45' λεπτά...Πόσες λέξεις θαρρείς πως μπορούνε να χωρέσουν στα χείλη; Ο πόνος; Αρκούν λίγα λεπτά για μια ωδή στον απόκωφο πόνο; Σ' ένα τασάκι βρίσκονται σβησμένα τα όνειρα σου...λένε κάποιοι ξεχασμένοι (;) στίχοι...ή μήπως αγάπησες περισσότερο τον εαυτό σου, την τακτοποιημένη σου ζωή, ερωτοτρόπησες με τους ογκόλιθους της λογικής σου, φλέρταρες με τον φόβο, και παραιτήθηκες... Μια έντονη διαμάχη για το αν υπάρχει έρωτας, τι συμβαίνει τελικά...σε κατακλύζει μονομιάς, χάνεται και γίνεσαι στάχτη μαζί του ή σε διαφεντεύει για πάντα...;
Ξαφνικά ακούγεται μια μελωδία, ντο ρε μι... χαμηλός φωτισμός, ημίγυμνοι, σκιές στο ημιφώς, άλλοτε ονειρεύονταν, πετούσαν... αγαπήθηκαν με την καρδιά στα χέρια για λίγα λεπτά και ύστερα χώρισαν...ένα νόμισμα θα ήταν το πεπρωμένο τους...αυτό θα τους ένωνε ή θα τους σκόρπιζε αιώνια...
Περάσαν τα καλοκαίρια, τα ονόματά τους ποτέ δεν μας τα είπαν...για εκείνον ήταν το 100% τέλειο κορίτσι, για εκείνη ήταν το 100% τέλειο αγόρι.
...εκείνη κουλουριασμένη γύρω από τα ατίθασα μπράτσα της... γράφει σε εκείνον...αμυδρά την ακούω να παραλυρεί, ένας αχνιστός ψίθυρος ξεφεύγει μέσα στο σκοτάδι, του λέει "με ξεγέλασες"...ένας καθρέφτης από εκείνους που δεσπόζουν στα μπαρ των φιλμ νουάρ, ο καπνός από το τσιγάρο κεντάει τα πνευμόνια του, το πρόσωπο του εκπέμπει μια λάμψη θλιμμένη, θαμπή...δεν είναι ο ίδιος..."χειμώνιασε", εκείνος είναι 32, εκείνη 30...
επιμένει όμως, γυρνάει το χρόνο πίσω...περιγράφει μια συνηθισμένη κοπέλα, μια "οπτασία"... ήταν όμως το 100% τέλειο κορίτσι για εκείνον ...μας ρωτούσε ασταμάτητα, με ένα ρυθμό...πως καταλαβαίνεις ότι έχεις βρει το 100% τέλειο ταίρι, υπάρχει στα αλήθεια, είναι μια ουτοπία, το διαισθάνεσαι, είναι η μυρώδια του, τα μάτια του, τα μακριά του δάχτυλα...το χρονόμετρο σταματά να χτυπά ηδονικά, και τα δευτερόλεπτα εξανεμίζονται...ανταμώθηκαν ξανά, κοντοστάθηκαν, ήξεραν...ήταν εκείνο το αγόρι 18 ετών, ήταν εκείνο το κορίτσι 16 ετών...οι ευωδίες τους ξαναέσμιξαν, η λογική τους τις απαρνήθηκε...θα σε έβαζα σε μια μπομπίνα ταινίας για να μην σε χάσω πάλι...κανείς δεν το έκανε...κανείς.....πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι...
κρότοι, χειμαρρώδης η μουσική βουίζει στα αυτιά μου, σφηνώνει στα μάτια μου ...αφιερωμένο αυτό το κομμάτι σε όλους εκείνους που παραιτήθηκαν, σε όλους εκείνους που δεν βρήκαν το 100% τέλειο κορίτσι ή αγόρι, σε εκείνους που σε άγγιξαν αλλά μετά προσπέρασαν, σε εκείνους που πληγώθηκαν...κλείνω τα αυτιά μου για να μην ακούσω άλλο και παρασυρθώ σε ένα κύμα από αναφιλητά...
