Mixed feelings...

Δεν πειράζει, δεν πειράζει ...αν δε θες να μου μιλάς, αν κρυφά μόνο κοιτάζεις
.... Μη σε νοιάζει, μη σε νοιάζει, δε θα σπάσει το σχοινί, σαν παιχνίδι να μας μοιάζει δίχως τέλος και αρχή
Γιατί τα μάτια σου εγώ έχω φιλήσει, στην αγκαλιά σου η καρδιά μου έχει σβήσει
κι οι δυο μας πήγαμε σε όνειρα με τάξη, μαζί σου αγάπη μου εγώ έχω πετάξει
Δεν πειράζει, δεν πειράζει, όταν φτάνω κι ειν' αργά, ούτε θέλω να τρομάζεις, όταν ζούμε χωριστά ...Μη σε νοιάζει, μη σε νοιάζει άμα λείπει το φιλί...σαν παιχνίδι να μας μοιάζει...πάμε πάλι απ την αρχή
...Δεν αντέχω άλλο έλα, έλα πάρε με αγκαλιά να πεθάνουμε στα γέλια
να 'ναι πάλι όπως παλιά ....



Πού να 'σαι τώρα πού γυρνάς, ποιο κύμα σε παίρνει...Ποιο όνειρο τσαλαπατάς και ποιος σ' ανασταίνει...Ποιος δρόμος σε κρατάει μακριά από το ταξίδι...Ποιος έρωτας σε λαχταράει, ντυμένος σα φίδι...
Ποια λόγια ανάβουνε, ξανά τις σκόρπιες σου στάχτες...Ποια ψεύτικα μοιραία θα, και ποιες αυταπάτες...Ποια ευτυχία ξεδιψάει μες στα δάκρυα σου...Ποια παγωνιά τώρα ξυπνάει, μες απ' την φωτιά σου...Ποια παγωνιά τώρα ξυπνάει...

Πού να 'σαι τώρα πού γυρνάς, γύρισε πίσω
Δε θέλω στα όνειρά μου μοναχά, πια να σε βρίσκω ...

Περνάνε όλα βιαστικά και με παρασέρνουν...Βασανισμένη μου καρδιά, μακριά μου σε παίρνει...Συνήθιζα να προσπερνάω, μα τώρα θυμάμαι...Τα πιο μικρά σου μυστικά, και να που φοβάμαι...Να μάθω τώρα να γελάω, να μάθω να χάνω,να μάθω να σ' αναζητάω, και να μη σε φτάνω......

When things explode

Πήγαμε στα εγκαίνια της 6ης Διαδημοτικής Έκθεσης Τεχνών Δυτικής Αθήνας, στο εκθεσιακό κέντρο Περιστερίου, για να θαυμάσουμε την πρώτη ατομική έκθεση φωτογραφίας της γνωστής και μη εξαιρετέας λωλομπλόγκερ φίλης μας Κικής (βλ. Μητσάκι). Δεν χρειάζονται και πολλές συστάσεις…!

Κτήριο Α, γύρω τριγύρω πίνακες παντού, και ξάφνου, εκεί στην μέση του πουθενά, ορθώνει το ανάστημά της, μια μαύρη κάταχνη σκηνή που σε υποδέχεται όλο θέρμη στις φτερούγες της για να σε ταξιδέψει, με τους αέρινους πρωταγωνιστές της φωτο-ιστορίας της, σε garage (βλ. γκαράζ-συνεργείο αυτοκινήτων) βραδιές ντυμένες στα λευκά. Μια ατέρμονη κίνηση. Τα μάτια είναι βαμμένα με πόνο, τα χείλη με λέξεις που σάπισαν στο στόμα, το σώμα δεν είναι πλέον εκείνη η ανοχύρωτη πόλη. Οι αδυναμίες της σάρκας και της καρδιάς που «ψυχορραγεί» υποτάσσονται στο «ζοφερό» πάθος που άλλοτε τους έδενε.

Το τέλος. Ζωγραφίζουν με μελανά χρώματα μια εικόνα στο χαρτί, οι ανίκανοι πλέον εραστές, δέσμιοι της λογικής και θιασώτες της ασφάλειας, θωρακίζουν τους εαυτούς τους, και προχωράνε γυμνοί στα μονοπάτια της καλοσχεδιασμένης τους ζωής.

