"White riot, I wanna riot, white riot, a riot of my own"

Αφήνοντας πίσω μας με λειψό χαμόγελο τους πολυσύχναστους δρόμους που αγκάλιασαν και φέτος το Φεστιβάλ Ταινιών «Νύχτες Πρεμιέρας», τα κατάμεστα σινεμά της Σταδίου και Κηφισίας, σκιρτούμε από ηδονή και ικανοποίηση για τα έργα τέχνης που θριάμβευσαν στην μεγάλη οθόνη και είχαμε και εμείς την τιμή να παρακολουθήσουμε σε πρώτη προβολή το τελευταίο δεκαήμερο. Είναι μέρες τώρα που θέλω να γράψω γι’ αυτά αλλά ο χρόνος ποτέ δεν ήταν αρκετός. Φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσω να αποδώσω με ακρίβεια όλες τις εικόνες που έχουν αποτυπωθεί στο σκληρό μου δίσκο γιατί μέρα με τη μέρα έχουν αρχίσει να ξεφτίζουν. Ειλικρινά αγωνιώ γιατί ειλικρινά δεν ξέρω από που να αρχίσω. Αναβοσβήνουν στην οθόνη του μυαλό μου σκηνές από το Get thrashed ενώ ταυτόχρονα βουίζει στα αυτιά μου ο βρυχηθμός του Joe Strummer στο White Riot, κομμάτι που πυροδοτεί την έναρξη του βιογραφικού του αφιερώματος. Οne more cup of coffee προσφέρουμε στον Τodd Haynes για το αριστούργημα του I am not there, indie rock tracks συνοδεύουν τα μειλίχια πάθη ενός Ρομαντικού Ηδονοβλεψία και τέλος στο Boxes μια εμφανώς γερασμένη Τζέιν Μπίρκιν πολεμάει τον εαυτό της για να αποδεσμευτεί από τα φαντάσματα του παρελθόντος και τα κουτιά από τις αναμνήσεις που την καταδιώκουν σαν ύαινες, σκηνοθεσία δια χειρός Μπίρκιν.

«Φονικά ανθρώπινα ένστικτα και οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν στην σεξουαλικότητα», ενοχικά βλέμματα και ένας ατελέσφορος έρωτας. Ο πόλεμος, η απόβαση των συμμαχικών στρατευμάτων στο λιμάνι της Δουνκέρκης, ο βομβαρδισμός σε υπόγειο σταθμό της Αγγλίας, είναι γεγονότα που προλειαίνουν το έδαφος, ο θάνατος επέρχεται αναπόφευκτα. Η αχαλίνωτη φαντασία της αδελφής που αποβαίνει καταστροφική δεν τιθασεύεται από την δύναμη της λογικής. Όταν πια συνέβη ήταν πολύ αργά. Ατμόσφαιρα εποχής μεν ελάχιστα μυστηριακή δε. Αξιοσημείωτες ερμηνείες για την Εξιλέωση του Ίαν Μακ Γίουαν με ανερχόμενο αστέρι τον McVoy. Το τέλος μας αφήνει με μια συγκρατημένη θλίψη, προσωπικά δεν εξιλεώθηκα γιατί απευχόμουν την τροπή που πήρε τελικά το σενάριο. Μόνο η θεία δίκη θα μπορούσε να λειτουργήσει λυτρωτικά και θα ξεδιψούσε την εκδικητική μου φύση!

