«…Ορισμένα τραγούδια δεν γράφονται για να είναι ωραία» (Ίαν Κέρτις, 1956-1980)

Ζοφερός ήχος, σκοτεινός. Δαιμονισμένος λυρισμός. Η κραυγή της σιωπής. Κατανυκτικό το τέλος της ύπαρξης. Λύτρωση. «Η απελευθέρωση της θηλιάς» κόβει τα δεσμά. Αγνότητα, αθώο γαλάζιο βλέμμα, λιμνοθάλασσες τα υγρά του μάτια. Δίσκοι του David Bowie, posters και μουσική από Iggy Pop και Lou Reed χαλιναγωγούν και ξεδιψάνε το μυστήριο Εγώ του. Τον κατευθύνουν ανενδοίαστα στην κόλαση. Η έμπνευση, η ευφυΐα, το ταλέντο του είναι ο θάνατος του. Πειθήνια όψη αλλά το ηφαίστειο κοχλάζει και θα ξεσπάσει αυτοβούλως.

Μαινόμενος επί σκηνής χορεύει στα πρόθυρα επιληψίας. Οι αλχημείες φαρμάκων δεν του στερούν την πνευματική διανόηση, του στερούν όμως την ζωή. Υπέρτατο αγαθό του η ποίηση, ξεριζώνει το τσακισμένο του είναι και το σκορπάει αμετάκλητα, ανεπίστροφα. Καταφύγιο πουθενά. Η θηλιά φτάνει στον λαιμό μου, με πνίγει. Δεν μπορώ να συντάξω με πειθαρχία τις λέξεις, δεν μπορεί να έχει σωστή ροή ο λόγος μου. Το φάντασμα του δεν ξορκίζεται, στοίχειωσε ευθαρσώς τον ανώριμο ψυχισμό μου και την ταυτότητα που αναζητώ εδώ και χρόνια, τον σκοπό της ύπαρξης μου και τον ρόλο μου σε αυτόν τον κόσμο. Τορπιλίζει την σκέψη μου, συστέλλονται οι κόρες των ματιών μου στην εικόνα του Ίαν που σπαρταράει ψελλίζοντας …

"Until she lost control again
And walked upon the edge of
no escape
She’s lost control…"

Ο τρεμάμενος ρυθμός που ακολουθούν τα νωχελικά του βλέφαρα με ζαλίζουν. Ψεύτικα αληθινός, σαν να ήταν εκείνος. Ζευγάρι στον δρόμο προχωρά, η αγάπη θα μας τσακίσει πάλι, διαμελίζεται και προσπερνά, χάνεται σαν την σκιά, φαίνεται αμυδρά πια. Η αέναη φιγούρα του όμως παραμένει εκεί στο ασπρόμαυρο τοπίο, η αγάπη θα μας τσακίσει πάλι, εισπνέει τον καπνό από το τσιγάρο του με τα ζαρωμένα χείλη από τη θλίψη και χαράζει το δρόμο δίχως επιστροφή, ντυμένος με την καπαρντίνα που το προσδίδει υστεροφημία, επιβλητικότητα μέσα στην ανυπαρξία που τον οδηγεί τελικά να «ασελγήσει» πάνω στο σώμα του. Ιεροσυλία. Χαμηλώνω το βλέμμα, κοιτάω μέσα μου. Αισθάνομαι ένα σκίρτισμα εφηβικό, αμόλυντο. Φοβάμαι μήπως σε ερωτευτώ. Ένα μαύρο σύννεφο σηματoδοτεί το τέλος.

“Do you cry out in your sleep

All my feelings expose?

Get a taste in my mouth

As desperation takes hold…”

Μαύροι καπνοί ζωγραφίζουν τον ουρανό που αφήνει πίσω του μαζί με ένα τσούρμο αδαείς να σέρνονται στον μικρόκοσμο τους. Ξαφνικά παγωνιά. Καταρρέει. Καταρρέω και εγώ μαζί του.

Και εκεί μπροστά μου στέκεται ο Χούκυ, «εχθρός» των Buzzcocks, φωνή βοώντος εν τη ερήμω, σαν να θέλει να εξαγνιστεί και να εξαγνίσει και εμάς. Δεν σώζει την κατάσταση, θρυμματίζει κι άλλο τα αποκαΐδια. Μιλάει για την απώλεια ύστερα από 27 ολόκληρα χρόνια και εγώ εκκλήσεις κάνω σε εσένα εκεί πάνω να εκκενώσεις την αίθουσα για να ουρλιάξω για τον χαμό σαν να ήτανε δικός μου. Η βραχνάδα στην φωνή και η διαχρονικότητα στην μουσική του, η ποίηση, αυτή η γαμημένη ποίηση που δεν μπορείς να συλλάβεις εξ ολοκλήρου αλλά νιώθεις. Κάνω μια προσευχή, να σε δω στα όνειρα μου απόψε. Να είσαι εκεί όταν σε χρειάζομαι να μου λες με ένα ίχνος από το σπάνιο χαμόγελο σου «Η μονιμότητα είναι η τσακισμένη περηφάνια του έρωτα…». Αναστήθηκες στις μνήμες, τουλάχιστον εκεί θα ζεις αιώνια.

Υ.Γ. Για εγκυκλοπαιδικούς καθαρά λόγους, η ονομασία Joy Division έχει τις ρίζες του σε ξακουστό Γερμανικό μπορντέλο εποχής που συνήθιζαν να πηγαίνουν οι στρατιώτες κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

You better fight for your right....

...πάντα υπάρχει και η αντίθετη όχθη δεν αντιλέγω, όμως ποιός συνειδητοποιημένος πολίτης, λιγάκι υποψιασμένος και με υγιή πολιτική σκέψη δεν αισθάνθηκε έστω και στιγμιαία έτσι?