Και αν η ζωή μου φεύγει χωρίς εμένα;

I saw my tears in your eyes, You saw your fears in mine, We watched it burn together

Μια μουσική φωτο-ιστορία που ενώ εκπέμπει στην οθόνη της τηλεόρασης, φωταγωγεί χιλιάδες ξεχασμένα κύτταρα που υπολειτουργούσαν καιρό τώρα...

Imagine no more tears, Dissolving all your fears, With tooth and claw we fight

Into this endless night...

Dedicated wholeheartidly to the whole team!!!!!

Snuff

Νέο Album - με Α κεφαλαίο- από τους πελώριους-στο είδος τους- Slipknot!!!
Βασικά, το συγκεκριμένο κομμάτι....εεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε έχω....
έχω καταπιεί την γλώσσα μου...
τελεία!!!!!!!!!!!!!

Just Because

Κάτι τέτοιες στιγμές, δηλ. όταν ακούω κομμάτια σαν αυτό, μου έρχεται τρέλααααααααααα, μιλάμε δεν μπορώ να συγκρατηθώ με τίποτα.....χτυπιέμαι ακατάπαυστα...χτες το βράδυ στα γνωστά στέκια που συχνάζουμε έπαιξε μουσικάρα(βλ. Rearrrrr viewwww mirrorrrrrr σάλεψααααα)...
Χαίρομαι που για ένα διάστημα είχε χάσει το προφίλ του το συγκεκριμένο μαγαζί, την ταυτότητά του, επαναπροσδιορίστηκε όμως, βρήκε την προσωπικότητα που εμπίπτει στην μακροχρόνια πορεία του. Εξάλλου, όλοι κάποτε χάνουμε τον εαυτό μας και τον ξαναβρίσκουμε κάπου ανάμεσα σε στάχτες και αποκαϊδια, δεν πειράζει όλα μέσα στο παιχνίδι είναι. Αυτό το μαγαζί γύρισε ανανεωμένο για να μας δίνει χαρά, απίθανες μουσικές που μόνο εκεί παίζουν, και ένα πιάτο φαι- για την ακρίβεια νόστιμα τοστάκια με σαλάτα κηπουρού- στις 3.30 τα ξημερώματα όταν γουργουρίζει η κοιλίτσα μας από τα ποτά, τα τσιγάρα και τις μπύρες...
Vive Alley Cat...
and now some action pleaseeeeee!!!!!!

Some stuff

Ουφ πήρα μια σύγχυση και συνήλθα…μόλις έκλεισα το τηλέφωνο με το Instituto Cervantes το οποίο μου έδωσε διορία μέχρι αύριο το πρωί για να καταθέσω τα χρήματα της εγγραφής στην τράπεζα.

Υπάλληλος: "Έχουν τελειώσει οι εγγραφές δεσποινίς, εδώ και λίγες μέρες, λογικό δεν είναι; Οι καθηγητές πρέπει να γνωρίζουν τη σύνθεση των τμημάτων τους"

Εγώ: "Σας παρακαλώ, δεν το γνώριζα, και δεν έχω κινήσει ακόμη την απαραίτητη διαδικασία, αύριο το πρωί εργάζομαι δεν ξέρω αν θα προλάβω να καταθέσω τα χρήματα, δώστε μου μια διορία μέχρι το απόγευμα της Πέμπτης, πρέπει οπωσδήποτε να συμμετάσχω στο τμήμα, να πάρω το πολυπόθητο δίπλωμα" ( το ρημάδι)»

Αυτό ήταν, έπεσε η μαντάμ…αύριο όμως πάλι τρεχάτε ποδαράκια μου, πως τα καταφέρνω μια ζωή τελευταία στιγμή; Αποδεδειγμένα αναβλητικός τύπος με τη βούλα, δεν παίζομαι μιλάμε!!!