Η Εξιλέωση ευτυχώς επισκιάζεται από την «εκκωφαντική» μουσική των Clash και την επιβλητική παρουσία του front man του θρυλικού συγκροτήματος, Joe Strummer. Ευγνωμονώ τον στενό του φίλο και σκηνοθέτη της ταινίας Julienne Temple που ξέθαψε από μέσα μου την ξεχασμένη σουφραζέτα, την επαναστάτρια που δεν μάχεται μοναχά για την προάσπιση των γυναικείων δικαιωμάτων. Παιδί διπλωμάτη, αναθρεμμένο στους στιβαρούς τοίχους ενός οικοτροφείου, από τότε διαφαίνονταν έστω και αμυδρά η ηγετική του ικανότητα και το ταλέντο του να ξεχωρίζει. Μεγάλωσε υπό τους ήχους της μουσικής του κόσμου. Στην εφηβεία εντάσσεται στην Σχολή Καλών Τεχνών, στην τότε αποκαλούμενη σχολή των τεμπέληδων ή αλλιώς χασομέρηδων. Αποβάλλεται όταν η ανήσυχη φύση του τον προτρέπει να σχεδιάσει έναν πίνακα από χρησιμοποιημένα ταμπόν. Η αυτοκτονία του αδελφού του Ντέιβιντ πληγώνει ανεπανόρθωτα τον εύθραυστο ψυχισμό του. Ο αυτόχειρας Ντέιβιντ αποφασίζει να βάλει τέλος στην ζωή του μιας και δεν τον ικανοποιούσε πια. Βαφτισμένος ναζιστής ακροδεξιός, με σβάστικες φορεμένες ολούθε, είχε μεταμορφωθεί τα τελευταία χρόνια. Το πανκ ρεύμα έχει αρχίσει να μαίνεται, ο Μπέρνι Ρόουντς που εφηύρε το είδος μαζί και τους Sex Pistols θα αλλάξει σελίδα στην μέχρι τότε πορεία του Joe διαχωρίζοντας τον από τους ροκαμπίλι 101’ers. Η κάλπικη λατρεία των Rolling Stones και των Beatles τον ενοχλεί. Η τρικυμιώδης περσόνα του John Mellor, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, οι ίντριγκες, οι «απολύσεις παλιών εθισμένων στα ναρκωτικά και οι προσλήψεις νέων μελών» δίνουν ζωή και παίρνουν από την αίγλη του ως front man. «Θα γίνω ροκ σταρ και το εννοούσε» ομολογεί μια φίλη του στο ντοκιμαντέρ. Μέσα από αμέτρητες καταθέσεις συνεργατών και φίλων, επώνυμων και μη, καθισμένους γύρω από μια φωτιά, μέσα από σπάνιες, εξομολογητικές συνεντεύξεις του σκηνοθέτη με τον ίδιο τον Στράμερ προκύπτει ένας διθύραμβος στο πρόσωπο του, μια εξύψωση και όχι απαραίτητα αγιοποίηση του πνευματώδη, αυθάδη και βαθιά πολιτικοποιημένου ειδώλου. Μέσα από την πανκ μουσική του, και όχι μόνο, διαμορφώνει γενιές ανθρώπων, πλάθει αξίες και ιδανικά για τους νεολαίους που ταξιδεύουν νοερά μαζί του ανά τον κόσμο μέσα από τους στίχους και την μουσική του. Έκανε λάθη, πολλές φορές ακρότητες, δεν ήταν αψεγάδιαστος, παρόλα αυτά κερδίζει την συγχώρεση αυτών που έβλαψε. Θαμώνας του Γκλάστονμπερι, ενίοτε καταληψίας, επαναστάτης με ριζωμένη την πολιτική διαμαρτυρία στις φλέβες του, ποτέ δεν αισθάνθηκε στο μέγιστο την δόξα γιατί ήταν έμφυτα ενοχικός τύπος. Αισθανόταν άβολα με την μεγάλη επιτυχία γιατί ένιωθε ότι χάνει την επαφή με το κοινό του, σε αντίθεση με τον Μικ Τζόουνς που απολάμβανε κάθε λεπτό.

«Όταν σου έλεγε ότι θα βγούμε το βράδυ ήξερες εκ των προτέρων τι επρόκειτο να επακολουθήσει και πάντα έπαιρνες μαζί σου ένα ζευγάρι γυαλιά...» επισημαίνει κάποιος από τους γνωστούς-αγνώστους, ένα μείον του σκηνοθέτη να παραλείψει ονόματα.

Τα σχέδια που ζωγράφιζε στα τετράδια του ξαφνικά έπαιρναν σάρκα και οστά, ζωντάνευαν και χόρευαν στους ρυθμούς της πανκ. Εκστασιάστηκα με την ευρηματικότητα του σκηνοθέτη. Επίσης με αιφνιδίασαν τα αποσπάσματα από την Φάρμα των ζώων.

Η αναδρομή στο χρόνο που αφιερώνει στους Mescaleros, στους Pogues, και στους 101ers αποκαλύπτει όλες τις πτυχές της προικισμένης του φιγούρας.

Οι Clash διαλύονται μετά από την δεκάχρονη πορεία τους στα μουσικά δρώμενα και τότε ξεκινά η κάθοδος του Στράμερ ως μουσικού. Επανασυνδέονται για μια και μόνο φορά με σκοπό να στηρίξουν αφιλοκερδώς τις προσπάθειες βελτίωσης των άθλιων εργασιακών συνθηκών των εργαζομένων στο πυροσβεστικό σώμα!

Ο Στράμερ καταρρέει το 2002 και αφήνει μια ανεκτίμητη κληρονομιά στους συνεχιστές του είδους. Ο Τεμπλ συνθέτει το συγκινητικό πορτρέτο ενός καλλιτέχνη που δεν επαναπαυόταν... «δεν έχει νόημα να έχω πράγματα, όταν δεν μπορούν να τα έχουν και άλλοι». Ζωγραφίζει τον καμβά ενός γκρουπ, μιας αλησμόνητης εποχής που ξύπνησε μέσα μας την ανάγκη για κινητοποίηση και την αγάπη μας για την ζωή που μας απαξιώνει!

(to be continued)