Feelin' Good...

Αμάν πια, τόσες μέρες αποχή…μπάφιασα! Ρούφα μια γερή τζούρα από «νικοτίνη», κράτα βαθιά την δόση στην στοματική κοιλότητα και ξεκίνα…

Περσέπολις λοιπόν. Η αυτοβιογραφική Μαργιάν Σατραπί μας μεταφέρει στα δύσκολα χρόνια της ανατροπής του Σάχη, της ισλαμικής επανάστασης του ‘79 και του πολέμου Ιράν-Ιράκ μέσα από ένα καυστικό animation που καθηλώνει με την τεχνοτροπία του, το απολαυστικό του χιούμορ, την αφηγηματική του απόδοση, και τους έξυπνους διαλόγους που ταυτίζονται με γνώριμες νοοτροπίες της Μεσογείου. Ανάμεικτα συναισθήματα με έντονες εξάρσεις. Εκπληκτικό! Η μικρή θηλυκή ριζοσπάστης «άγεται» και φέρεται όπως της προστάζει το έμφυτο αντιδραστικό της ταλέντο, οι καταβολές της και η ιστορία που αρχίζει να γράφεται στους δρόμους. Με μαντίλα, σύμβολο της γυναικείας καταπίεσης, και t-shirt “Punk is not dead” τριγυρνάει στους δρόμους της Τεχεράνης (?), αλιεύει πειρατικά cd των Iron Maiden, ενίοτε μαστουρώνει με metal tempo και ενώ επιδίδεται σε «ακροβατικά» headbanging βγάζει γλώσσα σε στερεότυπα, σοφιστίες, διακρίσεις και κατεστημένα του πολιτικού πάλκου με την αρωγή της αρετής που είναι διάχυτη στην οικογένεια της, στον λενινιστή θείο της Ανούς με τις ανατρεπτικές του θεωρίες και στην ασύλληπτη, σούπερ γιαγιά της.
Η φυγή της από την πατρίδα, οι αδιέξοδοι έρωτες, οι μέρες της περιπλανώμενη φλερτάροντας με το περιθώριο, αποδίδουν στην μεγάλη οθόνη μια φιγούρα (και ας είναι καρτούν) διόλου φαντασιακή, σφυρηλατημένη μέσα από αντιξοότητες, συγκινησιακή μέσα από τον χαβαλέ καθώς και αναπάντεχα αληθινή.
Το κόμικ αυτό χαίρει της υψηλής μας εκτίμησης, άλλωστε δεν τιμήθηκε τυχαία με το βραβείο σεναρίου.

Αισίως, ας πάμε παρακάτω.

Θεατρική παράσταση, ο Δον Ζουάν στο Σόχο. Ο απόλυτος λάτρης της γυναικείας σάρκας, θιασώτης και υπέρμαχος του μότο «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω» γιατί παντού υπάρχει κρυμμένη η μοναδικότητα, διεκδικητής και ματαιόδοξος, νάρκισσος μέχρι τελικής πτώσεως, επιδερμικός, μοιράζει τις μεγάλες του αλήθειες με μια ανεκδιήγητη έπαρση και βεβαιότητα, αλήθειες που σε τσιμπάνε χλευαστικά στο μάγουλο, αποστομωτικός, προκλητικός, βάναυσος, στυγνός, . Δεν εξεπλάγην με την ερμηνεία του Μαρκουλάκη, εξάλλου ξέρει καλά να ανταποκρίνεται σε τέτοιους «άρρωστους» ρόλους. Ο Παπαχρόνης από την άλλη, θα μπορούσε δίκαια κάποιος να επικαλεστεί, ότι επισκιάζει τον τρομερό «γαλαζοαίματο». Άντε γιατί του τα έχω και μαζεμένα…να κατηγορήσει την κοινότητα των bloggers και των podcasters ότι δεν έχουνε ζωή, και ότι όλοι είναι κλεισμένοι σε ένα μικρόκοσμο καλά μπανταρισμένο…get a life ρεεεεεε??? Σε εμένα απευθύνεστε κύριε, που βρίσκομαι πρώτη σειρά πλατεία? Και εγώ τυχαίνει να είμαι blogger. Πολύ αντιφατικός μου φαίνεστε Δον, και πολύ cool να μιλάει κανείς εκ του ασφαλούς, άεργος και ανέμελος…το γαμήσι πράγματι δεν έβλαψε κανέναν, ειδικά όταν δεν έχει σκοτούρες…θα μου πεις μια θεατρική παράσταση/ διασκευή είναι προσγειωμένη στη σημερινή εποχή, μην πωρώνεσαι…ok σιωπώ!
Ομολογώ ότι σεναριακά το έργο με ταρακούνησε στο έπακρο. Είναι πολύτιμος ο θησαυρός της ελληνικής γλώσσας που χρησιμοποιείται με έναν απροσδόκητα εκπληκτικό τρόπο…μακάρι να μπορούσαμε να μιλάμε έτσι και στην καθημερινότητά μας.

Αυτά και με την παράσταση.

Μπορώ να πω και κάτι τελευταίο ρε παιδιά γιατί με πνίγει? Γιατί να μην μπορείς καημένη? Λοιπόν!!!!
Θα παρακαλούσα τα ειδησεογραφικά δελτία των 8, τώρα που μαίνεται φονικός πόλεμος μεταξύ της emo και trendy κοινότητας-χαχαχα μην χέσω-να προσέξουν πολύ πριν μας κατακρεουργήσουν, τοποθετώντας στα παράθυρα μαϊντανούς που αραδιάζουν μπουρδεολογίες του στυλ «μάνα emo, trendy ή whatever μαρτυρά…» …δεν νομίζω ότι η νέα γενιά μπορεί να αντέξει άλλη ασύδοτη μαλακία στα μέσα ενημέρωσης. Θα ξεχάσω εγώ τις @@$$% που ξεστομίζανε άτομα εκλεκτής ποιότητας –χαχαχα-όπως π.χ. η Ηρώ Μουκίου κ.α. (ο Ζουράρης perhaps…?)στα κανάλια, γύρω στα τέλη του ’90 σχετικά με το κύμα των ravers και την trance μουσική που κατακλύζει όλη την χώρα καθώς και την αξέχαστη, πονεμένη μάνα raver που σφάδαζε όλο αγανάκτηση για το υιό της που κατρακύλησε στα ναρκωτικά εξαιτίας της καταραμένης μουσικής!

Και τελοσπάντων ποία είναι αυτά τα πλασματάκια με την ωραία φραντζούλα και το ξασμένο από την λακ μαλλί που ισχυρίζονται ότι ακούνε πανκ/ γκόθικ μουσική με emotional στίχους (I beg your pardon?) φέρουν ένα δήθεν μαστουρωμένο-θλιμμένο βλέμμα στο πρόσωπο και μια στάμπα στην τσάντα Ν. Βέρτης ή Ε. Παπαρίζου, και τους συναντά κανείς σε πίστες, μπουζουκερί και σκυλάδικα κάθε λογής? Παντού υπάρχουν εξαιρέσεις και άτομα ψαγμένα με την emo μουσική αλλά ρε παιδιά εδώ μιλάμε κυρίως για μια ομογενοποιημένη μάζα από ύφη και στυλ. Θα μου πεις αυτά που λάνσαρες ή άκουγες εσύ στην ηλικία των 17 ήταν ποιοτικά? Πάντα δεν υπάρχουν τα ρεύματα, οι μουσικές τάσεις? Το ντύσιμο δεν ήταν πανομοιότυπο? Περίπου, maybe, maybe not. Το σίγουρο είναι ότι κανείς μας δεν πήγαινε στα μπουζούκια και στα clubs και όχι επειδή δεν μπορούσαμε.

