Un Viaje en el Sueño...un viaje a Barcelona

Το φάντασμα της με ταλανίζει επί δύο συναπτά έτη...τα κατάφερα όμως! Αυτό το καλοκαίρι το ξόρκισα...είχα δώσει διορία στον εαυτό μου. Μετά από αβυσσαλέους συλλογισμούς είπα: «Δεσποινίς the time has come». Μετά από «λιμούς και καταποντισμούς» το Ελ. Βενιζέλος μας υποδέχεται όλο θέρμη στις «παγωμένες» του αγκάλες ξημερώματα Σαββάτου...τελικός προορισμός: Βαρκελώνη. Μια σφιγμένη χαρά με κατέτρεχε το διάστημα προετοιμασίας. Τα πρώτα λεπτά του check in δυστυχώς δεν απέβησαν σωτήρια. 9 κιλά υπέρβαρο – αυτά τα κακά έχουν οι low budget εταιρείες όπως η Vueling- επί 8 €/κιλό ισοδυναμεί με 72 €....μουρμουρίζω φωναχτά ....παύση και με επαναφέρω σε κατάσταση ζεν ...είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι κανείς και τίποτα δεν θα μου χάλαγε την ψυχολογία που διστακτικά είχε αρχίσει να κάνει κωλοτούμπες...η πτήση διατάραξε τις διαλογιστικές μου απόπειρες με τα κενά αέρος και την αδρεναλίνη που προκαλεί ο φόβος ότι το αεροσκάφος ίσως διασκορπιστεί σε χιλιάδες κομματάκια πάνω από την θάλασσα... το ξεπερνάω!!!

Η άφιξη μας στο αεροδρόμιο και η αποκάλυψη ξεκινά. Η διάθεση μου να ανακαλύψω τη χαρά της γλώσσας καστεγιάνο και να εξασκήσω την πολυπόθητη “idioma” σε ένα οικείο κατ’ εμε έδαφος υπερτερούσε σε όλα τα επίπεδα. ¡Socorro! Το εισιτήριο από το αεροδρόμιο προς όλες τις κατευθύνσεις δεν είναι δωρεάν, σύμφωνα με τα όσα ισχυρίζονταν un amigo mío. Η βαρύτονη συνομιλία μου με τον υπεύθυνο του σταθμού στο αεροδρόμιο με έκανε να μπω από νωρίς στο κλίμα του τι επρόκειτο να επακολουθήσει.

No tengo que hacer caso omiso (μην ξεχάσω να αναφέρω) τον Άγιο άνθρωπο που με κατηύθυνε δίνοντας μου οδηγίες πως θα βγούμε από την ξεχασμένη πύλη C στην άλλη άκρη του πολιτισμού. Το πράσινο μίλι είχε ξεκινήσει βάναυσα για εμάς στο aeropuerto del Prat, εννοώντας τις χιλιομετρικές αποστάσεις που έπρεπε να διανύσουμε καθ’ όλη τη διάρκεια παραμονής μας στην πόλη της Βαρκελώνης, αλλά κυρίως στο μετρό.

Μικρή αλλά όχι ασήμαντη παρένθεση: είναι περιττό να επισημάνω την άγνοια που δηλώνουν ευθαρσώς οι πολίτες αυτής της χώρας...προς την ύπαρξη της αγγλικής γλώσσας...για αυτούς είναι μια ουτοπία...και όλα αυτά συμβαίνουν εν έτει 2008 στη δεύτερη μεγαλύτερη περιφέρεια/ κοινότητα που συνιστά την Ισπανία και φέρει το όνομα Καταλονία.

