει τι άλλο θα ακούσω?

Μηχανισμοί εξουσίας και ένα κατασταλτικό status quo που εκπορνεύει κάθε αντίληψη και στην προκειμένη περίπτωση -της ταινίας πάντα- η ηρωίδα μας ζητιανεύοντας προστασία από την κρατική ασφάλεια «εκδίδεται» και ενδίδει –αρχικά έστω- στις ορέξεις του Χέμφ- του υπουργού πολιτισμού...στο τέλος βέβαια πάλι μας τα χαλάει προδίδοντας τον καλλίγραμμο και αρρενωπό μας συγγραφέα Ντρέιμαν...κάριες γυναίκες τελικά είμαστε οι δημιουργοί και οι καταστροφείς αυτού του κόσμου.

Μην ξεχάσω να σας πω ότι η ταινία κέρδισε τα βραβεία καλύτερης Ευρωπαϊκής ταινίας, καλύτερου Ευρωπαίου ηθοποιού για τον πρωταγωνιστή και καλύτερου σεναρίου για τον Ντόνερσμαρκ, ενώ είναι φαβορί για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας. Επίσης βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα ενώ η έρευνα του σκηνοθέτη-σεναριογράφου -σε αρχεία, ντοκουμέντα και επαφή με αυτόπτες μάρτυρες- έφερε στο φως την συγκεκριμένη ιστορία. Κλείνοντας αυτό το post θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάτι ωραίο που διάβασα σχετικό με την ταινία... «στην καθημερινή ζωή οι επαναστάσεις γίνονται από τα πιο απρόσμενα άτομα»... δεν έχει και άδικο, η ιστορία το έχει αποδείξει.

Letting the Cables Sleep...

Λυπάμαι που έχω φορτώσει το blog μου με βιντεάκια αλλά....δικό μου είναι και οτι θέλω το κάνω.
Σήμερα το πρωί μετά απο πολύ καιρό άκουσα αυτό το κομμάτι και ένιωσα την επιθυμία να το μοιραστώ μαζί σας...τόσο κακό είναι πια?

Οι Bush (καμία σχέση με τον αιμοδιψή δικτάτορα των ΗΠΑ)βαφτίστηκαν έτσι γιατί ζούσαν σε μια συνοικία του Δυτικού Λονδίνου που ονομάζεται Shepherd's Bush...πρέπει να έχει πολύ πράσινο η περιοχή...εξ ου και το όνομα υποθέτω (bush=θάμνος)χιχιχι
Ο Gavin Rossdale και η παρέα του κάνουνε το θαύμα τους το 2000 με το Letting the cables sleep (Album :The Science of Things) και μπαίνουν ακόμη πιο βαθιά στις καρδίες μας...στην δική μου σίγουρα ... (όχι οτι απο το 1995 που έχουν σχηματιστεί δεν έχουν βγάλει καλή μουσική...τι singles να θυμηθώ... το glycerine, mouth, the chemicals between us )...απλά αυτό έχει μια ιδιαιτερότητα...και μετά λύπης μου συνειδητοποιώ οτι διαλύονται το 2001 λόγω χαμηλών πωλήσεων και απήχησης προφανώς του πέμπτου τους άλμπουμ...(τι σου είναι η μουσική βιομηχανία) και οτι είναι μηδαμινές οι πιθανότητες επανένωσης χώρις να αποκλείεται και τίποτα μελλοντικά. Εγώ απλά εύχομαι να γίνει το reunion ...enjoy it!!! (to video clip πρέπει να είναι σουπερ δεν μπορώ να το δω δυστυχώς!)

ΚαΡναΒαΛώΝουμε!!!

ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΧΡΥΣΗ ΑΠΟΚΡΙΑ

AND GUYS ΠΡΟΣΟΧΗ ...ΣΤΙΣ ΚΑΚΕΣ ΠΑΡΕΕΣ!!!!!

Υ.Γ....έλα έλα να ξεφαντώνουμε τώρα λέμε...

Τα Λερωμένα Τα Άπλυτα...

