Με μελωδίες στο playlist απο Nancy Sinatra σε Neil Young και απο Nina Simone σε Joni Mitchell επιφυλάσσομαι για το κείμενο που ακολουθεί. Χτές ήθελα να γράψω σχετικά με το πολυπόθητο ταξίδι μου στην Χίο, τις όμορφες στιγμές που έζησα, την χαρά που μου προσέφερε να σμίξω ξανά με μια φίλη λατρεμένη που δυστυχώς δεν έχω την τύχη να συναντώ πολύ συχνά λόγω των συγκυριών, για τις στιγμές γαληνής που βίωσα καθισμένη μπροστά στο τζάκι διαβάζοντας το the best book EVER, την μακροβιότερη γιαγιά που τυγχάνει να είναι η δική μου να μου αφηγείται παραμύθια από άλλες εποχές με θύμησες μικρασιάτικης αίγλης ψήνωντας ένα σωρό απο κάστανα, την βόλτα στην προκυμαία, το μεσημεριανό φαγητό στο σπίτι με θέα στη Μεσόγειο συντροφιά με την ακριβή μου Σοφία, η επίσκεψη στο στρατόπεδο για να συναντήσουμε και να δώσουμε κουράγιο σε ένα αγαπημένο μας φιλαράκι που «εκτίει την ποινή» του στου Γκιάλα (ή Κυάλια whatever) -κουράγιο Λιόδα κοντεύουν οι μέρες- ο διπλός εσπρέσσο στο μπαλκόνι του Remezzo με τους τέλειους δερμάτινους καναπέδες να κοιτούν το λιμάνι ή πιθανότατα κανέναν Τούρκο να εισβάλλει, οι υπαρξιακές αναζητήσεις το μεσημέρι της Κυριακής στο Μetropolis και η ώρα του αποχωρισμού που βράχηκε με δάκρυα τόσα δα αφού μπήκα στο καράβι γιατί αλλιώς δεν θα με άφηνε, ούτε εγώ βέβαια, από την αγκαλιά της. Το πρωινό της αφιξής μου στην Αθήνα τελείωσε με μια νότα ξεκαρδιστική μιας και η επιγραφή «Λεσβιακές Αναμνήσεις» στον τοίχο απέναντι απο την reception με δίπλωσε στα δυό απο τα γέλια!!! Κάτω απο την επιγραφή μια σειρά απο αναμνηστικές φώτο που αναφέρονταν στο νησί «Λέσβος» ή αλλιώς Μυτιλήνη εξ ου και το όνομα πως προέκυψε! Μα είναι δυνατόν!ΧαΧα σε καλό μας!!! Θα μου πείς πως αλλιώς να το πούνε τι φταίνε οι άνθρωποι που έμενα το μυαλό μου είναι πονηρό γεμάτο «βρωμιές»???
Είχα δεν είχα τα είπα όλα, more or less…
Και τώρα πάλι πίσω την λαίλαπα...στις αλλότριές μου σκέψεις...που μετακόμισαν για λίγες μέρες αλλά επανήλθαν...σκέψεις που δεν ειπώνονται...τι μου απομένει τώρα λοιπόν να περιμένω...ένα ΔΥΟ του Παπαϊωάννου στις 14 Δεκέμβρη και ένα FESTEN του Βίντενμπεργκ στο Θέατρο Θησείον που σύντομα πρέπει να επισκεφθώ, για να ξεφυγώ και πάλι απο αυτές...και η βροχή δυναμώνει....
Who you are and what you say
What does it mean now anyway?
Throw off your crown tread me down
Baby, stop all feelings now
We’re worlds apart
Helpless as we are
You and I walk on by
Our little love will die.
No comments:
Post a Comment