Sirens

...παλιές καλές εποχές, 2000, δευτεροετής φοιτήτρια κάπου μεταξύ Σόλωνος και Σίνα, ετοιμόρροπα κτίρια, η Νομική να σφύζει από ζωή, οι παρατάξεις σε μυούν και σε καταγράφουν στα κατάστιχα τους, επαναστατική μουσική να ξεχύνεται από τα υπαίθρια ηχεία, κρατάω ένα βιβλίο Πολιτικής Φιλοσοφίας ή Επικοινωνίας, αμέριμνη με το τσιγάρο να κρέμεται στο στόμα, καθισμένη στο υπόστεγο αναμένω την παλιοπαρέα για να πιούμε τον μεσημεριανό μας καφέ λίγο πριν μπούμε στο βραδυνό μάθημα Πολιτικής Οικονομίας. Αποχαιρετιόμαστε. Στάση Ακαδημίας. Αφετηρία 245 και 221, προορισμός οδός Παπάγου, Ζωγράφου. Η πρώτη μας γνωριμία με την Ανατολή!Συμφόρηση, αμάξια, παράθυρα με αναμμένα φώτα σαν μικρές φωτεινές κηλίδες στο σκότος, βγαίνουμε στο μπαλκόνι να καπνίσουμε παρέα, τους παρακολουθούμε, παραληρείς και με παρασέρνεις, κάτι γεμίζει ανεπαίσθητα τις φλέβες, χαμέρπεια από νότες, μπάσα και γρατζουνίσματα, ντράμς που πονάνε και μια φωνή αγγελική, διαπεραστική, ακόρεστη, τρυπάει τα εντόσθια μου...well hearts belongs, Like rock and skin, At peace with evil, And all within...διεισδύει σαν οξύ μέσα μου... A shadow looms above the river, And fire sweeps across the land, Our bones are twisted in their sockets, And even we must try to stand alone, Right here alone... αργοσβήνω με τις θελκτικές του μουσικές Fire in work beneath your skin, Forever let us sleep, παραδίνομαι στην βιομηχανική σιωπή του Sivert και καθάρια, ανέπαφη στην αυγή της Νορβηγικής alternative rock σκηνής...στέκομαι και σε κοιτώ...Til sirens tear the night wide open, And even we awake, love, Oh, listen,The world is awake, Oh, it's time for the tellers to ris...
Aποδέχομαι το στίγμα τους...νιώθω προνομιούχα που παρευρίσκομαι σε αρκετές συναυλίες τους αλλά νιώθω μια θλίψη για το χαμό του Robert, τον συνάντησα ένα βράδυ στον Αλχημιστή και από τότε...σαν να χάθηκε ένα κεφάλαιο από την ζωή μου, σαν μια βιωματική μουσική που έκανε fade out. Γνωρίζω το πλήγμα που υπέστη το γκρουπ και πενθώ μαζί με όλους τους φαν αν και το αναφέρω λιγάκι ετεροχρονισμένα...αναγνωρίζω το θησαυρό που μας αφήσανε και εύχομαι να τους ξαναδούμε σε στιγμές όπως το Nightly Disease και το Industrial Silence...και γιατί όχι και των δύο τελευταίων τους δίσκων (Grit & The Deep end)...Ειρωνεία...The Deep end είναι το όνομα του τελευταίου τους δίσκου, σφραγίζει την πορεία του γκρουπ με την γνωστή του σύνθεση.No life, no life without a fall...Now the wind has swept us all....
(Salt από το δίσκο Industrial Silence ). Τέλος εποχής για όλους μας λοιπόν?

υ.γ.αφορμή για αυτό το ποστ στάθηκε η ακατάπαυστη ροή από μουσικές των Madrugada στο ipod μου...οι παρηχήσεις, οι αναμνήσεις... εξάλλου το όφειλα στον εαυτό μου το συγκεκριμένο ποστ...όπως και πολλά ακόμη που δεν έχω βρει την διάθεση και τον χρόνο για να καταγράψω...εν αναμονή λοιπόν!

'