Η Emo- εποχή χαρακτηρίζεται από τον κ. Ορφανό του Βlow magazine ως ένα κακόγουστο «χωνευτήρι από διαφορετικότητες». Δεν χρίζει σοβαρότητας, διάκρισης, αυθεντικότητας. Για τον λόγο αυτό, καλό είναι να υπάρχει πλήρη επίγνωση του τι ακούς και να μην το κάνεις επειδή το προστάζει η μόδα.

Η μουσική emo που λέγεται ότι ακούνε (π.χ. Alesana, Funeral for a Friend etc…) είναι ένα αδιαχώριστο πράγμα από ακαθόριστες μελωδίες και ουρλιαχτά (όχι δεν μοιάζουν καθόλου με τα brutal φωνητικά metal/ death /gothic συγκροτημάτων, πολύ θα το ήθελαν), λέγεται ότι είναι ένα συνονθύλευμα punk, hardcore στοιχείων (το φαντασιώνονται?) όπως και το ντύσιμο τους… το οποίο παρεμπιπτόντως τυγχάνει να μ’ αρέσει (όχι σε όλους)…
Αυτός ο Ian McKaye πολύ παρεξηγημένο άτομο…από όσο γνωρίζω πάντως και διαβάζω αυτοί που ακούγανε τότε emo rock ουδεμία σχέση δεν έχουν με την τωρινή κατάσταση…και φυσικά δεν είχαν περισσότερες τάσεις αυτοκτονίας από άλλους… δεν αγνοώ το ακαταλόγιστο της ηλικίας αλλά εις γνώσιν και συμμόρφωσιν…

Υ.Γ. μερίδιο ευθύνης έχουν γονείς και φυσικά το καταραμένο σύστημα!

Καλά Χριστούγεννα παίδες!!!!!

"Waltzing" in and out...

Ευπειθώς αναφέρω ότι:

Στις 18.11.2007 εθεάθη στα multiplex cinema Odeοn Starcity, της οδού Συγγρού. Παρακολούθησε την νέα ταινία του σκηνοθέτη Ang Lee “Lust Caution”

Εντυπώσεις: δεν ανταποκρίθηκε στις υψηλές της προσδοκίες

Στις 21.11.2007 εντοπίζεται στον αριθμό 10 της οδού Πριγκηποννήσων στο Πολύγωνο. Θέατρο του Νότου, Κεντρική Σκηνή Αμόρε. Metamorphoses+ με αφορμή τους μύθους και ήρωες του Οβίδιου (Φαέθων, Νάρκισσος,Δάφνη κ.α.) εμπνευσμένοι από την ελληνική και ρωμαϊκή μυθολογία .

Εντυπώσεις: Εκθαμβωτικές παρουσίες, ασύλληπτου βάθους μονόλογοι, εύρος ερμηνειών και πολυμορφία, λιτά σκηνικά, παραλληλισμοί και επιτόπια σκιαγράφηση του Οβίδιου από τον ζηλευτό θίασο που ζωγραφίζει με τη «γύμνια» και την ανθρώπινη υπόσταση τους, τα επικά του ποιήματα. Ένας προς έναν η αναλογία. Καμία διάκριση. Ένα μεγάλο μπράβο στους νέους ηθοποιούς και στον εναλλακτικό σκηνοθέτη Θ. Μοσχόπουλο.

Δήλωση της ημέρας: μετά από μια ενδελεχή ματιά, συνεντεύξεις και αποσπάσματα από τον τύπο καταλήγουμε στο δυσάρεστο συμπέρασμα ότι το Θέατρο του Νότου θα κλείσει. Ευχή μας είναι να διαψευστούμε!

Στις 23.11.2007 διασταυρώνεται με την suburban παρέα της και περνάει την πόρτα του κατάμεστου Gagarin 205 στην οδό Αχαρνών. Puressence live. Θέα από τον εξώστη? Ξέχασέ το. Κεφάλια να κρέμονται από παντού. Καμία πιθανότητα διαφυγής. Ένα ασφυκτικά γεμάτο Gagarin, μια ακόμη απαράδεκτη διοργάνωση! Sold out η συναυλία? Απίστευτο! Στο πρώτο encore, δηλ. μετά από μια ώρα on stage καταφέρνει να δει τον James Mudriski και τους υπόλοιπους Mancunians. «Απαγγέλλει» στίχους με την κρυστάλλινη φωνή του, ομορφότερος από ποτέ. Αυτό οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε. Η απογοήτευση όμως στο πρόσωπο της δεν διαγράφεται έτσι απλά. Πρέπει κάποιος να επανορθώσει. Δυστυχώς όμως το encore δεν διαρκεί παρά μόνο 15’ λεπτά. Τέλος. Τι της έμεινε χαραγμένο στο μυαλό? Τίποτα. Μοναχά κάποιες διάσπαρτες νότες από τα αγαπημένα κομμάτια των πρώτων τους άλμπουμ.

Προσωπικές μαρτυρίες: Η συναυλία έκανε μεγάλη κοιλιά, όχι μόνο επειδή δεν βλέπαμε αλλά επειδή ήταν ένα καθαρό promotion του τελευταίου τους δίσκου- αναμάσημα των παλαιών- Don’t Forget to Remember. Στα μάτια μας φαντάζει αντιεπαγγελματική αυτή διοργάνωση-άρπα κόλλα! Διάβασα σε reviews ότι o James ξεχύθηκε στον κόσμο, έπαιξε με το κοινό του. Νιώθω σαν να μην υπήρξα ποτέ σε αυτό το live. Αθλιότητα. Κρίμα, πολύ κρίμα!

Στις 24.11.2007 σημειώνεται παραμονή στο σπίτι. Το dvd player έπαιξε την ταινία της Jane Campion (The Piano, The Portrait of a Lady), In the Cut με πρωταγωνιστές την Μέγκ Ράιαν και τον Μάρκ Ραφάλο.

Εντυπώσεις: ατμοσφαιρικό θρίλερ με σκηνοθετικές καινοτομίες και χρωματισμούς που καθηλώνουν. Σειρά από ακρωτηριασμούς γυναικών. Μια ζοφερή κοπέλα με υποψιασμένο βλέμμα ανέτοιμη να ενδώσει στις ορμές της και να παραδοθεί, ένας μπάτσος διαθέσιμος να την ανιχνεύσει και να την κάνει να υποκύψει. Γερές δόσεις συνουσίας παντός είδους. Παραδόξως, αν και όχι φαν αυτού του σινεμά, ενθουσιάστηκε

Στις 25.11.2007 εμφανίζεται μπουχτισμένη από ένα εντός των θυρών Σαββατοκύριακο στα multiplex cinema Village Park στο Ρέντη. Παρακολούθησε την ταινία του James Gray “We own the night” που κάνει την πρεμιέρα του σε ελληνικό έδαφος με το Φεστιβάλ Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου.

Εντυπώσεις: η Mendes κείτεται σε retro καναπέ, ο Phoenix πλησιάζει με εκστασιασμένο το βλέμμα και «τρυπάει» με το δάχτυλό του το αιδοίο της υπό τους ήχους του Heart of glass των Blondie. Καλά αρχίσαμε-μουρμουράει- περιμένοντας ένα «ιδανικό» τέλος. Η γκανγκστερική δραματική ταινία με τις μικρές της ανατροπές δυστυχώς όμως οδηγεί σε ένα 20’λεπτο επίλογο αλα Ζαν Κλοντ Βαντάμ. Το ξεφτίλισε εν ολίγοις. Μας άφησε με ένα χλευασμό στην έκφραση σαν να επισκίασε τις σκηνές που προηγήθηκαν. (Στα μεγάφωνα οι Pet Shop Boys με το Domino Dancing τα «σπάνε», οφείλω να το πω!)