Κάτι άλλο... Το διάστημα αυτό που διανύω, έτσι, αισθάνομαι να αναβράζετε από τα άδυτα της γυναικείας μου ύπαρξης, μια αρκετά θηλυπρεπής στάση, άγνωστη έως τώρα, σε σχέση με τις μουσικές μου προτιμήσεις. Ίσως τα δείγματα που επιστήσανε άξια την προσοχή μου, να μην είναι και τόσο ευκαταφρόνητα εν τέλει και ας ακούνε στο όνομα της Duffy και της Maria Mena (άντε πες και Το Σ’ αγαπώ του Κοργιαλά - τρεις στίχοι στριφογυρνάνε στο κεφάλι μου, και όχι τυχαία, το παραδέχομαι). Ξέρω ποιος βήχει τώρα, και φαντάζομαι ότι θα προκαλέσω αντιδράσεις, αλλά αδιαφορώ ;-) χαχαχα u know what I mean...

Διάβαζα, επίσης, στον σημερινό Τύπο ότι σύμφωνα με στοιχεία του Παρατηρητηρίου για την Κοινωνία της Πληροφορίας (ΚτΠ), που προκύπτουν από έρευνα που εκπονήθηκε στην περιοχή της Αττικής, διαπιστώνεται υψηλή διείσδυση και εντατική χρήση των ηλεκτρονικών υπολογιστών καθώς και επίπεδο χρήσης του Διαδικτύου κατά πολύ υψηλότερο ποσοστό στα παιδιά σε σχέση με τους ενήλικες. Η συντριπτική πλειοψηφία και ειδικότερα ποσοστό 93% των παιδιών 10-15 ετών χρησιμοποιεί ηλεκτρονικό υπολογιστή, τη στιγμή που το αντίστοιχο ποσοστό στο γενικό πληθυσμό ηλικίας 16-74 ετών ανέρχεται σε 39%. Ντροπή!!!Εν συνεχεία, θα ήθελα να κρούσω τον κώδωνα του κινδύνου σε όλους εμάς τους εξαρτημένους από τις προσωπικές μας μικροσυσκευές που κουβαλάμε ανελλιπώς στα μέσα μεταφοράς προκειμένου να κάνουμε πιο ευχάριστο ταξίδι μας από και προς τη δουλειά...

Σύμφωνα με γνώμη της επιστημονικής επιτροπής της ΕΕ, η οποία δημοσιεύθηκε πριν λίγες ημέρες, λέγεται ότι το 5-10% των ατόμων που ακούν μουσική με προσωπικές συσκευές διατρέχουν τον κίνδυνο μόνιμης απώλειας της ακοής, αν χρησιμοποιούν την εν λόγω συσκευή για περισσότερο από μία ώρα ημερησίως κάθε εβδομάδα σε υψηλή ένταση για τουλάχιστον 5 χρόνια. Μήπως ανήκετε και εσείς σ'αυτήν την κατηγορία;

Εμείς πάντως, σίγουρα ναι...

P.S: δενμπορώ να πω, και οι Slipknot καλοί είναι, το παλεύουν τα παλικάρια, τι να κάνεις παλιοζωή!!!Εξ ου και το μίνι αφιέρωμα...χιχιχιχι

This World is Only Mine...

