Το 1 που θέλει να γίνει 2...

Επιτέλους…Νομίζω ότι τώρα μπορώ να ξεκλέψω λίγη ώρα για να γράψω το ακόλουθο ποστάκι που μου στροβιλίζει το μυαλό τις τελευταίες μέρες …όπως εξομολογείται και ο σοφός Φρήντριχ Νίτσε στον ψυχαναλυτή του, τον γοητευτικό Δρ. Μπρόϊερ … «το κεφάλι μου εγκυμονεί βιβλία και οι ημικρανίες που νιώθω είναι οι ωδίνες του τοκετού…»…κάπως έτσι και εγώ παίρνω μια ανάσα από την δουλειά και ένα παυσίπονο για τον πονοκέφαλο και αρχίζω να γράφω για το 2 που θέλει να γίνει 1…για το 1 που θέλει να γίνει 2.

Ημέρα Παρασκευή, 15 Δεκεμβρίου και εγώ οδεύω μόνη στο ανανεωμένο Cine Pallas για να παρακολουθήσω από κοντά το διφορούμενο σε σχόλια «2» του Δημήτρη Παπαϊωάννου το οποίο προτού προλάβει να παρουσιασθεί στο κοινό έγινε μόδα, αντικείμενο συζήτησης και διαφωνίας. Η πρώτη φουρνιά παραστάσεων ξεπούλησε προτού καν ανοίξει η αυλαία του Παλλάς. Στην κυριολεξία, δεν έπεφτε καρφίτσα…η αίθουσα ήταν κατάμεστη…πληρότητα full!!!H θέση μου στον εξώστη Ι υπερυψωμένη και τελείως απομακρυσμένη από την σκηνή…μετά βίας μπορούσες να δεις …οι μπροστινοί μου επίσης συνέβαλαν στο να επιδεινωθεί η κατάσταση…αφού αναρωτιόμουν από μέσα μου…αν μπορούσαν θα μας κρέμαγαν και από το ταβάνι!

Μολαταύτα προσπάθησα να παρακολουθήσω την παράσταση απαλλαγμένη από κάθε είδους ιδεολογική προϊδέαση και αυθυποβολή που μπορεί να προέρχεται από τις εκάστοτε κριτικές της παραπάνω. Κατ’ αρχάς μπορώ να απαντήσω μονολεκτικά στην αναμενόμενη ερώτηση: Σου άρεσε; Ναι, λοιπόν, μου άρεσε και πολύ μάλιστα! Πως μπορώ να ισχυριστώ το αντίθετο; Απορώ….

Συστατικά της παράστασης που θα θαύμαζε ο καθένας: μια ομάδα χορευτών απόλυτα συντονισμένη, οι οποίοι διέθεταν απίστευτη σωματική πειθαρχία αλλά και ποιητική κίνηση, στιγμές που νόμιζες ότι παρακολουθείς video-art, λες και ο Παπαϊωάνου είχε κάνει κινηματογραφικό μοντάζ στη ζωντανή δράση και την παράλληλη κίνηση των χορευτών. Άνδρες που κινούνταν slow motion αλλά σε πραγματικό χρόνο. Στο σημείο εκείνο μαγεύτηκα από την αρτιότητα των κινήσεων τους (καμία θηλυπρέπεια για τους προκατειλημμένους) και αναρωτιόμουν… recollecting αν θα μπορούσε να συγκριθεί με χορευτικές παραστάσεις που επί το πλείστον αποτελούνται από γυναίκες…χωρίς περιστροφές οι άνδρες της ομάδας τους έβαλαν τα γυαλιά…και ναι ήταν και πολύ άντρες για όσους έχουν απορίες!

Στο θέμα μας λοιπόν…Βαλίτσες και αποσκευές, κινούμενοι τοίχοι, αναζήτηση και προσπάθεια επαφής. Ο άνδρας και ο άλλος άνδρας, το 1 που θέλει να γίνει 2. Ένα μεταλλασσόμενο σκηνικό, ένας κυλιόμενος διάδρομος, άλλοτε αεροδρόμιο, άλλοτε γραφείο, άλλοτε γήπεδο και άλλοτε δημόσια ουρητήρια. Άνδρες στη σειρά, ουρούν και αυνανίζονται, παίζουν. Το κοινό παραμένει σιωπηλό. Οι θεατές δεν αντιδρούν, ούτε όταν κατεβαίνουν τα παντελόνια ούτε όταν οι κινήσεις γίνονται ρυθμικές ούτε όταν το πέος και τα οπίσθια γίνονται αντικείμενα εξέτασης - σαν να είσαι στον στρατό (ή μήπως ήταν στον στρατό;) - ούτε όταν η σεξουαλική πράξη γίνεται πραγματικότητα, με τη γυναίκα να υποτίθεται ότι είναι πάνω στο στρώμα.

