Αμάν πια, τόσες μέρες αποχή…μπάφιασα! Ρούφα μια γερή τζούρα από «νικοτίνη», κράτα βαθιά την δόση στην στοματική κοιλότητα και ξεκίνα…Περσέπολις λοιπόν. Η αυτοβιογραφική Μαργιάν Σατραπί μας μεταφέρει στα δύσκολα χρόνια της ανατροπής του Σάχη, της ισλαμικής επανάστασης του ‘79 και του πολέμου Ιράν-Ιράκ μέσα από ένα καυστικό animation που καθηλώνει με την τεχνοτροπία του, το απολαυστικό του χιούμορ, την αφηγηματική του απόδοση, και τους έξυπνους διαλόγους που ταυτίζονται με γνώριμες νοοτροπίες της Μεσογείου. Ανάμεικτα συναισθήματα με έντονες εξάρσεις. Εκπληκτικό! Η μικρή θηλυκή ριζοσπάστης «άγεται» και φέρεται όπως της προστάζει το έμφυτο αντιδραστικό της ταλέντο, οι καταβολές της και η ιστορία που αρχίζει να γράφεται στους δρόμους. Με μαντίλα, σύμβολο της γυναικείας καταπίεσης, και t-shirt “Punk is not dead” τριγυρνάει στους δρόμους της Τεχεράνη
ς (?), αλιεύει πειρατικά cd των Iron Maiden, ενίοτε μαστουρώνει με metal tempo και ενώ επιδίδεται σε «ακροβατικά» headbanging βγάζει γλώσσα σε στερεότυπα, σοφιστίες, διακρίσεις και κατεστημένα του πολιτικού πάλκου με την αρωγή της αρετής που είναι διάχυτη στην οικογένεια της, στον λενινιστή θείο της Ανούς με τις ανατρεπτικές του θεωρίες και στην ασύλληπτη, σούπερ γιαγιά της.Η φυγή της από την πατρίδα, οι αδιέξοδοι έρωτες, οι μέρες της περιπλανώμενη φλερτάροντας με το περιθώριο, αποδίδουν στην μεγάλη οθόνη μια φιγούρα (και ας είναι καρτούν) διόλου φαντασιακή, σφυρηλατημένη μέσα από αντιξοότητες, συγκινησιακή μέσα από τον χαβαλέ καθώς και αναπάντεχα αληθινή.
Το κόμικ αυτό χαίρει της υψηλής μας εκτίμησης, άλλωστε δεν τιμήθηκε τυχαία με το βραβείο σεναρίου.
Αισίως, ας πάμε παρακάτω.
Θεατρική παράσταση, ο Δον Ζουάν στο Σόχο. Ο απόλυτος λάτρης της γυναικείας σάρκας, θιασώτης και υπέρμαχος του μότο «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω
» γιατί παντού υπάρχει κρυμμένη η μοναδικότητα, διεκδικητής και ματαιόδοξος, νάρκισσος μέχρι τελικής πτώσεως, επιδερμικός, μοιράζει τις μεγάλες του αλήθειες με μια ανεκδιήγητη έπαρση και βεβαιότητα, αλήθειες που σε τσιμπάνε χλευαστικά στο μάγουλο, αποστομωτικός, προκλητικός, βάναυσος, στυγνός, . Δεν εξεπλάγην με την ερμηνεία του Μαρκουλάκη, εξάλλου ξέρει καλά να ανταποκρίνεται σε τέτοιους «άρρωστους» ρόλους. Ο Παπαχρόνης από την άλλη, θα μπορούσε δίκαια κάποιος να επικαλεστεί, ότι επισκιάζει τον τρομερό «γαλαζοαίματο». Άντε γιατί του τα έχω και μαζεμένα…να κατηγορήσει την κοινότητα των bloggers και των podcasters ότι δεν έχουνε ζωή, και ότι όλοι είναι κλεισμένοι σε ένα μικρόκοσμο καλά μπανταρισμένο…get a life ρεεεεεε??? Σε εμένα απευθύνεστε κύριε, που βρίσκομαι πρώτη σειρά πλατεία? Και εγώ τυχαίνει να είμαι blogger. Πολύ αντιφατικός μου φαίνεστε Δον, και πολύ cool να μιλάει κανείς εκ του ασφαλούς, άεργος και ανέμελος…το γαμήσι πράγματι δεν έβλαψε κανέναν, ειδικά όταν δεν έχει σκοτούρες…θα μου πεις μια θεατρική παράσταση/ διασκευή είναι προσγειωμένη στη σημερινή εποχή, μην πωρώνεσαι…ok σιωπώ!Ομολογώ ότι σεναριακά το έργο με ταρακούνησε στο έπακρο. Είναι πολύτιμος ο θησαυρός της ελληνικής γλώσσας που χρησιμοποιείται με έναν απροσδόκητα εκπληκτικό τρόπο…μακάρι να μπορούσαμε να μιλάμε έτσι και στην καθημερινότητά μας.