Πρώτη στάση λοιπόν, ξενοδοχείο Sants. Ένα εμφανώς ανακαινισμένο κτήριο της δεκαετίας του 80’ χτισμένο, για καλή μας τύχη, κυριολεκτικά πάνω από τους σταθμούς των τρένων Renfe! Πεντακάθαρο και με όλα τα facilities που πρέπει να διαθέτει ένα σύγχρονο ξενοδοχείο στο κέντρο της μητρόπολης. Το πρωινό δεν ήταν incluido αλλά η προσφορά Αυγούστου σε δελέαζε... 9€ στο ταμείο και είχες την ευκαιρία να εξορμήσεις σε ένα πολυτελές μπουφέ με κάθε λογής «λουκούμια» να παρελαύνουν σε βιτρίνες. Τα πρώτα δύσκολα λεπτά καταναλώθηκαν τρώγοντας ότι υπήρχε ...εμφανώς καταβεβλημένοι και αποκαρδιωμένοι που η ώρα ήταν μόλις 7 και που έπρεπε να περιμένουμε ακόμη 5 ώρες για να μπούμε στα δωμάτια ...αναστηλώνουμε τα κορμιά μας, μην έχοντας άλλες επιλογές, και αποφασίζουμε να κάνουμε την πρώτη μας γνωριμία με το κέντρο της πόλης.

Δεύτερη στάση: Las Ramblas. Ξεπηδήσαμε στην κυριολεξία, από το ασφυκτικό, δίχως οξυγόνο, δίκτυο του μετρό στο οποίο επικρατούσε-σε καθημερινή βάση- ένα βραστό τροπικό κλίμα μέσης θερμοκρασίας 45^ο βαθμούς Κέλσιου, με το χαραγμένο γέλιο του Τζόκερ στο πρόσωπο μας να ορίζει τη συνέχεια της περιήγησης μας στο φαρδύ πεζόδρομο που κοσμούσαν χιλιάδες πολύχρωμα καταστήματα Desigual, Paramita, Sfera, H&M και όχι μόνο...έτριβα όλο ευχαρίστηση τα χέρια μου με ένα βλέμμα ανικανοποίητης-ακόμη- καταναλωτικής επιθυμίας- με μία σκέψη να μου στροβιλίζει το μυαλό...θέλω να χαλάσω πολλά ευρώ στην αγορά της Βαρκελώνης. Στην άλλη άκρη, στην Placa Catalunya δέσποζαν τα επιβλητικά αγάλματα στα οποία με ένα γνέψιμο υποσχέθηκα να επιστρέψω και να τα απαθανατίσω. Η διπλή λεωφόρος κατέληγε στο λιμάνι και στο 76 μέτρων άγαλμα του Κολόμβου που θαύμασα την επόμενη ημέρα στην πρώτη επίσημη βόλτα μας με το bus turistic, ανασηκώνοντας το κεφάλι τόσο ψηλά που φοβήθηκα το αυχενικό! Εξαιρετικό!

Επιστροφή στο ξενοδοχείο ερείπια και επανασύνδεση το απόγευμα της ίδια μέρας με αλαβάστρινα προσωπάκια μουδιασμένα από τον ύπνο!

Τρίτη στάση: La Sagrada Familia. O μεγαλεπήβολος, πλην αρχικά ημιτελής ναός, που λέγεται ότι θα ολοκληρωθεί το 2028, μας παραδίδεται δια χειρός του ψυχοπαθή Gaudi! Γιατί μόνο ένας διαταραγμένος ψυχικά μπορεί να σχεδιάσει και να απεικονίσει παραστάσεις και εικόνες κατ’ αυτόν τον τρόπο. Απόλυτη έκσταση!