Στις 28.11.2007 δέχεται ανοιχτή πρόσκληση από το ανοιχτό πανεπιστήμιο Ξε.Κοι.Να. Την εκδήλωση φιλοξενεί το πολιτιστικό κέντρο Γιάννης Ρίτσος προς τιμήν της προεξέχουσας προσωπικότητας, της ελληνίδας πρύτανη του Πανεπιστημίου της Ευρώπης, Ελένης Γλύκατζη- Αρβελέρ. Στις 18.00 περνάει μια βόλτα από τον πρώτο όροφο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης και δανείζεται τρία βιβλία με θεματολογία άσχετη μεταξύ τους. Μουσική: The Clash- The only band that matters, Γλωσσολογία: Συμβολή στην Ιστορία της γραφής (για να μην πάνε χαμένες τόσες διαλέξεις που παρακολουθεί στη Στοά του Βιβλίου υπό την επίβλεψη του κ. Μπαμπινιώτη) και Πολιτική Ιστορία: Το Χρονικό μιας Αντίστασης 1940-1950.
Επιστροφή στην αίθουσα. 19.30 μ.μ. Την κ. Αρβελέρ προλογίζουν διακεκριμένοι ομιλητές. Προηγείται καλλιτεχνικό πρόγραμμα επιμελημένο από το Κέντρο Λαογραφικών Μελετών, και ολιγόλεπτο αφιέρωμα στην Μικρά Ασία, λόγω του τόπου καταγωγής της κυρίας Αρβελέρ (Μουδανιά). Το πρόγραμμα «ντύνουν» παραδοσιακοί χοροί από τοπικό σύλλογο που εξεγείρει τα πάθη! Στο άκουσμα του χανιώτικου και του καστρινού είναι έτοιμη να ξεχυθεί στη σκηνή.

Kύριε Διοικήτα Διατάξτε!

Beautiful Stranger

Καταστρώνουν το σχέδιο. Το ομηρικό έπος που ξεπροβάλλει στέφεται με απόλυτη επιτυχία. Οι δολοπλόκες γυναίκες εργάζονται πυρετωδώς. Από το πρωί λοιπόν της είναι αδύνατον να ησυχάσει. Οι Μοίρες που κλώθουν τα νήματα της ζωής του ανθρώπου, ήρθαν και έγνεψαν μια μικρή κλωστή και στην δική της ασήμαντη ζωή. Η Λάχεση της μοίρασε τον κλήρο πουρνό χωρίς να ξέρει τι θα της λάχει. Μαύρος πάνθηρας με τα αρχικά ΙΡΚ. Καφές, αριθμός 497. Δεύτερος όροφος, καλημέρα. Πέμπτος όροφος, Win Gaep. Ευγνωμονεί. 08:08 εσύ Τ4, 08:12 εκείνη ΔΟ1. Διασταύρωση στοιχείων. Μα εσύ είσαι τελικά, ο αριθμός 1976 με τα περίτεχνα στραφταλίσματα σου να θαμπώνουν την θάλασσα της? Ο μονόλογος του Κύκλωπα στον Οβίδιο.

Ξύπνα σε παρακαλώ. Όχι άφησέ την, σου φωνάζει φθονερά, είναι παντέρημη νησίδα που την χτυπάν τα κύματα. Το υφάδι της είναι κεντημένο. Δεν θέλει να νιώσει, όμως σαλεύει το μυαλό της η χρυσαφί του επιδερμίδα. Το βλέμμα της μαγεμένο, η απεραντοσύνη της αρρενωπής του ματιάς, αλλοτριώνει κάθε λογική. Ανακαλεί, γυρνάει βασανιστικά τις σελίδες, σταματάει πάντοτε στο ίδιο σημείο. Καλημέρα, δεύτερος όροφος. Άλογη συμπεριφορά την κυριεύει. Και τώρα χάνεται απερίσκεπτα στους ατελείωτους διαδρόμους χωρίς να βρίσκει καταφύγιο στα κλαδιά του σαν χέρια όλο θέρμη. Ίσως ακροβατεί γιατί πασχίζει να βρει ένα βράχο να καλιάσει. Ο Έρωτας. Μάταια. Ναι, έμαθες…Και τώρα τι?

Μην προσπαθήσεις να βγάλεις άκρη, δεν θα μπορέσεις!

Sirens

...παλιές καλές εποχές, 2000, δευτεροετής φοιτήτρια κάπου μεταξύ Σόλωνος και Σίνα, ετοιμόρροπα κτίρια, η Νομική να σφύζει από ζωή, οι παρατάξεις σε μυούν και σε καταγράφουν στα κατάστιχα τους, επαναστατική μουσική να ξεχύνεται από τα υπαίθρια ηχεία, κρατάω ένα βιβλίο Πολιτικής Φιλοσοφίας ή Επικοινωνίας, αμέριμνη με το τσιγάρο να κρέμεται στο στόμα, καθισμένη στο υπόστεγο αναμένω την παλιοπαρέα για να πιούμε τον μεσημεριανό μας καφέ λίγο πριν μπούμε στο βραδυνό μάθημα Πολιτικής Οικονομίας. Αποχαιρετιόμαστε. Στάση Ακαδημίας. Αφετηρία 245 και 221, προορισμός οδός Παπάγου, Ζωγράφου. Η πρώτη μας γνωριμία με την Ανατολή!Συμφόρηση, αμάξια, παράθυρα με αναμμένα φώτα σαν μικρές φωτεινές κηλίδες στο σκότος, βγαίνουμε στο μπαλκόνι να καπνίσουμε παρέα, τους παρακολουθούμε, παραληρείς και με παρασέρνεις, κάτι γεμίζει ανεπαίσθητα τις φλέβες, χαμέρπεια από νότες, μπάσα και γρατζουνίσματα, ντράμς που πονάνε και μια φωνή αγγελική, διαπεραστική, ακόρεστη, τρυπάει τα εντόσθια μου...well hearts belongs, Like rock and skin, At peace with evil, And all within...διεισδύει σαν οξύ μέσα μου... A shadow looms above the river, And fire sweeps across the land, Our bones are twisted in their sockets, And even we must try to stand alone, Right here alone... αργοσβήνω με τις θελκτικές του μουσικές Fire in work beneath your skin, Forever let us sleep, παραδίνομαι στην βιομηχανική σιωπή του Sivert και καθάρια, ανέπαφη στην αυγή της Νορβηγικής alternative rock σκηνής...στέκομαι και σε κοιτώ...Til sirens tear the night wide open, And even we awake, love, Oh, listen,The world is awake, Oh, it's time for the tellers to ris...
Aποδέχομαι το στίγμα τους...νιώθω προνομιούχα που παρευρίσκομαι σε αρκετές συναυλίες τους αλλά νιώθω μια θλίψη για το χαμό του Robert, τον συνάντησα ένα βράδυ στον Αλχημιστή και από τότε...σαν να χάθηκε ένα κεφάλαιο από την ζωή μου, σαν μια βιωματική μουσική που έκανε fade out. Γνωρίζω το πλήγμα που υπέστη το γκρουπ και πενθώ μαζί με όλους τους φαν αν και το αναφέρω λιγάκι ετεροχρονισμένα...αναγνωρίζω το θησαυρό που μας αφήσανε και εύχομαι να τους ξαναδούμε σε στιγμές όπως το Nightly Disease και το Industrial Silence...και γιατί όχι και των δύο τελευταίων τους δίσκων (Grit & The Deep end)...Ειρωνεία...The Deep end είναι το όνομα του τελευταίου τους δίσκου, σφραγίζει την πορεία του γκρουπ με την γνωστή του σύνθεση.No life, no life without a fall...Now the wind has swept us all....
(Salt από το δίσκο Industrial Silence ). Τέλος εποχής για όλους μας λοιπόν?

υ.γ.αφορμή για αυτό το ποστ στάθηκε η ακατάπαυστη ροή από μουσικές των Madrugada στο ipod μου...οι παρηχήσεις, οι αναμνήσεις... εξάλλου το όφειλα στον εαυτό μου το συγκεκριμένο ποστ...όπως και πολλά ακόμη που δεν έχω βρει την διάθεση και τον χρόνο για να καταγράψω...εν αναμονή λοιπόν!

