"Waltzing" in and out...

Ευπειθώς αναφέρω ότι:

Στις 18.11.2007 εθεάθη στα multiplex cinema Odeοn Starcity, της οδού Συγγρού. Παρακολούθησε την νέα ταινία του σκηνοθέτη Ang Lee “Lust Caution”

Εντυπώσεις: δεν ανταποκρίθηκε στις υψηλές της προσδοκίες

Στις 21.11.2007 εντοπίζεται στον αριθμό 10 της οδού Πριγκηποννήσων στο Πολύγωνο. Θέατρο του Νότου, Κεντρική Σκηνή Αμόρε. Metamorphoses+ με αφορμή τους μύθους και ήρωες του Οβίδιου (Φαέθων, Νάρκισσος,Δάφνη κ.α.) εμπνευσμένοι από την ελληνική και ρωμαϊκή μυθολογία .

Εντυπώσεις: Εκθαμβωτικές παρουσίες, ασύλληπτου βάθους μονόλογοι, εύρος ερμηνειών και πολυμορφία, λιτά σκηνικά, παραλληλισμοί και επιτόπια σκιαγράφηση του Οβίδιου από τον ζηλευτό θίασο που ζωγραφίζει με τη «γύμνια» και την ανθρώπινη υπόσταση τους, τα επικά του ποιήματα. Ένας προς έναν η αναλογία. Καμία διάκριση. Ένα μεγάλο μπράβο στους νέους ηθοποιούς και στον εναλλακτικό σκηνοθέτη Θ. Μοσχόπουλο.

Δήλωση της ημέρας: μετά από μια ενδελεχή ματιά, συνεντεύξεις και αποσπάσματα από τον τύπο καταλήγουμε στο δυσάρεστο συμπέρασμα ότι το Θέατρο του Νότου θα κλείσει. Ευχή μας είναι να διαψευστούμε!

Στις 23.11.2007 διασταυρώνεται με την suburban παρέα της και περνάει την πόρτα του κατάμεστου Gagarin 205 στην οδό Αχαρνών. Puressence live. Θέα από τον εξώστη? Ξέχασέ το. Κεφάλια να κρέμονται από παντού. Καμία πιθανότητα διαφυγής. Ένα ασφυκτικά γεμάτο Gagarin, μια ακόμη απαράδεκτη διοργάνωση! Sold out η συναυλία? Απίστευτο! Στο πρώτο encore, δηλ. μετά από μια ώρα on stage καταφέρνει να δει τον James Mudriski και τους υπόλοιπους Mancunians. «Απαγγέλλει» στίχους με την κρυστάλλινη φωνή του, ομορφότερος από ποτέ. Αυτό οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε. Η απογοήτευση όμως στο πρόσωπο της δεν διαγράφεται έτσι απλά. Πρέπει κάποιος να επανορθώσει. Δυστυχώς όμως το encore δεν διαρκεί παρά μόνο 15’ λεπτά. Τέλος. Τι της έμεινε χαραγμένο στο μυαλό? Τίποτα. Μοναχά κάποιες διάσπαρτες νότες από τα αγαπημένα κομμάτια των πρώτων τους άλμπουμ.

Προσωπικές μαρτυρίες: Η συναυλία έκανε μεγάλη κοιλιά, όχι μόνο επειδή δεν βλέπαμε αλλά επειδή ήταν ένα καθαρό promotion του τελευταίου τους δίσκου- αναμάσημα των παλαιών- Don’t Forget to Remember. Στα μάτια μας φαντάζει αντιεπαγγελματική αυτή διοργάνωση-άρπα κόλλα! Διάβασα σε reviews ότι o James ξεχύθηκε στον κόσμο, έπαιξε με το κοινό του. Νιώθω σαν να μην υπήρξα ποτέ σε αυτό το live. Αθλιότητα. Κρίμα, πολύ κρίμα!

Στις 24.11.2007 σημειώνεται παραμονή στο σπίτι. Το dvd player έπαιξε την ταινία της Jane Campion (The Piano, The Portrait of a Lady), In the Cut με πρωταγωνιστές την Μέγκ Ράιαν και τον Μάρκ Ραφάλο.

