QUERER

...αν και αιφνίδια επιστρέφω στον τόπο αυτό μετά από βδομάδες συνειδητής απουσίας λόγω του έκτακτου κύματος παραγωγής "θερινής" μελανίνης που με καλούσαν να γευτώ οι εξωτικές παραλίες ...ωστόσο θέλω να γράψω το πρώτο πράγμα που άκουσα και με άγγιξε μετά απο πολύ καιρό...είναι οι περίοδοι που ψάχνεις λήμματα, στιχάκια ερωτιάρικα και νότες που ενορχηστρώνουν τα όνειρα σου, υφαίνουν τον ιστό των σκέψεών σου, ντύνουν με λόγια και μουσική αυτό που κουβαλάς στον ώμο σου κάθε πρωινό με το πρώτο βλεφάριασμα και το βράδυ με το πρώτο νανούρισμα για συντροφιά...υπαίτια και συνένοχος στην αυτοκαταστροφή μου η Κική η κακούργα και η Ντάμα Κούπα της ένα δειλινό στον Λυκαβηττό, μαύρο σύννεφο στον ουρανό...σε ευχαριστώ ...χωρίς άλλα σχόλια...καλό μήνα

Να κλαις
έτσι ο πόθος ποθεί
η φωτιά ν’απλωθεί
μυστικό κι ενστικτό μου βαθύ
Να κλαις
που δυο μάτια κοιτάς
και να χάνεται ο χρόνος
μια στιγμή, χρόνια ή μήνες
Αργά
να φιλάς το φιλί
σαν εξαίσια απειλή
να ξεσπάει σαν το κύμα με μιας
Να κλαις
να ζητάς να σωθείς
με φωτιά να ενωθείς
κι απ’το είναι να φτάνει
ο λυγμός
ως τα χείλια
Να κλαις
τι πληγή ν’αγαπάς
λαβωμένος να πας
μες του κόσμου το γλέντι απών
Να κλαις
που νυχτώνει χωρίς
κάποια ελπίδα να βρεις
πόσα πέπλα έχει η νύχτα
Φωτιά
σε φαρέτρα χρυσή
για να μένει μισή
απ’τον έρωτα πάντα η καρδιά
Ποτέ
πάνε χρόνια είχα πει
μα ξανάρθε η αστραπή
κι είπα
βάλε στο ευάλωτο εγώ
δυο ποτήρια
Να κλαις
έτσι ο πόθος ποθεί
η φωτιά ν’απλωθει
μυστικό κι αγγιγμά μου βαθύ
να κλαις...