Αναλογίζεσαι τα λεπτά που αναμετριούνται με τη σιωπή στα πρώτα πλάνα του φιλμ και καρφώνεις το βλέμμα στο αβυσσαλέο πρόσωπο του Ντάνιελ Πλέινβιου, ενός νοσηρού ανθρώπου, καιροσκόπου και φιλοχρήματου που αναζητά με μανιώδη επιμονή να σβήσει (;) την αλόγιστη δίψα του για μαύρο χρυσό. Ο κεντρικός ήρωας είναι εμποτισμένος από την λαγνεία του κέρδους που εξαργυρώνει συνειδήσεις και συνθλίβει θεοκρατικές ιδεολογίες και παραδοξολογίες. Ανοίγει η αυλαία και η ιστορία αποκτά φωνή με τον Ντάνιελ Ντει Λούις σε ένα βαγόνι να αγκαλιάζει όλο θέρμη το χαριτωμένο βρέφος που περιεργάζεται αδιακρίτως το πυκνό τρίχωμα που ζώνει τα χείλη του.
Βιβλιοπωλείο της αγγλικής πρωτεύουσας αποτέλεσε το γόνιμο έδαφος για την ευδοκίμηση του κεντρικού concept της περιώνυμης ταινίας. Ο πολυβραβευμένος με Όσκαρ -και όχι μόνο- σκηνοθέτης (βραβεία Όσκαρ για το «Θα Xυθεί αίμα»: Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας, Καλύτερης Φωτογραφίας), Πολ Τόμας Άντερσον, γοητευμένος από το illustration του εξώφυλλου του λησμονημένου επικού μυθιστορήματος του Άπτον Σινκλέρ “Oil” (1927), εμπνέεται και αναπλάθει την ιστορία. Μια ιστορία που ασκεί σωματική και ψυχική βία ενδεδυμένη με το πέπλο της ανταγωνιστικότητας και της καπιταλιστικής γάγγραινας που μολύνει τον τιτάνα Ντάνιελ Ντει Λούις στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο άθεος Ντάνιελ Πλείβιου «χτίζει το μίσος του κομμάτι κομμάτι» ωστόσο σφηνώνει κρυφά στην άβυσσο της κολασμένης του ψυχής, ένα θραύσμα αγάπης για τον γιο του που στο τέλος της μέρας θα απορρίψει.
Αποδέχεται εικονικά την εκκλησία της Τρίτης Αποκάλυψης, βαφτίζεται ξανά, απορρίπτει το αίμα και όλα με απώτερο σκοπό το χρήμα.
Στον αντίποδα της ραχοκοκαλιάς βρίσκεται ο εικονικά ευγενής ψίθυρος του Ιλάϊ Σάντεϊ, ενός προκλητικού ψευδοπροφήτη που ξεπουλιέται χωρίς ενδοιασμό εις το όνομα της υλικής απολαβής. Ο ενοχλητικός κρίκος του έργου, ωσάν «σαϊεντολόγος» της εποχής εκείνης, «γλιστράει από την βρωμιά της μάνας του» και υποδύεται απολαυστικά τον ρόλο του looser ιεροκήρυκα, του pathetic, φτηνού θεραπευτή που ξορκίζει το κακό. Ο Πολ Ντάνο, ο 24χρονος ηθοποιός με το αινιγματικό του πρόσωπο, υψώνει ισάξια το ανάστημα του στο πλευρό του Ντάνιελ Ντει Λούις.
Το αλληγορικό πανόραμα από εικόνες και λέξεις που καθρεφτίζεται μέσα από την ταινία του Άντερσον, έρχονται να ενορχηστρώσουν τα δαιδαλώδη γρατζουνίσματα της κιθάρας του Τζόν Γκρίνγουντ. Ωστόσο είναι βέβαιο ότι η ταινία θα ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων, θα διχάσει τους θεατές, μιας και δεν είναι ένα φιλμ εύπεπτο, σου δίνει τροφή για σκέψη και χρειάζεται να έχεις φιλόξενη διάθεση για να την αφομοιώσεις και να την αποκωδικοποιήσεις.