Σκεφτόμουν αυτό το μικροσκοπικό καφέ στην οδό Λυκαβηττού (;) που προσφέρει μαζί με το πρωινό εσπρεσάκι Portioli- εσύ φταις με την εμμονή στα ονόματα- λαχταριστά μίνι κρουασάν βουτύρου τυλιγμένα σε ανακυκλωμένο χαρτί. Είναι η νέα μου ανακάλυψη! Βέβαια δεν ήταν τυχαίος ο συνειρμός…διασχίζοντας τον πλατύ δρόμο με τα μεγάλα πεζοδρόμια, τους επιβλητικούς φοίνικες, τους καταπράσινους κρεμαστούς κήπους, τους ποδηλατοδρόμους, τις πράσινες ταράτσες, τα παρκαρισμένα υβριδικά αμαξάκια που δεν ρυπαίνουν το περιβάλλον με τις περίφημες εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα…?και αναρωτιόμουν γιατί η χώρα μας βρέθηκε, για δεύτερη συνεχόμενη φορά, εκτός Πρωτοκόλλου Κιότου, γιατί τέτοια επιμονή οι ΟΗΕδες να γνωστοποιούν αναληθή στοιχεία, εξάλλου...είναι περιττή η συμμόρφωση μας στην νομοθεσία εφαρμογής του συστήματος καταγραφής ρύπων…αφού όλα λειτουργούν ρολόι σε αυτή την χώρα…
...δεν πλουτίζουμε λίγο ακόμη το σενάριο επιστημονικής φαντασίας που περιγράφουμε παραπάνω προσθέτοντας άλλη μια χαρωπή νότα στο ειδυλλιακό σκηνικό μέρος; Once upon a time…κάπου στο Μπέβερλυ Χιλ της Αθήνας, ένας ημίγυμνος, πανέμορφος άντρας γύρω στα 32, με κατάλληλο outfit, ακουστικά στα αυτιά, με μελαψούς καλλίγραμμους κοιλιακούς να ζωγραφίζουν συννεφάκια πάνω από το μπουχτισμένο κεφαλάκι μου, έχει το «θράσος» να κάνει joking συμβολή Ακαδημίας και Λυκαβηττού...σάστισα…είναι αυτό το γεγονός ευκαταφρόνητο και δίχως σημασία;
Τι Πρωτόκολλα μου τσαμπουνάτε; Εγώ είμαι Ελληνάρας, λαϊκό παιδί, δεν καταλαβαίνω τι μου λέτε, θα ανεβάζω το volume στο κωλοφτιαγμένο μου αμάξι, και όταν θα γιορτάζω την, όπως επιβάλλει η μάζα, μια φορά τον χρόνο, Ευρωπαϊκή ημέρα δίχως αυτοκίνητο, θα μπαίνω στο βαγόνι του τραίνου με ορμή γιατί βράζει το αίμα μου, και πριν βγεις θα σε χτυπάω και δεν θα σε αφήνω να βγαίνεις, αν δεν μπω εγώ πρώτα, και δεν θα σου ζητήσω συγνώμη… γιατί εγώ ο γκρέκο γαμάει…και θα παρκάρω όπου γουστάρω για να μην μένει χώρος ούτε για πτυσσόμενο ποδήλατο μικρού παιδιού, και θα τα σπάω, και θα μολύνω το περιβάλλον μέχρι να εκραγεί η τρύπα του Μάγου Όζον, και θα σπαταλάω τους «ανεξάντλητους» φυσικούς μας πόρους γιατί μου ανήκουν…αυτή η χώρα μου ανήκει..γκα γκα;

Rapid Eye Movement

R.E.M

14 Φεβρουαρίου 2005, Γερμανία: λίγες ώρες πριν επιβιβαστώ στο λεωφορείο με προορισμό την Πράγα - επιστροφή στο σπίτι μετά από γενέθλια παύση κάπου μεταξύ Ανατολικού και Δυτικού Βερολίνου- βρίσκω τον εαυτό μου περικυκλωμένο από flyers και επιβλητικά poster που «κοσμούσαν» το βιομηχανικό τοπίο της μητρόπολης και τα άλλοτε σταχτιά τείχη που περίζωναν τον υπόγειο σταθμό.

Μου κοινοποιούσαν ευθαρσώς λοιπόν ότι, την επομένη της αποχώρησης μου, ο Michael Stipe και η παρέα του, θα εμφανίζονταν ζωντανά στον συναυλιακό χώρο του Velodrom. Για ένα χρόνο επαναλαμβανόταν το ίδιο σκηνικό…εγώ και το συγκρότημα από την Georgia παίζαμε «κλέφτες και αστυνόμους». Ειδοποιός διαφορά, η χωροταξική…δηλ. φανταστείτε, πρώτη μου μέρα στην Πράγα για σπουδές, παντού αφίσες των REM…την προηγούμενη παίξανε στο Sazka Arena (O2 Arena). Επιστροφή στην Αθήνα μέσα Ιουλίου, από το Μεγάλο Νησί… guess what, οι REM παίζανε την επομένη στο Hyde Park…λέω δεν είναι δυνατόν, έπαθα νευρικό κλονισμό !!!