'

..Που να'σαι Ρωτόκριτε?

Εν έτει 2007 δύο νέα παιδιά, ο 24χρονος Βαγγέλης και η 17χρονη Ειρήνη, αποφάσισαν να απεμπλακούν με άδοξο δυστυχώς τρόπο από τα στεγανά μιας κλειστής κοινωνίας, μιας κοινωνίας που ο θεσμός της οικογένειας και οι δεσμοί αίματος που τους συνέδεαν στάθηκαν τροχοπέδη στον έρωτα τους...ο κύκλος που δεν συναινεί και απορρίπτει με αιχμηρό τρόπο το συναίσθημα ήταν η αιτία που κατέστησε τα παιδιά αυτόχειρες...μέσω ενός ισχυρού φυτοφάρμακου. Τοποθεσία και μάρτυρας του γεγονότος η περιοχή Πλατιά Όψη στην Ιεράπετρα Κρήτης. Ειπώθηκε ότι ο Ερωτόκριτος ζωντάνεψε και πάλι στην αφέντρα του γυαλού, την Κρήτη. Δυστυχώς όμως το πέμπτο και τελευταίο χωρίο του ποιητή Κορνάρου δεν συνάδει με το θρήνο που θέρισε την οικογένεια του νεαρού Βαγγέλη. Εκείνος δεν τα κατάφερε, όμως τι να απέγινε άραγε το ανήλικο κορίτσι? Αν επιβίωνα εγώ μετά από ένα τέτοιο δράμα, ένας θα ήταν ο δρόμος...

Σαφώς επηρεασμένη από τα γεγονότα στην Ιεράπετρα και στα Ζωνιανά, ξεθάβω από το συρτάρια μου την κρητική μουσική, τις μαντινάδες με τους ομοιοκατάληκτους στίχους, τους καστρινούς και τα πεντοζάλια...μαθαίνω να χορεύω...και με ξορκίζω... δεν θα λησμονήσω ποτέ ξανά τις ρίζες μου, τις ανακαλύπτω από την αρχή, νιώθω υπερήφανη που καταγόμαι από το Ρέθυμνο της Κρήτης και τίποτα και κανένας οπλαρχηγός ή έμπορος ναρκωτικών, καμία μειοψηφία, δεν μπορεί να αμαυρώσει την τύχη του και την λεβεντιά του, την ιστορία της Κρήτης και τον πολιτισμό της... άλλωστε αυτό το "απόστημα" για να σπάσει και να καθαρίσει πρέπει να βγει από την ρίζα του, το παρακράτος ξεκινάει μέσα από την αστυνομία και οι υποτιθέμενοι κοινωνικοί λειτουργοί που θα σταλούν για να επιτελέσουν το έργο τους στα χωριά μου προκαλεί μοναχά τον γέλωτα ...λες και πρόκειται να απευθυνθούν σε άτομα με ειδικές ανάγκες ή πρώην κρατούμενους που επιζητούν την ένταξη τους στην κοινωνία. Μα για ποιον λόγο να το κάνουν όταν η νοσηρή κατάσταση της ανοχής της κοινωνίας ξεκινάει από την πρωτεύουσα, όταν τα γκέτο έχουν παρεισφρύσει στα προάστια, όταν π.χ. τα μεγαλύτερα εγκλήματα γίνονται στην Βέροια κοκ. Τι συμφωνία άραγε δεν έκατσε ανάμεσα στους φιλάργυρους αστυνομικούς, τους ιθύνοντες πολιτικούς ή βουλευτές με τα μόλις χτες φιλικά τοιυς κυκλώματα προστασίας, εμπορίας όπλων και ναρκωτικών που αποφάσισαν όλως τυχαίως να ξεκουκουλώσουν γιατί τα χαλάσανε στα λεφτά... θα το μάθω πολύ σύντομα που θα μου πάει!

Επειδή με παρέσυρε το ρέμα και αρχικά είχα σκοπό άλλα πράγματα να πω, βάζω στο cd player μια μαντινάδα, ανάβω το τσιγάρο του δειλινού, ξεδιαλύνω την θαμπή σου εικόνα, φαντάζομαι τα μεσημέρια να αλωνίζεις στους αγρούς, θυμάμαι τους Αρμένους, βράδυ Σαββάτου και απογεύματα στη μεσοχωριά, κάνω κτήμα μου την μαντινάδα, και πριν την καταπιώ με όλη μου την ανάσα, την παίρνω και την αφιερώνω στις αλύτρωτες ψυχές, σε εκείνες που χαθήκανε και σε εκείνες τις ζωντανές νεκρές...

Φτώχεια περνώ στον έρωτα...
Φτώχεια περνώ στο έρωτα...την φτώχεια που περνούνε
Αχ η φτώχεια που περνούνε τα μαδαρίτικα πουλιά όντε θα χιονιστούνε

....
εμπερδεψάτο το κορμί...
εμπερδεψάτο το κορμί τσι αγάπης σου τα πάθη
αχ τσι αγάπης σου τα πάθη μα δεν...
...μα δεν μαλώνω την καρδιά που κάνει τέτοια λάθη

.....

λυπούμαι την...
λυπούμαι την, τηνε καρδιά που την εχτυπούνε οι πόνοι
αχ που την εχτυπούνε οι πόνοι
...πάνω στην πρώτη μαχαιριά
πάνω στην πρώτη μαχαιριά δεύτερη δεν σηκώνει
αχ η δεύτερη δεν σηκώνει

......

άργησε στα χείλη μου το γέλιο να προβάλει
αχ το γέλιο να προβάλει....
πάνω στην πρώτη μαχαιριά
...πάνω στην πρώτη μαχαιριά μην ξαναρίξεις άλλη
αχ μην ξαναρίξεις άλλη...

.....

άργησε στα χείλη μου το γέλιο να προβάλει
...το γέλιο από τα χείλη μου
το γέλιο από τα χείλη μου εχάθηκε από τώρα...
…εχάθη
...εχάθηκε από τώρα, γιατί είναι οι πίκρες τσι αγάπης σου τα δώρα

.....

..τα μαύρα έβαλε η καρδιά
...τα μαύρα έβαλε η καρδιά
...και τα έχει συνηθίσει
αχ και τα έχει συνηθίσει και...
και πως θα το ξαναδεχτεί για να ξαναγαπήσει

..............

ποτές δεν γνώρισα χαρές,
χαρές δεν περιμένω
αχ χαρές δεν περιμένω,
...μοιάζω σαν να είμαι του βουνού...
μοιάζω σαν να είμαι του βουνού πουλί κυνηγημένο...
πουλί κυνηγημένο...
αχ ποτέ δεν γνώρισα χαρά...
χαρές δεν περιμένω

.............

τσιγάρο την αγάπη μας
τσιγάρο την είχες καταντήσει
αχ την είχες καταντήσει
δεν υπολόγισες ποτέ πως θα καεί να σβήσει....

Beggin'

Λοιπόν έχω πάθει μεγάλη πλάκα με το συγκεκριμένο κομμάτι ...χτες ένας συνάδελφος από την δουλειά με μύησε στους ρυθμούς του Doo Wop, ένα διασκευασμένο "έγχρωμο" μουσικό κατασκεύασμα της δεκαετίας του '50-'60, με καταβολές rythm n' blues...μου έφτιαξε τρομερά την διάθεση
όσοι πιστοί προσέλθετε, λάβετε θέσεις και ξεκινήστε το χορευτικό παραλήρημα... καλημέρα!

Do me a favour...

...κάνε να έρθουν οι Arctic Monkeys για μια και μόνο συναυλία στην Ελλάδα...είναι ζήτημα ζωής και θανάτου......cheer me up!
"....αν μετρήσω μέχρι το δέκα και με φωνάξει η μαμά μου για φαγητό τότε αυτό σημαίνει ότι θα έρθουν...1,2,3,4...."