Εν κατακλείδι, το έργο λέγεται ότι αποτελεί ένα μωσαϊκό από επιρροές του σκηνοθέτη που πρόσκεινται περισσότερο στο συμβολισμό του Στάνλεϋ Κιούμπρικ. Στη βάση αυτή ένα νέο κεφάλαιο γράφεται στην ιστορία του σινεμά, αυτή η αίσθηση επικρατεί ολοσχερώς. Εμείς γιατί να διαφωνήσουμε?
Βιβλιοπωλείο της αγγλικής πρωτεύουσας αποτέλεσε το γόνιμο έδαφος για την ευδοκίμηση του κεντρικού concept της περιώνυμης ταινίας. Ο πολυβραβευμένος με Όσκαρ -και όχι μόνο- σκηνοθέτης (βραβεία Όσκαρ για το «Θα Xυθεί αίμα»: Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας, Καλύτερης Φωτογραφίας), Πολ Τόμας Άντερσον, γοητευμένος από το illustration του εξώφυλλου του λησμονημένου επικού μυθιστορήματος του Άπτον Σινκλέρ “Oil” (1927), εμπνέεται και αναπλάθει την ιστορία. Μια ιστορία που ασκεί σωματική και ψυχική βία ενδεδυμένη με το πέπλο της ανταγωνιστικότητας και της καπιταλιστικής γάγγραινας που μολύνει τον τιτάνα Ντάνιελ Ντει Λούις στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο άθεος Ντάνιελ Πλείβιου «χτίζει το μίσος του κομμάτι κομμάτι» ωστόσο σφηνώνει κρυφά στην άβυσσο της κολασμένης του ψυχής, ένα θραύσμα αγάπης για τον γιο του που στο τέλος της μέρας θα απορρίψει.
Αποδέχεται εικονικά την εκκλησία της Τρίτης Αποκάλυψης, βαφτίζεται ξανά, απορρίπτει το αίμα και όλα με απώτερο σκοπό το χρήμα.
Στον αντίποδα της ραχοκοκαλιάς βρίσκεται ο εικονικά ευγενής ψίθυρος του Ιλάϊ Σάντεϊ, ενός προκλητικού ψευδοπροφήτη που ξεπουλιέται χωρίς ενδοιασμό εις το όνομα της υλικής απολαβής. Ο ενοχλητικός κρίκος του έργου, ωσάν «σαϊεντολόγος» της εποχής εκείνης, «γλιστράει από την βρωμιά της μάνας του» και υποδύεται απολαυστικά τον ρόλο του looser ιεροκήρυκα, του pathetic, φτηνού θεραπευτή που ξορκίζει το κακό. Ο Πολ Ντάνο, ο 24χρονος ηθοποιός με το αινιγματικό του πρόσωπο, υψώνει ισάξια το ανάστημα του στο πλευρό του Ντάνιελ Ντει Λούις.
Το αλληγορικό πανόραμα από εικόνες και λέξεις που καθρεφτίζεται μέσα από την ταινία του Άντερσον, έρχονται να ενορχηστρώσουν τα δαιδαλώδη γρατζουνίσματα της κιθάρας του Τζόν Γκρίνγουντ. Ωστόσο είναι βέβαιο ότι η ταινία θα ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων, θα διχάσει τους θεατές, μιας και δεν είναι ένα φιλμ εύπεπτο, σου δίνει τροφή για σκέψη και χρειάζεται να έχεις φιλόξενη διάθεση για να την αφομοιώσεις και να την αποκωδικοποιήσεις.
Εν κατακλείδι, το έργο λέγεται ότι αποτελεί ένα μωσαϊκό από επιρροές του σκηνοθέτη που πρόσκεινται περισσότερο στο συμβολισμό του Στάνλεϋ Κιούμπρικ. Στη βάση αυτή ένα νέο κεφάλαιο γράφεται στην ιστορία του σινεμά, αυτή η αίσθηση επικρατεί ολοσχερώς. Εμείς γιατί να διαφωνήσουμε?