Εντυπώσεις: ατμοσφαιρικό θρίλερ με σκηνοθετικές καινοτομίες και χρωματισμούς που καθηλώνουν. Σειρά από ακρωτηριασμούς γυναικών. Μια ζοφερή κοπέλα με υποψιασμένο βλέμμα ανέτοιμη να ενδώσει στις ορμές της και να παραδοθεί, ένας μπάτσος διαθέσιμος να την ανιχνεύσει και να την κάνει να υποκύψει. Γερές δόσεις συνουσίας παντός είδους. Παραδόξως, αν και όχι φαν αυτού του σινεμά, ενθουσιάστηκε

Στις 25.11.2007 εμφανίζεται μπουχτισμένη από ένα εντός των θυρών Σαββατοκύριακο στα multiplex cinema Village Park στο Ρέντη. Παρακολούθησε την ταινία του James Gray “We own the night” που κάνει την πρεμιέρα του σε ελληνικό έδαφος με το Φεστιβάλ Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου.

Εντυπώσεις: η Mendes κείτεται σε retro καναπέ, ο Phoenix πλησιάζει με εκστασιασμένο το βλέμμα και «τρυπάει» με το δάχτυλό του το αιδοίο της υπό τους ήχους του Heart of glass των Blondie. Καλά αρχίσαμε-μουρμουράει- περιμένοντας ένα «ιδανικό» τέλος. Η γκανγκστερική δραματική ταινία με τις μικρές της ανατροπές δυστυχώς όμως οδηγεί σε ένα 20’λεπτο επίλογο αλα Ζαν Κλοντ Βαντάμ. Το ξεφτίλισε εν ολίγοις. Μας άφησε με ένα χλευασμό στην έκφραση σαν να επισκίασε τις σκηνές που προηγήθηκαν. (Στα μεγάφωνα οι Pet Shop Boys με το Domino Dancing τα «σπάνε», οφείλω να το πω!)

Στις 28.11.2007 δέχεται ανοιχτή πρόσκληση από το ανοιχτό πανεπιστήμιο Ξε.Κοι.Να. Την εκδήλωση φιλοξενεί το πολιτιστικό κέντρο Γιάννης Ρίτσος προς τιμήν της προεξέχουσας προσωπικότητας, της ελληνίδας πρύτανη του Πανεπιστημίου της Ευρώπης, Ελένης Γλύκατζη- Αρβελέρ. Στις 18.00 περνάει μια βόλτα από τον πρώτο όροφο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης και δανείζεται τρία βιβλία με θεματολογία άσχετη μεταξύ τους. Μουσική: The Clash- The only band that matters, Γλωσσολογία: Συμβολή στην Ιστορία της γραφής (για να μην πάνε χαμένες τόσες διαλέξεις που παρακολουθεί στη Στοά του Βιβλίου υπό την επίβλεψη του κ. Μπαμπινιώτη) και Πολιτική Ιστορία: Το Χρονικό μιας Αντίστασης 1940-1950.
Επιστροφή στην αίθουσα. 19.30 μ.μ. Την κ. Αρβελέρ προλογίζουν διακεκριμένοι ομιλητές. Προηγείται καλλιτεχνικό πρόγραμμα επιμελημένο από το Κέντρο Λαογραφικών Μελετών, και ολιγόλεπτο αφιέρωμα στην Μικρά Ασία, λόγω του τόπου καταγωγής της κυρίας Αρβελέρ (Μουδανιά). Το πρόγραμμα «ντύνουν» παραδοσιακοί χοροί από τοπικό σύλλογο που εξεγείρει τα πάθη! Στο άκουσμα του χανιώτικου και του καστρινού είναι έτοιμη να ξεχυθεί στη σκηνή.

Kύριε Διοικήτα Διατάξτε!

Beautiful Stranger

Καταστρώνουν το σχέδιο. Το ομηρικό έπος που ξεπροβάλλει στέφεται με απόλυτη επιτυχία. Οι δολοπλόκες γυναίκες εργάζονται πυρετωδώς. Από το πρωί λοιπόν της είναι αδύνατον να ησυχάσει. Οι Μοίρες που κλώθουν τα νήματα της ζωής του ανθρώπου, ήρθαν και έγνεψαν μια μικρή κλωστή και στην δική της ασήμαντη ζωή. Η Λάχεση της μοίρασε τον κλήρο πουρνό χωρίς να ξέρει τι θα της λάχει. Μαύρος πάνθηρας με τα αρχικά ΙΡΚ. Καφές, αριθμός 497. Δεύτερος όροφος, καλημέρα. Πέμπτος όροφος, Win Gaep. Ευγνωμονεί. 08:08 εσύ Τ4, 08:12 εκείνη ΔΟ1. Διασταύρωση στοιχείων. Μα εσύ είσαι τελικά, ο αριθμός 1976 με τα περίτεχνα στραφταλίσματα σου να θαμπώνουν την θάλασσα της? Ο μονόλογος του Κύκλωπα στον Οβίδιο.

