...επιστροφή

Ανάβω μια φωτιά στο νου

ρωτώ και τυραννιέμαι

για το παλιό μας όνειρο

κλαίω κι αναρωτιέμαι.

Που πήγαν τα λιμάνια

οι αγκαλιές τα ξημερώματα

γινήκαν όλα στάχτες κι αφορμές

πικρά καμώματα.

Χρωστάω όσα δεν έζησα

μα κι όσα έχω ζήσει

μες την καρδιά μου ανατολή

και στο μυαλό μου η δύση.

Τα λόγια, τα μισόλογα

τα ρούχα τα κλεμμένα

είναι το ψέμα που μισώ

γιατί θυμάμαι εσένα.

Τα λυπημένα βλέμματα

δεν είν’ του κόσμου ψέματα

μα της ψυχής η αναπνοή

και της ζωής η ανταμοιβή.