Frida sufrida...

Συχνά θέλω να πεθάνω, αλλά έχω τόση οργή
μέσα μου που θέλω να ζήσω.

Και να ζωγραφίσω. Και να κάνω έρωτα.
Να ζωγραφίζεις και να κάνεις έρωτα είναι το ίδιο πράγμα.
Είναι ο καλύτερος τρόπος για να ξεγελάσεις τον θάνατο...
Τίποτα δεν είναι ισάξιο του γέλιου. Να γελάς, να αφήνεσαι,
εκεί βρίσκεται η πραγματική δύναμη. Να είσαι ανάλαφρος.
Το τραγικό, είναι ότι πιο γελοίο υπάρχει στον άνθρωπο...

Δεν χρειάζεται να πεις πολλά, μοναχά νιώσε...την νεκρική σιγή ...συμφιλιώσου με τον θάνατο, μύρισε τον καπνό από το θυμιατό σου...un monton de rosas alrededor de tu feretro...Frida sufrida que hay adentro de ti...
...οι ωδίνες γεννούν το έργο σου, την απαρχή της δημιουργίας απεικονίζει το εκρηκτικό σου είδωλο με το οποίο καταπιάνεσαι αδιάκοπα, ο λευκός σου κορσές συνδιαλάσσεται με την τέχνη σου, στην ζωή σου δεν τεκνοποιείς γιατί περιβάλλεσαι από ένα κομματιασμένο κορμί, στην σάρκα σου ασέλγησε μια σιδερένια ράβδος το πρωινό εκείνο...

Δύο γυναίκες στο ίδιο κουβάρι από οστά συνδιαλέγονται, ζητούμενο της παράστασης είναι ο εσωτερικός διάλογος της Frida με τον εαυτό της, απολαμβάνουμε τις διαρκείς εναλλαγές ύφους, προσγειωνόμαστε ανάλαφρα σε ποικιλόμορφες σφαίρες δράσης που προσφέρουν στο έργο διαστάσεις και εικόνες διαφορόχρωμων διαθέσεων σε σχέση πάντα με την πολυτάραχη ζώη της ηρωίδας του πόνου. Οι οπερετικές χορδές του κ.Φίλια αντηχούσαν όλο το βράδυ σαν καμπάνες τρικυμιώδεις, η φωνή του γέμιζε ευωδία τις καρδίες μας. Η Κ.Ταλάκου χαρισματική, πληθωρική με εξαίσια προφορά castellano, ενέπνεε μια αυθεντικότητα, φορούσε την μάσκα του θανάτου και περιφερόταν επιδεικτικά σαν μια γνήσια βαμπ, μια ηθοποιός γεννημένη για το σανίδι, απολάμβανε κάθε έκρηξη, δονούταν. Η Φ.Παπαδόδημα χαριτόβρυτη και προσεγμένη. Μια προσέγγιση της ζωγράφου, αδιαμφισβήτητου κύρους, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από την σκηνοθέτη Εστέρ Αντρέ Γκονζάλεζ...μην τη χάσετε...