Ξύπνα σε παρακαλώ. Όχι άφησέ την, σου φωνάζει φθονερά, είναι παντέρημη νησίδα που την χτυπάν τα κύματα. Το υφάδι της είναι κεντημένο. Δεν θέλει να νιώσει, όμως σαλεύει το μυαλό της η χρυσαφί του επιδερμίδα. Το βλέμμα της μαγεμένο, η απεραντοσύνη της αρρενωπής του ματιάς, αλλοτριώνει κάθε λογική. Ανακαλεί, γυρνάει βασανιστικά τις σελίδες, σταματάει πάντοτε στο ίδιο σημείο. Καλημέρα, δεύτερος όροφος. Άλογη συμπεριφορά την κυριεύει. Και τώρα χάνεται απερίσκεπτα στους ατελείωτους διαδρόμους χωρίς να βρίσκει καταφύγιο στα κλαδιά του σαν χέρια όλο θέρμη. Ίσως ακροβατεί γιατί πασχίζει να βρει ένα βράχο να καλιάσει. Ο Έρωτας. Μάταια. Ναι, έμαθες…Και τώρα τι?

Μην προσπαθήσεις να βγάλεις άκρη, δεν θα μπορέσεις!

Sirens

...παλιές καλές εποχές, 2000, δευτεροετής φοιτήτρια κάπου μεταξύ Σόλωνος και Σίνα, ετοιμόρροπα κτίρια, η Νομική να σφύζει από ζωή, οι παρατάξεις σε μυούν και σε καταγράφουν στα κατάστιχα τους, επαναστατική μουσική να ξεχύνεται από τα υπαίθρια ηχεία, κρατάω ένα βιβλίο Πολιτικής Φιλοσοφίας ή Επικοινωνίας, αμέριμνη με το τσιγάρο να κρέμεται στο στόμα, καθισμένη στο υπόστεγο αναμένω την παλιοπαρέα για να πιούμε τον μεσημεριανό μας καφέ λίγο πριν μπούμε στο βραδυνό μάθημα Πολιτικής Οικονομίας. Αποχαιρετιόμαστε. Στάση Ακαδημίας. Αφετηρία 245 και 221, προορισμός οδός Παπάγου, Ζωγράφου. Η πρώτη μας γνωριμία με την Ανατολή!Συμφόρηση, αμάξια, παράθυρα με αναμμένα φώτα σαν μικρές φωτεινές κηλίδες στο σκότος, βγαίνουμε στο μπαλκόνι να καπνίσουμε παρέα, τους παρακολουθούμε, παραληρείς και με παρασέρνεις, κάτι γεμίζει ανεπαίσθητα τις φλέβες, χαμέρπεια από νότες, μπάσα και γρατζουνίσματα, ντράμς που πονάνε και μια φωνή αγγελική, διαπεραστική, ακόρεστη, τρυπάει τα εντόσθια μου...well hearts belongs, Like rock and skin, At peace with evil, And all within...διεισδύει σαν οξύ μέσα μου... A shadow looms above the river, And fire sweeps across the land, Our bones are twisted in their sockets, And even we must try to stand alone, Right here alone... αργοσβήνω με τις θελκτικές του μουσικές Fire in work beneath your skin, Forever let us sleep, παραδίνομαι στην βιομηχανική σιωπή του Sivert και καθάρια, ανέπαφη στην αυγή της Νορβηγικής alternative rock σκηνής...στέκομαι και σε κοιτώ...Til sirens tear the night wide open, And even we awake, love, Oh, listen,The world is awake, Oh, it's time for the tellers to ris...
Aποδέχομαι το στίγμα τους...νιώθω προνομιούχα που παρευρίσκομαι σε αρκετές συναυλίες τους αλλά νιώθω μια θλίψη για το χαμό του Robert, τον συνάντησα ένα βράδυ στον Αλχημιστή και από τότε...σαν να χάθηκε ένα κεφάλαιο από την ζωή μου, σαν μια βιωματική μουσική που έκανε fade out. Γνωρίζω το πλήγμα που υπέστη το γκρουπ και πενθώ μαζί με όλους τους φαν αν και το αναφέρω λιγάκι ετεροχρονισμένα...αναγνωρίζω το θησαυρό που μας αφήσανε και εύχομαι να τους ξαναδούμε σε στιγμές όπως το Nightly Disease και το Industrial Silence...και γιατί όχι και των δύο τελευταίων τους δίσκων (Grit & The Deep end)...Ειρωνεία...The Deep end είναι το όνομα του τελευταίου τους δίσκου, σφραγίζει την πορεία του γκρουπ με την γνωστή του σύνθεση.No life, no life without a fall...Now the wind has swept us all....
(Salt από το δίσκο Industrial Silence ). Τέλος εποχής για όλους μας λοιπόν?