...αχώριστοι για πάντα?

Πόσες στιγμές ανεμελιάς συνωστίζονται μέσα σε δυο 24ώρα?

Αναπολούσα τα καλοκαίρια μας στα ξενυχτάδικα της Χίου τις θρυλικές εποχές του 2000-2004, τις βόλτες μας στα καντούνια, τα γέλια μας τα ξημερώματα τύφλα στο μεθύσι, τα παρατημένα αμάξια μέσα στη μέση του δρόμου και τους εξωφρενικούς μας χoρούς κάποια πρωινά μετά από τρελό ξεσάλωμα μπουγελωμένοι από τις μπύρες, τα φλερτ και τα καρδιοχτύπια μας, τα πανηγύρια του 15αύγουστου στην πλατεία του χωριού, τα λικνίσματα και τα χαμόγελα μας, τα ιδρωμένα πουκάμισα, τα σκισμένα…και τα βιολιά. Επιστροφή στο σπίτι 10 το πρωί με μια καυτή ζαμπονοτυρόπιτα στο χέρι, νοστάλγησα τα παγωτά χωνάκια φορεμένα καπέλο σε γυμνά κεφάλια και τα εγκαύματα από χαστούκια με τυρόπιτα στα ροδαλά μαγουλάκια. Στις 16 Αυγούστου ο συρτός στις 9 το πρωί διάρκειας 30 λεπτών, και μετά όλοι μαζί για μπάνιο στον Εμπορειό, οι εκδρομές στη Βόρεια Χίο, οι βουτιές στο Γλάρο και το φαγητό στη Δασκαλόπετρα! Λιώσιμο στην Κώμη, η παρέα να αποτελείται από 15 ατόμα αραχτά σε παρατεταγμένες σεζ λονγκ κατά μήκος της αμμουδιάς, τα ανέκδοτα στο Φώκι, τα hot dog στα Μαύρα Βόλια και η μακαρονάδα φούρνου στον Λύκο, οι κρέπες και ο καφές στα Μεστά, τα ατελείωτα τσιγάρα να δίνουν και να παίρνουν…τα βράδια ακούραστοι να μετράμε τα αστέρια στον πλουμιστό ουρανό και οι βροχές από τις λαμπερές δροσοσταλίδες να συντροφεύουν τις συζητήσεις μας, τις κιθάρες και τα τραγούδια που μοιραζόμασταν. Με τα μαγιό μας έβρισκε η νύχτα στην παραλία μπροστά από το καφέ να βουτάμε στο σκοτάδι, στα ζεστά νερά και να παίζουμε κοκορομαχίες. Αξέχαστα τα Corona parties στο Κοχύλι και το Αfter by night στο πάνω, το παλιό ξύλινο μπαρ, και η μουσική την νύχτα να ερωτοτροπεί με την αθωότητα μας, στα decks ο Grigoris & ο Koukoubrinos. Φιλιά και αγκαλιές - αποκαλύψεις, δάκρυα και απογοητεύσεις, κουτσομπολιά και λόγια, πολλά λόγια…μηχανάκια και αέρας στα πανιά μας, πόρτες και κουδούνια να χτυπάνε αλαφιασμένα από τα άτακτα χεράκια μας, ζαλισμένα απογεύματα και ραγισμένες ψυχές, αποχαιρετισμοί και υποσχέσεις για αντάμωση του χρόνου…κάθε χρόνο όμως λιγοστεύαμε, οι υποχρεώσεις αυξήθηκαν άλλοτε συναντιόμασταν οι μισοί της παρέας άλλοτε κανείς με κανέναν…αλλά χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε…έτσι δεν λέει και το τραγούδι? Το σαββατοκύριακο που πέρασε μου έδωσε πίσω εκείνη την χαρά...την είχα σπάσει στα δύο, έγινε ξανά ένα όμως με τον ερχομό σας, όλη η παλιοπαρέα μαζί, και η χαρά μου χόρευε τρελούς χορούς, εκεί που είχε συνηθίσει μόνο να ροκάρει,για δύο 24 ωρα... μου άφησε, μαζί με ένα ερωτηματικό όμως και μια γλυκόπικρη γεύση, μου θύμισε τα παλιά μας, μοναδικά μας χρόνια…. Θα ξαναζήσουμε άραγε τέτοιες στιγμές,? Είμαι σίγουρη πως ναι! Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στα παιδιά αυτά που βρίσκονται εδώ και εκεί...που μου έχουν χαρίσει τόσες μα τόσες αναμνήσεις…για να μπορώ να αναπνέω…love u guys!

...εν αναμονή των Τοοl

...έτσι για να ανεβαίνουμε και λιγάκι γιατί πολύ από κάτω μας έχει πάρει τις τελευταίες μέρες...άντε μην τα πάρωωωωωωωωωωωωωωω

Who are you to wave your finger?
You must have been out your head...

...επιστροφή

Ανάβω μια φωτιά στο νου

ρωτώ και τυραννιέμαι

για το παλιό μας όνειρο

κλαίω κι αναρωτιέμαι.

Που πήγαν τα λιμάνια

οι αγκαλιές τα ξημερώματα

γινήκαν όλα στάχτες κι αφορμές

πικρά καμώματα.

Χρωστάω όσα δεν έζησα

μα κι όσα έχω ζήσει

μες την καρδιά μου ανατολή

και στο μυαλό μου η δύση.

Τα λόγια, τα μισόλογα

τα ρούχα τα κλεμμένα

είναι το ψέμα που μισώ

γιατί θυμάμαι εσένα.

Τα λυπημένα βλέμματα

δεν είν’ του κόσμου ψέματα

μα της ψυχής η αναπνοή

και της ζωής η ανταμοιβή.