Choke

Τα πρωινά… ιστορικός ερμηνευτής στην αποικιακή Αμερική του 15ου αιώνα, μια Αμερική σε προσομοίωση, που κατακλύζεται από εξαρτημένους νυμφομανείς και αυνανιστές σε «έξαρση». Τα βράδια…συχνάζει σε πολυτελή εστιατόρια, εκεί όπου έντεχνα αφήνεται σε ένα νοσηρό και συνάμα κωμικό παιχνιδάκι «πνιγμού» με μια μπουκιά φαγητού. Ο «καλλιτέχνης» φιλοδοξεί, με αυτόν τον τρόπο, να προσεγγίσει «τους σωτήρες του» με γνώμονα το χρήμα που ξεχειλίζει από τα μπατζάκια. Κάπου μεταξύ ουτοπίας, πλασματικής αλήθειας και πραγματικότητας, σεξουαλικής απληστίας και χιουμοριστικής απεξάρτησης, ο ήρωας μας, ονόματι Βίκτορ (Sam Rockwell), αναγκάζεται να παρατήσει τις σπουδές του, ως φοιτητής της Ιατρικής σχολής, για να βρει «δουλειά» ώστε να συντηρήσει την μητέρα του, Άϊντα (Anjelica Huston), που βρίσκεται σε γηροκομείο με γεροντική άνοια. Ο αχόρταγος σεξομανής φίλος μας, έχοντας στο τσεπάκι ατακαδόρικες σκηνές με πικάντικη γεύση, βιώνει το θέατρο του παραλόγου σε ένα νοσοκομείο με ασυγκράτητα παλαβιάρες γριές που τον περικυκλώνουν συνεχώς, ενώ παρασέρνεται σε σουρεαλιστικές καταστάσεις, στην προσπάθεια του να εξερευνήσει την ταυτότητα του. Είναι άραγε κλώνος του Ύψιστου ή νόθο από κούνια. Η γυναίκα του Llewelyn Moss στο No Country for Old Men, Carla, γίνεται Πέϊτζ στο Choke, και καταφθάνει για να δυναμιτίσει τα λεπτά αισθήματα του Βίκτορ που ακροβατούν μεταξύ φόβου και ανασφάλειας. Αυτό είναι και το δίδυμο που τον οδηγεί στο εύκολο σεξ με άγνωστες. Από την άλλη πλευρά, οι σεξουαλικές του περιπτύξεις με την ηρωίδα μας αποτελούν μια θλιβερή παρένθεση στην έως τότε έντονα «επιμορφωτική» μας πορεία στον κόσμο του σεξ με τον Βίκτορ, ένα μάθημα προς αποφυγή για κάθε αναγνώστη που σέβεται τον εαυτό του. Η ύπαρξη της γυναίκας θρυμματίζει, άθελα της, την καλόβολη φιλοσοφία του και αγγίζει απαγορευμένες ζώνες. Το «έγκλημα» συντελείται ταυτόχρονα. Ο Ντάνι, πρώην θύμα των γενετήσιων του ορμών, κολλητός φίλος του Βίκτορ, επιχειρεί αναπάντεχα να καταρρίψει τον μύθο του Βίκτορ. Τελικά, μυείται ή όχι ο πρωταγωνιστής; Δεν έχει καμία σημασία. Γιατί η διαδρομή είναι απολαυστική, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Εξάλλου, δύσκολα μπορεί να ναυαγήσει η μεταφορά ενός έργου δια χειρός Palahniuk στην μεγάλη οθόνη (βλ. Fight Club). Θεωρώ ότι, είναι η καλύτερη ταινία που είδα μέχρι τώρα στο 14ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου (Νύχτες Πρεμιέρας). Η μόνη ταινία που με ενέπνευσε να αποτυπώσω τις σκέψεις μου…και έχω δει ουκ ολίγες μέχρι τώρα. Δυστυχώς δεν είναι θέμα λάθος επιλογής ταινιών από πλευράς μου, είναι το γενικό κλίμα…και θεωρώ σαφώς ότι είναι ατυχείς οι φετινές επιλογές της ομάδας του Σινεμά. Να επιφυλάσσομαι…;