επίλογος: "πάρε αυτό είναι για σένα...να το διαβάσεις μόνη σου"
Να σκέφτεσαι:
από εδώ και πέρα
Μόνο
Χάπι ΕΝΤ
....και όμως...πονάει ακόμη
Ξαφνικά ακούγεται μια μελωδία, ντο ρε μι... χαμηλός φωτισμός, ημίγυμνοι, σκιές στο ημιφώς, άλλοτε ονειρεύονταν, πετούσαν... αγαπήθηκαν με την καρδιά στα χέρια για λίγα λεπτά και ύστερα χώρισαν...ένα νόμισμα θα ήταν το πεπρωμένο τους...αυτό θα τους ένωνε ή θα τους σκόρπιζε αιώνια...
Περάσαν τα καλοκαίρια, τα ονόματά τους ποτέ δεν μας τα είπαν...για εκείνον ήταν το 100% τέλειο κορίτσι, για εκείνη ήταν το 100% τέλειο αγόρι.
...εκείνη κουλουριασμένη γύρω από τα ατίθασα μπράτσα της... γράφει σε εκείνον...αμυδρά την ακούω να παραλυρεί, ένας αχνιστός ψίθυρος ξεφεύγει μέσα στο σκοτάδι, του λέει "με ξεγέλασες"...ένας καθρέφτης από εκείνους που δεσπόζουν στα μπαρ των φιλμ νουάρ, ο καπνός από το τσιγάρο κεντάει τα πνευμόνια του, το πρόσωπο του εκπέμπει μια λάμψη θλιμμένη, θαμπή...δεν είναι ο ίδιος..."χειμώνιασε", εκείνος είναι 32, εκείνη 30...
επιμένει όμως, γυρνάει το χρόνο πίσω...περιγράφει μια συνηθισμένη κοπέλα, μια "οπτασία"... ήταν όμως το 100% τέλειο κορίτσι για εκείνον ...μας ρωτούσε ασταμάτητα, με ένα ρυθμό...πως καταλαβαίνεις ότι έχεις βρει το 100% τέλειο ταίρι, υπάρχει στα αλήθεια, είναι μια ουτοπία, το διαισθάνεσαι, είναι η μυρώδια του, τα μάτια του, τα μακριά του δάχτυλα...το χρονόμετρο σταματά να χτυπά ηδονικά, και τα δευτερόλεπτα εξανεμίζονται...ανταμώθηκαν ξανά, κοντοστάθηκαν, ήξεραν...ήταν εκείνο το αγόρι 18 ετών, ήταν εκείνο το κορίτσι 16 ετών...οι ευωδίες τους ξαναέσμιξαν, η λογική τους τις απαρνήθηκε...θα σε έβαζα σε μια μπομπίνα ταινίας για να μην σε χάσω πάλι...κανείς δεν το έκανε...κανείς.....πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι...
κρότοι, χειμαρρώδης η μουσική βουίζει στα αυτιά μου, σφηνώνει στα μάτια μου ...αφιερωμένο αυτό το κομμάτι σε όλους εκείνους που παραιτήθηκαν, σε όλους εκείνους που δεν βρήκαν το 100% τέλειο κορίτσι ή αγόρι, σε εκείνους που σε άγγιξαν αλλά μετά προσπέρασαν, σε εκείνους που πληγώθηκαν...κλείνω τα αυτιά μου για να μην ακούσω άλλο και παρασυρθώ σε ένα κύμα από αναφιλητά...
επίλογος: "πάρε αυτό είναι για σένα...να το διαβάσεις μόνη σου"
Να αλλάζεις το κόλπο.
Να κάνεις πίσω αντί για μπροστά.
Να κρατάς την πρώτη σκέψη αντί για τη δεύτερη.
Να τη λες.
Να μην προσπαθείς να γίνεις η πιο δυνατή αλλά αντίθετα
να δείχνεις αδυναμία.
Στην αδυναμία συναντιόμαστε.
Δεν είσαι μόνη σου...
Να κάνεις πίσω αντί για μπροστά.
Να κρατάς την πρώτη σκέψη αντί για τη δεύτερη.
Να τη λες.
Να μην προσπαθείς να γίνεις η πιο δυνατή αλλά αντίθετα
να δείχνεις αδυναμία.
Στην αδυναμία συναντιόμαστε.
Δεν είσαι μόνη σου...
Να σκέφτεσαι:
από εδώ και πέρα
Μόνο
Χάπι ΕΝΤ
....και όμως...πονάει ακόμη
No comments:
Post a Comment