5 Οκτωβρίου 2008, Ελλάδα: Αφού τρίτωσε η κατάρα της «μαρμότας», ήρθε η θρυλική στιγμή της δικαίωσης! Οι REM μετά από 9 χρόνια επιστρέφουν στο αθηναϊκό κοινό με μια liveperformance στο Kalimarmaro Stadium για τa εγκαίνια του ελληνικού ΜΤV! Forfree….ουαουυυυυ!!!!!It can’t be true…και όμως, προχτές το βράδυ ήμουν και εγώ εκεί…η γιορτή διήρκεσε γύρω στις 7 ώρες, είχε μια μικρή απήχηση της τάξης των 75.000 ατόμων, πενιχρή οργάνωση και κακό ήχο…χαχαχαχα! Όχι στα αλήθεια τώρα…αν όλα φάνταζαν εξωπραγματικά από τους δείκτες της τηλεόρασης σας……έτσι ήταν και σε real time, φαντασμαγορικά!!! Μια λαοθάλασσα που άλλοτε ψέλλιζε τους στίχους των Drive και Let me in και άλλοτε κραύγαζε με ορμή “I’ve got my spine, I’ve got my orange crush!!!!” …Τα τρομερά εφέ, ο φωτισμός και τα κρυστάλλινα ηχοχρώματα του Michael Stipe με παρέσυραν μέσα στο πλήθος, συντροφιά με μια αγαπημένη blogger και loli-φίλη…και αν δεν απατώμαι, θα ήταν κάπου ανάμεσα σε Electrolite καταστάσεις και σε Great Beyond προσδοκίες, όταν αρχίσαμε να ανεμίζουμε τις τσάντες μας, τα πανωφόρια, τα φουλάρια και τις ατίθασες κώμες μας!!!!

Όταν τελείωσε το official setlist και ξεκίνησε η αρένα να ουρλιάζει επίμονα για το encore που θα ακολουθήσει…επικράτησε παράνοια στο Καλλιμάρμαρο! Μέσω video wall φαίνεται κάποιος, σαν αιλουροειδή σκιά, να σχεδιάζει με μαρκαδόρο, πάνω στο ίδιο το playlist, την λέξη encore και ένα ερωτηματικό! Εκστασιασμένο το κοινό γνέφει καταφατικά με κραυγές και χειροκρότημα! Ο ενθουσιασμός και το παραλήρημα συμπληρώνεται με την εμφάνιση της λέξης Supernatural superseriousστην γιγαντοοθόνη…και τα λόγια είναι περιττά…λάβατε θέσεις και η μάχη ξεκινά right fromthe scratch… όχι δεν έκανα crowd surfing αλλά έκανα focus on head banging πρακτικές προκειμένου να τελειοποιήσω αυτή την τέχνη πρώτα…τα ξεμαλλιασμένα όντα χορέψανε Ιt’sthe end of the world as we know it…and I feel…pretty fine!!!!!!! :-) σε ska ska ρυθμούς με rock n’ roll άλματα που ενορχηστρώνονταν από το λίκνισμα των ποδιών μου – η γνωστή μέθοδος Elvis Presley …στο Man on the Moon σε παίρνω τηλέφωνο, όντας σίγουρη πια ότι δεν θα παίξει το κομμάτι που μου είχες αφιερώσει...παρόλα αυτά σε διαβεβαιώνω...δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερος επίλογος για μια βραδιά που κυνηγούσα να ζήσω εδώ και 3 χρόνια…

Υ.Γ. αααα παίξανε και οι Kaiser chiefs, καλοί but who gives a shit!!!

Όταν είδα το 100% τέλειο αγόρι για εμένα...

