Αντίδοτο

Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να ανοίξω το ρημάδι και να πω και εγώ καμιά εξυπνάδα. Με τσεκουρεμένη διάθεση, δανείζομαι τον χρόνο και αποφασίζω να αραδιάσω μερικές λέξεις, στην προσπάθεια μου να δημιουργήσω μια ολοκληρωμένη φράση που να μην δείχνει, στα μάτια μου τουλάχιστον, άναρχη σαν τις εκθέσεις των Ισπανικών. Παρόλα αυτά η καθηγήτρια ομολόγησε μπροστά σε όλη την τάξη ότι δεν έπληξε γιατί ήταν πολύ διαφορετική ....διέφερε λέει από τις καθιερωμένες στερεότυπες "γραμμές" που χρησιμοποιούνται γενικά...
ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ!χαχα Είμαι πεποισμένη πια ότι η λέξη αυτή σηκώνει το γολγοθά της, κουβαλάει μεγάλη ευθύνη στα σπλάχνα της... πόσω μάλλον όταν μιλάμε για μια ανθρώπινη οντότητα ή ακόμα και για μια σχέση...

Έβλεπα το μεσημέρι στις ειδήσεις ότι το κυριακάτικο πρωινό της 22ας Μαρτίου θα συνυπάρξουν στη σκηνή της Αίθουσας των Φίλων του Μεγάρου Μουσικής, γνωστοί και καταξιωμένοι μουσικοί της Καμεράτα, μαζί με τα παιδιά τους, ηλικίας 5-15 ετών. Έδειξε κάποιες σκηνές από την πρόβα του Καμεράτα junior, μίλησαν στο φακό κάτι πανέμορφες ψυχούλες με ματάρες ορθάνοιχτες, σπινθιροβόλες, οι οποίες μουρμούριζαν λεξούλες και αθώα επιφωνήματα. Μίλησαν για μουσική, για συνθέτες, τους έβλεπα να παίζουν βιολί, και συγκινήθηκα τόσο πολύ που έβαλα τα κλάματα....τους θαύμασα απερίγραπτα, τόσο πολύ που τώρα μετανοιώνω που δεν ξεκίνησα την κιθάρα όταν έπρεπε...ποτέ δεν είναι αργά, αλλά το λεω καθαρά από άλλη σκοπιά...θεωρώ ότι θα γινόμουν καλύτερος άνθρωπος, βαθιά καλλιεργημένος μουσικά και θα είχα όλα αυτά τα χρόνια μια συντροφιά...ο δάσκαλος μου, ο οποίος είναι πατέρας 6 παιδιών και ζει μέσα σε 35τ.μ. σπίτι μαζί με την γυναίκα του, μου εκμυστηρεύτηκε τις προάλλες ότι αισθάνεται την απόλυτη πληρότητα, και ανεξάρτητα από την γυναίκα του, η μυστηριώδης Άλλη, η ηλεκτρική του κιθάρα δηλάδη, τον αγκάλιαζε πάντα και τον συντρόφευε στις πολύ δύσκολες στιγμές της ζωής του και εξακολουθεί να το κάνει: "μου αρκεί που έχω αυτή..." μου λέει, δείχνοντας την!!! Έμεινα άφωνη και βαθιά συγκλονισμένη...του είμαι πραγματικά ευγνώμον...με ταξιδεύει...με αρπάζει από το χέρι και με σπρώχνει προς έναν άλλο κόσμο...όσο πιο αθώος είσαι και ανυποψίαστος τόσο πιο όμορφος φαντάζει ο κόσμος γύρω σου με μια κιθάρα στην αγκαλιά σου...και αυτό διαρκεί για πάντα όσο και αν μεγαλώσεις...

Τώρα θυμήθηκα και εσένα, εσένα που έχεις πλάνο, που χτίζεις καριέρα, δεν έχεις χρόνο για τον εαυτό σου, προτεραιότητες λες, δεν μετανοιώνεις και καλά κάνεις...βολεύεσαι γιατί έτσι σε εξυπηρετεί, έχεις πείσει τον εαυτό σου, πολλές φορές δείχνεις ότι τάχα μου διασκεδάζεις, φαίνεσαι αγέρωχος και αποστειρωμένος...ξέρω και ξέρεις ότι το ξέρω, ότι δεν είσαι έτσι...όταν γρατζουνάς την παρατημένη σου κιθάρα, είσαι εσύ... θυμάσαι όλα όσα έκανες κάποτε, πονάς για τον χρόνο που χάνεις σαν άνθρωπος, για την αγάπη που αφήνεις να φεύγει ανήμπορος να την κρατήσεις, η τέλεια θλίψη αντικατοπτρίζεται στο πρόσωπο σου, πονάς πολύ,έρχεσαι κοντά, μεταμορφώνεσαι και με παρασέρνεις...σε νιώθω...

Και όλα αυτά έχουν την ίδια ρίζα, την μουσική, και την τέλεια ερωμένη, την κιθάρα...

Κάπως αλλιώς ξεκίνησα αλλά who gives a shit...δεν είναι μόνο οι λέξεις μου πια άτακτες αλλά και ολόκληρο το κείμενο...

Πάμε για λυκειακές αναπολήσεις το βράδυ στο Gagarin...και ας μην ακούγαμε πιστά Ονειροπαγίδα..
κλείνουμε με Alanis που σίγουρα έχει κάτι από εκείνα τα χρόνια!!!