Ψάχνω, ψάχνω…Βάζω ετικέτα, τιτλοφορώ…ψάχνω, ψάχνω… αναγνωριστική ένδειξη, καρτελάκι…έχει ξεφύγει αυτό το κορίτσι!!! Όχι βρε παιδιά δεν έχω λαλήσει ακόμη…ούτε παραμιλάω απλά σας μεταφέρω την ερμηνεία της αγγλικής λέξης tag…θα μου πείτε για ποιον λόγο…Μερίμνησε για αυτό ο φίλτατος Κωνσταντίνος κάνοντας με blog-tagged…τι να σημαίνει τώρα αυτό…στην κυριολεξία όλα τα παραπάνω…στην τεχνική ορολογία κάντε ένα search στο google γιατί εμένα μου είναι αδύνατο να σας το κάνω λιανά…την «αρχή» του blog ταγκαρίσματος «ηγείται» ο γνωστός και μη εξαιρετέος Papo –Slash. Από αυτόν το έμαθα…Και έτσι ξύπνησα μια μέρα και τώρα θα πρέπει να βγάλω τα άπλυτα μου στη φόρα.

1.Πρωινό ξύπνημα: Δεν είναι της αρεσκείας μου. Ποτέ δεν με κολάκευε σαν ιδέα πόσο μάλλον το καθημερινό ξύπνημα στις 6 τα χαράματα. Ποτέ το πρωί δεν είμαι σε mood…δεν γουστάρω να αρθρώσω λέξη και δεν κάνω εξαιρέσεις…ίσως να είμαι πιο γλυκιά ή πιο flexible σε ιδανικές καταστάσεις πάντα αλλά και αυτό είναι παροδικό…αφού παρέλθει διάστημα μιας ώρας ξεστομίζω τα πρώτα μου φωνήεντα. Οτιδήποτε κινείται με εκνευρίζει, θέλω σκοτάδι σαν νυχτερίδα, δεν ανέχομαι φωταψίες. Όπως καταλαβαίνει κανείς η συμβίωση με την αδελφή μου είναι ανυπόφορη!!!

2.Μορφέας: είναι μια θεότητα (του ονείρου) που πάντα με γοήτευε σε αντίθεση με τα παραπάνω. Εύλογα κάποιος μπορεί να εικαστεί ότι λατρεύω τον ύπνο. Τρέφω επιδερμίδα και όποτε μπορώ του δίνω και καταλαβαίνει. Ο Μορφέας, ως απόγονος του Σκότους και της Νύχτας μου έχει περάσει όλα του τα χούγια… γουστάρω να ξενυχτάω σαν τρελή…έχω έμπνευση και λειτουργώ καλύτερα τη νύχτα…όταν είμαι ξεκούραστη φυσικά και όταν μου το επιτρέπουν τα ωράρια μου.

3.Σ’ είδα στο όνειρο μου: πως τα κατάφερα και τα παραλλήλισα…ήταν εντελώς τυχαίο το γεγονός. Νομίζω κάποιες φορές ότι ζω σε ένα κόσμο ονειρικά πλασμένο που έχω φτιάξει μέσα στο μυαλό μου…ένα κόσμο παραμυθένιο, αρμονικά πλαισιωμένο από νεράιδες, ιππότες και ξωτικά. Το όνειρο αυτό ενορχηστρώνεται μουσικά από διάφορες μελωδίες και επενδύεται από κινηματογραφικές σκηνές που έχω αγαπήσει στο σινεμά. Δυστυχώς μετά ξυπνάω και προσγειώνομαι στην πραγματικότητα. Η πολύ ταύτιση με όλα αυτά τα ερεθίσματα δεν ξέρω αν μου κάνουν καλό τελικά.

4.Και για να ξεφύγουμε από το θέμα…ο έντονος τόνος στη φωνή μου εκλαμβάνεται ως επιθετικότητα από τους γύρω μου…οκ είμαι φωνακλού δεν αντιλέγω είναι τα γονίδια, η καταγωγή μου, το μεσογειακό μου ταμπεραμέντο…δεν επιτίθεμαι απλά δίνω λίγο περισσότερο στόμφο σ’ αυτά που λέω…είναι έτσι το στυλ μου. Επίσης στονάρω στο σίγμα…το σέρνω σσσσσς. Ζηλεύω τους ανθρώπους που μπορούν και μιλούν ήρεμα, που έχουν μια γλυκύτητα στο λόγο, μια νωχελικότητα, όπως π.χ. η Καραμπέτη

5.Λειτουργώ κάτω από πίεση, ΧΩΡΙΣ ΑΓΧΟΣ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ Βαριέμαι εύκολα, μ’ αρέσει να δοκιμάζω νέα πράγματα από γεύσεις έως μουσικές…και έχω γενικότερα ευρύτερες ανησυχίες που πολλές φορές δεν με αφήνουν να κοιμηθώ τα βράδια…η πολύ σκέψη κάνει κακό!

Και ήρθε η ώρα να κάνω και εγώ blog-tagged τους παρακάτω:
enteka και melomenos αν και εφόσον θελήσουν...δεν γνωριζόμαστε παρά μόνο μέσω comments, αλλά είναι μια καλή ευκαιρία...τι λέτε?

