Blurred

Θέλω να γράψω και πάλι, αλλά τι να πω...το μυαλό μου έχει πάψει προ πολλού να σκέφτεται με λέξεις, μόνο στιγμές, εικόνες και νότες χοροπηδάνε εδώ και εκεί....ατίθασες, ανήμερες
σταματημό δεν έχουν, με ζαλίζουν απρόσκοπτα...τόσο που κρατιέμαι για να μην πέσω...στίχο, στίχο με τραγουδώ τα βράδια σε κάποιο βαγόνι...μια καταιγίδα θέλω να'ρθει να ουρλιάξει, όσα δεν είπαμε από φόβο ή ντροπή, στα σωθικά μας και στα μάτια μας να ψάξει, κάθε μας λέξη μυστική να την πετάξει, μέχρι τον ήλιο ν'ανέβει και να τον κάψει...αυτό σφυρίζω, σιγοψιθυρίζω...ότι δεν γίναμε ποτέ να μην το δείξει, στην ανημποριά της χαμένης μας ζωής...Όσο με άφηνες τόσο σε άφηνα, κλείνω τα μάτια και βλέπω το αύριο, κι είναι ένα αύριο δίχως εικόνες...τελικά τι απομένει; οι λέξεις στέρεψαν κι αυτές, μόνο αγέννητη σιωπή και μουσική...μια μουσική που ακόμη δεν ξέρεις να διαβάζεις στο πεντάγραμμο...