Η Κοιμωμένη μας ξύπνησε...

Σαν να τράβηξε πολύ η βαλίτσα...μετά απο ένα σωρό αναβολές ήρθε η ώρα επιτέλους να κάνω και εγώ τα δικά μου σχόλια για την αριστουργηματική παράσταση της Ξ. Καλογεροπούλου και του Θ. Μοσχόπουλου στο Θέατρο Μικρή Πόρτα , "Η Κοιμωμένη Ξύπνησε"...ένα έργο για θεατές κάθε ηλικίας. Όπως πολύ εύστοχα αναφέρει το πρόγραμμα της παράστασης, το έργο αξιοποιεί τις διάφορες εκδοχές του παραμυθιού Η Ωραία Κοιμωμένη από τον Τζιανμπατίστα Μπαζίλε, τον Σαρλ Περό και τους Αδελφούς Γκριμ . Αυτή τη φορά όμως η Κοιμωμένη ξυπνά στη σημερινή εποχή, σε μια πραγματικότητα χωρίς νεράιδες, πύργους και πριγκιπόπουλα. Σε μια πραγματικότητα με αυτοκινητοδρόμους, τηλεόραση και κινητά τηλέφωνα.

"Στην παράσταση της ΜΙΚΡΗΣ ΠΟΡΤΑΣ , ο σύγχρονος κόσμος παραμένει μαγικός με έναν τρόπο όμως ολότελα διαφορετικό από αυτό των κλασικών παραμυθιών .Το βασικό θέμα εξακολουθεί να είναι η περιπέτεια της ενηλικίωσης. Σε μια εποχή σαν τη δική μας όπου όχι μόνο τα παιδιά αλλά και πολλοί ενήλικοι δυσκολεύονται να «μεγαλώσουν», -μια μικρή νύξη που με αφορά άμεσα-η προσαρμογή της «μαγεμένης βασιλοπούλας» στην πραγματικότητα αποτελεί μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση για όλους, μικρούς και μεγάλους. Η παράσταση , που παρουσιάστηκε στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών, είναι εξαιρετικά θεαματική και στηρίζεται ιδιαίτερα στην κίνηση. Οι ηθοποιοί έχουν επιλεγεί ειδικά για να υπηρετήσουν όχι μόνο τις υποκριτικές αλλά και τις αυξημένες κινησιολογικές απαιτήσεις της παράστασης." Η Ιωάννα Παππά κρατώντας τα ηνία της παράστασης, μας δείχνει έναν άλλο εαυτό που μέχρι τώρα είχε καλά κρυμμένο. Εξεπλάγην πραγματικά...την θαύμασα, την επευφίμησα και την προτρέπω να συνεχίσει μ'αυτόν τον τρόπο. Εξαιρετική, τρυφερή, αφοπλιστική σαν παιδάκι...ένα μεγάλο μπράβο και στον Αχιλλέα του 50/50, τον πρίγκηπα που σώζει την όμορφη βασιλοπούλα με ένα του φιλί. Τι κλάμα έριξα πάλι...

Το παραμύθι έδινε διδάγματα ζωής για την εποχή μας και τα δεινά της που δυστυχώς -στο δεύτερο μέρος- δεν πιστεύω οτι τα μικρά παιδιά που παρευρίσκονταν στον χώρο μπορούσαν να αντιληφθούν, όχι λόγω ευφυίας, αλλά λόγω του νεαρού της ηλικίας τους...Κάποιος ισχυρίζεται οτι μελλοντικά, σαν ενήλικοι, τα παιδιά μας θα φάνε με το κουτάλι το πρόβλημα των σχέσεων άρα για ποιό λόγο πρέπει απο τώρα να το δούνε μέσα από μια παράσταση στην οποία κιόλας τονίζεται η ...αποξένωση στο χώρο εργασίας, τα μακρά ωράρια των υπαλλήλων, η αλλοτρίωση των μεγαλουπόλεων, κοκ...νόμιζω οτι έχω απάντηση σ' αυτό that'w why θα ήθελα να δανειστώ την ατάκα απο την ταινία...Little Miss Sunshine...όταν ο Φρανκ, συγγενικό πρόσωπο, αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει θέλησε να εκμυστηρευτεί τον λόγο που το έκανε...στην ταλαντούχα μικρή ηλιαχτίδα (ανηψιά του)...ο πατέρα της, έντρομος, προσπαθούσε μάταια να τον αποτρέψει, η μητέρα κράτησε διαλλακτική στάση ανταπαντώντας..."θα το μάθει αργά ή γρήγορα" ...Άρα γιατί τόσος υπερπροστατευτισμός...ένα μικρό παιδί δεν στερείται φαντασίας γιατί είναι υπαρκτός στον μικρόκοσμο του...μήπως λοιπόν φοβάσαι οτι μ'αυτόν τον τρόπο θα μάθει πράγματα πριν την ώρα του και θα καταστραφεί...φοβάσαι μην μεγαλώσει απότομα...ο φόβος που εκλαμβάνω απο την άποψη του παραπάνω θεατή με διχάζει... αν και πιστεύω οτι υπερβάλλει αρκετά... η παράσταση δεν ξεφεύγει απο τα επιτρεπτά όρια που υπάρχουν μεταξύ παραμυθιού -θεατρικού έργου που απευθύνεται μονάχα σε ενήλικες.

Θέλω να αναφέρω το πόσο πολύ γέλασα με τα παιδάκια που συμμετείχαν στο έργο ουρλιάζοντας κάθε φορά που έβλεπαν μια αδικία να συμβαίνει...πχ. όταν ο πρίγκηπας ήταν έτοιμος να φύγει και να αφήσει μόνη την βασιλοπούλα..του φώναζαν...εεεεεεε που παςςςςςςςςςςςς...ή όταν κοιμόταν η βασιλοπούλα ψιθύριζαν απο πίσω μου...αν μιλάμε, λές να την ξυπνήσουμε????? Τέλος μην παραλείψουμε να αναφερθούμε στα ονειρεμένα κοστούμια του θεατρικού...ειδικά της Κοιμωμένης και φυσικά στην μουσική επιμέλεια και επένδυση του έργου απο την μαγευτική μελωδία του Φωρέ.

Το conclude...όπως λέει χαρακτηριστικά κάποιος φαν της παράστασης " η Κοιμωμένη κατάφερε να με πείσει για κάτι το οποίο έχω από παιδί διαισθανθεί: «Μερικές φορές είναι καλύτερα να είσαι εκτός» …Και εμένα...