Do me a favour...

...κάνε να έρθουν οι Arctic Monkeys για μια και μόνο συναυλία στην Ελλάδα...είναι ζήτημα ζωής και θανάτου......cheer me up!
"....αν μετρήσω μέχρι το δέκα και με φωνάξει η μαμά μου για φαγητό τότε αυτό σημαίνει ότι θα έρθουν...1,2,3,4...."

Children of Beslan

Βραδυνή έξοδος και επιστροφή στο σπίτι, ώρα 04:00 τα ξημερώματα. Ανοίγω την τηλεόραση στην συχνότητα της ΝΕΤ και αναρωτιέμαι χαμηλόφωνα "...μα ντοκιμαντέρ τέτοια ώρα, δεν είναι λιγάκι ακατάλληλη η στιγμή?". Συνοφρυωμένη όλο απορία, κουλουριάζομαι στον καναπέ και παρακολουθώ...Φρίκη!Με αφορμή αυτό το ποστ και λαμβάνοντας υπόψη ότι από ώρα σε ώρα μπορεί να γεννηθεί το μωρό μιας φίλης, αναλογίζομαι τις βαρβαρότητες και τα άχαρα παιχνίδια που τελικά μας επιφυλάσσει η ζωή. Σας παραπέμπω στο παρακάτω βιντεάκι. Είναι αποσπάσματα από την εφιαλτική εκείνη Τετάρτη της 1ης Σεπτεμβρίου του 2004 όταν "η εμπόλεμη ζώνη της Τσετσενίας πέρασε αιφνιδιαστικά τις πύλες ενός ήσυχου σχολείου της Βόρειας Οσετίας. 53 ώρες αργότερα, η πολιορκία κατέληξε σε σφαγή. Πάνω από 330 άνθρωποι σκοτώθηκαν, πολλοί από αυτούς παιδιά". Συγκλονιστικές οι μαρτυρίες που εξομολογούνται, με μια αφηρημένη αθωότητα στα μάτια, τα λιλιπούτεια εκείνα πλάσματα που υπέστησαν τις κτηνωδίες των Τσετσένων τρομοκρατών. Στο ντοκιμαντέρ είναι ακραιφνώς αποτυπωμένη η φρενήρης ατμόσφαιρα που έζησαν για 3 ολόκληρες ημέρες οι όμηροι του σχολείου που τελικά μετατράπηκε σε ένα πορφυρό ποτάμι από αίμα.
"Θεός δεν υπάρχει, μόνο Στρατιωτική Δύναμη"..."Ονειρεύτηκα τον Χάρρυ Πότερ, γίναμε φίλοι, ήρθε με τον αόρατο μανδύα του για να με προστατέψει από τους κακούς..."Αυτές είναι φράσεις που ξεπροβάλουν από τα "ανυπεράσπιστα" χείλη δύο μικρών αγοριών. Σπαρακτικό.

Κλείνοντας, ας θυμίσουμε ότι η δολοφονημένη, από τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες, δημοσιογράφος Άννα Πολιτόφσκαγια που έχω αναφέρει και σε παλαιότερο ποστ - η εκλιπούσα ακτιβίστρια που πάσχιζε να υπερασπίσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια όλων των πολιτών- όταν επιχείρησε να μεταβεί από τη Μόσχα στο Β.Καύκασο για να καλύψει τη δραματική κατάληψη του σχολείου στο Μπεσλάν, υπέστη σοβαρή δηλητηρίαση στο αεροπλάνο. Αυτή ήταν και η πρώτη απόπειρα δολοφονίας εναντίον της.