Children of Beslan

Βραδυνή έξοδος και επιστροφή στο σπίτι, ώρα 04:00 τα ξημερώματα. Ανοίγω την τηλεόραση στην συχνότητα της ΝΕΤ και αναρωτιέμαι χαμηλόφωνα "...μα ντοκιμαντέρ τέτοια ώρα, δεν είναι λιγάκι ακατάλληλη η στιγμή?". Συνοφρυωμένη όλο απορία, κουλουριάζομαι στον καναπέ και παρακολουθώ...Φρίκη!Με αφορμή αυτό το ποστ και λαμβάνοντας υπόψη ότι από ώρα σε ώρα μπορεί να γεννηθεί το μωρό μιας φίλης, αναλογίζομαι τις βαρβαρότητες και τα άχαρα παιχνίδια που τελικά μας επιφυλάσσει η ζωή. Σας παραπέμπω στο παρακάτω βιντεάκι. Είναι αποσπάσματα από την εφιαλτική εκείνη Τετάρτη της 1ης Σεπτεμβρίου του 2004 όταν "η εμπόλεμη ζώνη της Τσετσενίας πέρασε αιφνιδιαστικά τις πύλες ενός ήσυχου σχολείου της Βόρειας Οσετίας. 53 ώρες αργότερα, η πολιορκία κατέληξε σε σφαγή. Πάνω από 330 άνθρωποι σκοτώθηκαν, πολλοί από αυτούς παιδιά". Συγκλονιστικές οι μαρτυρίες που εξομολογούνται, με μια αφηρημένη αθωότητα στα μάτια, τα λιλιπούτεια εκείνα πλάσματα που υπέστησαν τις κτηνωδίες των Τσετσένων τρομοκρατών. Στο ντοκιμαντέρ είναι ακραιφνώς αποτυπωμένη η φρενήρης ατμόσφαιρα που έζησαν για 3 ολόκληρες ημέρες οι όμηροι του σχολείου που τελικά μετατράπηκε σε ένα πορφυρό ποτάμι από αίμα.
"Θεός δεν υπάρχει, μόνο Στρατιωτική Δύναμη"..."Ονειρεύτηκα τον Χάρρυ Πότερ, γίναμε φίλοι, ήρθε με τον αόρατο μανδύα του για να με προστατέψει από τους κακούς..."Αυτές είναι φράσεις που ξεπροβάλουν από τα "ανυπεράσπιστα" χείλη δύο μικρών αγοριών. Σπαρακτικό.

Κλείνοντας, ας θυμίσουμε ότι η δολοφονημένη, από τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες, δημοσιογράφος Άννα Πολιτόφσκαγια που έχω αναφέρει και σε παλαιότερο ποστ - η εκλιπούσα ακτιβίστρια που πάσχιζε να υπερασπίσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια όλων των πολιτών- όταν επιχείρησε να μεταβεί από τη Μόσχα στο Β.Καύκασο για να καλύψει τη δραματική κατάληψη του σχολείου στο Μπεσλάν, υπέστη σοβαρή δηλητηρίαση στο αεροπλάνο. Αυτή ήταν και η πρώτη απόπειρα δολοφονίας εναντίον της.

1st part

2nd part

C.A.P.T.U.R.E.D

...μετά από αδιέξοδους συλλογισμούς για το μέλλον της αποστράπτουσας πολιτικής ραθυμίας, μετά από ανεμοστρόβιλους μάταιων σκέψεων για το προσωπικό μου μέλλον των 615 ευρώ, της αποστειρωμένης, φλώρικης, αντιεπαναστατικής εποχής που διανύουμε, της κακής μου συναστρίας-να το πω- που θέτει τροχοπέδη στον απεγκλωβισμό μου από τα στεγανά της μικροπρεπής κοινωνίας στην οποία ζω, παρόλες τις προσπάθειες που συνεχίζω να καταβάλω...μόνο αυτή η "συγχωρδία" μπορεί και κρατάει το μυαλό σε εγρήγορση σήμερα, ημέρα Πέμπτη!

Get Thrashed-Σπάσ'τα

Και από το πανκ περνάμε στις αρχές της δεκαετίας του '80, «...όταν οι Metallica και άλλες μπάντες έθεταν τις βάσεις γι’ αυτό που θα ονομαζόταν heavy metal μουσική». Πρωτίστως θα μοιραστώ μαζί σας το πόσο πολύ διασκέδασα με το κοινό που παρακολουθούσε σχεδόν ευλαβικά το ντοκιμαντέρ και συμμετείχε ενεργά, με σχόλια, ζητωκραυγές και γιουχαρίσματα. Οφείλω να πω ότι δείχνω μεγάλο σεβασμό στο είδος, στην ιστορική του παρακαταθήκη, στους εκπροσώπους και στους γνήσιους μεταλάδες, λάτρεις και πιστούς ακολούθους του thrash metal!

Τρομερή σκηνοθεσία και σφαιρική κάλυψη του θέματος επενδυμένου από σκληροπυρηνικούς ήχους και συμπεριφορές που μαρτυράνε την προσήλωση στο thrash metal, όπως το stage diving, το moshing και το headbanging (εξ’ ου και το σπάστα) και την επιρροή που διέθετε το είδος. Οι πρωταγωνιστές χάρμα οφθαλμών! Από τον Κirk Hammett των Metallica ,πρώην μέλος των Exodus, στον πρώην ντράμερ των Overkill Rat Skates και τραγουδιστή Bobby "Blitz" Ellsworth. Οι αφηγήσεις των Chris Jericho ( Fozzy), Katon W. De Pena (Ηirax) και του γκρουπ Lamp of God απέβησαν διαφωτιστικές.

Ζήσαμε στιγμές απείρου κάλλους με τον frontmen των Megadeath, David Mustaine να περιαυτολογεί με δέος για το αστείρευτο ταλέντο του και τις σπάνιες κιθαριστικές του ικανότητες. Εκτόξευσε ένα δριμύ κατηγορώ και μίλησε χωρίς φόβο και πάθος για τον αποδεκατισμό που υπέστη μετά την απόσυρση του αυτό το ποταπό γκρουπάκι με το όνομα Metallica! Απόλαυση! Δεν αμφιβάλλω ότι αποτελεί μεγαθήριο της thrash metal μουσικής αλλά ένα πιο ταπεινό προφίλ δεν θα έβλαπτε κανέναν! Μην ξεχάσω σε αυτό το σημείο να προσθέσω ότι ο Phil Anselmo των Pantera, ενός γκρουπ που λέγεται ότι επιβίωσε στην οδυνηρή δεκαετία του ’90, μια δεκαετία απαξίωσης για τη thrash metal σκηνή και την αναβίωση της grunge κουλτούρας του Seattle, μιλάει στον φακό με το γνωστό νηφάλιο ύφος... «ψηλέ έχεις ένα κατοστάρικο».

Οι μπάντες που παρελαύνουν on stage όλο το βράδυ, από τους μελωδικούς Anthrax μέχρι τους Slayer, από τους βραζιλιάνους Sepultura, τους γερμανούς Kreator, και τους μεταλλαγμένους thrash-αδες του hardcore punk, Suicidal Tendencies στους nu metal System Of A Down, «ρίχνουν φως σε μια αγνοημένη, αλλά απίστευτη μουσική σκηνή, όπως και στο πώς από έναν απλό θόρυβο του underground, το thrash metal μετενσαρκώνεται σε έναν δυνατό, υπερβολικό και σταθερό βρυχηθμό που θεωρείται πια σχεδόν mainstream» ενώ ένας οργασμός από thrash metal ήχους ντύνει το background.