Βολτάραμε στους διαγώνιους και παράλληλους δρόμους της συνοικίας που αγκαλιάζουνε την Άγια Οικογένεια και καταλήξαμε, αν θυμάμαι καλά, στην Passeig de Gracia, να ψάχνουμε ένα εστιατόριο εν ονόματι Madrid Barcelona. Στο τέλος σταθήκαμε άτυχοι, δεν είχε ανοίξει ακόμα, αλλά τουλάχιστον στην διαδρομή λύσαμε το μυστήριο που μας έζωνε εδώ και ώρες. Από προέρχεται όλη αυτή η ουρία που ζέχνει σε κάθε γωνιά της πόλης? Μπροστά στα έκθαμβα μάτια μας, μια ηλικιωμένη κατεβάζει τα εσώρουχα της, ο θεός να τα κάνει, και μας απαντάει χωρίς άλλες περιστροφές...ρυάκια υγραίνουν τον δρόμο! Έλεος! Δεν είχα εύκαιρη την ψηφιακή για να μοιραστώ τη μεγάλη στιγμή. Τελικά καταλήξαμε στο Citrus, gourmet εστιατόριο με λιλιπούτειες μερίδες αλλά απολαυστικές γεύσεις. ¡Que rico es esto! Εκεί για μια ακόμη φορά εκτέλεσα χρέη διερμηνέα μιας και κανείς δεν είχε μεριμνήσει να προσλάβει προσωπικό που να γνωρίζει βασικές γνώσεις αγγλικών. Τελικά ένας σχιστομάτης έσωσε την κατάσταση, γιατί η παρέα είχε αρχίσει να εκνευρίζεται που δεν μπορούσαν να βγάλουν συλλαβή όλη μέρα...μετά το δείπνο περάσαμε από την εξωτερικά παραμυθένια Casa Battlo του αλλοπαρμένου Gaudi και αποσβολωμένα, τα θηλυκά της παρέας, άρχισαν να επιδίδονται σε άλματα εις ύψος! Το βράδυ μας βρήκε χαλκομανία στα κρεβάτια μας από την κούραση.

Τέταρτη στάση: μια βόλτα με το bus turistic στα hot spots της μπλε γραμμής, μνημεία, έργα διάσπαρτα στην πόλη, συνοικίες, Barcelonetta και Μοntjuic…διάλειμμα για εσπρεσάκι και παγωτό και συνεχίζουμε για Casa Battlo. Και εδώ έβαλε το χέρι του ο Gaudi...σαφώς έχει επιρροές από την φύση...σχεδίασε ένα σπίτι σε κυματοειδή μορφή χωρίς καμία γωνία να διαφαίνεται στο εσωτερικό του. Περίτεχνα παραθύρια και στρογγυλά δρομάκια που κατέληγαν σε ορόφους που δεν είχαμε πρόσβαση. Ο φωταγωγός εξαιρετικός, το σπίτι έλουζε άπλετο φως. Ένας κενός διάκοσμος όμως που έχανε...δεν ενθουσιάστηκα και ευχόμουν να μην ισχύει το ίδιο και στα υπόλοιπα. Η είσοδος ήταν 16,50€!!!! και δεν συμπεριλαμβάνεται στο Articket των 20€, το οποίο με την σειρά του περιλαμβάνει 7 εξαιρετικά μουσεία που πρέπει να επισκεφθείς. Εμείς δυστυχώς δεν μπορέσαμε να μπούμε σε ένα από τα 7 γιατί ανακαινιζόταν...αναφέρομαι στο μουσείο του σύγχρονου ζωγράφου Antoni Tapies που ξεχωρίζεις στην έκθεση σύγχρονης τέχνης που φιλοξενεί το Εθνικό Μουσείο της Καταλονίας (ΜΝΑC). Επόμενος σταθμός La Pedrera. Προσκυνάω και υποβάλλω τα σέβη μου εις

διπλούν. Καλό είναι, όλες σας οι περιηγήσεις στα μουσεία να συνοδεύονται από auto-guía, ελληνιστί ακουστικά. Η ταράτσα στην Casa Mila ή αλλιώς La Pedrera μας επιφύλασσε μια υπέροχη έκπληξη...μια σειρά από ομορφιές αλλόκοτα πλασμένες από μαγικά υλικά...οι τσιμινιέρες ωσάν μικροί πυργίσκοι σε παραμύθια της Χαλιμάς είχαν ως συνοδευτικό πιάτο όλη την πόλη από ψηλά...

