«…Ορισμένα τραγούδια δεν γράφονται για να είναι ωραία» (Ίαν Κέρτις, 1956-1980)

Ζοφερός ήχος, σκοτεινός. Δαιμονισμένος λυρισμός. Η κραυγή της σιωπής. Κατανυκτικό το τέλος της ύπαρξης. Λύτρωση. «Η απελευθέρωση της θηλιάς» κόβει τα δεσμά. Αγνότητα, αθώο γαλάζιο βλέμμα, λιμνοθάλασσες τα υγρά του μάτια. Δίσκοι του David Bowie, posters και μουσική από Iggy Pop και Lou Reed χαλιναγωγούν και ξεδιψάνε το μυστήριο Εγώ του. Τον κατευθύνουν ανενδοίαστα στην κόλαση. Η έμπνευση, η ευφυΐα, το ταλέντο του είναι ο θάνατος του. Πειθήνια όψη αλλά το ηφαίστειο κοχλάζει και θα ξεσπάσει αυτοβούλως.

Μαινόμενος επί σκηνής χορεύει στα πρόθυρα επιληψίας. Οι αλχημείες φαρμάκων δεν του στερούν την πνευματική διανόηση, του στερούν όμως την ζωή. Υπέρτατο αγαθό του η ποίηση, ξεριζώνει το τσακισμένο του είναι και το σκορπάει αμετάκλητα, ανεπίστροφα. Καταφύγιο πουθενά. Η θηλιά φτάνει στον λαιμό μου, με πνίγει. Δεν μπορώ να συντάξω με πειθαρχία τις λέξεις, δεν μπορεί να έχει σωστή ροή ο λόγος μου. Το φάντασμα του δεν ξορκίζεται, στοίχειωσε ευθαρσώς τον ανώριμο ψυχισμό μου και την ταυτότητα που αναζητώ εδώ και χρόνια, τον σκοπό της ύπαρξης μου και τον ρόλο μου σε αυτόν τον κόσμο. Τορπιλίζει την σκέψη μου, συστέλλονται οι κόρες των ματιών μου στην εικόνα του Ίαν που σπαρταράει ψελλίζοντας …

"Until she lost control again
And walked upon the edge of
no escape
She’s lost control…"

Ο τρεμάμενος ρυθμός που ακολουθούν τα νωχελικά του βλέφαρα με ζαλίζουν. Ψεύτικα αληθινός, σαν να ήταν εκείνος. Ζευγάρι στον δρόμο προχωρά, η αγάπη θα μας τσακίσει πάλι, διαμελίζεται και προσπερνά, χάνεται σαν την σκιά, φαίνεται αμυδρά πια. Η αέναη φιγούρα του όμως παραμένει εκεί στο ασπρόμαυρο τοπίο, η αγάπη θα μας τσακίσει πάλι, εισπνέει τον καπνό από το τσιγάρο του με τα ζαρωμένα χείλη από τη θλίψη και χαράζει το δρόμο δίχως επιστροφή, ντυμένος με την καπαρντίνα που το προσδίδει υστεροφημία, επιβλητικότητα μέσα στην ανυπαρξία που τον οδηγεί τελικά να «ασελγήσει» πάνω στο σώμα του. Ιεροσυλία. Χαμηλώνω το βλέμμα, κοιτάω μέσα μου. Αισθάνομαι ένα σκίρτισμα εφηβικό, αμόλυντο. Φοβάμαι μήπως σε ερωτευτώ. Ένα μαύρο σύννεφο σηματoδοτεί το τέλος.

“Do you cry out in your sleep

All my feelings expose?

Get a taste in my mouth

As desperation takes hold…”

Μαύροι καπνοί ζωγραφίζουν τον ουρανό που αφήνει πίσω του μαζί με ένα τσούρμο αδαείς να σέρνονται στον μικρόκοσμο τους. Ξαφνικά παγωνιά. Καταρρέει. Καταρρέω και εγώ μαζί του.

Και εκεί μπροστά μου στέκεται ο Χούκυ, «εχθρός» των Buzzcocks, φωνή βοώντος εν τη ερήμω, σαν να θέλει να εξαγνιστεί και να εξαγνίσει και εμάς. Δεν σώζει την κατάσταση, θρυμματίζει κι άλλο τα αποκαΐδια. Μιλάει για την απώλεια ύστερα από 27 ολόκληρα χρόνια και εγώ εκκλήσεις κάνω σε εσένα εκεί πάνω να εκκενώσεις την αίθουσα για να ουρλιάξω για τον χαμό σαν να ήτανε δικός μου. Η βραχνάδα στην φωνή και η διαχρονικότητα στην μουσική του, η ποίηση, αυτή η γαμημένη ποίηση που δεν μπορείς να συλλάβεις εξ ολοκλήρου αλλά νιώθεις. Κάνω μια προσευχή, να σε δω στα όνειρα μου απόψε. Να είσαι εκεί όταν σε χρειάζομαι να μου λες με ένα ίχνος από το σπάνιο χαμόγελο σου «Η μονιμότητα είναι η τσακισμένη περηφάνια του έρωτα…». Αναστήθηκες στις μνήμες, τουλάχιστον εκεί θα ζεις αιώνια.

Υ.Γ. Για εγκυκλοπαιδικούς καθαρά λόγους, η ονομασία Joy Division έχει τις ρίζες του σε ξακουστό Γερμανικό μπορντέλο εποχής που συνήθιζαν να πηγαίνουν οι στρατιώτες κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.