5 comments:
Στην "To Do" list!
με χίλια...
καπετάνισσα πως είσαι?
hola pequena!
αυτό ειναι το περι ου κείμενον ?
πολύ καλό !
δυο τρια σχόλια:
1. χμμμ δεν ξέρω αν θα ταίριαζε στην φιλμογραφία του Κιούμπρικ, προσωπικά νομίζω ότι είναι το post-punk remake του Πολίτη Κείν... όλη αυτή η ενθουσιώδης άνοδος του Πλέινβιου, ο τρόπος που προσεγγιζε τους ανθρώπους και η σταδιακή μετατροπή του σε μισάνθρωπο (με την συγκλονιστική στιγμή που εξομολογείται την αποστροφή του στον fake ετεροθαλή αδερφό του)
2. καταπληκτικός ο Ντάνο
3. καταπληκτικό το παιδάκι (ερασιτέχνης ηθοποιός)
4. καταπληκτικές οι εναρκτήριες βουβές σκηνές του ανθρώπου με την φύση --- μπορεί κάποιος πολυεπίπεδα να το αναγνώσει σαν το πως προσέγγισε το περιβάλλον και με ποιο τρόπο πήρε την εκδίκησή του τελευταίο μετά τις εκτεταμένες εξορύξεις_
5. ο Ντάνιελ Ντέι Λιουις δεν παίζει τον ρόλο... ΕΙΝΑΙ ο ρόλος.
6. κρίμα που δεν πήρε το ΟΣΚΑΡ...
κάποια στιγμη΄να θα ανγνωριστεί όπως του αξίζει..
Χαίρομαι που σ'άρεσε Μπιλάκο μου...
κάνω απλά δύο παρενθέσεις..
πρώτον : ο συμβολισμός είναι στοιχείο αναπόσπαστο στις ταινίες του Κιούμπρικ. Ο Αντερσον έχει σημαντικές επιρροές από τη φιλμογραφία του "σχιζοφρενή" σκηνοθέτη πόσω μάλλον η τελευταία του ταινία...(έτσι τον αποκαλώ)
Το θα χυθεί αίμα είναι πράγματι το χιλιοειπωμένο post-punk remake του Πολίτη Κέιν..ότι εφημερίδα/free press ξεφυλλίζω αυτό διαβάζω...έτσι δεν θα ήθελα να χρησιμοποιήσω κάτι ήδη ειπωμένο στην κριτική μου, έχω βάλει την προσωπική μου πινελιά για να μην θεωρηθεί κλεμμένο ή mainstream ...
αυτό που αναφέρω για τον Κιούμπρικ είναι γεγονός πάντως, το ανακάλυψα και στον ξένο τύπο....ίσως το αναφέρει κ ο ίδιος ο Άντερσον σε συνεντευξή του...
Δεύτερον... μα ο Ντάνιελ πήρε το Οσκαρ α' ανδρικού ρόλου και η ταινία το οσκαρ καλύτερης φωτογραφίας...εντάξει δεν πηρε το βραβείο καλυτερης ταινίας αλλά μην είμαστε κ άπληστοι...
συμφωνώ στο σημείο που αναφέρεσαι στις βουβές σκηνές, θεωρώ ότι ο άνθρωπος βασιλεύει του θρόνου της εκφραστικότητας...
Αυτό με το Κιούμπρικ έχει μία βάση γιατί τα πρώτα λεπτά μπορούν να συγκριθούν με τα πρώτα της Οδύσσειας..αλλά αυτό με τον Πολίτη Κέιν το χα πει κι εγώ με το που το είδα..μοιάζει πάααρα πολύ ο Πλένβιου με τον ήρωα του Γουέλς στον Κέιν. Φανταστική ταινία...Αυτα!
Post a Comment