1st part

2nd part

C.A.P.T.U.R.E.D

...μετά από αδιέξοδους συλλογισμούς για το μέλλον της αποστράπτουσας πολιτικής ραθυμίας, μετά από ανεμοστρόβιλους μάταιων σκέψεων για το προσωπικό μου μέλλον των 615 ευρώ, της αποστειρωμένης, φλώρικης, αντιεπαναστατικής εποχής που διανύουμε, της κακής μου συναστρίας-να το πω- που θέτει τροχοπέδη στον απεγκλωβισμό μου από τα στεγανά της μικροπρεπής κοινωνίας στην οποία ζω, παρόλες τις προσπάθειες που συνεχίζω να καταβάλω...μόνο αυτή η "συγχωρδία" μπορεί και κρατάει το μυαλό σε εγρήγορση σήμερα, ημέρα Πέμπτη!

Get Thrashed-Σπάσ'τα

Και από το πανκ περνάμε στις αρχές της δεκαετίας του '80, «...όταν οι Metallica και άλλες μπάντες έθεταν τις βάσεις γι’ αυτό που θα ονομαζόταν heavy metal μουσική». Πρωτίστως θα μοιραστώ μαζί σας το πόσο πολύ διασκέδασα με το κοινό που παρακολουθούσε σχεδόν ευλαβικά το ντοκιμαντέρ και συμμετείχε ενεργά, με σχόλια, ζητωκραυγές και γιουχαρίσματα. Οφείλω να πω ότι δείχνω μεγάλο σεβασμό στο είδος, στην ιστορική του παρακαταθήκη, στους εκπροσώπους και στους γνήσιους μεταλάδες, λάτρεις και πιστούς ακολούθους του thrash metal!

Τρομερή σκηνοθεσία και σφαιρική κάλυψη του θέματος επενδυμένου από σκληροπυρηνικούς ήχους και συμπεριφορές που μαρτυράνε την προσήλωση στο thrash metal, όπως το stage diving, το moshing και το headbanging (εξ’ ου και το σπάστα) και την επιρροή που διέθετε το είδος. Οι πρωταγωνιστές χάρμα οφθαλμών! Από τον Κirk Hammett των Metallica ,πρώην μέλος των Exodus, στον πρώην ντράμερ των Overkill Rat Skates και τραγουδιστή Bobby "Blitz" Ellsworth. Οι αφηγήσεις των Chris Jericho ( Fozzy), Katon W. De Pena (Ηirax) και του γκρουπ Lamp of God απέβησαν διαφωτιστικές.

Ζήσαμε στιγμές απείρου κάλλους με τον frontmen των Megadeath, David Mustaine να περιαυτολογεί με δέος για το αστείρευτο ταλέντο του και τις σπάνιες κιθαριστικές του ικανότητες. Εκτόξευσε ένα δριμύ κατηγορώ και μίλησε χωρίς φόβο και πάθος για τον αποδεκατισμό που υπέστη μετά την απόσυρση του αυτό το ποταπό γκρουπάκι με το όνομα Metallica! Απόλαυση! Δεν αμφιβάλλω ότι αποτελεί μεγαθήριο της thrash metal μουσικής αλλά ένα πιο ταπεινό προφίλ δεν θα έβλαπτε κανέναν! Μην ξεχάσω σε αυτό το σημείο να προσθέσω ότι ο Phil Anselmo των Pantera, ενός γκρουπ που λέγεται ότι επιβίωσε στην οδυνηρή δεκαετία του ’90, μια δεκαετία απαξίωσης για τη thrash metal σκηνή και την αναβίωση της grunge κουλτούρας του Seattle, μιλάει στον φακό με το γνωστό νηφάλιο ύφος... «ψηλέ έχεις ένα κατοστάρικο».

Οι μπάντες που παρελαύνουν on stage όλο το βράδυ, από τους μελωδικούς Anthrax μέχρι τους Slayer, από τους βραζιλιάνους Sepultura, τους γερμανούς Kreator, και τους μεταλλαγμένους thrash-αδες του hardcore punk, Suicidal Tendencies στους nu metal System Of A Down, «ρίχνουν φως σε μια αγνοημένη, αλλά απίστευτη μουσική σκηνή, όπως και στο πώς από έναν απλό θόρυβο του underground, το thrash metal μετενσαρκώνεται σε έναν δυνατό, υπερβολικό και σταθερό βρυχηθμό που θεωρείται πια σχεδόν mainstream» ενώ ένας οργασμός από thrash metal ήχους ντύνει το background.

