ΟνΕιρόΚοΣμΟς.........

Υπάρχει κάποιος μοναδικός τρόπος να χωρέσουμε σε ένα κουτί γεμάτο απο όμορφες αναμνήσεις...και μια συλλογή απο αγαπημένες σκηνές βγαλμένες απο ταινίες του σινεμά....??? Να αιχμαλωτίσεις μέσα εκεί στιγμές απείρου παραλογισμού που εκτυλίσσονται μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας...επιθυμίες που ακροβατούν στην ανάγκη να μεταμορφώσεις την καθημερινότητά σου σε ένα κόσμο ονειρικό και φανταστικό, σαν ένα «ενήλικο» παιδότοπο....Αισθάνθηκα λοιπόν την ανάγκη να σκαρφιστώ λύσεις για το πρόβλημα μου, το αιώνιο αυτό πρόβλημα να ταυτίζομαι ελαφρά μανιωδώς με το περιεχόμενο ταινιών που μιλάνε στην ψυχή μου....Αποτέλεσμα της προσπάθειας (μιας και δεν βρίσκω τρόπο να κόψω και να ράψω στο τοίχο του δωματίου μου σκηνές απο την ταινία): να τις φυλάξω σε ένα μέρος ασφαλές όπου δεν κινδυνεύουν να φθαρούν....αφού κατά βάθος είμαι εγώ...όλα αυτά τα ψήγματα που συμβαίνουν μέσα στο μυαλό μου, συναισθήματα, φοβίες που με κατακλύζουν, αντανακλούνται ξαφνικά μέσα απο απο τον κόσμο του Στεφάν και της Στεφανί. Αθεράπευτα και συνάμα εξωφρενικά δημιουργική, ονειροπόλα ταινία με άκρως συμπαγείς και περιεκτικούς διαλόγους που έμπηξαν πιο βαθιά το μαχαίρι στο κόκκαλο: «Γιατί επέλεξες εμένα?» ρωτάει απεγνωσμένα η Στεφανί.... «Γιατί όλοι οι άλλοι είναι τόσο βαρετοί, εσύ είσαι τόσο διαφορετική!!!» της ανταπαντά ο Στεφάν με μια παιδική αφέλεια πνιγμένος σε ένα παράπονο.

Η ταινία είναι ένα αριστούργημα. Τοπία και πόλεις ολόκληρες από χαρτί, σκηνικά από ύφασμα, νερό από σελοφάν και σύννεφα από βαμβάκι, ντύνουν μερικές από τις σκηνές στο ιδιαίτερο σημείο εκείνο που η πραγματικότητα συμβάλλει με το όνειρο. Δεν θυμάμαι τις στιγμές εκείνες, ιδιαίτερα στο τέλος....όταν σάλπαραν μέσα σε ένα καραβάκι...σφιχταγκαλιασμένοι πάνω στο ρούχινο χρυσό πόνυ-αλογάκι κυματίζοντας στην θάλασσα απο γαλάζιο και λευκό σελοφάν, να βρισκόμουν στον χώρο, σαν να ονειροβατούσα και εγώ...πανδαισία χρωμάτων και αρωμάτων που μοσχοβολούσαν στο τηλεοπτικό στούντιο καθώς ο στεφάν ανακάτευε σε μια τεράστια κατσαρόλα τα υλικά της συνταγής για τα όνειρα του...αναμνήσεις του παρελθόντος, λίγο απο φιλίες, σχέσεις και έρωτα....ίσως μου διαφεύγουν τα λοιπά συστατικά...

Πολύ καλή η μουσική επένδυση και σε συνδυασμό με το animation και τα απλά εφφέ προκύπτει ένα super αποτέλεσμα αξιοποιώντας εξαιρετικά και τις 3 διαστάσεις. Ο Μπερναλ αξεπέραστος όπως πάντα, είναι ένας αξιολάτρευτος γκαφατζής ο οποίος πείθει χωρίς ενδοιασμούς για τον ρόλο του μιας και φαντάζει το παιδί της διπλανής πόρτας-που λέει ο λόγος, που τέτοια τύχη... Είναι το σούπερσουρεαλιστικό έργο χωρίς να διαφαίνεται κάτι υπερβολικό...κατ’εμέ πάντα...ίσως επειδή ταυτίστηκα πολύ!

Εν κατακλείδι, θα ήθελα να προσθέσω οτι είναι μια ταινία ακατάλληλη για κάποιους –ίσως την βρουν υπερβολικά παρανοϊκή, ή και βαρετή όπως το βλακώδες κοινό που παρευρίσκονταν στην αίθουσα την ημέρα προβολής του, που σηκώθηκε ευθαρσώς να φύγει απο τον χώρο εν αγνοία του κατά πόσο πολύ προσβάλλει αυτή τους η κίνηση την αισθητική μου...του πόσο αηδίασα βλέποντας τους να φεύγουν κρατώντας με νύχια και με δόντια το στόμα μου κλειστό για να μην ουρλιάξω: «ρε ΒΡΩΜΟΜΠΑΖΑ προσέξτε μην καείτε, μην βάλετε και πολύ το μυαλό σας να δουλέψει και κουραστείτε, γελοίοι τύποι, καραγκιόζηδες πηγαίντε να δείτε καμία τσοντούλα, Ράμπο, κανένα Σε Βλέπω ή το Scary Movie να φάτε κανένα ποπ κόρν και μετά να πάτε να γ..... σαν μην συνέβη ποτέ τίποτα....» και όχι να έρχεστε να μας την σπάτε και να μας αποσυντονίζετε επειδή δεν μπήκατε καν στον κόπο να διαβάσετε περι τίνος πρόκειται η ταινία και τι αφορά! Δεν είμαι αυστηρή απλά δεν είναι και η πρώτη φορά που συμβαίνει....αι στα διάλα...βρωμόμπαζα, μικροαστοί!
Ζητώ συγνώμη που εκτροχιάστηκα και αναγκάζομαι να κλείσω έτσι αυτό το post αλλά πραγματικά είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω σε τέτοιου είδους καταστάσεις .... Γκοντρυυυυυυυυυυύ σ’αγαπώωωωωωωωωω

ΕΙΜΑΙ ΜΑΖΙ ΣΟΥ, ΜΗΝ Μ’ΑΦΗΝΕΙΣ ΜΟΝΗ.....

Υ.Γ. Ευτυχώς υπήρξαν και μικρές οάσεις στην έρημο...όπως είπες και εσύ Bruno τουλάχιστον ήξερα οτι βρισκόταν κάποιος στο πλήθος που του άρεσε αυτό που έβλεπε..το αγάπησε όσο εγώ...