Αυτά και με την παράσταση.
Μπορώ να πω και κάτι τελευταίο ρε παιδιά γιατί με πνίγει? Γιατί να μην μπορείς καημένη? Λοιπόν!!!!
Θα παρακαλούσα τα ειδησεογραφικά δελτία των 8, τώρα που μαίνεται φονικός πόλεμος μεταξύ της emo και trendy κοινότητας-χαχαχα μην χέσω-να προσέξουν πολύ πριν μας κατακρεουργήσουν, τοποθετώντας στα παράθυρα μαϊντανούς που αραδιάζουν μπουρδεολογίες του στυλ «μάνα emo, trendy ή whatever μαρτυρά…» …δεν νομίζω ότι η νέα γενιά μπορεί να αντέξει άλλη ασύδοτη μαλακία στα μέσα ενημέρωσης. Θα ξεχάσω εγώ τις @@$$% που ξεστομίζανε άτομα εκλεκτής ποιότητας –χαχαχα-όπως π.χ. η Ηρώ Μουκίου κ.α. (ο Ζουράρης perhaps…?)στα κανάλια, γύρω στα τέλη του ’90 σχετικά με το κύμα των ravers και την trance μουσική που κατακλύζει όλη την χώρα καθώς και την αξέχαστη, πονεμένη μάνα raver που σφάδαζε όλο αγανάκτηση για το υιό της που κατρακύλησε στα ναρκωτικά εξαιτίας της καταραμένης μουσικής!
Και τελοσπάντων ποία είναι αυτά τα πλασματάκια με την ωραία φραντζούλα και το ξασμένο από την λακ μαλλί που ισχυρίζονται ότι ακούνε πανκ/ γκόθικ μουσική με emotional στίχους (I beg your pardon?) φέρουν ένα δήθεν μαστουρωμένο-θλιμμένο βλέμμα στο πρόσωπο και μια στάμπα στην τσάντα Ν. Βέρτης ή Ε. Παπαρίζου, και τους συναντά κανείς σε πίστες, μπουζουκερί και σκυλάδικα κάθε λογής? Παντού υπάρχουν εξαιρέσεις και άτομα ψαγμένα με την emo μουσική αλλά ρε παιδιά εδώ μιλάμε κυρίως για μια ομογενοποιημένη μάζα από ύφη και στυλ. Θα μου πεις αυτά που λάνσαρες ή άκουγες εσύ στην ηλικία των 17 ήταν ποιοτικά? Πάντα δεν υπάρχουν τα ρεύματα, οι μουσικές τάσεις? Το ντύσιμο δεν ήταν πανομοιότυπο? Περίπου, maybe, maybe not. Το σίγουρο είναι ότι κανείς μας δεν πήγαινε στα μπουζούκια και στα clubs και όχι επειδή δεν μπορούσαμε.
Η Emo- εποχή χαρακτηρίζεται από τον κ. Ορφανό του Βlow magazine ως ένα κακόγουστο «χωνευτήρι από διαφορετικότητες». Δεν χρίζει σοβαρότητας, διάκρισης, αυθεντικότητας. Για τον λόγο αυτό, καλό είναι να υπάρχει πλήρη επίγνωση του τι ακούς και να μην το κάνεις επειδή το προστάζει η μόδα.
Η μουσική emo που λέγεται ότι ακούνε (π.χ. Alesana, Funeral for a Friend etc…) είναι ένα αδιαχώριστο πράγμα από ακαθόριστες μελωδίες και ουρλιαχτά (όχι δεν μοιάζουν καθόλου με τα brutal φωνητικά metal/ death /gothic συγκροτημάτων, πολύ θα το ήθελαν), λέγεται ότι είναι ένα συνονθύλευμα punk, hardcore στοιχείων (το φαντασιώνονται?) όπως και το ντύσιμο τους… το οποίο παρεμπιπτόντως τυγχάνει να μ’ αρέσει (όχι σε όλους)…
Αυτός ο Ian McKaye πολύ παρεξηγημένο άτομο…από όσο γνωρίζω πάντως και διαβάζω αυτοί που ακούγανε τότε emo rock ουδεμία σχέση δεν έχουν με την τωρινή κατάσταση…και φυσικά δεν είχαν περισσότερες τάσεις αυτοκτονίας από άλλους… δεν αγνοώ το ακαταλόγιστο της ηλικίας αλλά εις γνώσιν και συμμόρφωσιν…
Υ.Γ. μερίδιο ευθύνης έχουν γονείς και φυσικά το καταραμένο σύστημα!
Καλά Χριστούγεννα παίδες!!!!!
