Το Μαγαζάκι του Τρόμου

Επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχια...καλώς ήρθατε στο Μαγαζάκι του Τρόμου!!!

Δεν θα προλογίσω αλλά θα μπω απευθείας στο θέμα... πράγμα παράξενο για μένα αλλά είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να γράψω για την φαντασμαγορική αυτή παράσταση/ μιούζικαλ στο Θέατρο Κιβωτός στο Γκάζι, που αδημονώ να αρχίσω...

First and foremost…ένα μικρό ιστορικό για την ταινία, δια χειρός του ''μετρ του φανταστικού'' Ρότζερ Κόρμαν που λέγεται ότι έγραψε το έργο σε δυο μέρες! Σε ένα μικρό ρόλο-εκείνο του νεκροθάφτη- εμφανιζόταν ο νεαρός τότε Τζακ Νίκολσον. H ασπρόμαυρη αυτή ταινία του 1960, μια ''μαύρη'' κωμωδία που το σενάριό της υπογράφει ο Τσαρλς Γκρίφιθ σήμερα θεωρείται ''καλτ''. Η ταινία το 1982, έγινε η βάση για το ομότιτλο μιούζικαλ των Χάουαρντ Άσμαν και Άλαν Μένκεν. H παράσταση είχε μεγάλη επιτυχία στο Μπρόντγουεϊ, τιμήθηκε με βραβεία, έκανε πάνω από 2.000 παραστάσεις και το μιούζικαλ, που έχει παιχτεί σε όλο τον κόσμο, με τη σειρά του έγινε ταινία το 1986 από τον Φρανκ Οζ. Το σατιρικό αυτό μιούζικαλ, ύστερα από θριαμβευτικές εμφανίσεις στις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου, κινηματογραφική και θεατρική ιστορία σαράντα έξι χρόνων στην πλάτη του, έφτασε καθυστερημένα και στην ελληνική σκηνή στο θέατρο «Κιβωτός», σε σκηνοθεσία των Βασιλικής Ανδρίτσου και Θέμιδας Μαρσέλλου και ενορχήστρωση Αχιλλέα Γουαστώρ. Αξίζει να σημειωθεί ότι ''Το μαγαζάκι του τρόμου'' στην πολυτάραχη ιστορία του έχει, με τον τίτλο ''Παρακαλώ μην τρως τη μητέρα μου'', και μια σοφτ πορνό κινηματογραφική εκδοχή του 1973 (Κώστα ακούς, μην μου πεις οτι δεν την έχεις δεί, θα πέσεις στα μάτια μου αν όχι σου δίνω τροφή...χαχαχχα) , που αντλεί από την ταινία του Κόρμαν, ενώ η ταινία του 1986 ενέπνευσε και τηλεοπτική σειρά κινουμένων σχεδίων με τον τίτλο ''Μαγαζάκι''. Αυτά που λέτε, θέλετε και άλλα...??? Έχει βαρύ βιογραφικό λέμε για αυτό δώστε βάση...

Το ανθοπωλείο του Μούσνικ στη Νέα Υόρκη πάσχει από αναδουλειές. Οι δουλειές όμως, αρχίζουν να ανθούν όταν ένας συνεσταλμένος υπάλληλος, ο Σίμουρ, για να εξευμενίσει το αφεντικό τού φέρνει ένα πολύ, μα πολύ παράξενο εξωτικό φυτό που του έχει δώσει το όνομα Όντρεϊ Βήτα Το φυτό εξελίσσεται στο αξιοθέατο του μαγαζιού. Περίεργες καταστάσεις και ανεξήγητα γεγονότα αρχίζουν σύντομα να συμβαίνουν κι ο ιδιοκτήτης αρχίζει να υποψιάζεται ότι όλα έχουν σχέση με το φυτό. Κι η αλήθεια είναι πως έχουν! Ο Σίμουρ κάνει μια ανήθικη συμφωνία μαζί του, για να κερδίσει όλα όσα ονειρεύεται και κυρίως την αγάπη μιας κοπέλας συναδέλφου του, της Όντρεϊ. Μην μπορώντας λοιπόν να κάνει διαφορετικά αρχίζει να διαπράττει... φόνους διότι η Όντρεϊ Βήτα αποδεικνύεται ένα τρομακτικό σαρκοφάγο και αιμοδιψές φυτό που διαρκώς πεινάει!