Στην αντίπερα όχθη της Bay Area thrash σκηνής του San Francisco βρίσκεται το glam metal. Εν παραδείγματι, οι Motley Crew, οι Cult (και πολλοί άλλοι εκπρόσωποι που δεν αναφέρθηκαν), προβάλλουν μια ποζεριά, ντυμένοι και βαμμένοι σαν γυναίκες, που καθίσταται αναγκαίο κακό και αποδοκιμάζεται οξύτατα και με χλευαστικό τρόπο από τους thrashers. «Παρουσιάζονται επαρκώς τα στέκια, ο ενδυματολογικός κώδικας, το savoir vivre της εποχής και ο αντίκτυπος σε άλλες χώρες, ενώ ως δείγμα ροκ ιστορικής σκέψης ο θανάτος έχει κατανυκτικό αποτέλεσμα στο κοινό», όπως συνέβη με το χαμό του Paul Baloff των Exodus.

Και για να κλείσουμε αυτή τη μαρτυρία με την σχεδόν «μυσταγωγική» ατμόσφαιρα της δεκαετίας του ’80 που μας μεταφέρει ο Rick Ernst καθ’ όλη τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ, θα προσπαθήσω να ανακαλέσω δύο μότο που αφουγκράζομαι και σας παραδίδω...
«...το thrash metal είναι μια σκοτεινή φλόγα, ένα πυρακτωμένο όχημα που το κουβαλάς από την μέρα που γεννιέσαι» ενώ κατά τον ορισμό του Bobby Ellsworth (Overkill) «o γνήσιος thrasher είναι ο τριανταεξάρης με δύο παιδιά». Έχει κανείς αντίρρηση?

(to be continued)

"White riot, I wanna riot, white riot, a riot of my own"

Αφήνοντας πίσω μας με λειψό χαμόγελο τους πολυσύχναστους δρόμους που αγκάλιασαν και φέτος το Φεστιβάλ Ταινιών «Νύχτες Πρεμιέρας», τα κατάμεστα σινεμά της Σταδίου και Κηφισίας, σκιρτούμε από ηδονή και ικανοποίηση για τα έργα τέχνης που θριάμβευσαν στην μεγάλη οθόνη και είχαμε και εμείς την τιμή να παρακολουθήσουμε σε πρώτη προβολή το τελευταίο δεκαήμερο. Είναι μέρες τώρα που θέλω να γράψω γι’ αυτά αλλά ο χρόνος ποτέ δεν ήταν αρκετός. Φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσω να αποδώσω με ακρίβεια όλες τις εικόνες που έχουν αποτυπωθεί στο σκληρό μου δίσκο γιατί μέρα με τη μέρα έχουν αρχίσει να ξεφτίζουν. Ειλικρινά αγωνιώ γιατί ειλικρινά δεν ξέρω από που να αρχίσω. Αναβοσβήνουν στην οθόνη του μυαλό μου σκηνές από το Get thrashed ενώ ταυτόχρονα βουίζει στα αυτιά μου ο βρυχηθμός του Joe Strummer στο White Riot, κομμάτι που πυροδοτεί την έναρξη του βιογραφικού του αφιερώματος. Οne more cup of coffee προσφέρουμε στον Τodd Haynes για το αριστούργημα του I am not there, indie rock tracks συνοδεύουν τα μειλίχια πάθη ενός Ρομαντικού Ηδονοβλεψία και τέλος στο Boxes μια εμφανώς γερασμένη Τζέιν Μπίρκιν πολεμάει τον εαυτό της για να αποδεσμευτεί από τα φαντάσματα του παρελθόντος και τα κουτιά από τις αναμνήσεις που την καταδιώκουν σαν ύαινες, σκηνοθεσία δια χειρός Μπίρκιν.