Στην αντίπερα όχθη της Bay Area thrash σκηνής του San Francisco βρίσκεται το glam metal. Εν παραδείγματι, οι Motley Crew, οι Cult (και πολλοί άλλοι εκπρόσωποι που δεν αναφέρθηκαν), προβάλλουν μια ποζεριά, ντυμένοι και βαμμένοι σαν γυναίκες, που καθίσταται αναγκαίο κακό και αποδοκιμάζεται οξύτατα και με χλευαστικό τρόπο από τους thrashers. «Παρουσιάζονται επαρκώς τα στέκια, ο ενδυματολογικός κώδικας, το savoir vivre της εποχής και ο αντίκτυπος σε άλλες χώρες, ενώ ως δείγμα ροκ ιστορικής σκέψης ο θανάτος έχει κατανυκτικό αποτέλεσμα στο κοινό», όπως συνέβη με το χαμό του Paul Baloff των Exodus.

Και για να κλείσουμε αυτή τη μαρτυρία με την σχεδόν «μυσταγωγική» ατμόσφαιρα της δεκαετίας του ’80 που μας μεταφέρει ο Rick Ernst καθ’ όλη τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ, θα προσπαθήσω να ανακαλέσω δύο μότο που αφουγκράζομαι και σας παραδίδω...
«...το thrash metal είναι μια σκοτεινή φλόγα, ένα πυρακτωμένο όχημα που το κουβαλάς από την μέρα που γεννιέσαι» ενώ κατά τον ορισμό του Bobby Ellsworth (Overkill) «o γνήσιος thrasher είναι ο τριανταεξάρης με δύο παιδιά». Έχει κανείς αντίρρηση?

(to be continued)

"White riot, I wanna riot, white riot, a riot of my own"

Αφήνοντας πίσω μας με λειψό χαμόγελο τους πολυσύχναστους δρόμους που αγκάλιασαν και φέτος το Φεστιβάλ Ταινιών «Νύχτες Πρεμιέρας», τα κατάμεστα σινεμά της Σταδίου και Κηφισίας, σκιρτούμε από ηδονή και ικανοποίηση για τα έργα τέχνης που θριάμβευσαν στην μεγάλη οθόνη και είχαμε και εμείς την τιμή να παρακολουθήσουμε σε πρώτη προβολή το τελευταίο δεκαήμερο. Είναι μέρες τώρα που θέλω να γράψω γι’ αυτά αλλά ο χρόνος ποτέ δεν ήταν αρκετός. Φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσω να αποδώσω με ακρίβεια όλες τις εικόνες που έχουν αποτυπωθεί στο σκληρό μου δίσκο γιατί μέρα με τη μέρα έχουν αρχίσει να ξεφτίζουν. Ειλικρινά αγωνιώ γιατί ειλικρινά δεν ξέρω από που να αρχίσω. Αναβοσβήνουν στην οθόνη του μυαλό μου σκηνές από το Get thrashed ενώ ταυτόχρονα βουίζει στα αυτιά μου ο βρυχηθμός του Joe Strummer στο White Riot, κομμάτι που πυροδοτεί την έναρξη του βιογραφικού του αφιερώματος. Οne more cup of coffee προσφέρουμε στον Τodd Haynes για το αριστούργημα του I am not there, indie rock tracks συνοδεύουν τα μειλίχια πάθη ενός Ρομαντικού Ηδονοβλεψία και τέλος στο Boxes μια εμφανώς γερασμένη Τζέιν Μπίρκιν πολεμάει τον εαυτό της για να αποδεσμευτεί από τα φαντάσματα του παρελθόντος και τα κουτιά από τις αναμνήσεις που την καταδιώκουν σαν ύαινες, σκηνοθεσία δια χειρός Μπίρκιν.

«Φονικά ανθρώπινα ένστικτα και οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν στην σεξουαλικότητα», ενοχικά βλέμματα και ένας ατελέσφορος έρωτας. Ο πόλεμος, η απόβαση των συμμαχικών στρατευμάτων στο λιμάνι της Δουνκέρκης, ο βομβαρδισμός σε υπόγειο σταθμό της Αγγλίας, είναι γεγονότα που προλειαίνουν το έδαφος, ο θάνατος επέρχεται αναπόφευκτα. Η αχαλίνωτη φαντασία της αδελφής που αποβαίνει καταστροφική δεν τιθασεύεται από την δύναμη της λογικής. Όταν πια συνέβη ήταν πολύ αργά. Ατμόσφαιρα εποχής μεν ελάχιστα μυστηριακή δε. Αξιοσημείωτες ερμηνείες για την Εξιλέωση του Ίαν Μακ Γίουαν με ανερχόμενο αστέρι τον McVoy. Το τέλος μας αφήνει με μια συγκρατημένη θλίψη, προσωπικά δεν εξιλεώθηκα γιατί απευχόμουν την τροπή που πήρε τελικά το σενάριο. Μόνο η θεία δίκη θα μπορούσε να λειτουργήσει λυτρωτικά και θα ξεδιψούσε την εκδικητική μου φύση!

Η Εξιλέωση ευτυχώς επισκιάζεται από την «εκκωφαντική» μουσική των Clash και την επιβλητική παρουσία του front man του θρυλικού συγκροτήματος, Joe Strummer. Ευγνωμονώ τον στενό του φίλο και σκηνοθέτη της ταινίας Julienne Temple που ξέθαψε από μέσα μου την ξεχασμένη σουφραζέτα, την επαναστάτρια που δεν μάχεται μοναχά για την προάσπιση των γυναικείων δικαιωμάτων. Παιδί διπλωμάτη, αναθρεμμένο στους στιβαρούς τοίχους ενός οικοτροφείου, από τότε διαφαίνονταν έστω και αμυδρά η ηγετική του ικανότητα και το ταλέντο του να ξεχωρίζει. Μεγάλωσε υπό τους ήχους της μουσικής του κόσμου. Στην εφηβεία εντάσσεται στην Σχολή Καλών Τεχνών, στην τότε αποκαλούμενη σχολή των τεμπέληδων ή αλλιώς χασομέρηδων. Αποβάλλεται όταν η ανήσυχη φύση του τον προτρέπει να σχεδιάσει έναν πίνακα από χρησιμοποιημένα ταμπόν. Η αυτοκτονία του αδελφού του Ντέιβιντ πληγώνει ανεπανόρθωτα τον εύθραυστο ψυχισμό του. Ο αυτόχειρας Ντέιβιντ αποφασίζει να βάλει τέλος στην ζωή του μιας και δεν τον ικανοποιούσε πια. Βαφτισμένος ναζιστής ακροδεξιός, με σβάστικες φορεμένες ολούθε, είχε μεταμορφωθεί τα τελευταία χρόνια. Το πανκ ρεύμα έχει αρχίσει να μαίνεται, ο Μπέρνι Ρόουντς που εφηύρε το είδος μαζί και τους Sex Pistols θα αλλάξει σελίδα στην μέχρι τότε πορεία του Joe διαχωρίζοντας τον από τους ροκαμπίλι 101’ers. Η κάλπικη λατρεία των Rolling Stones και των Beatles τον ενοχλεί. Η τρικυμιώδης περσόνα του John Mellor, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, οι ίντριγκες, οι «απολύσεις παλιών εθισμένων στα ναρκωτικά και οι προσλήψεις νέων μελών» δίνουν ζωή και παίρνουν από την αίγλη του ως front man. «Θα γίνω ροκ σταρ και το εννοούσε» ομολογεί μια φίλη του στο ντοκιμαντέρ. Μέσα από αμέτρητες καταθέσεις συνεργατών και φίλων, επώνυμων και μη, καθισμένους γύρω από μια φωτιά, μέσα από σπάνιες, εξομολογητικές συνεντεύξεις του σκηνοθέτη με τον ίδιο τον Στράμερ προκύπτει ένας διθύραμβος στο πρόσωπο του, μια εξύψωση και όχι απαραίτητα αγιοποίηση του πνευματώδη, αυθάδη και βαθιά πολιτικοποιημένου ειδώλου. Μέσα από την πανκ μουσική του, και όχι μόνο, διαμορφώνει γενιές ανθρώπων, πλάθει αξίες και ιδανικά για τους νεολαίους που ταξιδεύουν νοερά μαζί του ανά τον κόσμο μέσα από τους στίχους και την μουσική του. Έκανε λάθη, πολλές φορές ακρότητες, δεν ήταν αψεγάδιαστος, παρόλα αυτά κερδίζει την συγχώρεση αυτών που έβλαψε. Θαμώνας του Γκλάστονμπερι, ενίοτε καταληψίας, επαναστάτης με ριζωμένη την πολιτική διαμαρτυρία στις φλέβες του, ποτέ δεν αισθάνθηκε στο μέγιστο την δόξα γιατί ήταν έμφυτα ενοχικός τύπος. Αισθανόταν άβολα με την μεγάλη επιτυχία γιατί ένιωθε ότι χάνει την επαφή με το κοινό του, σε αντίθεση με τον Μικ Τζόουνς που απολάμβανε κάθε λεπτό.