As far as I am concerned, δεν γνώριζα την υπόθεση του έργου…ούτε το γεγονός ότι ήταν μιούζικαλ σε μια από τις εκδοχές του. Ξεκινάει η παράσταση και εμφανίζονται στην σκηνή οι μουσικοί που επένδυαν με τις live μελωδίες τους το θεατρικό σ’ όλη του την διάρκεια. Αντικρίζω τον σαξοφωνίστα και ένα φτερούγισμα ευτυχίας ξεπετάχτηκε από τα στήθη, τόσο πολύ που όταν τον άκουσα να παίζει μου ερχόταν να τιτιβίσω. Ταυτόχρονα τρεις κοπελίτσες με πραγματικά φωνητικά προσόντα ξεχύνονται στο σανίδι με όλη την χάρη των sweet sixteen προσδίδοντας στην παράσταση μια δόση ανεμελιάς σαν και εκείνη που είναι διάχυτη σε ταινίες όπως «Γρανίτα από Λεμόνι»...outfit και κίνηση 60ς αλά Έλβις. Έκπληξη της βραδιάς, η εμφάνιση και η μπάσα φωνή της Αντιγόνης Ψυχράμη, μια από τις τρεις νεαρές, σαν μια άλλη «...Πόπη σαν την γιαγιά μου την Καλλιόπη» στη νέα της version ανανεωμένη και ενήλικη πλέον...ένα νέο αστέρι γεννιέται. Το περιστρεφόμενο σκηνικό ανοίγει τις πόρτες του και ξεπροβάλλει ο Χ. Βαλαβανίδης, στρουμπουλός και απολαυστικός, ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, ο ντροπαλός Σίμορ με τον εύθραυστο ψυχισμό, τις απερίγραπτες εκφράσεις του προσώπου και την αγωνία έκφρασης των συναισθημάτων του...με έκανε να γελάσω τόσο δυνατά σαν να έδωσα ζωή σε μια άλλη...φοβερό ταλέντο μπράβο του. Η Βασιλική Ανδρίτσου, όχι με την γνωστή φωνή και στάση νταλικέρη του Κόκκινου Δωματίου, αλλά με νιαουριστή χροιά...με συγκίνησε και με έκανε επίσης να γελάσω φωναχτά....η ηθοποιός «...ισορρόπησε σε ένα πολύ δύσκολο ρόλο (Όντρεϊ) και μας έβαλε ''μέσα" στον φαινομενικά αφελή, αλλά αληθινό τρόπο σκέψης της». Τέλος...τι να πω για τον Τάκη Παπαματθαίου...η εισβολή του στη σκηνή με τα δερμάτινα, τα λικνίσματα, οι κινήσεις του αλά Μουστάκας στον Αγκαλίτσα...δημιούργησε ένα μεγάλο πρόβλημα στον μπροστινό μου και στους διπλανούς θεατές...χτυπιόμουν τόσο δυνατά, σπαρταρούσα σαν το ψάρι και για μεγάλη διάρκεια από το τρανταχτό μου γέλιο με αποτέλεσμα να πέφτουν βροχή τα δάκρυα, να κουνάω με δύναμη την μπροστινή θέση ...να χτυπάω τους διπλανούς και γενικά μια υπερβολικά κωμική φάση που δεν μπορούσα να το συλλάβω έπειτα... πόσος καιρός έχει περάσει απο τότε που γέλασα με τέτοιο πάθος και ένταση...πάλι καλά τελικά δεν με βάρεσε κανείς μιας και εκείνοι κατέληξαν να συμμετέχουν στο πανηγύρι...ο Παπαματθαίου φυσικά μας έβλεπε όλους εμάς να έχουμε ξεκαρδιστεί που δεν κρατήθηκε και εκείνος και έλιωσε στα γέλια...τι να πω κέρδισε τις εντυπώσεις στο ρόλο του σαδιστή οδοντιάτρου...ΑΠΙΘΑΝΟΣ!!!ΑΠΙΘΑΝΟΣ!!! Μην ξεχάσω να αναφέρω ότι το φυτό με το σουπερ όνομα -Όντρει Βήτα- έδωσε τα ρέστα του ...τα κατάφερε και αυτό με την σειρά του να με κάνω να διπλώσω στα δύο. Τι να πω βρε παιδί μου, τέτοια αύρα...και από το κοινό τέτοια αποδοχή είχα καιρό να αισθανθώ...ΑΨΟΓΟΙ ΣΕ ΟΛΑ ΤΟΥΣ!!!!!!!
ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!

Και μετά έχεις πάλι τα σχόλια όλων των ηλίθιων στο Αθηνόραμα που χαρακτηρίζανε την παράσταση φριχτή, κουραστική και μη ποιοτική...απορώ τους πληρώνει κάποιος για να γράψουν αυτές τις κατινιές και αηδίες..πρέπει να υπάρχουν πολλοί pervert στην Ελλάδα...αν δεν μπορείς να εκτιμήσεις τέτοιου είδους μεταφορές έχεις πρόβλημα... δεν σου είπα ρε φίλε να δεις Τσέχοφ ή Μπρέχτ...δεν έχω απαιτήσεις πλέον από το μικροαστικό σου μυαλουδάκι να παρακολουθήσεις τέτοιες παραστάσεις...αλλά μια ροκ παράσταση σαν και αυτή που θα μπορούσε να ήταν και ένα ανατρεπτικό κόμικ δεν θέλει και πολύ φαιά ουσία...δεν φτάνει δηλαδή που έχουμε καταντήσει ρηχοί έχουμε χάσει και το χιούμορ μας ρε φίλε...σοβαροφάνεια και άγνοια, κακογουστιά και έλλειψη χιούμορ...αναρωτιέμαι που βαδίζουμε....