Bullet in the head...

Μια σμπαραλιασμένη πόλη και κάτι σαράβαλες καρδιές, εξαθλιωμένες από την σαπίλα του συστήματος και την ανέχεια... Πορείες, κοινωνικές διαμαρτυρίες, συναυλίες αλληλεγγύης, συλλαλητήρια...αποτέλεσμα...κούτες από χαρτόνι σε ρόλο βιτρίνας, βροχή από στάχτες και σπασμένα γυαλιά.

Ο κόσμος έχει μπουχτίσει, δεν ακούγονται οι φωνές μας, βρισκόμαστε στο περιθώριο και αντιδρούμε δικαιωματικά ενάντια στο αδιέξοδο...Βαλτοπέδι, οικονομική κρίση, σκάνδαλα και γεμάτα πορτοφόλια για την κυβερνητική ολιγαρχία, ούτε 3% για την παιδεία, ανύπαρκτες κοινωνικές και υγειονομικές δομές και παροχές, μια υδροκέφαλη δημόσια διοίκηση με στελεχωμένους γραφειοκράτες που «τα ματώνουν» στις αντίστοιχες υπηρεσίες, το υπέρογκο δημόσιο χρέος των ΔΕΚΟ και ένας απαράδεκτος προϋπολογισμός που επιβαρύνει τον φορολογούμενο προκειμένου να κλείσουν τις μαύρες τρύπες και να ευνοηθούν οι αλόγιστες κρατικές σπατάλες...καμία επένδυση δεν καρποφορεί και πενιχρές είναι ενισχύσεις των μικρομεσαίων και των μικροεισοδηματιών... Είμαστε επισήμως πλέον οι δακτυλοδεικτούμενοι της Ένωσης.

Τα νέα παιδιά νιώθουν αποκλεισμένα, δηλώνουν απέχθεια και αποστροφή...ρίχνουν πέτρες γιατί έτσι νομίζουν ότι θα ακουστούν, κοιτάξτε είμαστε και εμείς εδώ...λένε...ποιος φταίει που αντιδρούν έτσι...όλοι εμείς, οι παιδαγωγοί, οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί που δεν προσφέρουν τα εχέγγυα, τα σωστά εφόδια για να προχωρήσουν, για να διαχειριστούν ώριμα την κατάσταση, για να μην λεηλατούν περιουσίες και ανθρώπινες υποστάσεις είτε είναι ο μπάτσος της γειτονιάς είτε το άξεστο γουρούνι ΜΑΤατζής που απροκάλυπτα σηκώνει το όπλο και ρίχνει στον μικρό Γρηγορόπουλο και στον Καλτεζά... Τι έκανε και τότε η κυβέρνηση, αθώωσε τον Μελίστα, κάτι παρόμοιο θα συμβεί και τώρα...

Η αστυνομική κατάλυση της δημοκρατίας -και όχι όπως ισχυρίζονται τα καλοζωϊσμένα ακροδεξιά φασιστικά παράσιτα «κατάλυση της δημοκρατίας έγινε από ακραία στοιχεία που εισέβαλλαν στο στούντιο της κρατικής τηλεόρασης της ΝΕΤ»- οι προβοκάτσιες, οι παρακρατικοί παράγοντες φοράνε κουκούλες που ξεχύνονται μανιασμένα μέσα από τα μπλόκα των ΜΑΤ στις διαδηλώσεις, οι προσαγωγές υπόπτων δεν ρίχνουν φως στην ιστορία, δεν αποκαλύπτονται αλλά καλύπτονται τα ονόματα και η ταυτότητα τους, οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις, ο ψυχολογικός βιασμός και το ξύλο σε ανυποψίαστους περαστικούς, οι «ταξιδιάρικες» σφαίρες που ποτέ δεν εξοστρακίστηκαν στα σώματα και στα άκρα των ανήλικων μαθητών αλλά επιδέξια στόχευσαν τα θύματα, τα κατευθυνόμενα μηνύματα από τα προπαγανδιστικά ΜΜΕ, σε νέες περιπέτειες, συνεχίζουν να κατέχουν μόνιμα τον ρόλο του χειραγωγού, ρεπορτάζ λογοκριμένα και ακουστικές μαρτυρίες από δημοσιογράφους που ποτέ δεν δημοσιεύτηκαν, η τρομολαγνεία και τα φοβικά σύνδρομα που καλλιεργούν στους πολίτες για να απέχουν, να μην συμμετέχουν στις διαδηλώσεις, τα πλιάτσικα που αλλοιώνουν την ουσία της εξέγερσης, τα χριστουγεννιάτικα δακρυγόνα, οι μολότωφ, τα ληγμένα χημικά που έχουν ποτίσει τους δρόμους και τα πνευμόνια μας, οι διμοιρίες που φυλάνε έντρομες το δέντρο στο Σύνταγμα και όχι τις περιουσίες των πολιτών και μικροπωλητών όταν η χώρα παραλίγο να κηρυχθεί «σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης», ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης από τις εκάστοτε κυβερνήσεις που δεν σερβίρουν την αλήθεια στους εκλέκτορες τους, ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός, οι κουκουλοφόροι ή το βαθύ κράτος, τα αληθινά πορίσματα των βαλλιστικών διαγνώσεων φουντώνουν τα πλήθη και την αγανάκτηση, οι συγκεντρώσεις στα Εξάρχεια εις μνήμην του Αλέξανδρου (τα Εξάρχεια είναι γειτονιά και το «άβατο» είναι μια επίπλαστη έννοια για λόγους αυτονόητους)...όλα αυτά αποδομούν την κοινωνία, θέτουν σε σύγκρουση τις κοινωνικές ομάδες μεταξύ τους, υπηρετούν ένα σκοπό...

Ο πόνος που προκλήθηκε μέσα μου όταν συμμετείχα στις διαδηλώσεις, όταν μπροστά στα μάτια μου γινόντουσαν οι καταστροφές, η εφιαλτική συνειδητοποίηση, η άγαρμπη προσγείωση, το τσαλάκωμα των ρομαντικών ιδεών, η ανυπαρξία κινημάτων με συγκροτημένα αιτήματα, ο φόβος ότι αυτά θα ξαναγίνουν στη χώρα γιατί δεν υπάρχει ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα που θα επιφέρει την επιτακτική αλλαγή, την αφύπνιση...παρόλα αυτά...τα γεγονότα που συνέβησαν με αφορμή τον θάνατο του Αλέξη δεν πρέπει να μείνουν και πάλι στο χρονοντούλαπο της ιστορίας χωρίς να επιφέρουν καμία μεταβολή στις υπάρχουσες δομές, πρέπει να συντελέσουμε όλοι με τον τρόπο μας, με την καθημερινή μας κοινωνική αντίσταση, στο να μην γίνουν απλά ρακένδυτες μνήμες μιας εποχής αναβρασμού και κοινωνικής αδικίας ...γιατί όπως πολύ εύλογα αναφέρει και ο Κάιν, είμαστε όλοι θύματα τη ς ίδιας σφαίρας που σκότωσε τον Αλέξη.