RoseBleed@After Dark

Συμβολή Διδότου και Ιπποκράτους, στο κέντρο της Αθήνας. Οι νεανικές μας ψυχές, και τα εμφανώς κουρασμένα μας σώματα περιπλανιόνταν εκεί το βράδυ της Τρίτης. Από το After Dark έχουν παρελάσει ένα σωρό ονόματα και ειλικρινά αναρωτιέμαι…ένας χώρος τόσο μικροσκοπικός, πως μπορεί να χωρέσει τόσες ανθρώπινες αναμνήσεις; Ήταν αποπνικτικά στην αρχή, όμως δεν γκρινιάξαμε, απλά ανταλλάξαμε βλέμματα και ράψαμε το στόμα μας. Στην σκηνή βγήκαν αρχικά οι Place Within. Το intro μου φάνηκε ενδιαφέρον. Ο ενθουσιασμός από τα πρώτα riffs που διαχύθηκαν στο χώρο, δυστυχώς, δεν διήρκεσε. Στίχοι, φωνή καλή αλλά ντεκαβλέ. «Καλύτερα να είσαι κακός παρά αδιάφορος» βροντοφωνάζεις στο αυτί μου. Πως μπορώ να διαφωνήσω; Η αλήθεια είναι ότι, η μαθητική χαβαλεδιάρικη διάθεση, τα χαμόγελα, ο θαυμασμός από γονείς και καθηγητές έσπερναν έτσι και αλλιώς ένα αλλιώτικο hype στο κατάμεστο – μέχρι εκείνη την ώρα- After Dark …όμως εγώ περίμενα καρτερικά να τελειώσουν μουρμουρίζοντας ήδη μελωδίες στο μυαλό μου από το Stories…Πραγματικά, είχα τέτοια περιέργεια να διαπιστώσω εάν η φωνή του τραγουδιστή των Rosebleed είχε τόσο όμορφη χροιά! Δεν ξέρετε τους Rosebleed; Είχα ξαναμιλήσει γι’ αυτούς σε προηγούμενο post. Είναι κάτι μαμουνάκια με θλιμμένες instrumental μουσικές. Αυθεντικά παιδιά της Sony BMG. Ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια τα βράδια, μετά τις 23.00, σε διάφορες αθηναϊκές σκηνές της πόλης. Είναι άραγε απόφοιτοι λυκείου; Το τσιγάρο στο τέλος της performance ίσως σηματοδοτεί και το τέλος της αθωότητας… μου θύμισε τις κοπάνες τα αλήτικα πρωινά του χειμώνα με καφέ και κιθάρες στα καπνιστήρια του Πολυκλαδικού. Νοσταλγός του rocknroll…

Ο μικρός πρίγκιπας Βασίλης Αυγουστάκης (σήμερα έμαθα και το όνομα του) ξεπροβάλλει, λοιπόν, στην σκηνή με τους επιμελημένους βόστρυχους και τα γυαλιά σκηνοθέτη για να μοιραστεί μαζί με τον λιγοστό κόσμο που απομένει, σπαρακτικές blue νότες και κυματοειδή power chords ( καλά δεν τα λέω δάσκαλε;)…το γκρουπ έδωσε τον καλύτερο του εαυτό, είναι σε πρώιμη φάση αλλά οι πειραματικοί τους ήχοι και οι καταβολές τους αποδίδουν έστω και άγουρους μεν καρπούς δε…και αυτή είναι η ουσία, το ψάχνουν, το προσπαθούν και στην τελική κάνουν αυτό που γουστάρουν…ένω άλλοι στην ηλικία τους αποβλακώνονται και συμβιβάζονται με σκουπίδια....και να σας πω κάτι, δεν μου φάνηκαν καθόλου ψωνάκια από το ύφος και το στήσιμο τους στη σκηνή, αν όμως στις προσωπικές τους συναναστροφές φέρονται, πράγματι, σαν πόζεροι μόνο κακό μπορούν να κάνουν στο προφίλ τους!

Μουσικά τώρα, ένα σύμπλεγμα Muse, Radiohead και Him επιρροών έχει στιγματίσει εμφανώς τις κυκλοθυμικές τους ενορχηστρώσεις. Τρομερή η διασκευή του Blue Velvet με λίγες ενδοφλέβιες riffαρισμένες δόσεις από This is not a Love Song…το A Story και το Claud κυριαρχούν στο προσωπικό μου soundtrack, αλλά και το Until next time, που μέχρι πρότινος δεν με έπειθε, τελικά live έκανε δουλειά!!! Την μεγάλη ώρα, όταν έπαιζε Claud, ήμουν σε νιρβάνα κατάσταση και δεν κρύβω ότι όλα φάνταζαν ιδανικά μετά από το τρίτο σφηνάκι tequila. Το ντελίριο των Rosebleed έκλεισε με το Good Morning των Dandy Warhols, ξημέρωνε Τετάρτη βλέπετε…