Get Thrashed-Σπάσ'τα

Και από το πανκ περνάμε στις αρχές της δεκαετίας του '80, «...όταν οι Metallica και άλλες μπάντες έθεταν τις βάσεις γι’ αυτό που θα ονομαζόταν heavy metal μουσική». Πρωτίστως θα μοιραστώ μαζί σας το πόσο πολύ διασκέδασα με το κοινό που παρακολουθούσε σχεδόν ευλαβικά το ντοκιμαντέρ και συμμετείχε ενεργά, με σχόλια, ζητωκραυγές και γιουχαρίσματα. Οφείλω να πω ότι δείχνω μεγάλο σεβασμό στο είδος, στην ιστορική του παρακαταθήκη, στους εκπροσώπους και στους γνήσιους μεταλάδες, λάτρεις και πιστούς ακολούθους του thrash metal!

Τρομερή σκηνοθεσία και σφαιρική κάλυψη του θέματος επενδυμένου από σκληροπυρηνικούς ήχους και συμπεριφορές που μαρτυράνε την προσήλωση στο thrash metal, όπως το stage diving, το moshing και το headbanging (εξ’ ου και το σπάστα) και την επιρροή που διέθετε το είδος. Οι πρωταγωνιστές χάρμα οφθαλμών! Από τον Κirk Hammett των Metallica ,πρώην μέλος των Exodus, στον πρώην ντράμερ των Overkill Rat Skates και τραγουδιστή Bobby "Blitz" Ellsworth. Οι αφηγήσεις των Chris Jericho ( Fozzy), Katon W. De Pena (Ηirax) και του γκρουπ Lamp of God απέβησαν διαφωτιστικές.

Ζήσαμε στιγμές απείρου κάλλους με τον frontmen των Megadeath, David Mustaine να περιαυτολογεί με δέος για το αστείρευτο ταλέντο του και τις σπάνιες κιθαριστικές του ικανότητες. Εκτόξευσε ένα δριμύ κατηγορώ και μίλησε χωρίς φόβο και πάθος για τον αποδεκατισμό που υπέστη μετά την απόσυρση του αυτό το ποταπό γκρουπάκι με το όνομα Metallica! Απόλαυση! Δεν αμφιβάλλω ότι αποτελεί μεγαθήριο της thrash metal μουσικής αλλά ένα πιο ταπεινό προφίλ δεν θα έβλαπτε κανέναν! Μην ξεχάσω σε αυτό το σημείο να προσθέσω ότι ο Phil Anselmo των Pantera, ενός γκρουπ που λέγεται ότι επιβίωσε στην οδυνηρή δεκαετία του ’90, μια δεκαετία απαξίωσης για τη thrash metal σκηνή και την αναβίωση της grunge κουλτούρας του Seattle, μιλάει στον φακό με το γνωστό νηφάλιο ύφος... «ψηλέ έχεις ένα κατοστάρικο».

Οι μπάντες που παρελαύνουν on stage όλο το βράδυ, από τους μελωδικούς Anthrax μέχρι τους Slayer, από τους βραζιλιάνους Sepultura, τους γερμανούς Kreator, και τους μεταλλαγμένους thrash-αδες του hardcore punk, Suicidal Tendencies στους nu metal System Of A Down, «ρίχνουν φως σε μια αγνοημένη, αλλά απίστευτη μουσική σκηνή, όπως και στο πώς από έναν απλό θόρυβο του underground, το thrash metal μετενσαρκώνεται σε έναν δυνατό, υπερβολικό και σταθερό βρυχηθμό που θεωρείται πια σχεδόν mainstream» ενώ ένας οργασμός από thrash metal ήχους ντύνει το background.

Στην αντίπερα όχθη της Bay Area thrash σκηνής του San Francisco βρίσκεται το glam metal. Εν παραδείγματι, οι Motley Crew, οι Cult (και πολλοί άλλοι εκπρόσωποι που δεν αναφέρθηκαν), προβάλλουν μια ποζεριά, ντυμένοι και βαμμένοι σαν γυναίκες, που καθίσταται αναγκαίο κακό και αποδοκιμάζεται οξύτατα και με χλευαστικό τρόπο από τους thrashers. «Παρουσιάζονται επαρκώς τα στέκια, ο ενδυματολογικός κώδικας, το savoir vivre της εποχής και ο αντίκτυπος σε άλλες χώρες, ενώ ως δείγμα ροκ ιστορικής σκέψης ο θανάτος έχει κατανυκτικό αποτέλεσμα στο κοινό», όπως συνέβη με το χαμό του Paul Baloff των Exodus.

Και για να κλείσουμε αυτή τη μαρτυρία με την σχεδόν «μυσταγωγική» ατμόσφαιρα της δεκαετίας του ’80 που μας μεταφέρει ο Rick Ernst καθ’ όλη τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ, θα προσπαθήσω να ανακαλέσω δύο μότο που αφουγκράζομαι και σας παραδίδω...
«...το thrash metal είναι μια σκοτεινή φλόγα, ένα πυρακτωμένο όχημα που το κουβαλάς από την μέρα που γεννιέσαι» ενώ κατά τον ορισμό του Bobby Ellsworth (Overkill) «o γνήσιος thrasher είναι ο τριανταεξάρης με δύο παιδιά». Έχει κανείς αντίρρηση?

(to be continued)