«Όταν σου έλεγε ότι θα βγούμε το βράδυ ήξερες εκ των προτέρων τι επρόκειτο να επακολουθήσει και πάντα έπαιρνες μαζί σου ένα ζευγάρι γυαλιά...» επισημαίνει κάποιος από τους γνωστούς-αγνώστους, ένα μείον του σκηνοθέτη να παραλείψει ονόματα.

Τα σχέδια που ζωγράφιζε στα τετράδια του ξαφνικά έπαιρναν σάρκα και οστά, ζωντάνευαν και χόρευαν στους ρυθμούς της πανκ. Εκστασιάστηκα με την ευρηματικότητα του σκηνοθέτη. Επίσης με αιφνιδίασαν τα αποσπάσματα από την Φάρμα των ζώων.

Η αναδρομή στο χρόνο που αφιερώνει στους Mescaleros, στους Pogues, και στους 101ers αποκαλύπτει όλες τις πτυχές της προικισμένης του φιγούρας.

Οι Clash διαλύονται μετά από την δεκάχρονη πορεία τους στα μουσικά δρώμενα και τότε ξεκινά η κάθοδος του Στράμερ ως μουσικού. Επανασυνδέονται για μια και μόνο φορά με σκοπό να στηρίξουν αφιλοκερδώς τις προσπάθειες βελτίωσης των άθλιων εργασιακών συνθηκών των εργαζομένων στο πυροσβεστικό σώμα!

Ο Στράμερ καταρρέει το 2002 και αφήνει μια ανεκτίμητη κληρονομιά στους συνεχιστές του είδους. Ο Τεμπλ συνθέτει το συγκινητικό πορτρέτο ενός καλλιτέχνη που δεν επαναπαυόταν... «δεν έχει νόημα να έχω πράγματα, όταν δεν μπορούν να τα έχουν και άλλοι». Ζωγραφίζει τον καμβά ενός γκρουπ, μιας αλησμόνητης εποχής που ξύπνησε μέσα μας την ανάγκη για κινητοποίηση και την αγάπη μας για την ζωή που μας απαξιώνει!

(to be continued)

«…Ορισμένα τραγούδια δεν γράφονται για να είναι ωραία» (Ίαν Κέρτις, 1956-1980)

Ζοφερός ήχος, σκοτεινός. Δαιμονισμένος λυρισμός. Η κραυγή της σιωπής. Κατανυκτικό το τέλος της ύπαρξης. Λύτρωση. «Η απελευθέρωση της θηλιάς» κόβει τα δεσμά. Αγνότητα, αθώο γαλάζιο βλέμμα, λιμνοθάλασσες τα υγρά του μάτια. Δίσκοι του David Bowie, posters και μουσική από Iggy Pop και Lou Reed χαλιναγωγούν και ξεδιψάνε το μυστήριο Εγώ του. Τον κατευθύνουν ανενδοίαστα στην κόλαση. Η έμπνευση, η ευφυΐα, το ταλέντο του είναι ο θάνατος του. Πειθήνια όψη αλλά το ηφαίστειο κοχλάζει και θα ξεσπάσει αυτοβούλως.

Μαινόμενος επί σκηνής χορεύει στα πρόθυρα επιληψίας. Οι αλχημείες φαρμάκων δεν του στερούν την πνευματική διανόηση, του στερούν όμως την ζωή. Υπέρτατο αγαθό του η ποίηση, ξεριζώνει το τσακισμένο του είναι και το σκορπάει αμετάκλητα, ανεπίστροφα. Καταφύγιο πουθενά. Η θηλιά φτάνει στον λαιμό μου, με πνίγει. Δεν μπορώ να συντάξω με πειθαρχία τις λέξεις, δεν μπορεί να έχει σωστή ροή ο λόγος μου. Το φάντασμα του δεν ξορκίζεται, στοίχειωσε ευθαρσώς τον ανώριμο ψυχισμό μου και την ταυτότητα που αναζητώ εδώ και χρόνια, τον σκοπό της ύπαρξης μου και τον ρόλο μου σε αυτόν τον κόσμο. Τορπιλίζει την σκέψη μου, συστέλλονται οι κόρες των ματιών μου στην εικόνα του Ίαν που σπαρταράει ψελλίζοντας …

"Until she lost control again
And walked upon the edge of
no escape
She’s lost control…"

Ο τρεμάμενος ρυθμός που ακολουθούν τα νωχελικά του βλέφαρα με ζαλίζουν. Ψεύτικα αληθινός, σαν να ήταν εκείνος. Ζευγάρι στον δρόμο προχωρά, η αγάπη θα μας τσακίσει πάλι, διαμελίζεται και προσπερνά, χάνεται σαν την σκιά, φαίνεται αμυδρά πια. Η αέναη φιγούρα του όμως παραμένει εκεί στο ασπρόμαυρο τοπίο, η αγάπη θα μας τσακίσει πάλι, εισπνέει τον καπνό από το τσιγάρο του με τα ζαρωμένα χείλη από τη θλίψη και χαράζει το δρόμο δίχως επιστροφή, ντυμένος με την καπαρντίνα που το προσδίδει υστεροφημία, επιβλητικότητα μέσα στην ανυπαρξία που τον οδηγεί τελικά να «ασελγήσει» πάνω στο σώμα του. Ιεροσυλία. Χαμηλώνω το βλέμμα, κοιτάω μέσα μου. Αισθάνομαι ένα σκίρτισμα εφηβικό, αμόλυντο. Φοβάμαι μήπως σε ερωτευτώ. Ένα μαύρο σύννεφο σηματoδοτεί το τέλος.

“Do you cry out in your sleep

All my feelings expose?

Get a taste in my mouth

As desperation takes hold…”

Μαύροι καπνοί ζωγραφίζουν τον ουρανό που αφήνει πίσω του μαζί με ένα τσούρμο αδαείς να σέρνονται στον μικρόκοσμο τους. Ξαφνικά παγωνιά. Καταρρέει. Καταρρέω και εγώ μαζί του.

Και εκεί μπροστά μου στέκεται ο Χούκυ, «εχθρός» των Buzzcocks, φωνή βοώντος εν τη ερήμω, σαν να θέλει να εξαγνιστεί και να εξαγνίσει και εμάς. Δεν σώζει την κατάσταση, θρυμματίζει κι άλλο τα αποκαΐδια. Μιλάει για την απώλεια ύστερα από 27 ολόκληρα χρόνια και εγώ εκκλήσεις κάνω σε εσένα εκεί πάνω να εκκενώσεις την αίθουσα για να ουρλιάξω για τον χαμό σαν να ήτανε δικός μου. Η βραχνάδα στην φωνή και η διαχρονικότητα στην μουσική του, η ποίηση, αυτή η γαμημένη ποίηση που δεν μπορείς να συλλάβεις εξ ολοκλήρου αλλά νιώθεις. Κάνω μια προσευχή, να σε δω στα όνειρα μου απόψε. Να είσαι εκεί όταν σε χρειάζομαι να μου λες με ένα ίχνος από το σπάνιο χαμόγελο σου «Η μονιμότητα είναι η τσακισμένη περηφάνια του έρωτα…». Αναστήθηκες στις μνήμες, τουλάχιστον εκεί θα ζεις αιώνια.

