Καλλιτεχνικά Δρώμενα

Λίγες ώρες πριν απο την επεισοδιακή μου εξόρμηση στους κινηματογράφους Village, για να απολαύσω επιτέλους το νεόφερτο στις ελληνικές αίθουσες “The Science of Sleep”, αποφάσισα να κάνω ένα απολογισμό του μήνα Νοεμβρίου, τι είδαμε και που παρεβρεθήκαμε, αναφορά σε θεατρικές παραστάσεις και ταινίες σινεφιλικές...ή και μη σινεφιλικές, όπως το πάρει κανείς. Ας αρχίσουμε λοιπόν με το πιο πρόσφατο κατά σειρά έργο που είδαμε στο θέατρο την περασμένη εβδομάδα που φέρει το όνομα «Festen - Οικογενειακή Γιορτή». Πρόκειται για μια εκρηκτική θεατρική διασκευή του Ντέιβιντ Έλντριτζ, βασισμένη στην πολυβραβευμένη ταινία που υπογράφει η μορφή του Δανέζικου σινεμά, σκηνοθέτης και δημιουργός του Δόγματος 95, Τομάς Βίντενμπεγκ. Όσοι πιστοί προσέλθετε στο Θέατρο Θησείον στου Ψυρρή όπου ανεβαίνει η παράσταση. Αγαπημένη κινηματογραφική ταινία γραμμένη ανεξίτηλα στην μνήμη ως the best of, στην κυριολεξία ήμουν απο εκείνους που ανέμεναν καρτερικά να δούν την θεατρική της μεταφορά. Πολλοί θα μπορούσαν να το χαρακτηρίσουν ως «ένα ψυχολογικό θρίλερ που ταράζει τα λιμνάζοντα νερά της οικογενειακής γαλήνης για πάντα...και ως ένα σκοτεινό κωμικό ταξίδι στην απαγορευμένη οικογενειακή αλήθεια». Θεωρώ οτι πιθανόν να ήταν ένα καθηλωτικό, ανατριχιαστικό, ηλεκτρισμένο για τους ανυποψίαστους θεατές θεατρικό έργο, εμένα όμως δεν με έπεισε και δεν με συνεπήρε ολοκληρωτικά. Καταπληκτικές οι ερμηνείες του Γιάννη Στάνκογλου στο ρόλο του Μίκαελ και του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη στον ρόλο του Kρίστιαν, ρόλο-καταλύτη...παρόλο που αισθάνθηκα κάποιες στιγμές οτι δεν τόνιζε τις αντιθέσεις των συναισθημάτων που απαιτεί το έργο. Κάποιοι σχολίασαν οτι το κόλπο με την κάμερα ήταν ευρηματικό αλλά μέτρια εκτελεσμένο...οφείλω να συμφωνήσω μιας και σημαντικές σκηνές εκτυλίσσοταν εκτός του κυρίου χώρου έχοντας και ως αποτέλεσμα να κουράζει αυτή συνεχόμενη εναλλαγή. Επίσης υπήρξαν πράγματι αταίριαστες βωμολοχίες στην αρχή οι οποίες αμφιβάλλω και εγώ εάν έχουν μεταφραστεί σωστά από το πρώτοτυπο κείμενο. Συμπέρασμα είναι, όπως πολύ σωστά διάβασα, οτι δεν φταίει η σκηνοθέτις ή οι ηθοποιοί τόσο, όσο το ότι το κείμενο είναι μάλλον αδύναμο κι απλά ευτύχησε ιδιαίτερα στην κινηματογραφική μεταφορά.

Επόμενη στάση. Odeon Cosmopolis Λεωφόρος Συγγρού, μεταμεσονύκτια προβολή της ταινίας Babel. Αγνώμον του όλου concept κατρακύλισα στα άνετα καθίσματα δίχως να νιώθω συναισθήματα αγοραφοβικά, εξάλλου η αίθουσα ήταν μισοάδεια. Η ατμόσφαιρα διόλου αποπνικτική σε σχέση με την σχιζοφρενική κατάσταση που επικρατεί στα Village Cinemas-ειδικά στο Park Ρέντη. Τελειώνει η ταινία και όπως κάθε φορά...σιωπή! Αυτό σημαίνει οτι το έργο άξιζε την φημολογία που τόσο καιρό έδινε και έπαιρνε! Ο Μεξικάνος σκηνοθέτης το ξέρει καλά το ποίημά του, και εδώ το τελειοποιεί. Δεν είναι μόνος. Μαζί του συνεργούν τέσσερις μάστορες, που συνιστούν μια ανεπανάληπτη dream team. Ο σεναριογράφος του Γκιγιέρμο Αριάγκα (φημολογείται ότι εδώ τελειώνει η συνεργασία τους), ο οπερατέρ Ροντρίγκο Πριέτο και οι βραβευμένοι με Όσκαρ μοντέρ Πίτερ Μιριόνε, καθώς και ο συνθέτης Γκουστάβο Σανταολάγια συντελούν σε μια τεχνική αντίστοιχη του πουαντιγισμού που πρωτοείδαμε στα 21 γραμμάρια. Διαβάζοντας την LIFO μου μένει το παρακάτω απόσπασμα: «Στη Βαβέλ το εγχείρημα είναι τολμηρό, γιατί, με τη σπονδυλωτή διάρθρωση των διαφορετικών ιστοριών, κινδυνεύει η ενότητα χώρου και ύφους. Τελικά, κάθε συμβάν κρατάει τα δικά του, ειδικά χαρακτηριστικά, και ενώνεται με τα υπόλοιπα χωρίς απαραιτήτως να χρειάζεται το σεναριακό πάντρεμα του Αριάγκα, με το οποίο συσχετίζει τα γεγονότα... Ο Ινιάριτου χρειάστηκε να επιστρατεύσει όλες τις κινηματογραφικές του δυνάμεις για να αποτυπώσει τη διάσπαρτη γλώσσα της ασυννενοησίας και να την παραβιάσει με το οικουμενικό κλειδί της συναισθηματικής προσευχής. Το χάος που προσπαθεί να βρει τις κατάλληλες λέξεις, αυτό είναι η Βαβέλ. Είναι βέβαιο πως θα προκαλέσει σκέψεις και τον σκεπτικισμό κάποιων...». Τον δικό μας σκεπτικισμό πάντως κατάφερε να τον διεγείρει...και αξίζει να το δείτε μοναχά για την κωφάλαλη νεαρή Γιαπωνέζα που δίνει μαζί με τον Μπράντ Πιτ ρεσιτάλ ερμηνείας!