«Φονικά ανθρώπινα ένστικτα και οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν στην σεξουαλικότητα», ενοχικά βλέμματα και ένας ατελέσφορος έρωτας. Ο πόλεμος, η απόβαση των συμμαχικών στρατευμάτων στο λιμάνι της Δουνκέρκης, ο βομβαρδισμός σε υπόγειο σταθμό της Αγγλίας, είναι γεγονότα που προλειαίνουν το έδαφος, ο θάνατος επέρχεται αναπόφευκτα. Η αχαλίνωτη φαντασία της αδελφής που αποβαίνει καταστροφική δεν τιθασεύεται από την δύναμη της λογικής. Όταν πια συνέβη ήταν πολύ αργά. Ατμόσφαιρα εποχής μεν ελάχιστα μυστηριακή δε. Αξιοσημείωτες ερμηνείες για την Εξιλέωση του Ίαν Μακ Γίουαν με ανερχόμενο αστέρι τον McVoy. Το τέλος μας αφήνει με μια συγκρατημένη θλίψη, προσωπικά δεν εξιλεώθηκα γιατί απευχόμουν την τροπή που πήρε τελικά το σενάριο. Μόνο η θεία δίκη θα μπορούσε να λειτουργήσει λυτρωτικά και θα ξεδιψούσε την εκδικητική μου φύση!

Η Εξιλέωση ευτυχώς επισκιάζεται από την «εκκωφαντική» μουσική των Clash και την επιβλητική παρουσία του front man του θρυλικού συγκροτήματος, Joe Strummer. Ευγνωμονώ τον στενό του φίλο και σκηνοθέτη της ταινίας Julienne Temple που ξέθαψε από μέσα μου την ξεχασμένη σουφραζέτα, την επαναστάτρια που δεν μάχεται μοναχά για την προάσπιση των γυναικείων δικαιωμάτων. Παιδί διπλωμάτη, αναθρεμμένο στους στιβαρούς τοίχους ενός οικοτροφείου, από τότε διαφαίνονταν έστω και αμυδρά η ηγετική του ικανότητα και το ταλέντο του να ξεχωρίζει. Μεγάλωσε υπό τους ήχους της μουσικής του κόσμου. Στην εφηβεία εντάσσεται στην Σχολή Καλών Τεχνών, στην τότε αποκαλούμενη σχολή των τεμπέληδων ή αλλιώς χασομέρηδων. Αποβάλλεται όταν η ανήσυχη φύση του τον προτρέπει να σχεδιάσει έναν πίνακα από χρησιμοποιημένα ταμπόν. Η αυτοκτονία του αδελφού του Ντέιβιντ πληγώνει ανεπανόρθωτα τον εύθραυστο ψυχισμό του. Ο αυτόχειρας Ντέιβιντ αποφασίζει να βάλει τέλος στην ζωή του μιας και δεν τον ικανοποιούσε πια. Βαφτισμένος ναζιστής ακροδεξιός, με σβάστικες φορεμένες ολούθε, είχε μεταμορφωθεί τα τελευταία χρόνια. Το πανκ ρεύμα έχει αρχίσει να μαίνεται, ο Μπέρνι Ρόουντς που εφηύρε το είδος μαζί και τους Sex Pistols θα αλλάξει σελίδα στην μέχρι τότε πορεία του Joe διαχωρίζοντας τον από τους ροκαμπίλι 101’ers. Η κάλπικη λατρεία των Rolling Stones και των Beatles τον ενοχλεί. Η τρικυμιώδης περσόνα του John Mellor, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, οι ίντριγκες, οι «απολύσεις παλιών εθισμένων στα ναρκωτικά και οι προσλήψεις νέων μελών» δίνουν ζωή και παίρνουν από την αίγλη του ως front man. «Θα γίνω ροκ σταρ και το εννοούσε» ομολογεί μια φίλη του στο ντοκιμαντέρ. Μέσα από αμέτρητες καταθέσεις συνεργατών και φίλων, επώνυμων και μη, καθισμένους γύρω από μια φωτιά, μέσα από σπάνιες, εξομολογητικές συνεντεύξεις του σκηνοθέτη με τον ίδιο τον Στράμερ προκύπτει ένας διθύραμβος στο πρόσωπο του, μια εξύψωση και όχι απαραίτητα αγιοποίηση του πνευματώδη, αυθάδη και βαθιά πολιτικοποιημένου ειδώλου. Μέσα από την πανκ μουσική του, και όχι μόνο, διαμορφώνει γενιές ανθρώπων, πλάθει αξίες και ιδανικά για τους νεολαίους που ταξιδεύουν νοερά μαζί του ανά τον κόσμο μέσα από τους στίχους και την μουσική του. Έκανε λάθη, πολλές φορές ακρότητες, δεν ήταν αψεγάδιαστος, παρόλα αυτά κερδίζει την συγχώρεση αυτών που έβλαψε. Θαμώνας του Γκλάστονμπερι, ενίοτε καταληψίας, επαναστάτης με ριζωμένη την πολιτική διαμαρτυρία στις φλέβες του, ποτέ δεν αισθάνθηκε στο μέγιστο την δόξα γιατί ήταν έμφυτα ενοχικός τύπος. Αισθανόταν άβολα με την μεγάλη επιτυχία γιατί ένιωθε ότι χάνει την επαφή με το κοινό του, σε αντίθεση με τον Μικ Τζόουνς που απολάμβανε κάθε λεπτό.