Πιάνουμε το λεωφορείο της κόκκινης γραμμής – σωτήριο το bus turistic - (26€ για 2 μέρες-συμφέρει) και καταλήγουμε στο Camp Nou για να παραλάβουμε τα εισιτήρια του θρυλικού αγώνα του Σαββάτου...κάπως έτσι ξεκίνησαν και τα πρώτα ψώνια των οπαδών της Barcelona στο σπίτι της που φυλάσσονται και όλα τα τρόπαια της. Λυπάμαι που θα σας το χαλάσω αλλά εγώ ορκίστηκα οπαδός της αντίπαλης ομάδας, της Boca Juniors. Πάντα είχα την φήμη του αντιδραστικού στοιχείου. Αν και το καπελάκι για τον πατέρα μου το τσάκωσα, δεν λέω!!! Λέγαμε να συνεχίσουμε το δρόμο μας για το μουσείο Σύγχρονης Τέχνης αλλά τελικά καταλήξαμε αγανακτισμένοι να ψάχνουμε τους 4 gatos, un restaurante muy famoso pero no algo especial…περιφερόμασταν κατά μήκος της παραλιακής ακτής, εκεί για πρώτη φορά συναντιέμαι με το υγρό στοιχείο και αισθάνομαι μια ακατανίκητη ευφορία η οποία όμως κατέληξε σε εφιάλτης 1.30 ώρα αργότερα όταν το στομάχι και το σώμα είχε παραδώσει τα όπλα....περπατήσαμε στο Port Olympic, στην περιβόητη Barcelonnetta και τριγύρω από το Ναυτικό Μουσείο και την Plaza Real ο Nacional που βρίσκεται στο λιμάνι–εάν ενθυμούμαι καλά. Εκεί βρίσκονταν και το εστιατόριο των βρωμογάτων που δεν ήταν και κάτι τρομερό στην τελική, να φανταστείς είχε ουρά επίτηδες για να διαφημιστεί το μαγαζί ενώ τα τραπέζια μέσα ήταν κενά. Ούτε τρελάθηκα με το φαγητό, ούτε με την διακόσμηση. Μόνο ο τύπος επί των δημοσίων σχέσεων ή ο αρχι-σερβιτόρος, δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς την ιδιότητα του- ήταν όλο το θέμα! Πολύ πλάκα!

Το βράδυ περπατήσαμε για πρώτη ή δεύτερη φορά το πράσινη μίλι, περίπου 1χλμ ίσως και παραπάνω, αν λάβεις υπόψη και τις σκάλες, τα τούνελ πάνω κάτω, για να φτάσουμε στην αποβάθρα στο τσακ, λίγο πριν κλείσει ο σταθμός. Περιττό να πω ότι το βράδυ το δωμάτιο μύριζε και πάλι πτωματίλα! Χαχα

Πέμπτη στάση: μπλε γραμμή και η πλούσια πολιτιστική ζωή της πρωτεύουσας συνεχίζει να εκτυλίσσεται σαν ταινία. Ο «λόφος των Εβραίων», το Montjuic, είναι ένας καταπράσινος ανοιχτός χώρος που αποτελείται από πολλά ξακουστά μουσεία (ΜΝΑC, Joan Miro) και από κάποια ολυμπιακά ακίνητα. Η διαδρομή είναι απλά μοναδική. Επισκέφθηκα όλες τις εκθέσεις- εκτός της ρομανικής εποχής- στο Εθνικό Μουσείο- φυσικά την έκθεση φωτογραφίας- και έπειτα κατηφορίσαμε προς το σύγχρονο μουσείο του Miro. Απλά ερωτεύτηκα, απλά γέμισα τις φλέβες μου με λίγο ακόμη αναρχία και πανκ διάθεση...ο καλλιτέχνης είναι μια φαντασία, είναι μια θεϊκή παρουσία στον χώρο της σύγχρονης τέχνης...είναι ότι πιο αξιοζήλευτο υπάρχει, πρότυπο ταλέντου και γνώσης...αν και οι φωτογραφίες δεν επιτρέπονταν, κατάφερα να απαθανατίσω κάποια έργα του...φοβερό!!!

