Η Michelle στην χώρα των Musicless!

Η Δευτέρα δεν είναι ποτέ καλή μέρα για να ξεκινήσεις την εβδομάδα. Ειδικά στο ημερολόγιο της δικής μου ζωής θα έπρεπε να εξαιρείται. Μονόχνοτη, ασήκωτη, κάπως αδέξια θα την περιέγραφα για τον ρόλο που καλείται να παίξει, δειλά ανοίγει την αυλαία για να βγει στη σκηνή, να κεντήσει εκ νέου το σενάριο της ζωής μου. Έχω την πεποίθηση όμως ότι δεν πρέπει να την αδικήσω αυτή τη φορά, να την παγιδέψω σε γενικεύσεις. Πρέπει να βρω το θάρρος να παραδεχτώ ότι αυτή η Δευτέρα διαφέρει κατά τρόπο πανηγυρικό. Ίσως φαντάζουν extravagant τα λόγια μου αυτά κι όμως θα σας εξομολογηθώ ένα μυστικό! Πως μπορεί κάποιος «χτισμένος» μέσα σε 4 τοίχους από μπετόν και γυαλί να αισθάνεται την απόλυτη ευτυχία, την συγκίνηση που τοποθετεί αυτόματα στα μάτια του ένα μικροσκοπικό δάκρυ σαν σταλαχτίτη? Ένα δάκρυ που στέκεται στην άκρη του γκρεμού και παγώνει εκεί επί τόπου για να μην δείξει το πόσο την άγγιξε η ακατέργαστη μελωδία που ηχεί στα αυτιά της τόσο σημαντική και ίσως τόσο αυτοσχέδια και ασήμαντη για εκείνους! Είναι το τραγούδι της, καθιερώθηκε και τους ευχαριστεί για αυτό ολόψυχα! Εμπειρία καταπληκτική και όχι πληκτική όπως ήθελαν να πιστεύουν οι Musicless , συντονισμός και ώρες διδαχής από τον τραγουδιστή της μπάντας, και το αποτέλεσμα στο «Wherever I may roam» τέλειο. Ramones, Metallica, Guns n’ Roses, Scorpions, James, διάφορες επιμελώς ατημέλητες μελωδίες, και εγώ προς το τέλος της session/ πρόβας στο στούντιο της Λεωφ. Αθηνών να βγάζω τσιρίδες και νότες απείρου κάλλους – εδώ γελάμε- στο KKK took my baby away…που θα μπορούσα να περάσω καλύτερα δηλαδή, με τέτοια παρέα, με τέτοιο μπρίο και ατμόσφαιρα που θύμιζε εποχές επαναστατικές…το αστείο είναι ότι μου ερχόντουσαν στο μυαλό σκηνές από σπίτια γεμάτα με κόσμο- εναλλακτικές παρέες (σαν και την δική μου) αλλά με μούσια και μακριά μαλλιά που παίζανε μουσική με μια κλασική κιθάρα στο χέρι…δεν ξέρω αν είμαι ρομαντική αλλά έτσι φάνταζε στα δικά μου μάτια…μεταφέρθηκα σε ένα άλλο κλίμα σας λέω και επιμένω. Σας ευχαριστώ και τους τρεις πολύ πολύ…σας χρωστάω μια απομαγνητοφώνηση για το περιοδικό και ελπίζω πολύ σύντομα να γίνει published…έτσι ώστε κάποια στιγμή να μοιραστούν και άλλοι τα συναισθήματα τα οποία ένιωσα και εγώ μέσα στο στούντιο αυτές τις 2 ώρες που περάσαμε μαζί παρεούλα. End of session folks...μην γίνω και μελό γιατί δεν τα σηκώνω εγώ αυτά!