Η μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα απογειώνει την παράσταση μαζί με το μελαγχολικό track της Shirley Bassey “Where do I begin?” που συνόδεψε όλη τη δράση της παράστασης…πιστεύω ότι ήταν κομψοτέχνημα! Ο Άρης Σερβετάλης (που τυγχάνει να είναι και χορευτής) αναπόσπαστο μέρος του χοροθεάτρου…αριστούργημα! Μπράβο σου Άρη…σε θαυμάσαμε!

Στιγμές που απόλαυσα…εκτός από εκείνη του slow motion που με βρήκε με ανοιχτό το στόμα….ήταν και εκείνη με τους δύο χορευτές, που τρέχουν ο ένας προς τον άλλο, πάνω στον κυλιόμενο διάδρομο (που η φορά του τους απομακρύνει). Αγωνιούν, προσμένουν και όταν συναντιούνται, η φλόγα τους ανάβει. «Σκηνή ”σεμιναρίου” όσον αφορά την απόδοση της ανθρώπινης συνεύρεσης. Νομίζω ότι αυτή και μόνο η στιγμή αξίζει τον κόπο να δει κανείς την παράσταση, να σκεφτεί και να συζητήσει, ακόμη και να γράψει αυτές τις λέξεις». Θα συμφωνήσω απόλυτα με την προλαλήσασα Πέννυ Κούτρα.

«Στην επικλινή σκηνή…εκεί, στο πάνω άκρο του «καταπέλτη» είναι που συντελείται και η πολυπόθητη ένωση, εκεί το 1 γίνεται 2. Όχι απλά, όχι εύκολα, όχι χωρίς αγώνα. Και όταν ακόμα και την τελευταία στιγμή νοιώθεις την απογοήτευση έτοιμη να σου χιμήξει και να σε κυριεύσει (δεν ανοίγει η «ρημάδα η πόρτα» που οδηγεί στον συνάνθρωπο – σύντροφο - φίλο - εραστή), εκεί έρχεται και η λύση του προβλήματος, μαζί με την κάθαρση, από το στόμα του «άλλου μισού» που λέει στον ήρωα: «Δεν θέλει δύναμη. Σπρώξε μαλακά». Με δυο λόγια, χαλάρωσε, άσε την πίεση, βγάλτη από τη ζωή σου, από τη σχέση σου, από τη δουλειά σου. Μην επιτίθεσαι πια. Πάρτο αλλιώς. Και όλα αλλάζουν, η πόρτα θα ανοίξει και θα συναντηθείς με τον συνάνθρωπο – σύντροφο - φίλο – εραστή. Το 1 θα γίνει 2. Και ο μεγάλος καημός θα περάσει»…αυτά γράφει μια συνάδελφος blogger...νομίζω ότι δεν μπορώ να τα αποδώσω καλύτερα…περισσότερα εδώ: http://shine-on-you-crazy-diamond.blogspot.com/

Κάτι τελευταίο που με ξένισε ήταν η ανομοιομορφία του κοινού…είπαμε η τέχνη έχει την δύναμη να επιβληθεί αλλά χωρίς διαθέσεις και προθέσεις διαχωρισμού θεωρώ ότι το «2» ανταποκρίνονταν σε ένα ευρύτερο νεανικό κοινό, κατά βάση…πώς να το κάνουμε οι μεγάλες κυρίες, η κοκκέταρια με τα γουναρικά και τα πανάκριβα κοσμήματα που μετά το τέλος της παράστασης χαζεύανε στα Τoss δεν γέμισε το μάτι…δεν μου άρεσε σαν εικόνα…αισθητικά…τελοσπάντων εύλογο point…Με μια κουβέντα, όπως γράφει η αγαπητή φίλη και συνάδελφος blogger lo-li…το σλόγκαν που πρέπει να δανειστούμε από κάποιο άλλο θέμα είναι το παρακάτω: ΔΕΣ ΤΟ Η' ΖΗΣΕ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΟΤΙ ΤΟ ΕΧΑΣΕΣ!