Ίσως φοβάμαι να εκφέρω άποψη για την ταινία…καταιγισμός από φιλοφρονήσεις και επίθετα που κοσμούν την σκηνοθεσία και το σενάριο του φον Ντόνερσμαρκ…ακόμη και για την μουσική του βραβευμένου με όσκαρ Γκάμπριελ Γιάρεντ (Άγγλος Ασθενής) είχαν κάτι να παραθέσουν…εξαίσια μουσική επένδυση που έδενε με το κλειστοφοβικό κλίμα της εποχής και άλλα συναφή! Και αναρωτιέμαι σ’ αυτό το σημείο …έχω αρχίσει να παραπαίω, έχω ξεχάσει κάπου κλειδωμένο τον εγγενή ενθουσιασμό μου…???...γιατί καθώς έπεφταν οι τίτλοι τέλους ένιωθα σαν ένα «γαλαξιακό» σώμα που εκτοξεύθηκε από κάποιο δορυφόρο, Ιανό ή Επιμηθέα το ίδιο μου κάνει…δηλαδή τελείως ανέγγιχτη παρέμεινα από τα σχόλια των γύρω…ομοβροντία απόψεων για το πόσο « τέλεια ήταν η ταινία». Δεν ξέρω λυπήθηκα κυρίως γιατί περίμενα κάτι πολύ παραπάνω από αυτό που μου περιέγραφαν πολύ πριν φτάσω στην αίθουσα του σινεμά Άστυ. Και η πικρή αλήθεια είναι πόσο εύκολα μπορείς να μαγευτείς από μια γερμανική ταινία (που δεν καταλαβαίνεις και χριστό γιατί δεν είναι και αγγλικά να πεις) όταν κάθεσαι στην τρίτη σειρά έτοιμος να πάθεις οξεία αποκόλληση κρανίου και νιώθοντας ασφυκτικά πελώριος καρφωμένος στην καρέκλα (ενώ στην πραγματικότητα χωράς στα ρούχα της Τουίγκι)?
Εντάξει για να μην λέω και υπερβολές, ίσως να μην ήταν και η μέρα μου…αλλά και αύριο να την έβλεπα πάλι τα ίδια θα έλεγα γιατί μετά από πολύωρη ανάγνωση άρθρων και απόψεων σινεφίλ σχετικά με το έργο μένω με το ίδιο ερωτηματικό στο βλέμμα…τι ήταν αυτό που θα έπρεπε να με συνεπάρει τελικά τόσο έντονα εφόσον ο δημιουργός του ακολουθεί μια κλασική αφήγηση με παραδοσιακές φόρμες και με προφανείς σκηνοθετικές ελλείψεις που ομολογουμένως δεν μπορούν να αξιώνουν ως αριστούργημα την συγκεκριμένη ταινία…μηδέν ένταση, πάθος και σπίθα που θα μπορούσε να κάνει την διαφορά σε μια ταινία αυτού του βεληνεκούς και τέτοιας θεματολογίας (πολιτικής- ιστορικής).
Δεν αντιλέγω, η μεταστροφή του στυγνού και άτεγκτου πράκτορα της Στάζι σε άνθρωπο με συναισθήματα ήταν θεαματική αν και κατ’ εμε αναμενόμενη, συγκινησιακή επίσης ήταν η σκηνή όταν ακούστηκε η μελωδία στο πιάνο…εκείνη τη στιγμή τα μέχρι τότε ανέκφραστα γαλάζια μάτια του Βίσλερ δακρύζουν και ζωντανεύουν μέσα μου την επιθυμία να θέλω να δω το τέλος…και καλά έκανα γιατί κλείνει με την κατάρρευση του Τείχους και του Κομμουνισμού (πράγμα που ήξερα) αλλά και με την αφιέρωση του συγγραφέα στον πράκτορα με τον κωδικό HGW XXX (πράγμα που δεν ήξερα), σκηνή υψηλής συναισθηματικής φόρτισης. Ο εξαιρετικός Ουλριχ Μούχε, καμία αντίρρηση, παίζει μόνο με τις -μη- εκφράσεις του...για την ερμηνεία του και μόνο καταλήγω στο οτι αξίζει να το δείτε.