υ.γ.αφορμή για αυτό το ποστ στάθηκε η ακατάπαυστη ροή από μουσικές των Madrugada στο ipod μου...οι παρηχήσεις, οι αναμνήσεις... εξάλλου το όφειλα στον εαυτό μου το συγκεκριμένο ποστ...όπως και πολλά ακόμη που δεν έχω βρει την διάθεση και τον χρόνο για να καταγράψω...εν αναμονή λοιπόν!

'

..Που να'σαι Ρωτόκριτε?

Εν έτει 2007 δύο νέα παιδιά, ο 24χρονος Βαγγέλης και η 17χρονη Ειρήνη, αποφάσισαν να απεμπλακούν με άδοξο δυστυχώς τρόπο από τα στεγανά μιας κλειστής κοινωνίας, μιας κοινωνίας που ο θεσμός της οικογένειας και οι δεσμοί αίματος που τους συνέδεαν στάθηκαν τροχοπέδη στον έρωτα τους...ο κύκλος που δεν συναινεί και απορρίπτει με αιχμηρό τρόπο το συναίσθημα ήταν η αιτία που κατέστησε τα παιδιά αυτόχειρες...μέσω ενός ισχυρού φυτοφάρμακου. Τοποθεσία και μάρτυρας του γεγονότος η περιοχή Πλατιά Όψη στην Ιεράπετρα Κρήτης. Ειπώθηκε ότι ο Ερωτόκριτος ζωντάνεψε και πάλι στην αφέντρα του γυαλού, την Κρήτη. Δυστυχώς όμως το πέμπτο και τελευταίο χωρίο του ποιητή Κορνάρου δεν συνάδει με το θρήνο που θέρισε την οικογένεια του νεαρού Βαγγέλη. Εκείνος δεν τα κατάφερε, όμως τι να απέγινε άραγε το ανήλικο κορίτσι? Αν επιβίωνα εγώ μετά από ένα τέτοιο δράμα, ένας θα ήταν ο δρόμος...

Σαφώς επηρεασμένη από τα γεγονότα στην Ιεράπετρα και στα Ζωνιανά, ξεθάβω από το συρτάρια μου την κρητική μουσική, τις μαντινάδες με τους ομοιοκατάληκτους στίχους, τους καστρινούς και τα πεντοζάλια...μαθαίνω να χορεύω...και με ξορκίζω... δεν θα λησμονήσω ποτέ ξανά τις ρίζες μου, τις ανακαλύπτω από την αρχή, νιώθω υπερήφανη που καταγόμαι από το Ρέθυμνο της Κρήτης και τίποτα και κανένας οπλαρχηγός ή έμπορος ναρκωτικών, καμία μειοψηφία, δεν μπορεί να αμαυρώσει την τύχη του και την λεβεντιά του, την ιστορία της Κρήτης και τον πολιτισμό της... άλλωστε αυτό το "απόστημα" για να σπάσει και να καθαρίσει πρέπει να βγει από την ρίζα του, το παρακράτος ξεκινάει μέσα από την αστυνομία και οι υποτιθέμενοι κοινωνικοί λειτουργοί που θα σταλούν για να επιτελέσουν το έργο τους στα χωριά μου προκαλεί μοναχά τον γέλωτα ...λες και πρόκειται να απευθυνθούν σε άτομα με ειδικές ανάγκες ή πρώην κρατούμενους που επιζητούν την ένταξη τους στην κοινωνία. Μα για ποιον λόγο να το κάνουν όταν η νοσηρή κατάσταση της ανοχής της κοινωνίας ξεκινάει από την πρωτεύουσα, όταν τα γκέτο έχουν παρεισφρύσει στα προάστια, όταν π.χ. τα μεγαλύτερα εγκλήματα γίνονται στην Βέροια κοκ. Τι συμφωνία άραγε δεν έκατσε ανάμεσα στους φιλάργυρους αστυνομικούς, τους ιθύνοντες πολιτικούς ή βουλευτές με τα μόλις χτες φιλικά τοιυς κυκλώματα προστασίας, εμπορίας όπλων και ναρκωτικών που αποφάσισαν όλως τυχαίως να ξεκουκουλώσουν γιατί τα χαλάσανε στα λεφτά... θα το μάθω πολύ σύντομα που θα μου πάει!