BLUE

I didn't want to know

I just didn't want to know

Best to keep things in the shallow end

Cause I never quite learned how to swim

I just didn't want to know

Didn't want, didn't want, Didn't want, didn't want

Closed my eyes just to look at you

Taken by the seamless vision

And I close my eyes,

Ignore the smoke

...............

Call an optimist, (s)he's turning blue

Such a lovely color for you

Call it aftermath, (s)he's turning blue

While I just sit and stare at you

Because I don't wanna know I didn't want to know ...

Mistook their nods for an approval

Just ignore the smoke and smile

... Such a lovely color for you

Such a perfect color for your eyes ...

While I just sit and stare at you

I don't want to know

...........

Καινούρια Ζάλη

Ο χρόνος είναι ο χειρότερος εχθρός
σε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνει
μα εσύ σε λίγο δε θα βρίσκεσαι εδώ
Κάποιοι άλλοι θα παλεύουν με τη σκόνη

Θέλεις ξανά ν' αποτελειώσεις μοναχός
ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
κάτω από τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
Μεσ' τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι

Ποιοι χάρτες σου ζεστάνανε ξανά το μυαλό
ποιες θάλασσες στεγνώνουν στο μικρό σου κεφάλι
ποιος άνεμος σε παίρνει πιο μακριά από δω
πες μου πιο φόβο αγάπησες πάλι

Σε ποιο όνειρο σε ξύπνησαν βρεμένο, λειψό
ποιοι δαίμονες ποτίζουν την καινούργια σου ζάλη
ποιος έρωτας σε σπρώχνει πιο μακριά από δω
πες μου πιο φόβο αγάπησες πάλι

Το όνειρο που σ' έφερε μια μέρα ως εδώ
σήμερα καίγεται, σκουριάζει και σε διώχνει
μια σε κρατάει στη γη, μια σε ξερνάει στον ουρανό
το ίδιο όνειρο σε τρώει και σε γλιτώνει

Θέλεις ξανά ν' αποτελειώσεις μοναχός
ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
κάτω απ' τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
μεσ' τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι

Ποια νήματα σ' ενώνουν με μιαν άλλη θηλεία
ποια κύματα σε διώχνουν απ' αυτό το λιμάνι
ποια μοίρα σε φωνάζει από την άλλη μεριά
πες μου πιο φόβο αγάπησες πάλι

Ποια σύννεφα σκεπάσαν τη στεγνή σου καρδιά
ποια αστέρια τραγουδάνε την καινούργια σου ζάλη
ποιο ψέμα σε κρατάει στην αλήθεια κοντά
πες μου πιο φόβο αγάπησες πάλι

Ποιες λέξεις μέσα σου σαπίζουν και δε θέλουν να βγουν
ποια ελπίδα σ' οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη
ποια θλίψη σε κλωτσάει πιο μακριά από παντού
πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι

Το Μαγαζάκι του Τρόμου

Επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχια...καλώς ήρθατε στο Μαγαζάκι του Τρόμου!!!

Δεν θα προλογίσω αλλά θα μπω απευθείας στο θέμα... πράγμα παράξενο για μένα αλλά είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να γράψω για την φαντασμαγορική αυτή παράσταση/ μιούζικαλ στο Θέατρο Κιβωτός στο Γκάζι, που αδημονώ να αρχίσω...