Η ταινία έχει προκαλέσει θόρυβο αναζωπυρώνοντας μνήμες από μια περίοδο που είναι γνώριμη σε πολλούς της προηγούμενης γενιάς. Τώρα ευτυχές ή δυστυχές το γεγονός είναι ότι προκάλεσε πλήθος από αντιδράσεις σχόλια και θύμησες σκρολάρωντας τις σελίδες του διαδικτύου...άλλοι τάσσονται υπέρ (φανταστείτε πόσοι υπάρχουν εκεί έξω που με λαγνεία φλερτάρουν με την εξουσία) και άλλοι κατά ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος που ουδεμία σχέση δεν έχει με τον σοσιαλισμό που κάποιοι ονειρεύτηκαν αλλά που ποτέ δεν προέκυψε στην ουσία. Διάβασα μαρτυρία κάποιου που ανακαλούσε σκηνές τρόμου με αφορμή την ταινία...από την περίοδο του κομμουνισμού στην Ελλάδα. Όπως επίσης και τις σκέψεις κάποιου πωρωμένου φασίστα που χλευάζει την ταινία λόγω πολιτικών πεποιθήσεων εξωραΐζοντας την Στάζι τασσόμενος εμμέσως πλην σαφώς υπέρ της...σιγά που στην θίξαμε κιόλας...και παραποιούνται λέει τα ιστορικά τεκταινόμενα. Έλεος έχω φρίξει τι άλλο θα ακούσω?
Μηχανισμοί εξουσίας και ένα κατασταλτικό status quo που εκπορνεύει κάθε αντίληψη και στην προκειμένη περίπτωση -της ταινίας πάντα- η ηρωίδα μας ζητιανεύοντας προστασία από την κρατική ασφάλεια «εκδίδεται» και ενδίδει –αρχικά έστω- στις ορέξεις του Χέμφ- του υπουργού πολιτισμού...στο τέλος βέβαια πάλι μας τα χαλάει προδίδοντας τον καλλίγραμμο και αρρενωπό μας συγγραφέα Ντρέιμαν...κάριες γυναίκες τελικά είμαστε οι δημιουργοί και οι καταστροφείς αυτού του κόσμου.
Μην ξεχάσω να σας πω ότι η ταινία κέρδισε τα βραβεία καλύτερης Ευρωπαϊκής ταινίας, καλύτερου Ευρωπαίου ηθοποιού για τον πρωταγωνιστή και καλύτερου σεναρίου για τον Ντόνερσμαρκ, ενώ είναι φαβορί για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας. Επίσης βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα ενώ η έρευνα του σκηνοθέτη-σεναριογράφου -σε αρχεία, ντοκουμέντα και επαφή με αυτόπτες μάρτυρες- έφερε στο φως την συγκεκριμένη ιστορία. Κλείνοντας αυτό το post θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάτι ωραίο που διάβασα σχετικό με την ταινία... «στην καθημερινή ζωή οι επαναστάσεις γίνονται από τα πιο απρόσμενα άτομα»... δεν έχει και άδικο, η ιστορία το έχει αποδείξει.
2 comments:
Καταρχήν πρέπει στην αρχή του κειμένου σου ή στην επικεφαλίδα να προειδοποιήσεις για spoilers, δλδ. πως το post του περιλαμβάνει αποκαλύψεις που αφορούν την πλοκή της ταινίας και δεν πρέπει να ξέρει κάποιος που δεν την έχει δει και θέλει να την δει (είναι σαν να λες δολοφόνος είναι ο γιατρός π.χ).
Από εκεί κι έπειτα. Η ταινία για εμένα ήταν καλή. Μπορούσε απλά να είναι λιγάκι πιο δυνατή. Δραματουργικά εννοώ, μπορούσε να είναι πιο έντονη από ότι ήταν. Παρ΄ όλα αυτά είχε κάποιες φοβερές σκηνές (ερμηνευτικά, σκηνοθετικά, φωτογραφία κτλ.)
Εν κατακλείδι μια πολύ καλή ταινία, αλλά σε καμία περίπτωση δεν τη λες αριστούργημα. Το Όσκαρ το τσίμπησε πάντως
Όποιος το διάβασε την πάτησε, τι να του κάνω εγώ, αυτά είχα να πω, αυτά έπρεπε να πω, αυτά είπα...άσε που δεν γνώριζα την τακτική αυτή...προειδοποίησης..next time!!!!!!!!!!!!!!!!!!
συγχώρεσέ με αφεντικό δεν θα ξαναγίνει!χαχαχχαχαχχα
όσο για το όσκαρ τι να πω...εδώ ο Σκορτσέζε πήρε δύο όσκαρ για τον πληροφοριοδότη...τι περιμένεις?οι ζωές των άλλων δεν θα έπαιρναν...Αλή Αλή και τρισαλή..μόνο μην δω το water και αξίζει παραπάνω..αυτό λέω μόνο!γρρρρρρ
Post a Comment