...αχώριστοι για πάντα?

Πόσες στιγμές ανεμελιάς συνωστίζονται μέσα σε δυο 24ώρα?

Αναπολούσα τα καλοκαίρια μας στα ξενυχτάδικα της Χίου τις θρυλικές εποχές του 2000-2004, τις βόλτες μας στα καντούνια, τα γέλια μας τα ξημερώματα τύφλα στο μεθύσι, τα παρατημένα αμάξια μέσα στη μέση του δρόμου και τους εξωφρενικούς μας χoρούς κάποια πρωινά μετά από τρελό ξεσάλωμα μπουγελωμένοι από τις μπύρες, τα φλερτ και τα καρδιοχτύπια μας, τα πανηγύρια του 15αύγουστου στην πλατεία του χωριού, τα λικνίσματα και τα χαμόγελα μας, τα ιδρωμένα πουκάμισα, τα σκισμένα…και τα βιολιά. Επιστροφή στο σπίτι 10 το πρωί με μια καυτή ζαμπονοτυρόπιτα στο χέρι, νοστάλγησα τα παγωτά χωνάκια φορεμένα καπέλο σε γυμνά κεφάλια και τα εγκαύματα από χαστούκια με τυρόπιτα στα ροδαλά μαγουλάκια. Στις 16 Αυγούστου ο συρτός στις 9 το πρωί διάρκειας 30 λεπτών, και μετά όλοι μαζί για μπάνιο στον Εμπορειό, οι εκδρομές στη Βόρεια Χίο, οι βουτιές στο Γλάρο και το φαγητό στη Δασκαλόπετρα! Λιώσιμο στην Κώμη, η παρέα να αποτελείται από 15 ατόμα αραχτά σε παρατεταγμένες σεζ λονγκ κατά μήκος της αμμουδιάς, τα ανέκδοτα στο Φώκι, τα hot dog στα Μαύρα Βόλια και η μακαρονάδα φούρνου στον Λύκο, οι κρέπες και ο καφές στα Μεστά, τα ατελείωτα τσιγάρα να δίνουν και να παίρνουν…τα βράδια ακούραστοι να μετράμε τα αστέρια στον πλουμιστό ουρανό και οι βροχές από τις λαμπερές δροσοσταλίδες να συντροφεύουν τις συζητήσεις μας, τις κιθάρες και τα τραγούδια που μοιραζόμασταν. Με τα μαγιό μας έβρισκε η νύχτα στην παραλία μπροστά από το καφέ να βουτάμε στο σκοτάδι, στα ζεστά νερά και να παίζουμε κοκορομαχίες. Αξέχαστα τα Corona parties στο Κοχύλι και το Αfter by night στο πάνω, το παλιό ξύλινο μπαρ, και η μουσική την νύχτα να ερωτοτροπεί με την αθωότητα μας, στα decks ο Grigoris & ο Koukoubrinos. Φιλιά και αγκαλιές - αποκαλύψεις, δάκρυα και απογοητεύσεις, κουτσομπολιά και λόγια, πολλά λόγια…μηχανάκια και αέρας στα πανιά μας, πόρτες και κουδούνια να χτυπάνε αλαφιασμένα από τα άτακτα χεράκια μας, ζαλισμένα απογεύματα και ραγισμένες ψυχές, αποχαιρετισμοί και υποσχέσεις για αντάμωση του χρόνου…κάθε χρόνο όμως λιγοστεύαμε, οι υποχρεώσεις αυξήθηκαν άλλοτε συναντιόμασταν οι μισοί της παρέας άλλοτε κανείς με κανέναν…αλλά χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε…έτσι δεν λέει και το τραγούδι? Το σαββατοκύριακο που πέρασε μου έδωσε πίσω εκείνη την χαρά...την είχα σπάσει στα δύο, έγινε ξανά ένα όμως με τον ερχομό σας, όλη η παλιοπαρέα μαζί, και η χαρά μου χόρευε τρελούς χορούς, εκεί που είχε συνηθίσει μόνο να ροκάρει,για δύο 24 ωρα... μου άφησε, μαζί με ένα ερωτηματικό όμως και μια γλυκόπικρη γεύση, μου θύμισε τα παλιά μας, μοναδικά μας χρόνια…. Θα ξαναζήσουμε άραγε τέτοιες στιγμές,? Είμαι σίγουρη πως ναι! Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στα παιδιά αυτά που βρίσκονται εδώ και εκεί...που μου έχουν χαρίσει τόσες μα τόσες αναμνήσεις…για να μπορώ να αναπνέω…love u guys!