Υ.Γ. Για εγκυκλοπαιδικούς καθαρά λόγους, η ονομασία Joy Division έχει τις ρίζες του σε ξακουστό Γερμανικό μπορντέλο εποχής που συνήθιζαν να πηγαίνουν οι στρατιώτες κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

You better fight for your right....

...πάντα υπάρχει και η αντίθετη όχθη δεν αντιλέγω, όμως ποιός συνειδητοποιημένος πολίτης, λιγάκι υποψιασμένος και με υγιή πολιτική σκέψη δεν αισθάνθηκε έστω και στιγμιαία έτσι?

...αχώριστοι για πάντα?

Πόσες στιγμές ανεμελιάς συνωστίζονται μέσα σε δυο 24ώρα?

Αναπολούσα τα καλοκαίρια μας στα ξενυχτάδικα της Χίου τις θρυλικές εποχές του 2000-2004, τις βόλτες μας στα καντούνια, τα γέλια μας τα ξημερώματα τύφλα στο μεθύσι, τα παρατημένα αμάξια μέσα στη μέση του δρόμου και τους εξωφρενικούς μας χoρούς κάποια πρωινά μετά από τρελό ξεσάλωμα μπουγελωμένοι από τις μπύρες, τα φλερτ και τα καρδιοχτύπια μας, τα πανηγύρια του 15αύγουστου στην πλατεία του χωριού, τα λικνίσματα και τα χαμόγελα μας, τα ιδρωμένα πουκάμισα, τα σκισμένα…και τα βιολιά. Επιστροφή στο σπίτι 10 το πρωί με μια καυτή ζαμπονοτυρόπιτα στο χέρι, νοστάλγησα τα παγωτά χωνάκια φορεμένα καπέλο σε γυμνά κεφάλια και τα εγκαύματα από χαστούκια με τυρόπιτα στα ροδαλά μαγουλάκια. Στις 16 Αυγούστου ο συρτός στις 9 το πρωί διάρκειας 30 λεπτών, και μετά όλοι μαζί για μπάνιο στον Εμπορειό, οι εκδρομές στη Βόρεια Χίο, οι βουτιές στο Γλάρο και το φαγητό στη Δασκαλόπετρα! Λιώσιμο στην Κώμη, η παρέα να αποτελείται από 15 ατόμα αραχτά σε παρατεταγμένες σεζ λονγκ κατά μήκος της αμμουδιάς, τα ανέκδοτα στο Φώκι, τα hot dog στα Μαύρα Βόλια και η μακαρονάδα φούρνου στον Λύκο, οι κρέπες και ο καφές στα Μεστά, τα ατελείωτα τσιγάρα να δίνουν και να παίρνουν…τα βράδια ακούραστοι να μετράμε τα αστέρια στον πλουμιστό ουρανό και οι βροχές από τις λαμπερές δροσοσταλίδες να συντροφεύουν τις συζητήσεις μας, τις κιθάρες και τα τραγούδια που μοιραζόμασταν. Με τα μαγιό μας έβρισκε η νύχτα στην παραλία μπροστά από το καφέ να βουτάμε στο σκοτάδι, στα ζεστά νερά και να παίζουμε κοκορομαχίες. Αξέχαστα τα Corona parties στο Κοχύλι και το Αfter by night στο πάνω, το παλιό ξύλινο μπαρ, και η μουσική την νύχτα να ερωτοτροπεί με την αθωότητα μας, στα decks ο Grigoris & ο Koukoubrinos. Φιλιά και αγκαλιές - αποκαλύψεις, δάκρυα και απογοητεύσεις, κουτσομπολιά και λόγια, πολλά λόγια…μηχανάκια και αέρας στα πανιά μας, πόρτες και κουδούνια να χτυπάνε αλαφιασμένα από τα άτακτα χεράκια μας, ζαλισμένα απογεύματα και ραγισμένες ψυχές, αποχαιρετισμοί και υποσχέσεις για αντάμωση του χρόνου…κάθε χρόνο όμως λιγοστεύαμε, οι υποχρεώσεις αυξήθηκαν άλλοτε συναντιόμασταν οι μισοί της παρέας άλλοτε κανείς με κανέναν…αλλά χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε…έτσι δεν λέει και το τραγούδι? Το σαββατοκύριακο που πέρασε μου έδωσε πίσω εκείνη την χαρά...την είχα σπάσει στα δύο, έγινε ξανά ένα όμως με τον ερχομό σας, όλη η παλιοπαρέα μαζί, και η χαρά μου χόρευε τρελούς χορούς, εκεί που είχε συνηθίσει μόνο να ροκάρει,για δύο 24 ωρα... μου άφησε, μαζί με ένα ερωτηματικό όμως και μια γλυκόπικρη γεύση, μου θύμισε τα παλιά μας, μοναδικά μας χρόνια…. Θα ξαναζήσουμε άραγε τέτοιες στιγμές,? Είμαι σίγουρη πως ναι! Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στα παιδιά αυτά που βρίσκονται εδώ και εκεί...που μου έχουν χαρίσει τόσες μα τόσες αναμνήσεις…για να μπορώ να αναπνέω…love u guys!

...εν αναμονή των Τοοl

...έτσι για να ανεβαίνουμε και λιγάκι γιατί πολύ από κάτω μας έχει πάρει τις τελευταίες μέρες...άντε μην τα πάρωωωωωωωωωωωωωωω

Who are you to wave your finger?
You must have been out your head...

...επιστροφή

Ανάβω μια φωτιά στο νου

ρωτώ και τυραννιέμαι

για το παλιό μας όνειρο

κλαίω κι αναρωτιέμαι.

Που πήγαν τα λιμάνια

οι αγκαλιές τα ξημερώματα

γινήκαν όλα στάχτες κι αφορμές

πικρά καμώματα.

Χρωστάω όσα δεν έζησα

μα κι όσα έχω ζήσει

μες την καρδιά μου ανατολή

και στο μυαλό μου η δύση.

Τα λόγια, τα μισόλογα

τα ρούχα τα κλεμμένα

είναι το ψέμα που μισώ

γιατί θυμάμαι εσένα.

Τα λυπημένα βλέμματα

δεν είν’ του κόσμου ψέματα

μα της ψυχής η αναπνοή

και της ζωής η ανταμοιβή.

I send this smile over to you...

...u r killing me again

I've got memories

I keep them away from me

They won't behave

Won't be what I want them to be


I've seen it all and it's all done

I've been with everyone and no one


So many squandered moments

So much wasted time

So busy chasing dreams

I left myself behind


I've seen it all and it's all done

I've been with everyone and no one


So this dying slowly

It seemed better than shooting myself

This dying slowly

It seemed better than shooting myself


These worms, darling

They're nibbling away at me

They go at it when I'm sleeping

Won't let me get to my feet

..............................

This dying slowly

It seemed better than shooting -

If I could find the words to explain this feeling

I would shout them out

If I could find out all this, what's inside me

I would shout it out

........................................

I make some coffee

Pull on that new pair of pants

I can get so far [?]

The feeling just falls away

..........................

I'm just tired, baby

I just need to lay down
...............................

....κι αλάργεψες και εχάθης

...ξεθάβοντας κάτι από τα παλιά

Mπανάκι....μανάκι!!!!!

Άντε να τα μαζεύουμε σιγά σιγά... καλό καλοκαίρι σε όλους...