First and foremost…ένα μικρό ιστορικό για την ταινία, δια χειρός του ''μετρ του φανταστικού'' Ρότζερ Κόρμαν που λέγεται ότι έγραψε το έργο σε δυο μέρες! Σε ένα μικρό ρόλο-εκείνο του νεκροθάφτη- εμφανιζόταν ο νεαρός τότε Τζακ Νίκολσον. H ασπρόμαυρη αυτή ταινία του 1960, μια ''μαύρη'' κωμωδία που το σενάριό της υπογράφει ο Τσαρλς Γκρίφιθ σήμερα θεωρείται ''καλτ''. Η ταινία το 1982, έγινε η βάση για το ομότιτλο μιούζικαλ των Χάουαρντ Άσμαν και Άλαν Μένκεν. H παράσταση είχε μεγάλη επιτυχία στο Μπρόντγουεϊ, τιμήθηκε με βραβεία, έκανε πάνω από 2.000 παραστάσεις και το μιούζικαλ, που έχει παιχτεί σε όλο τον κόσμο, με τη σειρά του έγινε ταινία το 1986 από τον Φρανκ Οζ. Το σατιρικό αυτό μιούζικαλ, ύστερα από θριαμβευτικές εμφανίσεις στις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου, κινηματογραφική και θεατρική ιστορία σαράντα έξι χρόνων στην πλάτη του, έφτασε καθυστερημένα και στην ελληνική σκηνή στο θέατρο «Κιβωτός», σε σκηνοθεσία των Βασιλικής Ανδρίτσου και Θέμιδας Μαρσέλλου και ενορχήστρωση Αχιλλέα Γουαστώρ. Αξίζει να σημειωθεί ότι ''Το μαγαζάκι του τρόμου'' στην πολυτάραχη ιστορία του έχει, με τον τίτλο ''Παρακαλώ μην τρως τη μητέρα μου'', και μια σοφτ πορνό κινηματογραφική εκδοχή του 1973 (Κώστα ακούς, μην μου πεις οτι δεν την έχεις δεί, θα πέσεις στα μάτια μου αν όχι σου δίνω τροφή...χαχαχχα) , που αντλεί από την ταινία του Κόρμαν, ενώ η ταινία του 1986 ενέπνευσε και τηλεοπτική σειρά κινουμένων σχεδίων με τον τίτλο ''Μαγαζάκι''. Αυτά που λέτε, θέλετε και άλλα...??? Έχει βαρύ βιογραφικό λέμε για αυτό δώστε βάση...

Το ανθοπωλείο του Μούσνικ στη Νέα Υόρκη πάσχει από αναδουλειές. Οι δουλειές όμως, αρχίζουν να ανθούν όταν ένας συνεσταλμένος υπάλληλος, ο Σίμουρ, για να εξευμενίσει το αφεντικό τού φέρνει ένα πολύ, μα πολύ παράξενο εξωτικό φυτό που του έχει δώσει το όνομα Όντρεϊ Βήτα Το φυτό εξελίσσεται στο αξιοθέατο του μαγαζιού. Περίεργες καταστάσεις και ανεξήγητα γεγονότα αρχίζουν σύντομα να συμβαίνουν κι ο ιδιοκτήτης αρχίζει να υποψιάζεται ότι όλα έχουν σχέση με το φυτό. Κι η αλήθεια είναι πως έχουν! Ο Σίμουρ κάνει μια ανήθικη συμφωνία μαζί του, για να κερδίσει όλα όσα ονειρεύεται και κυρίως την αγάπη μιας κοπέλας συναδέλφου του, της Όντρεϊ. Μην μπορώντας λοιπόν να κάνει διαφορετικά αρχίζει να διαπράττει... φόνους διότι η Όντρεϊ Βήτα αποδεικνύεται ένα τρομακτικό σαρκοφάγο και αιμοδιψές φυτό που διαρκώς πεινάει!