«Όταν σου έλεγε ότι θα βγούμε το βράδυ ήξερες εκ των προτέρων τι επρόκειτο να επακολουθήσει και πάντα έπαιρνες μαζί σου ένα ζευγάρι γυαλιά...» επισημαίνει κάποιος από τους γνωστούς-αγνώστους, ένα μείον του σκηνοθέτη να παραλείψει ονόματα.

Τα σχέδια που ζωγράφιζε στα τετράδια του ξαφνικά έπαιρναν σάρκα και οστά, ζωντάνευαν και χόρευαν στους ρυθμούς της πανκ. Εκστασιάστηκα με την ευρηματικότητα του σκηνοθέτη. Επίσης με αιφνιδίασαν τα αποσπάσματα από την Φάρμα των ζώων.

Η αναδρομή στο χρόνο που αφιερώνει στους Mescaleros, στους Pogues, και στους 101ers αποκαλύπτει όλες τις πτυχές της προικισμένης του φιγούρας.

Οι Clash διαλύονται μετά από την δεκάχρονη πορεία τους στα μουσικά δρώμενα και τότε ξεκινά η κάθοδος του Στράμερ ως μουσικού. Επανασυνδέονται για μια και μόνο φορά με σκοπό να στηρίξουν αφιλοκερδώς τις προσπάθειες βελτίωσης των άθλιων εργασιακών συνθηκών των εργαζομένων στο πυροσβεστικό σώμα!

Ο Στράμερ καταρρέει το 2002 και αφήνει μια ανεκτίμητη κληρονομιά στους συνεχιστές του είδους. Ο Τεμπλ συνθέτει το συγκινητικό πορτρέτο ενός καλλιτέχνη που δεν επαναπαυόταν... «δεν έχει νόημα να έχω πράγματα, όταν δεν μπορούν να τα έχουν και άλλοι». Ζωγραφίζει τον καμβά ενός γκρουπ, μιας αλησμόνητης εποχής που ξύπνησε μέσα μας την ανάγκη για κινητοποίηση και την αγάπη μας για την ζωή που μας απαξιώνει!

(to be continued)