45' λεπτά...Πόσες λέξεις θαρρείς πως μπορούνε να χωρέσουν στα χείλη; Ο πόνος; Αρκούν λίγα λεπτά για μια ωδή στον απόκωφο πόνο; Σ' ένα τασάκι βρίσκονται σβησμένα τα όνειρα σου...λένε κάποιοι ξεχασμένοι (;) στίχοι...ή μήπως αγάπησες περισσότερο τον εαυτό σου, την τακτοποιημένη σου ζωή, ερωτοτρόπησες με τους ογκόλιθους της λογικής σου, φλέρταρες με τον φόβο, και παραιτήθηκες... Μια έντονη διαμάχη για το αν υπάρχει έρωτας, τι συμβαίνει τελικά...σε κατακλύζει μονομιάς, χάνεται και γίνεσαι στάχτη μαζί του ή σε διαφεντεύει για πάντα...;
Ξαφνικά ακούγεται μια μελωδία, ντο ρε μι... χαμηλός φωτισμός, ημίγυμνοι, σκιές στο ημιφώς, άλλοτε ονειρεύονταν, πετούσαν... αγαπήθηκαν με την καρδιά στα χέρια για λίγα λεπτά και ύστερα χώρισαν...ένα νόμισμα θα ήταν το πεπρωμένο τους...αυτό θα τους ένωνε ή θα τους σκόρπιζε αιώνια...
Περάσαν τα καλοκαίρια, τα ονόματά τους ποτέ δεν μας τα είπαν...για εκείνον ήταν το 100% τέλειο κορίτσι, για εκείνη ήταν το 100% τέλειο αγόρι.
...εκείνη κουλουριασμένη γύρω από τα ατίθασα μπράτσα της... γράφει σε εκείνον...αμυδρά την ακούω να παραλυρεί, ένας αχνιστός ψίθυρος ξεφεύγει μέσα στο σκοτάδι, του λέει "με ξεγέλασες"...ένας καθρέφτης από εκείνους που δεσπόζουν στα μπαρ των φιλμ νουάρ, ο καπνός από το τσιγάρο κεντάει τα πνευμόνια του, το πρόσωπο του εκπέμπει μια λάμψη θλιμμένη, θαμπή...δεν είναι ο ίδιος..."χειμώνιασε", εκείνος είναι 32, εκείνη 30...
επιμένει όμως, γυρνάει το χρόνο πίσω...περιγράφει μια συνηθισμένη κοπέλα, μια "οπτασία"... ήταν όμως το 100% τέλειο κορίτσι για εκείνον ...μας ρωτούσε ασταμάτητα, με ένα ρυθμό...πως καταλαβαίνεις ότι έχεις βρει το 100% τέλειο ταίρι, υπάρχει στα αλήθεια, είναι μια ουτοπία, το διαισθάνεσαι, είναι η μυρώδια του, τα μάτια του, τα μακριά του δάχτυλα...το χρονόμετρο σταματά να χτυπά ηδονικά, και τα δευτερόλεπτα εξανεμίζονται...ανταμώθηκαν ξανά, κοντοστάθηκαν, ήξεραν...ήταν εκείνο το αγόρι 18 ετών, ήταν εκείνο το κορίτσι 16 ετών...οι ευωδίες τους ξαναέσμιξαν, η λογική τους τις απαρνήθηκε...θα σε έβαζα σε μια μπομπίνα ταινίας για να μην σε χάσω πάλι...κανείς δεν το έκανε...κανείς.....πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι...
κρότοι, χειμαρρώδης η μουσική βουίζει στα αυτιά μου, σφηνώνει στα μάτια μου ...αφιερωμένο αυτό το κομμάτι σε όλους εκείνους που παραιτήθηκαν, σε όλους εκείνους που δεν βρήκαν το 100% τέλειο κορίτσι ή αγόρι, σε εκείνους που σε άγγιξαν αλλά μετά προσπέρασαν, σε εκείνους που πληγώθηκαν...κλείνω τα αυτιά μου για να μην ακούσω άλλο και παρασυρθώ σε ένα κύμα από αναφιλητά...
επίλογος: "πάρε αυτό είναι για σένα...να το διαβάσεις μόνη σου"

Να αλλάζεις το κόλπο.
Να κάνεις πίσω αντί για μπροστά.
Να κρατάς την πρώτη σκέψη αντί για τη δεύτερη.
Να τη λες.
Να μην προσπαθείς να γίνεις η πιο δυνατή αλλά αντίθετα
να δείχνεις αδυναμία.
Στην αδυναμία συναντιόμαστε.
Δεν είσαι μόνη σου...

Να σκέφτεσαι:
από εδώ και πέρα
Μόνο
Χάπι ΕΝΤ

....και όμως...πονάει ακόμη

diMiNiSheD

Μέσα από την ανθολογία των REM, ξέθαψα ένα εξαιρετικά επίκαιρο κομμάτι από το άλμπουμ Up...είναι επίκαιρο για δύο λόγους...πρώτον, λόγω της εμφάνισης του γκρουπ την Κυριακή 5 Οκτώβρη στο Καλλιμάρμαρο, όπου θα γίνει του ινδικού ποδοπατητού...δεύτερον, λόγω ενδότερων υπαρξιακών, βιωματικών αναφορών...είμαι σαφής, νομίζω ...:-)
Disfrutelo!