As far as I am concerned, δεν γνώριζα την υπόθεση του έργου…ούτε το γεγονός ότι ήταν μιούζικαλ σε μια από τις εκδοχές του. Ξεκινάει η παράσταση και εμφανίζονται στην σκηνή οι μουσικοί που επένδυαν με τις live μελωδίες τους το θεατρικό σ’ όλη του την διάρκεια. Αντικρίζω τον σαξοφωνίστα και ένα φτερούγισμα ευτυχίας ξεπετάχτηκε από τα στήθη, τόσο πολύ που όταν τον άκουσα να παίζει μου ερχόταν να τιτιβίσω. Ταυτόχρονα τρεις κοπελίτσες με πραγματικά φωνητικά προσόντα ξεχύνονται στο σανίδι με όλη την χάρη των sweet sixteen προσδίδοντας στην παράσταση μια δόση ανεμελιάς σαν και εκείνη που είναι διάχυτη σε ταινίες όπως «Γρανίτα από Λεμόνι»...outfit και κίνηση 60ς αλά Έλβις. Έκπληξη της βραδιάς, η εμφάνιση και η μπάσα φωνή της Αντιγόνης Ψυχράμη, μια από τις τρεις νεαρές, σαν μια άλλη «...Πόπη σαν την γιαγιά μου την Καλλιόπη» στη νέα της version ανανεωμένη και ενήλικη πλέον...ένα νέο αστέρι γεννιέται. Το περιστρεφόμενο σκηνικό ανοίγει τις πόρτες του και ξεπροβάλλει ο Χ. Βαλαβανίδης, στρουμπουλός και απολαυστικός, ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, ο ντροπαλός Σίμορ με τον εύθραυστο ψυχισμό, τις απερίγραπτες εκφράσεις του προσώπου και την αγωνία έκφρασης των συναισθημάτων του...με έκανε να γελάσω τόσο δυνατά σαν να έδωσα ζωή σε μια άλλη...φοβερό ταλέντο μπράβο του. Η Βασιλική Ανδρίτσου, όχι με την γνωστή φωνή και στάση νταλικέρη του Κόκκινου Δωματίου, αλλά με νιαουριστή χροιά...με συγκίνησε και με έκανε επίσης να γελάσω φωναχτά....η ηθοποιός «...ισορρόπησε σε ένα πολύ δύσκολο ρόλο (Όντρεϊ) και μας έβαλε ''μέσα" στον φαινομενικά αφελή, αλλά αληθινό τρόπο σκέψης της». Τέλος...τι να πω για τον Τάκη Παπαματθαίου...η εισβολή του στη σκηνή με τα δερμάτινα, τα λικνίσματα, οι κινήσεις του αλά Μουστάκας στον Αγκαλίτσα...δημιούργησε ένα μεγάλο πρόβλημα στον μπροστινό μου και στους διπλανούς θεατές...χτυπιόμουν τόσο δυνατά, σπαρταρούσα σαν το ψάρι και για μεγάλη διάρκεια από το τρανταχτό μου γέλιο με αποτέλεσμα να πέφτουν βροχή τα δάκρυα, να κουνάω με δύναμη την μπροστινή θέση ...να χτυπάω τους διπλανούς και γενικά μια υπερβολικά κωμική φάση που δεν μπορούσα να το συλλάβω έπειτα... πόσος καιρός έχει περάσει απο τότε που γέλασα με τέτοιο πάθος και ένταση...πάλι καλά τελικά δεν με βάρεσε κανείς μιας και εκείνοι κατέληξαν να συμμετέχουν στο πανηγύρι...ο Παπαματθαίου φυσικά μας έβλεπε όλους εμάς να έχουμε ξεκαρδιστεί που δεν κρατήθηκε και εκείνος και έλιωσε στα γέλια...τι να πω κέρδισε τις εντυπώσεις στο ρόλο του σαδιστή οδοντιάτρου...ΑΠΙΘΑΝΟΣ!!!ΑΠΙΘΑΝΟΣ!!! Μην ξεχάσω να αναφέρω ότι το φυτό με το σουπερ όνομα -Όντρει Βήτα- έδωσε τα ρέστα του ...τα κατάφερε και αυτό με την σειρά του να με κάνω να διπλώσω στα δύο. Τι να πω βρε παιδί μου, τέτοια αύρα...και από το κοινό τέτοια αποδοχή είχα καιρό να αισθανθώ...ΑΨΟΓΟΙ ΣΕ ΟΛΑ ΤΟΥΣ!!!!!!!
ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!

Και μετά έχεις πάλι τα σχόλια όλων των ηλίθιων στο Αθηνόραμα που χαρακτηρίζανε την παράσταση φριχτή, κουραστική και μη ποιοτική...απορώ τους πληρώνει κάποιος για να γράψουν αυτές τις κατινιές και αηδίες..πρέπει να υπάρχουν πολλοί pervert στην Ελλάδα...αν δεν μπορείς να εκτιμήσεις τέτοιου είδους μεταφορές έχεις πρόβλημα... δεν σου είπα ρε φίλε να δεις Τσέχοφ ή Μπρέχτ...δεν έχω απαιτήσεις πλέον από το μικροαστικό σου μυαλουδάκι να παρακολουθήσεις τέτοιες παραστάσεις...αλλά μια ροκ παράσταση σαν και αυτή που θα μπορούσε να ήταν και ένα ανατρεπτικό κόμικ δεν θέλει και πολύ φαιά ουσία...δεν φτάνει δηλαδή που έχουμε καταντήσει ρηχοί έχουμε χάσει και το χιούμορ μας ρε φίλε...σοβαροφάνεια και άγνοια, κακογουστιά και έλλειψη χιούμορ...αναρωτιέμαι που βαδίζουμε....

Run with me baby!

Άλλο ένα βιντεάκι δεν βλάπτει κανέναν...γιατί υπάρχουν στιγμές που....κανένας στίχος, κανένα ρίμα, καμία λέξη δεν μπορεί να αποτυπώσει τον ψυχισμό σου...να καθρεφτίσει κάποια λεπτά απο τον χρόνο...μια μελωδία όμως σαν και αυτή σε ταξιδεύει,σε εκφράζει,σου δίνει το καταφύγιο για λίγα λεπτά, όσο διαρκεί...μια μουσική...μια μουσική που παίζει στο μυαλό σου, νότες νωχελικές και μειλίχιες σαν και τις σκέψεις σου...