Φουλαρισμένοι από χρώματα και διάθεση στο ζενίθ αποφασίζουμε να κατεβούμε στο λιμάνι με το τελεφερίκ διασχίζοντας εναέρια τους νοητούς δρόμους. Τελικά όμως λόγω καιρικών συνθηκών ήταν κλειστό και έτσι η επιθυμία μας για λίγο δράση δεν εκπληρώθηκε ποτέ! ¡Joder, que pena! Και έτσι αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε την πράσινη γραμμή του τουριστικού λεωφορείου για μια χαλαρή βόλτα σε ένα από τα ομορφότερα λιμάνια της Μεσογείου.

Δεν το λέω με σιγουριά, ίσως να έχω μπερδέψει λιγάκι τις ημέρες αλλά μάλλον την ίδια ημέρα συνέχεια είχε το σπίτι του Γκαουντί και το πάρκο Guell με τον ψηφιδωτό δράκο, το γνωστό σήμα κατατεθέν ενώ το βραδάκι εκείνο φάγαμε σε ένα εστιατόριο στην Passeig de Garcia, ή σε εκείνο με τη φοβερή paella ή στο άλλο με την τρομερή σαλάτα κοτόπουλο και την απαίσια πίτσα...επιφυλάσσομαι...

Έκτη στάση: ημέρα μύησης στην ατμοσφαιρική πλευρά της πόλης, στην πλευρά που θα ήθελα να ζω και να αναπνέω... Γοτθική συνοικία, μουσείο Πικάσο, MACBA, CCCB, καθεδρικός ναός, Μπόρν, μουσείο της Όπερας...δεν έχω λόγια πραγματικά. Την βιώσα 3 ημέρες, μύρισα το χρώμα της, τις νότες της (Όπερα), την μπλε εποχή του Πικάσο και το έργο του Velásquez ¨Las Medinas¨ σε επανέκδοση , έργα φωτογράφων εμπνευσμένα από διακεκριμένους κινηματογραφιστές (CCCB), τον φεμινισμό της Nancy Espero και τον πειραματιστή Francisco Torres στο MACBA, την απαξίωση του χριστιανισμού στον καθεδρικό της Bari Gotik, την αγορά με τα καταπληκτικά μαγαζιά συνυφασμένα πάντα με την έννοια του spectacular interior design. Η ονειρεμένη βραδιά θα κλείσει σε ένα σούπερ Tapas bar με overdose σανγκρίας και γευστικών τάπας με ψάρι και αλλαντικά. Μην ξεχάσω να αναφέρω ότι μίσησα την Καταλονία-όπως και άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες- που δεν μου επιτρέπουν να καπνίσω σχεδόν σε κανένα δημόσιο χώρο...με αποτέλεσμα το τσιγαράκι στο όρθιο και έξω από το μαγαζί σαν το πελεκάνο τιμωρία...μην σιχτιρίσω!

Η επόμενη μέρα, ήταν η μεγάλη μέρα! Η ημέρα των αγορών!!! Το χρήμα να ρέει άφθονο και ο καθένας ακολουθεί μοναχικά τον δρόμο του...χωριστήκαμε σε τρεις κατευθύνσεις....κάποια στιγμή άπειρες σακούλες ξεχειλίζανε από τα πρησμένα μου δάχτυλα. Επιστροφή στο ξενοδοχείο για να αφήσουμε τα πράγματα και επιτόπια εξόρμηση για φαγητό και συνέχιση των αγορών. Ακάθεκτοι!

Πάντως κάτι μου διαφεύγει γιατί δεν θυμάμαι πότε ακριβώς πήγαμε για μεσημεριανό lunch break σε Τapas bar στην La Rambla και έπειτα στην La Boqueria όπου ξεζουμίσανε σωρούς από φρούτα και τους χωρέσανε σε ένα ποτήρι με λιωμένο πάγο που μοσχοβολούσε ευωδιές. Μάλλον ήταν η ημέρα που επισκεφθήκαμε το μουσείο Πικάσο. Ίσως το ίδιο βράδυ είδαμε τα τρελαμένα συντριβάνια να χορεύουν υπό τους ήχους κλασικής μουσικής...το ίδιο βράδυ βγήκαμε για το πρώτο μας ποτάκι στην Barcelonetta, σε lounge restaurant bar με εκπληκτική διακόσμηση και πολύ ωραίο κόσμο, επιτέλους! Για πρώτη φορά στη ζωή μου είχα την τύχη να δω παρέα με 17 άντρες, αλήθεια λέω...χωρίς να φάνε πόρτα, πολύ καλοστημένους νεαρούς...δεν μας χάλασε!

