Καλημέρα......
Δεν υπάρχουν άλλα λόγια ...στέρεψαν...Δεν υπάρχουν ρίσκα που να παίρνονται με γνώμονα τα συναισθήματα και μόνο και δεν υπάρχουν συναίσθηματα που να μπαίνουν στην ζυγαριά...ο πόνος είναι πάντα ο ίδιος...γι'αυτό υπάρχει μονάχα ένας τρόπος......to leave...to leave it all behind...
Nothing could be bring me closer
Nothing could be bring me near
Where is the road I follow?
Believing, leave
It's under, under, under my feetThe scene spread out there before me
Better I go where the land touches the sea
There is my trust in what I believe
That's what keeps me,That's what keeps me,That's what keeps me down,
To leave it, believe it,Leave it all behind
Shifting the dream
Nothing could bring me further from my old friend time
Shifting the dream
Charging the scene
I know where I marked the signs
.................................
Lift me, lift me,
I attain my dream
I lost myself, I lost them
Heartache calling me
I lost myself in sorrow
I lost myself in pain
I lost myself in gravity,
Memory, leave, leave, leave
Midnight hands, my eyes are still
I walk into the scene
Shoot myself in a different place
Leavin'
Longed for this to take me,Longed for my release
Waited for the coming
Leavin', leave
Leave, leave
Leavin', leavin'Leavin', leave ................
Υ.Γ.: "Και τούτα τα κορμιά πλασμένα από ένα χώμα που δεν ξέρουν,
έχουν ψυχές. Μαζεύουν σύνεργα για να τις αλλάξουν,
Δεν θα μπορέσουν μόνο θα τις ξεκάμουν
Αν ξεγίνονται οι ψυχές… " Σεφέρης
6 comments:
… leave it all behind. Όσο και να προσπαθούμε, όπου και να πηγαίνουμε, ότι και να θέλουμε να αποφύγουμε, το κρανίο έρχεται πάντα μαζί μας. Μαζί του έρχονται και όλα τα υπόλοιπα. Τίποτα δε μπορεί να ¨μείνει πίσω¨. Νομίζω ότι η προσπάθεια που κάνουμε για να αφήσουμε κάτι πίσω μας , παρακολουθείται συνεχώς και διαρκώς από ένα κενό το οποίο στο τέλος μας προσπερνά και συνεχώς πέφτουμε μέσα. Το ταξίδι έτσι, συνεχίζεται και εμείς απλώς συνταξιδεύουμε με όλα αυτά που δε μπορούμε να αφήσουμε πίσω. Αυτά που στο τέλος μας γίνονται τόσο οικεία που, άθελα μας πια, τα περιφρονούμε.
Καλησπέρα,
How can you leave it all behind... μπορούμε να αφήσουμε όλα αυτά που μας κάνουν να είμαστε καλοί, άδικοι, γενναιόδωροι, σκληροί, δυνατοί ή ευαίσθητοι?
....Εχω πια ξεχάσει όσα νοσταλγούσα
κι ό,τι είχα ποθήσει:
Τώρα με φτερώνει μια καινούρια νιότη
που δεν είχα ζήσει.
Τη ζωή τη βλέπω σάμπως μεσ' από να
μαγικό γυαλί
κι απ' ό,τι ζητούσα μού δωσ' η αγάπη
τόσο πιο πολύ,
πού να λέω αν όπως ήρθε μιαν ημέρα
φύγει πάλι πίσω
κι απομείνω μόνος, κι όπως ήμουν πρώτα,
-κάλλιο να μην ζήσω ....
Άντε και την επόμενη φορά με περισσότερη αισιοδοξία!!
Φιλάκια!!
Λ.
A! και για να συμπληρώσω το παραπάνω, το ποιήμα ανήκει στον Κώστα Ουράνη - ενός όχι πολύ "διαφημισμένου" ποιητή, πεζογράφου και οχι μόνο - και έχει τίτλο "Ερωτικό". Αθεράπευτα ρομαντικός με αμεσότητα που εκπλήσσει...
Λοιπόν, αισιοδοξία μιας και είναι Κυριακή απόγευμα και χρειαζόμαστε μια ένεση ευδιαθεσίας, χαλάρωσης, αναζωογόνησης και επαναπροσδιορισμού (χμμ..). Την εβδομάδα που μας έρχεται θα προσπαθησω να είμαι πιο υπομονετική με τους άλλους και με τον εαυτό μου, θα πάρω τους φίλους μου (που έχω αμελήσει τωρα τελευταία) τηλέφωνο, θα πηγαίνω πιο συχνα γυμναστήριο για να καταπολεμήσω την αδράνειά μου μετά τη δουλειά, θα σταματήσω να βλέπω "Ερωτα" κάθε απόγευμα (συνάρτηση του προηγούμενου, καλός ο Ερωτας αλλα με αποδιοργανώνει - για τη σειρα μιλάω), θα κατοχυρώσω χρόνο ελεύθερο να συναντιέμαι με την αγαπημένη μου φιλενάδα (το συμφωνήσαμε έτσι?) και δεν θα ξεχνάω να δείχνω στους αγαπημένους μου ποσο σημαντικοί είναι ...
Hasta la proxima vez nina!!
...ΤΕΛΕΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ...mi prima...eres una diosa..lo sabes ya, no es asi?
te amooooo
y la promesa es una promesa...
POR SUPUESTO...TIEMPO LIBRE DEDICADO EN NUESTROS AMIGOS FAVORITOS...
χα!
από ολόκληρο το blog, πήγα και κόλλησα σε αυτό το post.
έτσι απλά, για να επιβεβαιώσω τον κανόνα, πως ο πόνος είναι περισσότερο ελκυστικός, γιατι είναι περισσότερο οικείος σε όλους.
αντί με όμορφα λόγια να σε καλωσορίσω στην καθημερινότητα μου, με βαριά καρδιά θα ξαναρίξω μια ματιά πάνω απο τον ώμο μου, σε όσα μέχρι τώρα άφησα πίσω στον δρόμο μου.
ίσως φταίει το τραγούδι, αυτές οι σειρήνες στην αρχή του Leave με διαλύουν, είναι η ίδια φλασιά που τρώω όταν μπαίνει η φωνή του Moz στο Last Night I Dreamed That Somebody Loved Me, αλλά δεν υπάρχει καμμία εξέλιξη, no hope, no harm, just another false alarm, και το μόνο που μένει είναι ο ηλεκτρισμός που μας δονεί, όπως το τσούξιμο στο γδερμένο γόνατό μας όταν πέφταμε μικροί. Μπορεί η πληγή να έμοιαζε θεόρατη και κατακόκκινη στην αρχή και ο πόνος δυσβάσταχος, αλλά το αίμα ξεραινόταν και ο καιρός έγλυφε και κάλυπτε το σημάδι, μένοντας μόνο κάτι ξεθυμασμένες αναμνήσεις.
με αυτές συνεχίζω και όπου με βγάλει ο δρόμος.
καλορίζικο pequena...
...και κάτι τελευταίο...
δεν πρέπει να ξεχνάω να δείχνω στα αγαπημένα μου πρόσωπα κάθε μέρα πόσο τυχερός νιώθω...
Post a Comment