Και το καλύτερο το κρατήσαμε για το τέλος! Αλμοδοβαρική μέχρι τελικής πτώσεως και λάτρης του ισπανόφωνου σινεμά...δεν θα μπορούσα να μην έχω τρέξει να δώ, έστω και την δεύτερη ημέρα της πρεμιέρας του στο Νιρβάνα, το Volver!!!!!!!!!!!

Ο κόσμος του Volver είναι γυναικείος και η κοινωνία καθαρά μητριαρχική. Όλη η ταινία στηρίχθηκε στις υπέροχες ερμηνείες των τριών γυναικών. Αυτό που εξέπληξε πολύ κόσμο ήταν η ερμηνεία της Πενέλοπε Κρουζ. Εγώ πάντα διατηρούσα εκ διαμέτρου αντίθετη άποψη για το θέμα...διότι ενστικτωδώς είχα ξεχωρίσει το ταλέντο της Πενέλοπε όπου πνίγεται στην φαστ φουντ κουλτούρα του Χόλυγουντ που κανονικά θα έπρεπε να ονομάζεται Μπόλυγουντ -Ο κόσμος της διασκευής ευρωπαϊκών ταινιών ! Που λέτε...η ερμηνεία της μεστή, ευαίσθητη, το ζεστό της βλέμμα, τα υγρά της μάτια και όλη η υπόσταση του χαρακτήρα της Ραϊμούντα έτσι όπως τον εξέφρασε, έκλεψαν την παράσταση και ανέδειξαν το μοναδικό της ταλέντο.

Παραθέτω ένα κομμάτι που διαβάσα online: «Όλες οι ηθοποιοί της ταινίας βραβεύτηκαν ομαδικά στις Κάννες, ένας συμβιβασμός που τιμά έμμεσα τον Αλμοδόβαρ και εκθέτει άμεσα μία ακόμη επιτροπή που δεν έχει το θάρρος να του δώσει –επιτέλους!– έναν Χρυσό Φοίνικα. Δεν έχει καμία σημασία, αλλά το αναφέρω με δεδομένο ότι ο ίδιος ο Αλμοδόβαρ επιλέγει να στέλνει τις ταινίες του στο διαγωνιστικό...ενώ εκείνοι τον έχουν ανάγκη.»...τι να πώ μετά απο τόσο κόπο και πολυετή προσπάθεια να προσφέρει στο κοινό του ουσιαστικό σινεμά...αυτή είναι η αναγνωρισιμότητα που του ανταποδίδουν???????? Με ένα βραβείο παρηγοριάς (καλύτερης σκηνοθεσίας) που όπως ανάφερε αργότερα, περίμενε, μετά απ' όσα γράφτηκαν για την ταινία του…κλείνει η χρονιά. Τελοσπάντων, μην πλατιάσω άλλο. Ήταν μαγευτική η ταινία του Αλμοδόβαρ. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος: « ...μας «παίζει» μεταξύ ενός καθημερινού ρεαλισμού και του κόσμου των πνευμάτων υπονομεύοντας το μελό με χειρουργικές ανατροπές, το χιούμορ αραιώνει και περνάει στην τελική φάση, στα βάθη της ψυχής και των απωθημένων.» Φυσικά και Μην περιμένετε να βγεί σε Dvd για να το δείτε όπως συστήνει κάποιος άξεστος σε μια ιστοσελίδα!!! Η σκηνή που η Ραϊμούντα τραγουδάει το κλασικό Volver δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου...ανατριχιαστικό!!!

Tengo miedo el encuentro con el pasado
que vuelve a enfrentarse con mi vida
tengo miedo de las noches que pobladas
de recuerdos encadenan mi sufrir
pero el viajero que huye,
tarde o temprano detiene su andar
mas el olvido que todo destruye
haya matado mi vieja ilusion
Cual escondida la esperanza humilde
es toda la fortuna de mi corazon.
Volver con la frente marchita...

Υ.Γ.Coming soon με ξεχωριστό post της ταινίας The Science of Sleep...της το χρωστάω ολόψυχα για το δώρο που μου έκανε χτές βράδυ...να ονειρευτούμε μαζί πετώντας πάνω απο μια πόλη φτιαγμένη απο κουκλόσπιτα, να σαλπάρουμε αγκαλιά σε μια θάλασσα φτιαγμένη απο άσπρο και γαλάζιο σελοφάν!