Έτσι έσβησε και αυτή η νύχτα με το ολόγιομο φεγγάρι...χαχαχα

Οι προτελευταίες στάσεις μας, ήταν συμπληρωματικής φύσεως...ότι αφήσαμε πίσω, Ισπανικό χωριό και μια πολύωρη βόλτα στο μόλο, κατά μήκος της ακτογραμμής, και παύση για καφέ και χαλάρωση σε μπαρ της παραλίας. Γεύτηκα την πόλη στην ουσία της, αφουγκράστηκα τους ρυθμούς της, τους ανθρώπους της, έβρασα στο ζουμί της... ήταν κάτι που αποζητούσα τόσες μέρες μέσα στα μουσεία και στους εκθεσιακούς χώρους...η εβδομαδιαία μου παραμονή στην Βαρκελώνη κλείνει το βράδυ του Σαββάτου με ένα must see θέαμα στο οποίο παρευρέθηκα και για το οποίο θα με ζήλευε και ο τελευταίος αρσενικός γάτος της γειτονιάς μου. Το σόου για την παρουσίαση της νέας ομάδας της Barcelona με βεγγαλικά, πυροτεχνήματα, εφε και μουσική και ο αγώνας Barcelona-Βoca Juniors που ακολούθησε... φέρνοντας το ατυχές αποτέλεσμα του 2-1...πολύ αδικία, αν φανταστείς ότι μέχρι το 90’ κέρδιζε δυναμικά η Βoca, άξιοι μαχητές και στις καθυστερήσεις ο Puyol χώνει το πρώτο και ο Eto το δεύτερο...μας πιάσανε στον ύπνο τα κατσίκια...οοουυυσστττ...

Και κάπως έτσι καταιγιστικά τελειώνει το ταξίδι μας στο υπερπέραν...η φωτογράφηση με κασκόλ της Μπάρτσα έγινε για λόγους μαρκετινγκ...χαχα

Η επόμενη ημέρα, ημέρα επιστροφής ήταν μια δύσκολη αλλά συνάμα όμορφη ημέρα...σουλατσάραμε και πάλι στη Μπορν, αποδείχτηκε έρωτας μεγάλος η συνοικία αυτή...και έπειτα ξενοδοχείο και αεροδρόμιο, στο οποίο βεβαίως βγήκαμε 15 κιλά υπέρβαροι αλλά δεν πληρώσαμε μία...παρόλη την βαρεμάρα τους και την δυσκοιλιότητα τους να εξυπηρετήσουν σβέλτα τον κόσμο καθώς και την αδυναμία τους να σπικάρουν μια αγγλική λέξη, εν τέλει τους συγχωρώ!!!! χαχα

Ηταν ωραία η πτήση μας αν και θορυβώδης, χωρίς πολλές αναταραχές...είχα αγωνία για το αύριο που ξημέρωνε...κακώς...απρόβλεπτες εξελίξεις με έκαναν να προσμένω το ταξίδι με καράβι, με τελικό προορισμό τη Χίο...

Μια σκέψη:

αποχαιρέτησα την πόλη της Βαρκελώνης με την υπόσχεση να επιστρέψω ...!!!

Υ.Γ. ακρίβειας: είπαμε το νερό νεράκι...μέχρι 2.30€ πλήρωσα το μπουκαλάκι των 500 ml

Y.Γ. 1.30€ το μονό εισιτήριο του μετρό...7,20€ για 10 διαδρομές, συμφέρει η δεύτερη λύση