Επειδή με παρέσυρε το ρέμα και αρχικά είχα σκοπό άλλα πράγματα να πω, βάζω στο cd player μια μαντινάδα, ανάβω το τσιγάρο του δειλινού, ξεδιαλύνω την θαμπή σου εικόνα, φαντάζομαι τα μεσημέρια να αλωνίζεις στους αγρούς, θυμάμαι τους Αρμένους, βράδυ Σαββάτου και απογεύματα στη μεσοχωριά, κάνω κτήμα μου την μαντινάδα, και πριν την καταπιώ με όλη μου την ανάσα, την παίρνω και την αφιερώνω στις αλύτρωτες ψυχές, σε εκείνες που χαθήκανε και σε εκείνες τις ζωντανές νεκρές...

Φτώχεια περνώ στον έρωτα...
Φτώχεια περνώ στο έρωτα...την φτώχεια που περνούνε
Αχ η φτώχεια που περνούνε τα μαδαρίτικα πουλιά όντε θα χιονιστούνε

....
εμπερδεψάτο το κορμί...
εμπερδεψάτο το κορμί τσι αγάπης σου τα πάθη
αχ τσι αγάπης σου τα πάθη μα δεν...
...μα δεν μαλώνω την καρδιά που κάνει τέτοια λάθη

.....

λυπούμαι την...
λυπούμαι την, τηνε καρδιά που την εχτυπούνε οι πόνοι
αχ που την εχτυπούνε οι πόνοι
...πάνω στην πρώτη μαχαιριά
πάνω στην πρώτη μαχαιριά δεύτερη δεν σηκώνει
αχ η δεύτερη δεν σηκώνει

......

άργησε στα χείλη μου το γέλιο να προβάλει
αχ το γέλιο να προβάλει....
πάνω στην πρώτη μαχαιριά
...πάνω στην πρώτη μαχαιριά μην ξαναρίξεις άλλη
αχ μην ξαναρίξεις άλλη...

.....

άργησε στα χείλη μου το γέλιο να προβάλει
...το γέλιο από τα χείλη μου
το γέλιο από τα χείλη μου εχάθηκε από τώρα...
…εχάθη
...εχάθηκε από τώρα, γιατί είναι οι πίκρες τσι αγάπης σου τα δώρα

.....

..τα μαύρα έβαλε η καρδιά
...τα μαύρα έβαλε η καρδιά
...και τα έχει συνηθίσει
αχ και τα έχει συνηθίσει και...
και πως θα το ξαναδεχτεί για να ξαναγαπήσει

..............

ποτές δεν γνώρισα χαρές,
χαρές δεν περιμένω
αχ χαρές δεν περιμένω,
...μοιάζω σαν να είμαι του βουνού...
μοιάζω σαν να είμαι του βουνού πουλί κυνηγημένο...
πουλί κυνηγημένο...
αχ ποτέ δεν γνώρισα χαρά...
χαρές δεν περιμένω

.............

τσιγάρο την αγάπη μας
τσιγάρο την είχες καταντήσει
αχ την είχες καταντήσει
δεν υπολόγισες ποτέ πως θα καεί να σβήσει....

Beggin'

Λοιπόν έχω πάθει μεγάλη πλάκα με το συγκεκριμένο κομμάτι ...χτες ένας συνάδελφος από την δουλειά με μύησε στους ρυθμούς του Doo Wop, ένα διασκευασμένο "έγχρωμο" μουσικό κατασκεύασμα της δεκαετίας του '50-'60, με καταβολές rythm n' blues...μου έφτιαξε τρομερά την διάθεση
όσοι πιστοί προσέλθετε, λάβετε θέσεις και ξεκινήστε το χορευτικό παραλήρημα... καλημέρα!