Η Νύχτα των Μυστικών

«Καλώς ορίσατε στο βασίλειο της ουτοπίας και των κρυφών πόθων»

Με αυτές τις λέξεις ξεκινάει το ταξίδι μας στο θέατρο του παραλόγου. Η ουτοπία ντύνεται με σάρκα και οστά και εκμαιεύει τις πιο μύχιες σκέψεις των αλλόκοτων πλασμάτων που περιπλανώνται αφενός ξεχασμένοι και αφετέρου εγκλωβισμένοι στο δαιδαλώδες τσίρκο. Ακροβατούσαν στο ψέμα...χωρίς εξηγήσεις η διαδρομή αυτή αποβαίνει καθαρτικό ψυχής για όλους τους εμπλεκόμενους, τους λυτρώνει ανεπανόρθωτα. Τα παρασκήνια απόκοσμα θαρρείς πως βρισκόσουν σε ένα μαυσωλείο από αναμνήσεις περίτεχνα διακοσμημένο. Οι live μουσικές παραστάσεις με τα τύμπανα και τις ηλεκτρικές κιθάρες να γρυλίζουν κολασμένα riffs ενώ οι μελωδίες που ξετυλίγονται σαν χείμαρρος και έρχονται να αγκαλιάσουν τα νούμερα των «τσαρλατάνων», προβάλλουν την μοναδικότητα της σκηνοθέτη.

Κάτι το γοτθικό οσφραίνομαι στην ατμόσφαιρα, κάτι μεταξύ σαπίλας και ατέρμονης σκοτεινιάς...η αλλοπρόσαλλη κινησιολογία της Μάρθας (Αθήνα Μαξίμου) έρχεται να επισφραγίσει αυτή μου την αίσθηση. Ελκυστικά vibes διαχέονται ολούθε με τα ουρλιαχτά της ενώ ελίσσεται στο μπαρόβιο hype. Η μπάσα φωνή, η γερασμένη αρρενωπότητα του Μάγου (Θοδωρής Κατσαφάδος), ερωτεύσιμος και θελκτικός, σε υπνωτίζει με την επιβλητικότητα του στη σκηνή, το μυστήριο βλέμμα του Νίκολας (Λαέρτης Βασιλείου) που αντανακλάται σαν σκιά στο ακροτήριο με τις λευκές μπογιές βαμμένες στο πρόσωπο του αλα Μέριλιν, η Miss Colorado ( Blaine Reininger) με την εξαίσια εμφάνιση ερμαφρόδιτου/ Drag Queen, συνθέτουν ένα σουρεαλιστικό μωσαϊκό. Θα ήθελα να ξαναζήσω την τελευταία σκηνή του παραμυθιού, εκείνη ονειρεύτηκε για μια στιγμή να γίνει ακροβάτης...και έτσι η Μιράντα (Πέγκυ Τρικαλιώτη) αιωρείται κρεμασμένη από το σκοινί και προσπαθεί να σε αγγίξει ενώ ο εκκωφαντικός απόηχος ακρωτηριάζει κάθε σου είναι και την βουβή εκδήλωση του πόνου δεν μπορείς να πνίξεις.

Οι κύριοι πρωταγωνιστές ερμήνευσαν επιτυχώς κάποια διαλογικά μέρη σκορπώντας το ρίγος - ο Κωνσταντίνος (Θανάσης Ευθυμιάδης) κατρακύλησε σε ένα σπαρακτικό μονόλογο διαρκείας που χαίρει της εκτίμησης μας-μολαταύτα δεν μπόρεσαν να μας πλησιάσουν πολύ καθ’ολη τη διάρκεια της παράστασης. Πολύ κρίμα μιας και ήταν πολλά ακόμα τα χιλιόμετρα που έπρεπε να διανύσουν. Έφυγα με δύο εκφράσεις χαραγμένες στο μυαλό, τις προσυπογράφω...η μια είναι στάση ζωής, η άλλη είναι ψέμα και πρέπει να καταρριφθεί (...και ο νοών νοείτο).

«Δεν είμαι αλλοπαρμένη. Μόνο να ονειρεύομαι θέλω.»

«Τα ζευγάρια που γελούν μαζί δεν χωρίζουν ποτέ...»

Καλή εβδομάδα!